Semua Bab ทัณฑ์บรรณาการ: Bab 21 - Bab 30

“ตามใจ...เดี๋ยวแม่หารถรับจ้างแถวนี้กลับไปที่ร้านเองก็ได้จ้ะ”          มีเงินก้อนใหญ่อุ่นๆ อยู่ก้นกระเป๋า แจ่มจันทร์เลยอารมณ์ดี ไม่คิดว่าการต้องโบกรถกลับเองมันเป็นการเสียเกียรติ          พิศตราสะบัดหน้าพรืด! เธอเดินออกไปจากวงสนทนา พร้อมกับบ่นงึมงำ          “พี่กันนี่เป็นมารความสุขของผิงจริงๆ ไม่ว่าจะเรื่องอีบัว หรือว่าตอนนี้!”          พิศตราไม่รู้ว่ากันเดินตามมาห่างๆ เธอระบายความในใจออกมาโดยมีเขาร่วมรับรู้ด้วย ความแคลงใจของกันเป็นความจริง หญิงสาวกำลังทำอะไรบางอย่างและน่าจะเกี่ยวกับใบบัว          “ผิง! คิดจะทำอะไรน่ะ?”          เขาโพล่งถาม พร้อมทั้งเดินแซงขึ้นมาขวางพิศตราเอาไว้ อาการยื้อยุดกลางห้องโถง กลายเป็นเป้าสายตา กันจึงดึงหล่อนหลบ

แจ่มจันทร์นั่งหน้าเครียด ยอดขายขนมตกไปกว่าครึ่ง เนื่องจากมีกำลังผลิตให้ไม่ได้ตามความต้องการ หลายเจ้าเปลี่ยนไปสั่งกับที่อื่น นางจึงได้แต่นั่งหน้าเครียด แม้ว่าจะปลดหนี้และมีเงินเก็บจำนวนหนึ่ง แต่ก็ไม่ได้ทำให้นางสบายใจขึ้น เมื่อมีแต่รายจ่ายเพิ่มขึ้นทุกวัน...หมู่นี้พิศตรายิ่งใช้จ่ายมือเติบ จนนางเริ่มไม่สบายใจ          “คุณนาย...หนูจะลาออก”          อ้อยเดินออกมาจากหลังร้าน เธอเหนื่อยเพราะต้องทำคนเดียว แถมไม่มีใครคอยช่วยเหมือนสมัยที่มีใบบัว มีแต่คนสั่งๆ เธอทำงานมากขึ้นแต่เงินรายได้เท่าเดิม สู้ออกไปหางานใหม่ทำดีกว่า...ร้านเปิดใหม่ฝั่งตรงข้าม เจ้าของใจดีและดูน่าจะมีอนาคตกว่าร้านขนมที่รอวันเจ๊งของแจ่มจันทร์          “อ้อย...ฉันเหลืออ้อยแค่คนเดียวที่คอยช่วย หากอ้อยลาออกใครจะช่วยฉันล่ะ” แจ่มจันทร์โอดครวญ นางทำเองก็ได้ แต่สบายเพราะมีลูกมือจนชิน          “ล

บทที่15.กว่าจะรู้ใจตัวเองฟาบริชรู้สึกเหมือนไฟสุมอยู่ในอกจนนั่งไม่ติด หลังจากรับรู้ข่าวน่าระทึกขวัญ สั่นประสาท เขย่าปอดจากลูกสมุนคู่ใจ...ใบบัวถูกทำร้ายและกำลังอยู่ในความดูแลของแพทย์...          เกิดอะไรขึ้นอีกล่ะ?          “ให้ไวสิว่ะไอ้เดเนียล เดี๋ยวนี้ขับรถคลานเป็นเต่า...ลำบากนักก็จอด...เดี๋ยวกูขับเอง!”          เสียงขึ้นจมูกร้องสั่ง เขาขยับตัวเหมือนเบาะใต้ก้นติดไฟ...แววตาทุกข์ร้อนจนนั่งไม่ติด...          “คงไม่ได้หรอกครับเจ้านาย...ผมคิดว่าตัวเองมีสติครบมากกว่าเจ้านายตอนนี้ ขอผมขับเองดีกว่า”          เดเนียลพูดพร้อมกับยิ้ม เห็นๆ อยู่ว่าฟาบริชนั่งไม่ติด...และหากปล่อยให้ชายหนุ่มขับเคลื่อนรถยนต์ด้วยตัวเอง เขาเกรงว่ารถยนต์คันนี้มันจะเหาะได้ เมื่อเจ้าตัวใจร้อนยิ่งกว่าไฟ

มันอายบวกกับฉุน...ไอ้สองตัวนี่ทำเป็นยิ้มเยาะเขาดีนัก หากเมื่อไรมันเจอคนของตัวเองบ้าง...มันจะรู้เอง...          สองหนุ่มย่นคอหด รีบทำหน้าที่สารถีอย่างแข็งขัน พยายามไม่เหลือบมองกระจกส่องหลัง ให้เจ้านายอายหนักมากขึ้น...เพราะฟาบริชอาจจะพาลจนทั้งสองคนมีสิทธิ์เจ็บตัวฟรี!          เมื่อกลับมาถึงดีคอร์เนอร์ ฟาบริชได้เจอคนที่ไม่คาดว่าจะเจอ เขามองครอบคัวสุขแสวงตาลุกวาว คนพวกนี้ยังมีหน้ามาให้เขาเห็น ยังกล้าหน้าด้านเสนอหน้ามาให้เขาเห็นอีกเหรอไง? ทั้งที่คนในครอบครัวนั้น พึ่งก่อเรื่องน่าละอายเกินกว่าจะให้อภัยได้          ประพจน์พูดเสียงขรึม “ผมรู้ว่าคนในครอบครัวผม ทำผิดร้ายแรง จนเกินกว่าที่จะยกโทษให้ ผมแค่อยากแสดงความรับผิดชอบในฐานะหัวหน้าครอบครัว ด้วยการพาคนทำผิดมาให้คุณลงโทษ”          ใบบัวเบียดตัวกับอ้อมอกของฟาบริชมากขึ้น...แม้จะรู้สึกปลอดภัยยามเขาอยู่ใกล้ๆ แต่ก็ยังไม่วายหว

“หนูบัวววว...” ชายหนุ่มสูดปากครางอู้ เขากระทั้นร่างกายเต็มแรง เร่งกำลังสุดฤทธิ์ เบียดอัดร่างกายเต็มๆ เมื่อเขาเองก็ใกล้จะถึงจุดสุดท้ายไม่ต่างจากเธอสายธารชีวิตพวยพุ่ง ความร้อนระอุสาดซัดใส่ร่างกายสาวสด ใบบัวเกร็งกระตุก!! กรีดเสียงร้องหวานแหลมดังลั่น ร่างกายกระตุกยึกยักสั่นสะท้านไปทั้งลำตัว ฟาบริชยิ้มหวานเยิ้ม แม้จะสุขสม...แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าจะพอใจ ใบบัวทำให้เขาคึกคัก...ความปรารถนาในตัวเธอมีเพิ่มมากขึ้นทุกวัน! เขากลายเป็นคนหื่นเต็มขั้น!! หากเป็นไปได้ เขาอยากจะแนบชิดกับเธอตลอดเวลา...ชายหนุ่มดันตัวตนเข้าออกช่องทางหวานเชื่อมช้าๆ ให้ร่างกายสาวสดรูดรัดพิษสงในร่างกายของเขาให้หมดทุกหยาดหยด...ไม่หวั่นผลพวงที่อาจจะเกิดขึ้นในอนาคต เมื่อฟาบริชหวังผล...เขาอยากเห็นทายาทตัวน้อยๆ ของตัวเอง เด็กชายที่มีส่วนผสมของแม่และพ่อคนละครึ่ง...หรือไม่ก็เด็กหญิงที่ห้าวหาญ แต่ใบหน้างดงามเหมือนมารดา...สายเลือดที่ตัวเองรอคอย...อีกไม่นานหรอก เขาจะได้เจอ...ทั้ง ไอ้หนู และอีหนู...เมื่อทุกครั้งที่ฟิชเชอริ่ง...ชายหนุ่มไม่เคยใช้ตัวช่วย ใบบัวคือคนที่เขาอยากฝังส่วนหนึ่งในร่างกายไว้ในร่างกายของเธอเช่นกั