All Chapters of ซูเหยาเมื่อฉันกลายเป็นแม่เลี้ยงผู้โหดร้าย: Chapter 171 - Chapter 180

ซูเหยาใช้เวลาเกือบทั้งวันในการสรุปวิชาออกมาให้พี่ชายทั้งสองที่มีคำนวณ ภาษาจีน ประวัติศาสตร์ หัวข้อเรียงความที่เธอคิดว่า น่าจะเกี่ยวกับผู้นำในยุคนี้และการศึกษาในยุคนี้ก็ยังไม่ได้มุ่งเน้นอะไรมาก ทางรัฐบังคับแค่ให้นักเรียนจบแค่ระดับชั้นประถมเพียงเท่านั้น     ค่าเทอมก็ต้องเสียถึงคนละห้าหยวนสำหรับชั้นประถมส่วนมัธยมก็แพงขึ้นตามลำดับ ซึ่งราคาเทียบกับชนชั้นแรงงานขั้นต่ำที่ได้รายวันกันทีเดียว ดังนั้นลูกสาวสำหรับครอบครัวชาวนาจึงไม่ได้เรียนหนังสือในชั้นที่สูงขึ้นเพราะทางครอบครัวได้มองว่า ผู้หญิงเป็นตัวสิ้นเปลืองอีกหน่อยพอแต่งงานเข้าบ้านอื่นก็ถือว่า เป็นสมบัติของคนอื่นไม่ใช่บ้านของเจ้าตัวอีกต่อไปซูเหยานิ่งคิดถึงเรื่องไม่เป็นธรรมเหล่านี้ที่ผู้คนสมัยนี้มักจะให้คุณค่ากับลูกชายหรือหลานชายเป็นหลัก ผู้หญิงก็แค่แรงงานชั้นดีที่ถูกกดขี่แล้วข่มเหงอีกอยู่อย่างนั้น‘ถือว่าฉันโชคดีนะที่ได้มาอยู่ในร่างของตัวร้ายที่มีครอบครัวที่รักเธอ’ ซูเหยาพูดขึ้นในใจระหว่างที่รวบรวมหนังสือและตัวอย่างข้อสอบเพื่อเอาไปให้พี่ชายหลายวันต่อมากำหนดการส

“ผลการประกาศผลสอบจะถูกนำไปติดไว้ที่กำแพงด้านนั้นขอให้สหายทุกคนไปดูได้ ส่วนใครที่ได้เป็นครูของโรงเรียนไหนให้สหายท่านนั้นไปรายงานตัวภายในต้นเดือนหน้าทางโรงเรียนจะมีการเปิดเรียนอีกหนึ่งเดือนหลังจากที่ทุกคนไปรายงานตัว จากนั้นถึงให้เด็กทุกคนตั้งแต่อายุเจ็ดขวบขึ้นไปให้มาทำการสมัครและสอบเข้าว่า จะได้เรียนที่ไหนโดยเริ่มเรียนในระดับประถมใหม่ทั้งหมด ค่าใช้จ่ายต่อภาคการศึกษาคือห้าหยวนต่อคน ส่วนเด็กที่เคยจบชั้นมัธยมต้นหรือมัธยมปลายแล้ว ให้ไปนำหนังสือแนะนำจากผู้ใหญ่บ้านหรือหัวหน้าคอมมูนให้ไปสมัครเรียนในระดับอาชีวะได้แต่ต้องมีผลการเรียนที่ดี หรือจะไปเรียนที่มหาลัยคนงาน ชาวนา ทหารที่กำลังรับอยู่ก็ได้ ซึ่งผู้มีหนังสือจะต้องไปสอบเพื่อทำการคัดเลือกอีกครั้ง ขอให้สหายทุกท่านโชคดี”หลังสิ้นเสียงของหัวหน้าทหารแดงคนที่มาสอบคัดเลือกในวันนี้ก็เดินไปยังที่ติดรายชื่อประกาศผลสอบทันที สองพี่น้องบ้านซูเองก็เช่นกัน ซึ่งพวกเขาคิดว่าอันดับที่ตนได้จะต้องเป็นหนึ่งหรือสองอย่างแน่นอนด้วยความมั่นใจของพี่ใหญ่บ้านซู“อาหยางไปดูผลที่หนึ่งสองกันเถอะ เชื่อพี่” พี่

แต่ด้วยพละกำลังอันแตกต่างกันหญิงสาวจะสู้แรงชายหนุ่มได้อย่างไร เมื่อฮุ่ยหวงโยนหญิงสาวที่ตัวเองเฝ้าทะนุถนอมมาเนิ่นนานอย่างไร้ความปราณีไปบนเตียงกว้างจากนั้นเขาก็ถอดเสื้อของตนออกก่อนที่จะเข้าไปจับร่างกายของหญิงสาวที่กำลังนอนกอดตัวเองอยู่อย่างน่าสงสาร“ปล่อยฉันนะ คุณจะทำอะไร” หญิงสาวที่เป็นภรรยาทั้งผลักทั้งดันหวังให้ผู้ที่ชื่อว่าสามีออกไปให้พ้นจากตัวเอง“ผมถนอมคุณมาตลอดตั้งแต่แต่งงานกัน คุณไม่ทำงานผมก็ไม่ว่า แต่ในเมื่อคุณทำข้อสอบได้แต่ไม่บอกผมแบบนี้แสดงว่าคุณไม่เคยรักผมเลยถ้าอย่างนั้นผมก็จะทำอย่างโหดร้ายกับคุณดูบ้างว่าคุณจะเจ็บเหมือนผมหรือเปล่ายังไงล่ะ” ชายผู้เป็นสามีพูดขึ้นอย่างแค้นใจก่อนที่เขาจะโถมร่างกายอันใหญ่โตของตนทาบทับร่างเล็กกว่า และก็ตามมาด้วยการฉีกกระชากเสื้อของหญิงสาว ก่อนที่เขาจะขบเม้มไปทั่วร่างกายของคนที่ตัวสั่นอยู่ใต้ร่างในช่วงเวลานี้ทำให้เหลียนฮวาได้นึกย้อนไปถึงเรื่องราวในอดีตของตน ก่อนที่เธอจะได้หวนกลับมาที่นี่ในช่วงที่ยังไม่ได้มายังหมู่บ้านแห่งนี้น้ำตาเธอไหลอาบแก้มสวยอย่างไม่ขาดสาย พร้อมกันนั้นเธอก็ถา

“โอ๊ย แกปล่อยฉันนะเป็นหมาหรือไงกัดเข้ามาได้” หญิงสาวแผดเสียงลั่นด้วยความเจ็บ ก่อนที่จะด่าหมอเถื่อนผู้นี้ออกมาโดยที่หล่อนลืมไปแล้วว่า มันจะยิ่งไปกระตุ้นความโกรธให้กับชายโรคจิตผู้นี้“ปากดีแบบนี้ยังอยากได้ยาอยู่หรือเปล่า” ชายกักขฬะพูดอย่างไม่สบอารมณ์“ฉันขอโทษ นายเอาเงินไปแล้วส่งยามาเถอะ หากอยากได้ผู้หญิงนายก็ไปหากินเอาข้างหน้า ฉันไม่เต็มใจ” เหลียนฮวายอมอ่อนข้อ“เอาเงินมาเอายาไป แล้วอย่ามาที่นี่อีก” ชายคนนั้นพูดห้วนสั้นกระชับก่อนที่มันจะส่งห่อกระดาษห่อหนึ่งให้กับหญิงสาวเมื่อเหลียนฮวาส่งเงินให้มันแล้วเธอก็รีบจ้ำอ้าวเดินลงจากเขาโดยที่ไม่หันกลับไปมองด้านหลัง และคิดว่าตั้งแต่วันนี้เธอคงจะไม่ต้องกลับมาสถานที่แห่งนี้อีกหมอเถื่อนที่เห็นหญิงสาวเดินจากไปอย่างรวดเร็วก็นึกเสียดาย แต่เมื่อเห็นเงินที่อยู่ในมือเขาก็ยิ้มออกมาก่อนที่จะหันหลังเดินเข้าไปในกระท่อมเก่าโทรมของตนเหลียนฮวาหลังจากที่เดินลงเขามาได้ เธอถึงกับทรุดตัวลงนั่งกับพื้นด้วยความเหนื่อยล้าทั้งกายและใจ เนื่องจากเธอกลัวว่าเหตุการณ์ครั้งนั้นจะกลับม

ในระหว่างที่คุณแม่วัยใสกำลังสนทนากับเด็กชายทั้งสี่   หญิงสาวไม่ได้รู้ตัวเลยว่า ตนเองได้ตกอยู่ภายใต้สายตาของใครบางคนที่ตั้งใจมองมาทางเธอด้วยความลังเล หวาดหวั่น“อาจิวหล่อนมองใครอย่างนั้นเหรอ” น้ำเสียงเข้มถามหญิงสาวที่ได้มาแต่งงานกับเขาจากการจับคู่ของแม่สื่อที่เขาและหล่อนต่างก็เป็นหม้ายกันทั้งคู่“เปล่าค่ะ ว่าแต่เด็ก ๆ ยังไม่ออกมากันอีกหรือคะ ฉันร้อนจะแย่” จิวเหลียนอดีตพี่สะใภ้ของซูเหยาพูดกับชายวัยสามสิบต้นข้างกาย“เดี๋ยวก็คงจะออกมากัน วันนี้แค่วันมาสมัครสอบยังไม่ได้สอบสักหน่อย ว่าแต่คุณจะไปไหนต่อหรือเปล่าผมอยากกลับบ้าน”ชายร่างสันทัดไม่ผอมไม่อ้วนที่มีอาชีพหัวหน้าฆ่าสัตว์ในความดูแลของรัฐพูดขึ้นในขณะที่เขาเองก็มองหาเด็กชายหญิงสามคนซึ่งเป็นลูกของตนหนึ่งของภรรยาสอง“กลับกันเลยก็ดีค่ะ” หญิงข้างกายก็เห็นด้วยเมื่อเห็นเด็กทั้งสามคนเดินออกมาแล้ว“จากนั้นคนทั้งห้าก็พากันเดินออกไปนอกประตูโรงเรียน      ซูเหยาที่สายตาหันไปเห็นร่างไว ๆ ของเด็กน้อยคุ้นตาสองคนเธอก็ชะงักไ