All Chapters of ซูเหยาเมื่อฉันกลายเป็นแม่เลี้ยงผู้โหดร้าย: Chapter 61 - Chapter 70

กลางดึกคืนนั้นเด็กๆ ทั้งสี่คนของสองบ้านก็เป็นไข้ตามที่     ซูเหยาคิดเอาไว้ไม่มีผิด ทางบ้านหมิงนั้นยังไม่ลำบากเท่าไหร่นัก เพราะตงหยางเป็นเด็กที่โตพอจะบอกว่าตัวเองเป็นอย่างไรได้ซึ่งแตกต่างจากบ้านของมู่หานในเวลานี้ ที่มู่หานและซูเหยาได้ตัดสินใจนำลูกๆ เข้ามานอนอยู่ในห้องนอนของซูเหยาโดยที่คนทั้งสองต่างสลับกันดูแลเด็กสามคนกันตลอดเวลาจนไม่ได้หลับได้นอน จนกระทั่งคนทั้งคู่ต่างก็ผล็อยหลับไปในช่วงเวลาใกล้เช้าของอีกวัน“อาเหยา ลูกเขยเปิดประตูให้แม่ที” เสียงตะโกนจากหว่านชิงดังขึ้นหน้าบ้านของมู่หาน เมื่อเธอเห็นว่าสายแล้วแต่ภายในบ้านของลูกสาวยังไร้การเคลื่อนไหวซึ่งค่อนข้างจะผิดปกติสามพี่น้องที่ตอนนี้ไข้ลดลงและมีอาการดีขึ้นมากแล้ว ได้ลืมตาตื่นขึ้นกันทั้งสามคนเมื่อพวกเขาได้ยินเสียงยายตะโกนเรียกจากหน้าบ้าน“พี่ใหญ่ เสียงคุณยาย” เจ้ารองที่ลืมตาลุกนั่งขัดสมาธิหันไปมองรอบๆ แล้วสายตาก็สบเข้ากับพี่ชายคนโตที่กำลังมองมาทางตน“พี่ใหญ่ พี่รองเบาๆ ค่ะ พ่อ แม่หลับอยู่” เสียงเจ้าตัวเล็กของบ้านส่งเสียงบอกพี่ชายเสี

เรื่องของสถานการณ์ความวุ่นวายภายในเมือง ไม่ได้มาถึงหูของซูเหยาที่ยังคงใช้ชีวิตตามปกติของตนกับครอบครัวหากเธอได้รู้ว่าสถานที่แห่งนั้นอาจเปิดได้เร็วมากกว่าที่คิดเธอคงจะดีใจมากอย่างแน่นอน มู่หานที่ได้นอนพักเต็มที่เขาก็เริ่มรู้สึกมีแรงมากขึ้น“ภรรยาครับ คุณต้องการที่วางสบู่เพิ่มไหมครับ ผมจะไปทำให้ ตอนนี้ผมมีแรงมากขึ้นแล้ว” มู่หานเมื่อเดินออกมาจากห้องแล้วเห็นว่าซูเหยากำลังทำสบู่อยู่ เขาจึงได้อาสาตัวออกมา“ทำเลยค่ะ ขอบคุณมากนะคะสามี” ซูเหยาพูดขึ้นอย่างยินดีพร้อมกับยิ้มออกมามู่หานที่ได้เห็นรอยยิ้มหวานๆ ของภรรยาก็เหมือนกับว่าได้ยาเสริมกำลัง เขาจึงมีความกระตือรือร้นในการทำงานเป็นอย่างมากหว่านชิงที่เห็นท่าทางลูกเขยแบบนี้เธอก็หัวเราะออกมาเบาๆ ด้วยความรู้สึกขบขัน ตอนนี้เธอรู้สึกว่าบรรยากาศของลูกสาวลูกเขยของตนดูดีขึ้นกว่าแต่ก่อนเป็นอย่างมากหากเป็นเหมือนเมื่อก่อน ก็จะเห็นแต่ลูกสาวคอยแต่จะพูดจาไม่ดีใส่ทั้งลูกเลี้ยงและสามีซึ่งผิดกับตอนนี้‘ดูเหมือนว่าลูกสาวของเธอจะมีความคิดความอ่านมากขึ้นและโตขึ้นแล้วจริงๆ’ หว่า

มู่หานที่เห็นภรรยายิ้มแย้มอย่างมีความสุขเขาก็ดีใจตามไปด้วย เขาคิดว่าภรรยาของเขาในตอนนี้เป็นเหมือนคนละคนกับคนเก่าชนิดหน้ามือเป็นหลังมือหาคำใดมาเปรียบเทียบไม่ได้เลย ในระหว่างที่ครอบครัว     มู่หานกำลังรู้สึกยินดีกับความสุขที่ได้รับ บ้านมู่เดิมกลับมีแต่ความวุ่นวายฉินเจียวและเพื่อนอีกสองคนเมื่อวิ่งมาถึงบ้านมู่ พวกเธอก็รีบวิ่งหาจิวเหลียนเหมือนแมลงวันไร้หัว เนื่องจากไม่มีใครถามมู่ฟางมาก่อนว่าย่าเป็นลมอยู่ที่ไหน“เจอแล้ว ฉันเจอแล้ว” เสียงเพื่อนร่างผอมของฉินเจียวตะโกนขึ้น เมื่อเธอที่ได้วิ่งมาที่หน้าคอกหมู แล้วเห็นฉินเจียวนอนสลบกองอยู่กับพื้นสภาพที่เธอเห็นนั้นหญิงชราเอามือกุมท้องนอนคุดคู้อยู่   และถ้าหากเธอมีความสังเกตอีกสักนิด จะเห็นได้ว่ามีกองอาเจียนอยู่ห่างไม่มากจากตัวของฉินเจียวจิวเหลียนและเพื่อนรูปร่างเตี้ยกว่าเมื่อได้ยินเสียงของเพื่อนตัวเอง เธอทั้งสองก็รีบวิ่งตามเสียงนั้นมายังคอกหมูที่อยู่หลังจากบ้านทันทีจิวเหลียนไม่รอช้าเธอรีบอุ้มแม่สามีของตนเข้ามาในอ้อมแขน แล้วรีบนำตัวของฉินเจียวมาวางบนเสื่อที่ปู

“มู่หานคะ พรุ่งนี้คุณช่วยไปลางานที่คอมมูนเพื่อเดินทางเข้าเมืองไปเป็นเพื่อนฉันส่งสบู่หน่อยได้ไหมคะ” ซูเหยาถามกับมู่หานด้วยสายตารอคอยอย่างคาดหวัง‘ก็นะ อ้อนเขาบ้าง อะไรบ้าง ให้รางวัลเขาสักนิด ดูๆ ไปเท่าที่ผ่านๆ มาผู้ชายคนนี้ก็จัดว่าใช้ได้ดีทีเดียว’ ซูเหยาคิดอย่างเหม่อพลางมองหน้าสามีของตนอย่างสำรวจมู่หานที่เห็นสายตาของภรรยามองมาที่ตนด้วยความคาดหวังแบบนี้ เขาจะสามารถปฏิเสธไปได้อย่างไร และการเดินทางไปเป็นเพื่อนภรรยาก็สำคัญมากเนื่องจากสถานการณ์ยังไม่รู้ว่าตอนนี้สถานการณ์ในเมืองเป็นอย่างไร ดังนั้นการไปเป็นเพื่อนเมียคือสิ่งที่ควรทำอย่างที่สุด“ผมไปเป็นเพื่อนคุณได้ครับ เนื่องจากช่วงนี้ยังไม่เก็บเกี่ยว แต่ถ้าหลังจากพรุ่งนี้ไปแล้วหากคุณคิดจะเข้าเมืองอีกครั้งรอให้ผ่านพ้นช่วงเก็บเกี่ยวไปก่อนนะครับ ผมไม่อยากให้คุณไปคนเดียว” มู่หานพูดกับภรรยาด้วยน้ำเสียงเชิงขอร้อง“ได้ค่ะ ฉันฟังคุณ” ซูเหยาพูดรับคำอย่างเต็มใจ เธอเองก็ไม่ใช่คนดื้อด้านอะไร เป็นผู้หญิงแม้จะเก่งแต่บางครั้งก็ต้องทำตัวให้ดูอ่อนแอบ้างไรบ้างมู่หานท

“พี่ใหญ่พ่อบุญธรรมจะไม่เป็นอะไรแน่ใช่ไหม” น้ำเสียงที่ค่อนข้างจะแสดงความกังวลของชายร่างใหญ่กว่าชายฉกรรจ์ที่อยู่ด้วยกันพูดขึ้น“พี่สาม พี่ไม่ต้องกังวลไปหรอก พี่เคยเห็นพ่อผู้ชราของพวกเราเสียเปรียบใครด้วยอย่างนั้นเหรอ” น้ำเสียงเอื่อยเฉื่อยพูดขึ้นจากผู้เป็นน้องเล็กในกลุ่มคนทั้งหมดต่างก็เห็นด้วย เพราะพ่อบุญธรรมของพวกเขาไม่เคยเสียเปรียบให้ใครเลยสักครั้ง แล้วยังแสร้งทำตัวเป็นหมาป่าห่มหนังแกะได้เนียนมากอีกด้วย“ตอนนี้พวกเราแยกกันไปทำภารกิจที่ได้รับมาก่อนดีไหม หากตาแก่รู้ว่าพวกเราทำไม่สำเร็จมีหวัง...ไม่อยากจะคิด” น้ำเสียงที่ค่อนข้างขี้เล่นจากชายคนที่เป็นพี่ชายคนที่สองกล่าว“ไปกันเถอะ ถ้าพ่อบุญธรรมมีปัญหาท่านก็ส่งสัญญาณมาเองแหละ” เสียงห้าวทุ้มของผู้เป็นพี่ใหญ่กล่าวขึ้นพร้อมกับที่เขาเดินนำคนทั้งสามออกไปทันทีทางด้านของซูเหยาตอนนี้เธอและมู่หานก็ได้พาชายชราคนนี้ที่ซูเหยายังไม่รู้ว่าเป็นใครไปที่โรงพยาบาลกับเธอด้วย“คุณลุงเอาบัตรประจำตัวมาด้วยหรือเปล่าคะ ฉันจะให้สามีไปลงทะเบียนให้” ซูเหยาถามกับชายสูงวัยที่เธอพามาเธอไม่กล้าปล่อยเขาไว้คนเดียว เนื่องจ