All Chapters of ทัณฑ์บรรณาการ: Chapter 11 - Chapter 19

“เอาไปเถอะ...ไหนๆ ก็ซื้อมาแล้ว เขารับคืนที่ไหนกันล่ะ เอาเป็นว่า...เธอช่วยปลอบใจฉัน ด้วยจูบหวานๆ สักทีก็แล้วกัน”          “เอ่อ...”          “น่า...นะ” ชายหนุ่มทำเสียงออดๆ เขาเถลตัวลงไปใกล้ๆ ใบบัว เพราะหากรอเธอเดินเข้ามาหาเอง คงได้รอจนเหนียงยาน...          มือร้อนผ่าวเอื้อมจับหัวไหล่ของใบบัว หมุนตัวเธอมาเผชิญหน้า พร้อมกับโน้มตัวไปใกล้ๆ โดยที่ใบบัวไม่ทันได้เบี่ยงตัวหนีเขากดจุมพิตแผ่วๆ ที่มุมปาก ค่อยเคลื่อนปากที่ร้อนผ่าวๆ ขึ้นมาประกบกลีบปากอิ่มที่เผยอขึ้นเหมือนจะห้าม...จากจุมพิตอ่อนโยนเต็มไปด้วยความอบอุ่นและหวานเชื่อม แปรเปลี่ยนเป็นจุมพิตร้อนแรงตอนไหน? หญิงสาวเองก็ไม่รู้ตัว เธอทำได้แค่ยันมือไว้กับแผงอกแน่นตึงของเขา แหงนเงยใบหน้าขึ้นรับจุมพิตนั่นด้วยความเต็มใจ...หญิงสาวสะดุ้งสุดตัวเมื่อแผ่นหลังของเธอเอนแนบลงบนพื้นพรม โดยมีผู้ชายตัวใหญ่ๆ คร่อมทับ เขาเบี่ยงตัวนิดๆ เพื่อไม่ให้ทาบทับเธอไว้ทั

บทที่9.มือที่สามแต่ไม่ใช่คนไกล“แม่...คุณฟาบริซเขารู้จักกับแม่ได้ยังไง? ผิงเห็นเขามาหาแม่ที่ร้าน” พิศตราถามมารดาด้วยความอยากรู้ เธอมีเรื่องกังขาและคาใจหลายเรื่อง หลังจากที่ใบบัวหายตัวไป มารดาบอกกับเธอว่าให้เด็กนั่นไปทำงานที่อื่น เธอไม่ได้ติดใจ แต่เมื่อได้เห็นและเอามาประมวลเข้าด้วยกัน เธอคิดว่าสิ่งที่ตัวเองคิดน่าจะเป็นความจริง          “เปล๊า!” แจ่มจันทร์ตอบบุตรสาวเสียงสูง เธอให้พิศตรารู้ไม่ได้ว่าตัวเองเป็นหนี้ชายหนุ่มผู้นั้น          “แม่ไม่ต้องมาปิดผิงหรอกค่ะ...ผิงพอจะเดาออก...” หญิงสาวเดินมานั่งตรงหน้ามารดา เธอจับพิรุธบางอย่างได้          “อะไรยัยผิง!!...แม่ปิดอะไรเรา เขาก็แค่แวะมาซื้อขนม...แค่นั้น” นางตอบปัดๆ เสหยิบเงินในลิ้นชักขึ้นมานับ แล้วก็ถอนใจเฮือกๆ รายได้ลดลงไปเกือบครึ่ง เพราะไม่มีขนมจะขาย อีนังอ้อยก็ทำแค่เวลางาน และเมื่อหมดเวลาก็รีบเผ่นกลับ ไม่ไ

บทที่10 น้ำตานองหน้า“ออกไปจากห้องบัวเถอะค่ะ...บัวไม่อยากให้คุณผิงรู้” หญิงสาวออกปากขับไสฟาบริซเสียงอ่อนๆ ในเมื่อเขารับพิศตราเข้ามาอยู่ใต้ชายคาเดียวกัน มันหมายความว่าเธอควรจะหมดหน้าที่ลง และเตรียมตัวจากลา          “ทำไม! พิศตรารู้แล้วจะเป็นไง...เธอกับฉันจะไม่เหมือนเดิมหรือไงล่ะ...ยังไงเธอก็เป็นของฉันนะหนูบัว!”          ฟาบริซหงุดหงิด เขาไม่พอใจทีท่าเฉยชาของหญิงสาว นี่ขนาดพาผู้หญิงอีกคนเข้ามาพักในบ้าน หล่อนยังไม่รู้จักออดอ้อนให้เขาสนใจ มีแต่ผลักไส และขับไล่ เหมือนกับว่าเขาไม่สลักสำคัญอะไรเลย          “บัวเป็นแค่ผู้หญิงขัดดอก และหากคุณจะจริงจังกับคุณผิง...บัวก็ยินดีด้วยค่ะ” หางเสียงของใบบัวสั่นพร่า แต่คนที่โมโหจับไม่ได้ เขากำลังจะคุ้มคลั่งเพราะไม่ว่าจะทำแบบไหน...หญิงสาวก็ยังเงียบเฉยไม่มีปฏิกิริยาอะไรเลย ทำตัวเหมือนเป็นหุ่นยนต์ ไร้ชีวิต ไร้หัวใจ   

“งั้นพี่ก็คงไม่จำเป็นต้องโทร. หาผิงอีก...เพราะคนไร้น้ำใจอย่างผิง...คงไม่แคร์คนอื่นเท่าไร พี่ลาล่ะ” กันตัดบท ต่อความยาวสาวความยืด ก็ไม่รู้อะไรเพิ่ม เขาคงต้องหาวิธีใหม่ เมื่อฟาบริซหวงใบบัวนัก มันต้องมีอะไรสิ          เสียงตัดสัญญาณยิ่งทำให้พิศตราโมโหหนัก เขาโทรศัพท์หาเธอเพราะอยากรู้เรื่องอีเด็กนั่น หาได้เป็นห่วงเป็นใยเธอ กันช่างเป็นผู้ชายร้ายลึกเสียจริง เขามองข้ามเธอยังไม่เจ็บใจเท่า! เขาหันเหความสนใจไปที่ใบบัว อีเด็กก้นครัวนั่นมีอะไรดี ทำไมมีแต่คนรุมรักมัน!          “เห็นใบบัวไหม?” เธอสะกดความโกรธที่พลุ่งพล่านลง เอ่ยปากถามสาวใช้คนแรกที่มองเห็น          เจ้าหล่อนรีบส่ายหน้าหวือ และรีบเดินหนีเมื่อไม่สามารถตอบให้คนถามรู้ได้ ทุกคนในดีคอร์เนอร์รู้ทั้งนั้นแหละ ว่าเด็กสาวคนนั้นอยู่ที่ไหน แต่มันเป็นสถานที่ต้องห้าม พวกเธอเลยไม่อยากยุ่งด้วย          “อะไรกั

หญิงสาวแอบเบ้ปาก ก็ชายหนุ่มชอบเกาะแกะกับตัวเธอ หื่นได้ทุกที่ เธอจึงพยายามหนีเพราะเหนื่อย ไม่ใช่เพราะไม่อยากอยู่ใกล้ เธอไม่ได้บ้าพลังเหมือนเขาสักหน่อย “ก็คุณหื่น...กินไม่เลือก บัวเหนื่อย บัวเลยต้องหาทางช่วยตัวเอง” หญิงสาวพูดอุบอิบ เพราะทั้งอายและขัดเขิน“ไม่เห็นหนูบัวทำอะไรเลย ฉันออกแรงคนเดียวแท้ๆ...หนูบัวเหนื่อยตรงไหนอ่ะ” อารมณ์ของฟาบริซดีขึ้นหลังได้เปิดอกกับใบบัว จนมีอารมณ์สัพยอกให้เธอได้อายมากขึ้น“คุณ!”“ทำไมจ้ะ ฉันพูดไม่ถูกเหรอ?” ชายหนุ่มดันหญิงสาวออกห่าง เขามองสบนัยน์ตาของเธอ และดวงตาของฟาบริซพราวฉ่ำ เมื่อปัดเมฆหมอกลางๆ ออกไปจนหมดสิ้น“ไม่พูดด้วยแล้วค่ะ บัวอยากนอนพัก...คุณกลับไปเถอะค่ะ” เธอดันแผ่นอกเขา คว้าผ้าห่มขึ้นมาคลุมหน้า พยายามจะเอนตัวนอน เพราะไม่อาจต่อตากับฟาบริซได้อีก“ต่อไปนี้ ฉันจะไม่ปล่อยให้หนูบัวห่างตาอีกต่อไปแล้ว...ฉันกลัวว่าหนูบัวจะเป็นอันตราย...เหมือนกับวันนี้” ชายหนุ่มทอดเสียงอ่อน เพราะเขาประมาทใบบัวจึงเจ็บตัว ต่อไปจะไม่เกิดเหตุการณ์เช่นนี้อีกซ้ำ เขาจะไม่ปล