Semua Bab ซูเหยาเมื่อฉันกลายเป็นแม่เลี้ยงผู้โหดร้าย: Bab 61 - Bab 70

เจ้าลูกชิ้นตัวกลมทั้งสองคน ยกเว้นเจ้าตัวเล็กที่นั่งอยู่บนตักหว่านชิงอยู่แล้ว ต่างเดินเข้ามาหายายอย่างเชื่อฟัง“ตัวเย็นกันหมดแล้วนี่ แสดงว่าน่าจะหายกันดีแล้ว” หว่านชิงพูดขึ้น ตอนนี้เองท้องของเด็กๆ ตัวน้อยก็ได้ร้องขึ้น เมื่อพวกเขาได้กลิ่นหอมๆ ที่ลอยออกมาจากในครัว“ใครทำอาหารหรือคะ” ซูเหยาถามแม่ที่นั่งอยู่ด้วยกัน“พี่สะใภ้ทั้งสองของลูกกับอาซิงยังไงล่ะ แม่กลัวว่าพวกเด็กๆจะหิว และก็ไม่รู้ว่าลูกจะตื่นเมื่อไหร่ ก็เลยให้ทั้งสามคนไปช่วยกันทำอาหารในครัว” หว่านชิงตอบ“มู่หานวันนี้คุณจะหยุดก็ได้นะคะ หลังจากกินข้าวเสร็จฉันว่าคุณไปนอนต่อสักหน่อยดีกว่า เด็กๆ ตอนนี้คงไม่เป็นอะไรแล้ว” ซูเหยาพูดกับสามีเมื่อเธอเห็นตาที่ปรือๆ ของเขา“ครับ” มู่หานเองก็รับคำโดยไม่อิดออด เพราะตอนนี้เขารู้สึกง่วงมากจริงๆหลังจากที่ครอบครัวของซูเหยากินข้าวเช้าเสร็จ มู่หานก็แยกตัวไปนอน ซูเหยาที่เห็นว่าเด็กๆ น่าจะอาการดีแล้วแต่เธอยังไม่วางใจมากนัก จึงให้ลูกๆ กินยาแล้วก็พาไปนอนที่ห้องของตนก่อนที่เธอจะออกมาหาแม่ และพี่ส

ตั้งแต่ที่ตงหยางกับฮุ่ยหมิ่นเจอพ่อแม่ของพวกเขาทั้งสองก็มีความสุขมากกว่าแต่ก่อนทางด้านสี่พี่น้องเจียงที่ได้ทราบเรื่องนี้ก็ได้แจ้งไปยังน้องสาวบุญธรรมของตนเพื่อให้หล่อนได้แจ้งไปยังครอบครัวของคนทั้งสองอีกครั้งอย่างน้อยคนแก่อย่างคนเป็นพ่อแม่ก็จะได้มีกำลังใจในการอยู่ต่อเพื่อที่จะได้พบหน้าลูกชายของพวกเขา“ใครโทรมาหรือครับคุณถึงดูมีสีหน้าดีใจแบบนั้น” เทียนหานที่กำลังอุ้มเจ้าลูกชายตัวแสบถามกับภรรยาสาวด้วยความสงสัย นอกจากเรื่องเงินแล้วภรรยาเขาจะมีเรื่องอะไรให้ดีใจได้อีก“ที่ถามแบบนี้คุณต้องคิดว่าฉันได้เงินเพิ่มจากไหนแน่เลยใช่ไหมคะ” หญิงสาวผู้เป็นภรรยาถามสามีที่อยู่ด้วยกันมาหลายปีอย่างรู้ทัน“อะแฮ่ม...ผมเอ่อ” คนเป็นสามีที่ถูกภรรยากล่าวย้อนทำให้พูดไม่ออกจะปฏิเสธก็ไม่ได้จะยอมรับก็ใช่ที่“เอาเถอะค่ะฉันไม่ได้คิดโกรธคุณเสียหน่อย เรื่องที่ทำให้ฉันดีใจเป็นเรื่องของครอบครัวของหมิงกับฮุ่ยต่างหาก”“เรื่องอะไรอย่างนั้นหรือครับ” สามีที่อดทนรอไม่ไหวรีบถามออกมาพร้อมกับนั่งลงที่เก้าอี้ใกล้กับภรรยาสาว ส่วนเจ้าตัวเล็กในอ้อมแขนก็ได้เดินไปหาคนเป็นแม่ทันทีที่พ่อคลายอ้อมแขนออก“ก็ฉันกำลังจะบอกอยู่นี่ยังไงล่ะคะ ตอนน

มู่หานที่เห็นภรรยายิ้มแย้มอย่างมีความสุขเขาก็ดีใจตามไปด้วย เขาคิดว่าภรรยาของเขาในตอนนี้เป็นเหมือนคนละคนกับคนเก่าชนิดหน้ามือเป็นหลังมือหาคำใดมาเปรียบเทียบไม่ได้เลย ในระหว่างที่ครอบครัว     มู่หานกำลังรู้สึกยินดีกับความสุขที่ได้รับ บ้านมู่เดิมกลับมีแต่ความวุ่นวายฉินเจียวและเพื่อนอีกสองคนเมื่อวิ่งมาถึงบ้านมู่ พวกเธอก็รีบวิ่งหาจิวเหลียนเหมือนแมลงวันไร้หัว เนื่องจากไม่มีใครถามมู่ฟางมาก่อนว่าย่าเป็นลมอยู่ที่ไหน“เจอแล้ว ฉันเจอแล้ว” เสียงเพื่อนร่างผอมของฉินเจียวตะโกนขึ้น เมื่อเธอที่ได้วิ่งมาที่หน้าคอกหมู แล้วเห็นฉินเจียวนอนสลบกองอยู่กับพื้นสภาพที่เธอเห็นนั้นหญิงชราเอามือกุมท้องนอนคุดคู้อยู่   และถ้าหากเธอมีความสังเกตอีกสักนิด จะเห็นได้ว่ามีกองอาเจียนอยู่ห่างไม่มากจากตัวของฉินเจียวจิวเหลียนและเพื่อนรูปร่างเตี้ยกว่าเมื่อได้ยินเสียงของเพื่อนตัวเอง เธอทั้งสองก็รีบวิ่งตามเสียงนั้นมายังคอกหมูที่อยู่หลังจากบ้านทันทีจิวเหลียนไม่รอช้าเธอรีบอุ้มแม่สามีของตนเข้ามาในอ้อมแขน แล้วรีบนำตัวของฉินเจียวมาวางบนเสื่อที่ปู

“มู่หานคะ พรุ่งนี้คุณช่วยไปลางานที่คอมมูนเพื่อเดินทางเข้าเมืองไปเป็นเพื่อนฉันส่งสบู่หน่อยได้ไหมคะ” ซูเหยาถามกับมู่หานด้วยสายตารอคอยอย่างคาดหวัง‘ก็นะ อ้อนเขาบ้าง อะไรบ้าง ให้รางวัลเขาสักนิด ดูๆ ไปเท่าที่ผ่านๆ มาผู้ชายคนนี้ก็จัดว่าใช้ได้ดีทีเดียว’ ซูเหยาคิดอย่างเหม่อพลางมองหน้าสามีของตนอย่างสำรวจมู่หานที่เห็นสายตาของภรรยามองมาที่ตนด้วยความคาดหวังแบบนี้ เขาจะสามารถปฏิเสธไปได้อย่างไร และการเดินทางไปเป็นเพื่อนภรรยาก็สำคัญมากเนื่องจากสถานการณ์ยังไม่รู้ว่าตอนนี้สถานการณ์ในเมืองเป็นอย่างไร ดังนั้นการไปเป็นเพื่อนเมียคือสิ่งที่ควรทำอย่างที่สุด“ผมไปเป็นเพื่อนคุณได้ครับ เนื่องจากช่วงนี้ยังไม่เก็บเกี่ยว แต่ถ้าหลังจากพรุ่งนี้ไปแล้วหากคุณคิดจะเข้าเมืองอีกครั้งรอให้ผ่านพ้นช่วงเก็บเกี่ยวไปก่อนนะครับ ผมไม่อยากให้คุณไปคนเดียว” มู่หานพูดกับภรรยาด้วยน้ำเสียงเชิงขอร้อง“ได้ค่ะ ฉันฟังคุณ” ซูเหยาพูดรับคำอย่างเต็มใจ เธอเองก็ไม่ใช่คนดื้อด้านอะไร เป็นผู้หญิงแม้จะเก่งแต่บางครั้งก็ต้องทำตัวให้ดูอ่อนแอบ้างไรบ้างมู่หานท

“พี่ใหญ่พ่อบุญธรรมจะไม่เป็นอะไรแน่ใช่ไหม” น้ำเสียงที่ค่อนข้างจะแสดงความกังวลของชายร่างใหญ่กว่าชายฉกรรจ์ที่อยู่ด้วยกันพูดขึ้น“พี่สาม พี่ไม่ต้องกังวลไปหรอก พี่เคยเห็นพ่อผู้ชราของพวกเราเสียเปรียบใครด้วยอย่างนั้นเหรอ” น้ำเสียงเอื่อยเฉื่อยพูดขึ้นจากผู้เป็นน้องเล็กในกลุ่มคนทั้งหมดต่างก็เห็นด้วย เพราะพ่อบุญธรรมของพวกเขาไม่เคยเสียเปรียบให้ใครเลยสักครั้ง แล้วยังแสร้งทำตัวเป็นหมาป่าห่มหนังแกะได้เนียนมากอีกด้วย“ตอนนี้พวกเราแยกกันไปทำภารกิจที่ได้รับมาก่อนดีไหม หากตาแก่รู้ว่าพวกเราทำไม่สำเร็จมีหวัง...ไม่อยากจะคิด” น้ำเสียงที่ค่อนข้างขี้เล่นจากชายคนที่เป็นพี่ชายคนที่สองกล่าว“ไปกันเถอะ ถ้าพ่อบุญธรรมมีปัญหาท่านก็ส่งสัญญาณมาเองแหละ” เสียงห้าวทุ้มของผู้เป็นพี่ใหญ่กล่าวขึ้นพร้อมกับที่เขาเดินนำคนทั้งสามออกไปทันทีทางด้านของซูเหยาตอนนี้เธอและมู่หานก็ได้พาชายชราคนนี้ที่ซูเหยายังไม่รู้ว่าเป็นใครไปที่โรงพยาบาลกับเธอด้วย“คุณลุงเอาบัตรประจำตัวมาด้วยหรือเปล่าคะ ฉันจะให้สามีไปลงทะเบียนให้” ซูเหยาถามกับชายสูงวัยที่เธอพามาเธอไม่กล้าปล่อยเขาไว้คนเดียว เนื่องจ