Semua Bab ซูเหยาเมื่อฉันกลายเป็นแม่เลี้ยงผู้โหดร้าย: Bab 181 - Bab 190

ในระหว่างที่คุณแม่วัยใสกำลังสนทนากับเด็กชายทั้งสี่   หญิงสาวไม่ได้รู้ตัวเลยว่า ตนเองได้ตกอยู่ภายใต้สายตาของใครบางคนที่ตั้งใจมองมาทางเธอด้วยความลังเล หวาดหวั่น“อาจิวหล่อนมองใครอย่างนั้นเหรอ” น้ำเสียงเข้มถามหญิงสาวที่ได้มาแต่งงานกับเขาจากการจับคู่ของแม่สื่อที่เขาและหล่อนต่างก็เป็นหม้ายกันทั้งคู่“เปล่าค่ะ ว่าแต่เด็ก ๆ ยังไม่ออกมากันอีกหรือคะ ฉันร้อนจะแย่” จิวเหลียนอดีตพี่สะใภ้ของซูเหยาพูดกับชายวัยสามสิบต้นข้างกาย“เดี๋ยวก็คงจะออกมากัน วันนี้แค่วันมาสมัครสอบยังไม่ได้สอบสักหน่อย ว่าแต่คุณจะไปไหนต่อหรือเปล่าผมอยากกลับบ้าน”ชายร่างสันทัดไม่ผอมไม่อ้วนที่มีอาชีพหัวหน้าฆ่าสัตว์ในความดูแลของรัฐพูดขึ้นในขณะที่เขาเองก็มองหาเด็กชายหญิงสามคนซึ่งเป็นลูกของตนหนึ่งของภรรยาสอง“กลับกันเลยก็ดีค่ะ” หญิงข้างกายก็เห็นด้วยเมื่อเห็นเด็กทั้งสามคนเดินออกมาแล้ว“จากนั้นคนทั้งห้าก็พากันเดินออกไปนอกประตูโรงเรียน      ซูเหยาที่สายตาหันไปเห็นร่างไว ๆ ของเด็กน้อยคุ้นตาสองคนเธอก็ชะงักไ

ครอบครัวของเทียนฮานพาเด็กน้อยทั้งห้ามากินข้าวที่ร้านอาหารของรัฐ ซึ่งอยู่ตรงข้ามกับร้านของซูเหยา ที่ตอนนี้ หนิงเหอกำลังดูแลร้านอยู่กับซือซินที่มาทำในร้านเพื่อไปกลับกับมู่อันที่ได้ทำงานเป็นพนักงานชั่วคราวในโรงงานจากการแนะนำของพี่ชายเมื่ออาทิตย์ก่อน ซูเหยาเองจึงรู้สึกสบายใจขึ้นมากที่ไม่ต้องจ้างคนอื่นการมาของบุคคลในครอบครัวของพ่อครัวมือหนึ่งของร้านได้รับการดูแลจากพนักงานในร้านเป็นอย่างดี โดยที่พนักงานทุกคนเคยได้รับคำสั่งมาจากกวงจินและหลังจากที่พนักงานต้อนรับพาแขกกลุ่มนี้เข้าไปนั่งที่โต๊ะแล้ว พนักงานก็ได้เดินขึ้นไปตามผู้จัดการร้านตามคำสั่งหากมีแขกพิเศษมา“สวัสดีครับผู้เฒ่าฮานและคนในครอบครัว เป็นเกียรติของผมที่วันนี้ทุกท่านมากินอาหารกลางวันที่นี่” กวงจินหลังจากที่พนักงานภายในร้านไปบอกว่าใครมา เขาจึงวางงานในมือลงเพื่อมาต้อนรับแขกกลุ่มนี้พูดขึ้นพร้อมกับยิ้มออกมาการที่ผู้จัดการร้านอาหารรัฐอย่างกวงจินแสดงท่าทางประจบผิดวิสัยของตน สาเหตุก็มาจากการที่เขาได้รู้เบื้องหลังของวัตถุดิบที่หายากว่าได้มาจากไหน ด้วยสาเหตุนี้เขาจึงยิ่งเอาใจใส่แขกผู้มาใหม่

“เอ่อ...เธอมีอะไรจะคุยกับฉันอย่างนั้นเหรอ” จิวเหลียนเป็นฝ่ายถามอดีตน้องสะใภ้ออกมาอย่างกระดากอาย เนื่องจากเธอไม่เคยคุยกับหญิงสาวตรงหน้าดี ๆ เลยสักครั้ง“ฉันถามพี่ตามตรงเลยนะคะ พี่จะคิดว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องส่วนตัวของครอบครัวพี่ก็ได้ แต่ว่าฉันเห็นสภาพเด็กทั้งสองแล้วบอกตามตรงค่ะ ฉันเองก็อดรู้สึกเห็นใจออกมาไม่ได้” อดีตน้องสะใภ้สาวพยายามพูดเกริ่นเข้าเรื่องพร้อมมองหน้าคู่สนทนาที่ยืนก้มหน้าบีบมือของตนแน่น“ไม่ค่อยดีนักหรอก แต่พี่เองก็ไม่รู้จะช่วยลูกได้ยังไง หากจะเข้าข้างลูกตัวเองมากเกินไปพอลับหลังพี่ก็กลัวว่าคนในบ้านจะรังแกทั้งสองคนหนักขึ้น” จิวเหลียนพูดเสียงสั่นด้วยความคับแค้นใจที่ตัวเองไม่มีความสามารถที่จะปกป้องลูกทั้งสองได้ดีมากกว่านี้“เอาแบบนี้ไหมคะ ให้เด็กทั้งสองคนกลับมาใช้แซ่มู่เหมือนเดิมแล้วแยกออกจากบ้านหลังนั้นมาอยู่กับฉัน แต่ว่าหากเด็กทั้งสองยังนิสัยแย่เหมือนแต่ก่อนฉันก็จะส่งคืนพี่เหมือนเดิมนะแต่ในตอนนี้ฉันเห็นว่า เด็กทั้งคู่รู้จักอะไรควรไม่ควรแล้ว       ก็เลย

ในระหว่างทางที่แม่และลูกทั้งสองเดิน จิวเหลียนก็คิดถึงเรื่องที่แม่สามีใหม่เอ่ยปากขอเงินจากตนเป็นค่าหย่า สาเหตุก็เป็นเพราะยายแก่คนนั้นเคยเห็นหล่อนไปถามซื้อยาเบื่อหนูก่อนที่ยายเฒ่าฉินเจียวจะตายและบังเอิญที่ว่าหล่อนดันได้มาเป็นลูกสะใภ้บ้านนี้จากการแนะนำของแม่สื่อ เนื่องจากไม่มีหญิงสาวคนไหนยอมแต่งเข้ามาเป็นสะใภ้บ้านหลังนี้และตั้งแต่นั้นมานรกสำหรับตนและลูกก็เริ่มต้นขึ้น งานบ้านทุกอย่างยกเว้นการทำอาหาร ตนและลูกจะต้องเป็นคนทำส่วนอาหารเป็นหน้าที่ของน้องสาวต้าหนิวเนื่องจากยายเฒ่าระแวงคิดว่า เธอจะวางยาเหมือนที่ทำกับฉินเจียว การที่หล่อนกลัวมันก็ไม่ผิดเพราะหล่อนร้ายกาจกว่าฉินเจียวหลายเท่า‘คอยดูเถอะฉันไม่วางยาพวกแกหรอกเปลืองเงิน ถึงวางยาไม่ได้ฉันก็ฆ่าพวกแกได้เหมือนกัน’ จิวเหลียนคิดอย่างอาฆาต“แม่เรามีเงินขึ้นรถหรือเปล่าไปที่นั่นต้องนั่งรถรางนะ” เด็กชายถามแม่เมื่อถึงสถานที่รอรถ“แม่มีอยู่สามหยวนพอขึ้นรถ และแม่จะให้ลูกเอาไว้สองหยวนแม่มีแค่ค่ารถกลับมาก็พอ และเมื่อไปอยู่ที่นั่นแล้วจำเอาไว้ว่า ต้องทำตัวให้ดีหากมีโอกาสเรียนก็ต้

“ทุกคนนี่พ่อบุญธรรมของผมครับท่านชื่อเทียนฮาน” ชายหนุ่มลูกบุญธรรมแนะนำผู้เฒ่าประจำบ้าน แม้ว่ามู่อันและซือซิงจะรู้จักอยู่แล้วก็ตาม“สวัสดีครับ/ค่ะ” ผู้ใหญ่สามเด็กสองกล่าวออกมาพร้อมกัน“สวัสดีพวกเธอนั่งเถอะไม่ต้องเกร็ง” เฒ่าชราพูดขึ้นน้ำเสียงแม้จะดุแต่ใบหน้าแฝงไว้ด้วยความใจดี“ขอบคุณครับ/ค่ะ” คนทั้งห้าพูดขึ้นก่อนที่จะนั่งลง“เด็ก ๆ ไปเล่นกับน้อง ๆ หลังบ้านดีไหมอาสะใภ้จะให้คนพาไป” ซูเหยาที่เห็นใบหน้าของจิวเหลียนที่บวมและมีรอยเขียวช้ำพูดกับหลานน้อยทั้งสองอย่างใจดี“ครับ/ค่ะ” เด็กทั้งสองรู้สึกยินดีที่จะได้ไปอยู่กับคนวัยเดียวกันรีบตอบรับ“ผมกับอาซือพาไปเองครับ” มู่อันขานอาสา เนื่องจากเขาเองก็ไม่อยากอยู่ฟังเรื่องของใครสักเท่าไหร่เลี่ยงออกไปจะดีกว่า“ขอบใจนะ หลาน ๆ น่าจะอยู่กับเสี่ยวไป่นั่นแหละ” ซูเหยากล่าวพร้อมกับบอกสถานที่ ที่ลูกชายหญิงของตนน่าจะอยู่“เสี่ยวซือ เสี่ยวฟางไปกับอาเถอะ รับรองหลานจะชอบเจ้าไป่น้อย” มู่อันกับซือซิงลุกข