Semua Bab ซูเหยาเมื่อฉันกลายเป็นแม่เลี้ยงผู้โหดร้าย: Bab 161 - Bab 170

“นั่นสินะ ทุกวันนี้เราอยู่กันได้อย่างสบายก็เป็นเพราะหญิงสาวคนนี้ทั้งสิ้น” ในระหว่างที่ทั้งสองสนทนาก็เดินกันไป เรื่อย ๆซูเหยาผู้อยู่ในหัวข้อสนทนาระหว่างแม่ผัวลูกสะใภ้ตระกูล หมิงได้เดินมาทันเห็นแผ่นหลังของคนทั้งคู่เข้าพอดี“สามีนั่นย่ากับแม่ของเสี่ยวหยางใช่หรือเปล่า สงสัยหนุ่มน้อยเสี่ยวหยางคงจะไปกับลูกชายของเราแล้วแน่ ๆ เด็กพวกนี้รักกันดีฉันก็เบาใจอีกหน่อยพอโรงเรียนเปิดฉันก็หวังจะให้พวกเขาได้เข้าเรียนชั้นเดียวกัน ไม่รู้ว่าเสี่ยวหยางจะต้องเริ่มเรียนใหม่หรือว่าทางโรงเรียนจะให้ต่อชั้นเดิมได้เลย...”หญิงสาวพูดเจื้อยแจ้วให้สามีฟังในเรื่องนั้นเรื่องนี้ไปเรื่อยเปื่อย มู่หานไม่เคยเอ่ยขัดภรรยาสาวแม้ว่าหญิงสาวจะพูดอะไรเขาก็เป็นผู้ฟังที่ดีเพียงอย่างเดียว มีแสดงความเห็นบ้างเป็นบางครั้ง จนพวกเขาเดินมาถึงรถไถหน้าคอมมูนที่ซูเหยาได้เหมาคันเอาไว้หนิงเหอที่มารอคนในครอบครัวซูกับซูหลงได้สักพัก เธอรู้สึกตื่นเต้นเป็นอย่างมากที่วันนี้จะได้มาพบกับครอบครัวของชายหนุ่มที่ตนตกลงใจจะใช้ชีวิตร่วมกับเขา“สวัสดีค่ะพี่สะใภ้สาม” ซูเหยาที่

“สหายรบกวนช่วยหลีกทางให้ท่านนายพลด้วยครับ” น้ำเสียงนายทหารคนสนิทของมาเฟียอันดับหนึ่งตะโกนเสียงดังแข่งกับผู้คนที่พากันยืนคุยกันอย่างออกรส“ผมขอเวลาสักครู่นะครับ” จ้าวเจียงกล่าวกับลูกค้าที่กำลังจะสั่งสินค้า“ช...เชิญครับท่าน” ชายวัยกลางคนผู้ซึ่งรู้จักจ้าวเจียงมาบ้างกล่าวเสียงสั่น พร้อมปาดเหงื่อที่เริ่มซึมออกมาบนหน้าผาก“สวัสดีค่ะ ท่านนายพลจ้าว” ซูเหยากล่าวทักทายเจ้าของตลาดครึ่งหนึ่ง พร้อมมองไปทางเขาอย่างสงสัย ‘มีอะไรก็รีบพูดได้ไหมคะ เงินกำลังรอฉันอยู่’ เธอโอดครวญ“สวัสดีสหายซู คือคุณพอจะรู้จักพ่อครัวหรือไม่ ช่วยบอกให้คนนั้นไปหาผมที่ร้านอาหารรัฐอาคารหลังนั้นด้วย” จ้าวเจียงกล่าวขึ้นอย่างไม่อ้อมค้อม“พี่สามของฉันได้ไหม เขาทำอาหารอร่อยมากท่านนายพลจะให้เขาลองทำให้กินก่อนก็ได้ค่ะ” ซูเหยารีบเสนอตัวพี่ชายออกไปอย่างไม่ต้องคิดเยอะ“ได้ ถ้าอย่างนั้นให้สหายท่านนั้นมากับผมได้เลย” จ้าวเจียงกล่าวตอบอย่างไม่รอช้าเช่นกัน เนื่องจากเขาเชื่อใจภรรยาที่ได้ให้เขาลองมาคุยก

“ดี ๆ เป็นผู้เยาว์ที่รู้จักอ่อนน้อม” ชายวัยกลางคนกล่าวชมเชยคนหนุ่มที่เขาคิดว่าคงจะมีเบื้องหลังไม่ธรรมดาอย่างแน่นอนชายหนุ่มทั้งสองต่างยิ้มให้กัน หลังจากเสร็จการทักทายและรู้ว่าตัวเองจะต้องมาทำงานวันไหน ลูกชายคนที่สามของบ้านซูก็กลับมายังร้านโดยที่ไม่คิดปกปิดรอยยิ้มบนใบหน้า“เสี่ยวเหยาน้องรัก” ซูหลงเมื่อเดินเข้ามาภายในร้านและเห็นว่าลูกค้าไม่มีจึงได้ตะโกนเรียกน้องสาวเสียงดัง“ยิ้มร่ามาแบบนี้แสดงว่าพี่สามได้เป็นพ่อครัวสมใจแล้วใช่หรือเปล่าคะ ฉันดีใจด้วย” ซูเหยาที่เงยหน้าขึ้นมองพี่ชายตามเสียงเรียกกล่าวยินดีพร้อมรอยยิ้มกว้างไม่ต่างจากพี่ชายฝาแฝด“ใช่แล้ว พรุ่งนี้พี่สามารถมาทำงานได้เลย” ซูหลงรีบพูดเรื่องที่ตนจะได้มาทำงานออกมาอย่างรวดเร็ว“ดีเลยค่ะ ถ้าอย่างนั้นพี่ก็มาพักที่ร้านนี้ดีไหมคะ ฉันจะได้จ้างพี่สะใภ้ให้คอยดูแลร้านคู่กับฉัน” ซูเหยาที่กำลังคิดจะหาคนมาคอยดูแลร้านรีบเสนอออกมา“ให้พี่ไปนอนบ้านหลังนั้นเหรอ” ซูหลงพยักเพยิดไปทางด้านหลัง“เปล่าค่ะ ฉันคิดจะสร้างบ้านทางห

นับตั้งแต่วันที่ครอบครัวซูจัดงานแต่งอย่างยิ่งใหญ่เอิกเกริกนับเวลาจากนั้นก็ผ่านมาได้ครบหนึ่งปีที่เกิดการปฏิวัติสำหรับซูเหยาที่อยู่ ๆ ก็ได้มาโผล่อยู่ในนิยายเรื่องนี้ และได้กลายเป็นนางร้ายของเรื่อง เธอไม่ได้รู้สึกถึงผลกระทบเหมือนกับตัวนางเอกของเรื่องอย่างเหลียนฮวาเลยสักนิดเนื่องจากหล่อนเป็นผู้อ่านนิยายเรื่องนี้มาก่อนและอีกอย่างเธอมีตัวช่วยติดการย้ายร่างมาด้วย จึงทำให้ซูเหยาได้เปลี่ยนแปลงเรื่องราวไปได้อย่างง่ายดาย รวมทั้งได้เปลี่ยนแปลงคนรอบข้างให้โชคดีไปกับเธอกันถ้วนหน้าตอนนี้หญิงสาวก็กำลังนั่งคิดสูตรสบู่กลิ่นใหม่อยู่ในบ้านของพี่สะใภ้คนโต ร่วมกับแม่ พี่สะใภ้รอง น้องสะใภ้อย่างมีความสุข โดยไม่รู้ตัวว่าผู้ที่ตั้งตัวเป็นศัตรูได้กระทำการบางอย่างเพื่อหวังทำลายเส้นทางการค้าของตัวเองเข้าแล้ว“ประกาศ วันนี้หลังจากเลิกงานตอนเย็นขอให้ทุกคนส่งตัวแทนมาประชุมกันหน้าคอมมูนบ้านละหนึ่งคนด้วย” เสียงประกาศดังขึ้นในช่วงสายของวัน“มีอะไรหรือเปล่าถึงได้เรียกประชุม” หว่านชิงที่นั่งทำงานอยู่ในบ้านของสะใภ้ใหญ่พูดกับเหล่าสะใภ้และคนทำงานอยู่ด้วยกัน

เสียงสัญญาณเลิกงานดังขึ้น ตอนนี้สมาชิกที่ทำงานอยู่ในทุ่งนาของคนบ้านซู บ้านมู่ ก็เหลือแค่ซูหลงเฉิน ซูหยาง มู่อัน ส่วนมู่จางก็ยังคงเอาหมูมาเลี้ยงร่วมกับซูป๋อตามเดิมสำหรับมู่หานที่ไปทำงานในเมืองร่วมกับเจียงเทียนก็ไปกลับโดยรถจี๊ปทหารของเจียงเทียน โดยมีเด็กทั้งสี่ไปกับเขาด้วยทุกเช้าและกลับด้วยกันทุกเย็นงานของมู่หานนั้นได้ด้วยความบังเอิญ เนื่องจากในวันแต่งงานของเฉินมู่เจียว พี่ชายใหญ่เฉินของเจ้าสาวเห็น       มู่หานได้เดินทางไปร่วมงานพร้อมกับสองผู้เฒ่าแห่งยุคเขาจึงได้เดินเข้ามาทักทายมู่หานและอยากตอบแทนกับบุคคลผู้ช่วยชีวิตตน เมื่อเขาได้ทราบว่าชายหนุ่มต้องการหางานภายในอำเภอเขาจึงได้เสนองานรองผู้จัดการฝ่ายจัดซื้อของโรงงานทำซีอิ๊วซึ่งเป็นหนึ่งในกิจการของรัฐให้ ซึ่งซูเหยาก็เห็นดีด้วยเนื่องจากวัตถุดิบเป็นเรื่องง่ายสำหรับตนอยู่แล้วในการจัดหาดังนั้นในวันรุ่งขึ้นมู่หานก็ได้ทำงานในโรงงาน นับเป็นเวลาตอนนี้ก็ทำได้เกือบปีแล้ว ตอนที่ชาวบ้านรู้ว่ามู่หานได้ทำงานในโรงงานรัฐทุกคนก็พากันอิจฉาและก็พากันพูดไปสารพัดถึงเรื่องในความโชคด