ห้องสมุด
ค้นหา
หน้าหลัก / โรแมนติก / ทัณฑ์บรรณาการ / บทที่12.ไม่มีทางไป...ทุกอย่างเหมือนมืดไปหมด 1

แชร์

บทที่12.ไม่มีทางไป...ทุกอย่างเหมือนมืดไปหมด 1

ผู้เขียน: วรดร/กัญนิชา/วิรัญชนา
last update ปรับปรุงล่าสุด: 2025-05-18 14:26:09

บทที่12.ไม่มีทางไป...ทุกอย่างเหมือนมืดไปหมด

“เกิดเรื่องบ้าๆ อะไรแบบนี้ได้ยังไงว่ะ เดเนียล?”

ใบหน้าบอดี้การ์ดข้างตัวมีแต่ร่องรอยความไม่สบายใจ...ทันทีที่ฟาบริซได้รับข่าวร้าย เขาก็รีบทิ้งงานมากลางครัน เร่งเดินทางมายังโรงพยาบาลขนาดใหญ่กลางตัวเมือง พร้อมกับความห่วงใยใบบัวที่ผุดพรายขึ้นเต็มหัวใจ

ประตูห้องพักฟื้นเปิดผั๊วะ!

“ปีเตอร์! แกอธิบายมาสิ เกิดอะไรขึ้น! หนูบัวเป็นอะไร?” ลูกน้องคนสนิทนั่งเงียบๆ อยู่มุมห้องพักฟื้น ใบหน้าของเขาก็อิดโรยไม่ต่างกับคนบนเตียงเลย

“เอ่อ...”

“ไม่ต้องมาเอ่อ มาอ้า...พูดมาทั้งหมด ฉันต้องการรู้เรื่องจริง!” ชายหนุ่มตวาด เขากำลังเดือดจัด หากไม่มีใครปริปากบอก เขาจะเค้นเอาเอง

“เป็นอุบัติเหตุครับ คุณบัวตกบันได และในที่เกิดเหตุมีแค่คุณบัวกับคุณผิง” ปีเตอร์เล่าเสียงเรียบ เขามองเห็นเค้าลางความยุ่งยากที่จะตามมา เมื่อมีผู้หญิงสองคนแค่นั้นที่รู้ดีที่สุด และใบบัวไม่มีทางปริปากบอกความจริง เมื่อคู่กรณีคือพิศตรา

 ฟาบริซเดินไปหยุดข้างเตียง เขาวา

อ่านหนังสือเล่มนี้ต่อได้ฟรี
สแกนรหัสเพื่อดาวน์โหลดแอป
บทที่ถูกล็อก
บทที่แล้ว บทต่อไป

บทล่าสุด

  • ทัณฑ์บรรณาการ   บทที่12.ไม่มีทางไป...ทุกอย่างเหมือนมืดไปหมด 2

    หญิงสาวแอบเบ้ปาก ก็ชายหนุ่มชอบเกาะแกะกับตัวเธอ หื่นได้ทุกที่ เธอจึงพยายามหนีเพราะเหนื่อย ไม่ใช่เพราะไม่อยากอยู่ใกล้ เธอไม่ได้บ้าพลังเหมือนเขาสักหน่อย “ก็คุณหื่น...กินไม่เลือก บัวเหนื่อย บัวเลยต้องหาทางช่วยตัวเอง” หญิงสาวพูดอุบอิบ เพราะทั้งอายและขัดเขิน“ไม่เห็นหนูบัวทำอะไรเลย ฉันออกแรงคนเดียวแท้ๆ...หนูบัวเหนื่อยตรงไหนอ่ะ” อารมณ์ของฟาบริซดีขึ้นหลังได้เปิดอกกับใบบัว จนมีอารมณ์สัพยอกให้เธอได้อายมากขึ้น“คุณ!”“ทำไมจ้ะ ฉันพูดไม่ถูกเหรอ?” ชายหนุ่มดันหญิงสาวออกห่าง เขามองสบนัยน์ตาของเธอ และดวงตาของฟาบริซพราวฉ่ำ เมื่อปัดเมฆหมอกลางๆ ออกไปจนหมดสิ้น“ไม่พูดด้วยแล้วค่ะ บัวอยากนอนพัก...คุณกลับไปเถอะค่ะ” เธอดันแผ่นอกเขา คว้าผ้าห่มขึ้นมาคลุมหน้า พยายามจะเอนตัวนอน เพราะไม่อาจต่อตากับฟาบริซได้อีก“ต่อไปนี้ ฉันจะไม่ปล่อยให้หนูบัวห่างตาอีกต่อไปแล้ว...ฉันกลัวว่าหนูบัวจะเป็นอันตราย...เหมือนกับวันนี้” ชายหนุ่มทอดเสียงอ่อน เพราะเขาประมาทใบบัวจึงเจ็บตัว ต่อไปจะไม่เกิดเหตุการณ์เช่นนี้อีกซ้ำ เขาจะไม่ปล

  • ทัณฑ์บรรณาการ   บทที่12.ไม่มีทางไป...ทุกอย่างเหมือนมืดไปหมด 1

    บทที่12.ไม่มีทางไป...ทุกอย่างเหมือนมืดไปหมด“เกิดเรื่องบ้าๆ อะไรแบบนี้ได้ยังไงว่ะ เดเนียล?”ใบหน้าบอดี้การ์ดข้างตัวมีแต่ร่องรอยความไม่สบายใจ...ทันทีที่ฟาบริซได้รับข่าวร้าย เขาก็รีบทิ้งงานมากลางครัน เร่งเดินทางมายังโรงพยาบาลขนาดใหญ่กลางตัวเมือง พร้อมกับความห่วงใยใบบัวที่ผุดพรายขึ้นเต็มหัวใจประตูห้องพักฟื้นเปิดผั๊วะ!“ปีเตอร์! แกอธิบายมาสิ เกิดอะไรขึ้น! หนูบัวเป็นอะไร?” ลูกน้องคนสนิทนั่งเงียบๆ อยู่มุมห้องพักฟื้น ใบหน้าของเขาก็อิดโรยไม่ต่างกับคนบนเตียงเลย“เอ่อ...”“ไม่ต้องมาเอ่อ มาอ้า...พูดมาทั้งหมด ฉันต้องการรู้เรื่องจริง!” ชายหนุ่มตวาด เขากำลังเดือดจัด หากไม่มีใครปริปากบอก เขาจะเค้นเอาเอง“เป็นอุบัติเหตุครับ คุณบัวตกบันได และในที่เกิดเหตุมีแค่คุณบัวกับคุณผิง” ปีเตอร์เล่าเสียงเรียบ เขามองเห็นเค้าลางความยุ่งยากที่จะตามมา เมื่อมีผู้หญิงสองคนแค่นั้นที่รู้ดีที่สุด และใบบัวไม่มีทางปริปากบอกความจริง เมื่อคู่กรณีคือพิศตราฟาบริซเดินไปหยุดข้างเตียง เขาวา

  • ทัณฑ์บรรณาการ   บทที่11.ดั่งเช่นกาฝาก 2

    “งั้นพี่ก็คงไม่จำเป็นต้องโทร. หาผิงอีก...เพราะคนไร้น้ำใจอย่างผิง...คงไม่แคร์คนอื่นเท่าไร พี่ลาล่ะ” กันตัดบท ต่อความยาวสาวความยืด ก็ไม่รู้อะไรเพิ่ม เขาคงต้องหาวิธีใหม่ เมื่อฟาบริซหวงใบบัวนัก มันต้องมีอะไรสิ เสียงตัดสัญญาณยิ่งทำให้พิศตราโมโหหนัก เขาโทรศัพท์หาเธอเพราะอยากรู้เรื่องอีเด็กนั่น หาได้เป็นห่วงเป็นใยเธอ กันช่างเป็นผู้ชายร้ายลึกเสียจริง เขามองข้ามเธอยังไม่เจ็บใจเท่า! เขาหันเหความสนใจไปที่ใบบัว อีเด็กก้นครัวนั่นมีอะไรดี ทำไมมีแต่คนรุมรักมัน! “เห็นใบบัวไหม?” เธอสะกดความโกรธที่พลุ่งพล่านลง เอ่ยปากถามสาวใช้คนแรกที่มองเห็น เจ้าหล่อนรีบส่ายหน้าหวือ และรีบเดินหนีเมื่อไม่สามารถตอบให้คนถามรู้ได้ ทุกคนในดีคอร์เนอร์รู้ทั้งนั้นแหละ ว่าเด็กสาวคนนั้นอยู่ที่ไหน แต่มันเป็นสถานที่ต้องห้าม พวกเธอเลยไม่อยากยุ่งด้วย “อะไรกั

  • ทัณฑ์บรรณาการ   บทที่11.ดั่งเช่นกาฝาก 1

    บทที่11.ดั่งเช่นกาฝากพิศตรานั่งคอแข็งตาค้าง...เธอนอนพลิกตัวกลับไปกลับมา ก็ไม่สามารถข่มตาหลับได้ทั้งคืน หลังจากรับรู้ความจริงที่ทำร้ายจิตใจตัวเองอย่างสาหัส เธอไม่ใช่ตัวเลือก...ให้ใครนำมาเพื่อเปรียบเทียบ ยิ่งกับคนไม่มีค่าอะไรเลยอย่างอีเด็กก้นครัวนั่นด้วยแล้ว...เธอมีค่ามากกว่าที่มันหรือใครคิดถึง หญิงสาวทรุดนั่งหน้ากระจก ควักเครื่องสำอางออกมาเพื่อเมคอัฟปิดบังความอิดโรย พร้อมกับปั้นหน้าทำเหมือนไม่รู้ไม่เห็น...แต่เธอจะไม่มีวันยอมแพ้อีเด็กก้นครัวนั่น! สักวันคงเป็นวันของเธอบ้าง วันนั้นเธอจะเขี่ยใบบัวให้กระเด็นออกไปจากบ้านนี้แบบคนไร้ค่า สาวโสภาเดินเฉิดฉายออกมานอกห้องนอน เธอเดินตรงไปยังห้องอาหาร เพราะหากออกรบเธอต้องมีแรงและฟาบริซน่าจะอยู่ที่นั่น พิศตราคาดการณ์ไม่ผิด... ชายหนุ่มนั่งจิบกาแฟอยู่จริงๆ มีสาวใช้คอยบริการและหนึ่งใน

  • ทัณฑ์บรรณาการ   บทที่10 น้ำตานองหน้า

    บทที่10 น้ำตานองหน้า“ออกไปจากห้องบัวเถอะค่ะ...บัวไม่อยากให้คุณผิงรู้” หญิงสาวออกปากขับไสฟาบริซเสียงอ่อนๆ ในเมื่อเขารับพิศตราเข้ามาอยู่ใต้ชายคาเดียวกัน มันหมายความว่าเธอควรจะหมดหน้าที่ลง และเตรียมตัวจากลา “ทำไม! พิศตรารู้แล้วจะเป็นไง...เธอกับฉันจะไม่เหมือนเดิมหรือไงล่ะ...ยังไงเธอก็เป็นของฉันนะหนูบัว!” ฟาบริซหงุดหงิด เขาไม่พอใจทีท่าเฉยชาของหญิงสาว นี่ขนาดพาผู้หญิงอีกคนเข้ามาพักในบ้าน หล่อนยังไม่รู้จักออดอ้อนให้เขาสนใจ มีแต่ผลักไส และขับไล่ เหมือนกับว่าเขาไม่สลักสำคัญอะไรเลย “บัวเป็นแค่ผู้หญิงขัดดอก และหากคุณจะจริงจังกับคุณผิง...บัวก็ยินดีด้วยค่ะ” หางเสียงของใบบัวสั่นพร่า แต่คนที่โมโหจับไม่ได้ เขากำลังจะคุ้มคลั่งเพราะไม่ว่าจะทำแบบไหน...หญิงสาวก็ยังเงียบเฉยไม่มีปฏิกิริยาอะไรเลย ทำตัวเหมือนเป็นหุ่นยนต์ ไร้ชีวิต ไร้หัวใจ

  • ทัณฑ์บรรณาการ   บทที่9.มือที่สามแต่ไม่ใช่คนไกล 2

    “ไม่เป็นไร ฉันไปดูเอง” ฟาบริซตวัดแขนสวมเสื้อลวกๆ เขาเดินตัวปลิวเข้าไปในห้องรับรองแบบไม่ได้บอกล่วงหน้า พิศตราตาโต ผู้ชายที่เดินเข้ามานั้นหล่อกระชากใจ ใบหน้าคมเข้มแลดูดุดัน...เขาใส่เสื้อยับๆ กับกางเกงที่ยับย่นไม่ต่างกันเลย...ลักษณะของเขาดิบ เถื่อนและเซ็กซี่ได้ใจ เธอคลี่ยิ้มหวานหยดย้อย แต่ฟาบริซมองผ่านเหมือนไม่รู้สึก ชายหนุ่มเดินไปหยุดหน้าโซฟาตัวใหญ่และทรุดนั่งเอนตัวพิงเบาะ เอ่ยถามมารดาของเธอ ไม่ได้เหลือบแลสายตามาที่เธอสักนิด “มาตกลงเรื่องที่ฉันบอกไว้หรือเปล่า ถ้าใช่...คุณนายต้องการเพิ่มอีกเท่าไร?” แจ่มจันทร์กลืนน้ำลายเอือกๆ...เธอควรเอาไงดี พิศตรากดปลายเล็บลงไปบนผิวเนื้อหัวเข่าของมารดา เธอกรอกตาและบังคับให้ท่านพูด ไหนๆ...ก็มาถึงขั้นนี้แล้ว “เปล่าค่ะ แค

  • ทัณฑ์บรรณาการ   บทที่9.มือที่สามแต่ไม่ใช่คนไกล 1

    บทที่9.มือที่สามแต่ไม่ใช่คนไกล“แม่...คุณฟาบริซเขารู้จักกับแม่ได้ยังไง? ผิงเห็นเขามาหาแม่ที่ร้าน” พิศตราถามมารดาด้วยความอยากรู้ เธอมีเรื่องกังขาและคาใจหลายเรื่อง หลังจากที่ใบบัวหายตัวไป มารดาบอกกับเธอว่าให้เด็กนั่นไปทำงานที่อื่น เธอไม่ได้ติดใจ แต่เมื่อได้เห็นและเอามาประมวลเข้าด้วยกัน เธอคิดว่าสิ่งที่ตัวเองคิดน่าจะเป็นความจริง “เปล๊า!” แจ่มจันทร์ตอบบุตรสาวเสียงสูง เธอให้พิศตรารู้ไม่ได้ว่าตัวเองเป็นหนี้ชายหนุ่มผู้นั้น “แม่ไม่ต้องมาปิดผิงหรอกค่ะ...ผิงพอจะเดาออก...” หญิงสาวเดินมานั่งตรงหน้ามารดา เธอจับพิรุธบางอย่างได้ “อะไรยัยผิง!!...แม่ปิดอะไรเรา เขาก็แค่แวะมาซื้อขนม...แค่นั้น” นางตอบปัดๆ เสหยิบเงินในลิ้นชักขึ้นมานับ แล้วก็ถอนใจเฮือกๆ รายได้ลดลงไปเกือบครึ่ง เพราะไม่มีขนมจะขาย อีนังอ้อยก็ทำแค่เวลางาน และเมื่อหมดเวลาก็รีบเผ่นกลับ ไม่ไ

  • ทัณฑ์บรรณาการ   บทที่8.เจ้าชีวิตลิขิตทางเดิน

    บทที่8.เจ้าชีวิตลิขิตทางเดินไม่มีใครรู้ใจใบบัวได้เท่ากับตัวหล่อนเอง มีสายตาหลายคู่คอยจับตามองหญิงสาว ก็มาจากสายตาของสาวใช้นางอื่นๆ ที่กระเหียนกระหือรือ อยากได้อยากมี และอยากคว้าโอกาสนั่นไว้ให้ตัวเองบ้าง เพียงแต่พวกหล่อนไม่มีหนทางได้ใกล้ชิดเจ้านายหนุ่ม เมื่อฟาบริชไม่เคยชายตาแลใคร ยามใดก็ตามที่ใบบัวว่าง หลังจากอยู่ใต้หลังคาดีคอร์เนอร์มาจนครบ1อาทิตย์ เธอแวะเวียนไปที่ก้นครัวเป็นประจำ เพื่อช่วยแบ่งเบางานของป้าแม่ครัวบ้าง ตัวเองจะได้ไม่รู้สึกไร้ค่าเกินไป “เสื้อสวยดีนี่ ไปทำอีท่าไหนล่ะ เจ้านายถึงได้ซื้อมาประเคนให้” เสียงกระแหนะกระแหนจากสาวใช้หน้าใส วัยรุ่นขบเผาะ หล่อนพูดจากระทบกระเทียบใบบัว ใบบัวละมือจากงานที่ทำ เธอส่งยิ้มให้...แต่ก็ไม่ได้ตอบโต้ เมื่อมันมีแต่ทางพ่ายแพ้ เพราะเธอรู้อยู่แกใจว่าอยู่แล้วว่าเพราะอะไ

  • ทัณฑ์บรรณาการ   บทที่7.ลงทัณฑ์พิศวาส 2

    “เอาไปเถอะ...ไหนๆ ก็ซื้อมาแล้ว เขารับคืนที่ไหนกันล่ะ เอาเป็นว่า...เธอช่วยปลอบใจฉัน ด้วยจูบหวานๆ สักทีก็แล้วกัน” “เอ่อ...” “น่า...นะ” ชายหนุ่มทำเสียงออดๆ เขาเถลตัวลงไปใกล้ๆ ใบบัว เพราะหากรอเธอเดินเข้ามาหาเอง คงได้รอจนเหนียงยาน... มือร้อนผ่าวเอื้อมจับหัวไหล่ของใบบัว หมุนตัวเธอมาเผชิญหน้า พร้อมกับโน้มตัวไปใกล้ๆ โดยที่ใบบัวไม่ทันได้เบี่ยงตัวหนีเขากดจุมพิตแผ่วๆ ที่มุมปาก ค่อยเคลื่อนปากที่ร้อนผ่าวๆ ขึ้นมาประกบกลีบปากอิ่มที่เผยอขึ้นเหมือนจะห้าม...จากจุมพิตอ่อนโยนเต็มไปด้วยความอบอุ่นและหวานเชื่อม แปรเปลี่ยนเป็นจุมพิตร้อนแรงตอนไหน? หญิงสาวเองก็ไม่รู้ตัว เธอทำได้แค่ยันมือไว้กับแผงอกแน่นตึงของเขา แหงนเงยใบหน้าขึ้นรับจุมพิตนั่นด้วยความเต็มใจ...หญิงสาวสะดุ้งสุดตัวเมื่อแผ่นหลังของเธอเอนแนบลงบนพื้นพรม โดยมีผู้ชายตัวใหญ่ๆ คร่อมทับ เขาเบี่ยงตัวนิดๆ เพื่อไม่ให้ทาบทับเธอไว้ทั

บางทีคุณอาจจะชอบ

สำรวจและอ่านนวนิยายดีๆ ได้ฟรี
เข้าถึงนวนิยายดีๆ จำนวนมากได้ฟรีบนแอป GoodNovel ดาวน์โหลดหนังสือที่คุณชอบและอ่านได้ทุกที่ทุกเวลา
อ่านหนังสือฟรีบนแอป
สแกนรหัสเพื่ออ่านบนแอป
DMCA.com Protection Status