All Chapters of ซูเหยาเมื่อฉันกลายเป็นแม่เลี้ยงผู้โหดร้าย: Chapter 71 - Chapter 80

“วันนี้ฉันเอามาห้ากลิ่น กลิ่นละสี่สิบก้อน รวมเป็นสองร้อยก้อนค่ะ พวกพี่จะลองแบ่งกันดูก่อนไหมคะ” ซูเหยากล่าวด้วยสีหน้าลำบากใจ ‘คริๆ รายได้กำลังเข้ามาอีกแล้วจ้า’ ในใจเธอกลับเบิกบาน“แล้วเธอจะมีส่งให้พี่อีกเมื่อไหร่กัน บอกตามตรงนะเธอขายส่งให้พวกพี่แค่ก้อนหนึ่งหยวนห้าเหมานี่มันไม่แพงเลย    และไม่ต้องใช้คูปองอุตสาหกรรมอีก ใครๆ ก็เลยอยากได้” อันหลินบอกออกมาอย่างตรงไปตรงมาเธอเอาไปขายต่อก้อนละสองหยวน เธอยังได้กำไรรวมๆ กันก็หลายหยวน รายได้ดีกว่างานที่ทำอยู่ประจำนี่ด้วยซ้ำซูเหยาที่ได้ฟังอันหลินพูดเธอก็ยืนนิ่งทำเป็นว่าหนักใจอยู่สักพัก แล้วจึงลองถามคู่สนทนาออกมา“คนที่พี่เอาไปขายจะไม่มีปัญหาตามมาแน่ๆ ใช่ไหมคะ ฉันบอกตามตรงว่าแอบกลัวอยู่เหมือนกัน” ซูเหยากระซิบถามสีหน้าหวาดหวั่น“เชื่อได้สิ ส่วนใหญ่พี่สามคนขายให้กับหญิงสาวชั้นสูงทั้งนั้นแหละ รับรองปลอดภัย” อันหลินกระซิบตอบ“ได้ยินพี่ยืนยันแบบนี้ฉันก็เบาใจ ฉันว่าจะมาปรึกษาพวกพี่อยู่ เรื่องว่าฉันจะเอาสินค้าไว้ที่บ้านในตัวอำเภอ

“อะไรนะ หนึ่งเดือนอย่างนั้นเหรอ” ซิวหลานถามขึ้นเสียงสูงอย่างไม่อยากจะเชื่อ“ใช่ค่ะ ยาชุดนี้ราคาห้าพันหยวน แต่ถ้าพี่อยากจะได้แค่สมุนไพรสามตัวฉันคิดพี่สามพันหยวนเพราะสูตรที่พี่ได้มาก็ใช้ได้เหมือนกัน แค่มันอาจจะเห็นผลช้า อย่างเร็วก็น่าจะสามเดือน” ซูเหยาพูดขึ้น‘อยากได้แบบไหนเธอก็ยินดีขาย’ ซูเหยานึกพลางมองหน้าคู่สามีภรรยาตรงหน้าไปด้วยยาและสมุนไพรที่อยู่ในมิติเธอก็ต้องใช้เงินซื้อเช่นกัน มันไม่มีอะไรได้มาฟรีๆ หรอกจริงไหม ดังนั้นจะหาว่าแพงก็ได้เพราะในมิติก็ขายเธอแพงเหมือนกัน“แล้วน้องสะใภ้ของเธอตอนนี้ท้องหรือยัง” เสียงทุ้มของจ้าวเจียงถามขึ้นอย่างรู้สึกกังขา ถ้ายาดีขนาดนั้นทำไมไม่ให้คนที่เป็นญาติสนิทกินล่ะ“น้องสะใภ้ของฉันเพิ่งจะสิบเจ็ดย่างสิบแปดค่ะ ฉันต้องการให้เธอปรับสมดุลไปก่อน พออายุสิบแปดสิบเก้าค่อยตั้งครรภ์ก็ยังไม่สาย และยังเกิดโอกาสเสี่ยงน้อยในหลายเรื่องด้วย” ซูเหยาอธิบายตามความจริง“ซูเหยาฉันเชื่อเธอ ฉันจะกินยาสูตรนั้น แล้วต้องกินกี่ครั้งยังไงบ้าง” ซิวหลานพูดขึ้

“เสี่ยวเหยาที่ลูกถืออยู่มันคืออะไรอย่างนั้นเหรอ” ซูป๋อที่เดินเข้ามาเห็นเหตุการณ์ตรงหน้าพอดี ถามออกมาด้วยความแปลกใจเด็กๆ และมู่หานเองก็พากันสงสัยเหมือนกัน แต่พวกเขาไม่อยากขัดใจ ดังนั้นการที่ซูเหยาบอกให้ยิ้มเขาจึงได้ยิ้ม“เขาเรียกว่ากล้องถ่ายรูปค่ะ แต่ว่าตอนนี้หนูยังไม่สามารถนำรูปออกมาได้ ไว้รออีกสักพักหนูจะนำออกมาให้ดู” ซูเหยาพูดขึ้นพร้อมกับส่งรูปที่เธอถ่ายไว้ให้พ่อดู“นะ..นี่มันเยี่ยมไปเลย มันชัดมากกว่าภาพถ่ายที่พ่อเคยเห็นอีก” ซูป๋อพูดขึ้นน้ำเสียงตื่นเต้น“เอาไว้พวกเรามาถ่ายรูปครอบครัวกันนะคะ และก็ถ่ายรูปเดี่ยวของแต่ละคนด้วย” ซูเหยาพูดด้วยรอยยิ้ม“คุณครับสิ่งที่คุณถือเป็นสิ่งที่เจ้าแม่ก็ประทานมาให้ด้วยหรือครับ” มู่หานถามด้วยความอยากรู้“ใช่ค่ะ คุณกับลูกๆ ลองมาดูสิ” ซูเหยาตอบมู่หานใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้ม พลางกวักมือให้สี่คนพ่อลูกรวมทั้งเสี่ยวหยางมาดูรูปที่ตนถ่าย“โอ้ อู้ ว้าว” เสียงเด็กทั้งสามต่างร้องขึ้น เมื่อพวกเขาเห็นรูปที่แม่ถ่ายเก็บไว้ เสี่ยวหยางเ

“แบบนี้ยังไงล่ะ ฉันถึงคิดหาคนไปคุ้มกันหล่อนอย่างลับๆ เนื่องจากหล่อนมีน้ำใจมากเกินไป ฉันจึงกลัวว่าภัยจะมาหาหล่อนเข้าสักวัน” เจียงเฟยพูดขึ้นหลังจากที่เขากลืนบะหมี่คำสุดท้ายลงคอไปแล้ว“เจียงเฟย ไอ้คนงก ฉันเพิ่งกินไปได้คำเดียวเอง” เสียงของเฒ่าฮานตะโกนดังลั่นด้วยความเจ็บใจทางด้านซูเหยาเธอก็ยังคงใช้ชีวิตตามปกติสุข โดยที่ไม่ได้รับรู้เรื่องราวภายนอกเลยสักนิด ว่าเธอได้มอบสมุนไพรล้ำค่าให้กับคนที่มาเป็นขาทองคำเพิ่มไปอย่างไม่ตั้งใจเช้าวันนี้ซูเหยาและคนในครอบครัวทั้งหมดที่ลางานไว้เรียบร้อยแล้ว ต่างพากันเดินเท้าเข้าตัวอำเภอเพื่อที่พวกเขาจะไปช่วยกันทำความสะอาดบ้านเดิม“ดีนะที่เชื่อลูก บ้านของเราเลยไม่เสียหายมากสักเท่าไหร่ แต่ว่าลูกแน่ใจนะว่าพวกทหารแดงพวกนั้นจะไม่เข้ามายึดบ้านของเรา” ซูป๋อถามลูกสาว“ไม่อย่างแน่นอนค่ะ เรื่องนี้พ่อไว้ใจฉันได้เลย” ซูเหยาพูดขึ้นพลางเอามือตบอกตัวเองเป็นการยืนยัน“วันนี้พวกเราช่วยกันทำทั้งวันก็น่าจะเสร็จ ลูกเอาแบบเสื้อผ้าไปให้กับคุณหมอที่โรงพยาบาลก่อนก็ได้นะ” หว่านชิงบ

“คุณไปตามทุกคนมากินข้าวเถอะค่ะ หลังจากนั้นคุณกับฉันก็ไปหาหมอเฉินที่โรงพยาบาลกัน วันนี้ฉันเตรียมแบบเสื้อมาสามแบบเอาไว้ให้คุณหมอเลือกด้วย” ซูเหยาพูดขึ้น“ตายแล้ว!” แต่แล้วอยู่ๆ เธอก็ร้องขึ้นด้วยความตกใจอีกครั้ง ซึ่งมู่หานและเด็กทั้งสี่ต่างหันหน้ามามองเธอเป็นตาเดียว“มีอะไรหรือครับ ใครตายอย่างนั้นเหรอ” มู่หานที่กำลังจะเดินไปตามคนในครอบครัวถามขึ้นด้วยความตกใจ“คุณคะ ตอนที่พี่ซิวหลานมาฉันมัวแต่รับเงินด้วยความดีใจจนลืมเอาแบบชุดให้พี่ซิวหลานดูเลย” ซูเหยาพูดขึ้นอย่างเสียดาย“ผมก็นึกว่าเรื่องอะไร เราก็ไปหาเขาที่บ้านก็ได้นี่ครับ บ้านเขาก็อยู่ไม่ไกลเท่าไหร่ นั่งรถลากไปสักพักก็ถึง” มู่หานที่ได้ยินภรรยาพูดเขาก็รีบกล่าวออกมา“มันก็จริง แต่ฉันไม่น่าลืมเลยจริงๆ แต่ปกติพี่ซิวหลานก็ไม่เคยลืมเรื่องนี้นะคะ สงสัยคงจะดีใจที่ได้สมุนไพรตัวนั้นไป”  ซูเหยาพูดให้สามีฟัง“ภรรยาครับ ผมว่าเราก็ควรเอ่อ..ก็ควร” มู่หานไม่กล้าพูดออกมาตรงๆ แต่ใบหน้าสีคล้ำของเขาเริ่มจะกลายเป็นสีแดงจางๆ ให้