All Chapters of บทร้าย : Chapter 71 - Chapter 80

วันต่อมา บทร้ายกลับไปเพนท์เฮ้าส์ แค่ไปเอาข้าวผัดกะเพราไข่ดาวกรอบที่เจ้าหญิงชอบกินที่สุดแล้วเขียนโน้ตด้วยลายมือว่า...“วันนี้ไม่มีคนกินข้าวกับพี่เลย หนูกินเผื่อพี่ด้วยนะ ผัว”บทร้ายมาเฝ้าที่หน้าบ้านแม่วันดีทุกวัน ยืนตากฝน นั่งตากฝน แต่หลังจากสัปดาห์แรกบทร้ายเริ่มเป็นไข้ตัวร้อนจนฟุบหลับข้างกำแพงร้านตอนตีห้าแม่วันดีเอาผ้าเย็นมาซับให้ แต่ยังไม่ยอมให้เข้าไป เพราะเจ้าหญิงสั่งห้ามเอาไว้เจ้าหญิงเห็นทุกอย่างจากหน้าต่างห้อง แต่เธอทำใจแข็ง เจ้าหญิงจำได้ดี…ว่าเขาด่าเธอแรงแค่ไหน....................................เจ้าหญิงตอนนี้ไม่มีความสุขเลยเวลาไปเรียนที่มหาวิทยาลัย อาการเหม่อลอยจนเพื่อนๆพี่ๆที่คณะเป็นห่วง แต่เจ้าหญิงก็ไม่ยอมปริปากบอกว่าเธอเป็นอะไร มีแต่เถวะกับหมวยที่รู้เรื่องนี้เช้าวันต่อมา มีช่อดอก forget-me-not เล็กๆ วางหน้าร้าน พร้อมโน้ตที่เขียนด้วยลายมือบทร้าย“หนูจะลืมพี่ไหม ถ้าพี่หายไปจริงๆ?”วันต่อๆมา เป็นดอกเดซี่ ดอกคัตเตอร์ ดอกไม้ทุกดอกมีความหมายเดียวกันคือ...คิดถึงผ่านไป 2 เดือนบทร้ายมีงานที่จะต้องเดินทางไปทำที่ต่างประเทศ เขาเลยไม่ว่างแวะมาง้อเจ้าหญิงบ่อยๆเหมือนทุกครั้ง แต่เ

บทร้ายแทบจะล้มทั้งยืนเขารีบเปิดทางให้เจ้าหญิงเดินเข้าไปในห้องรับแขก เจ้าหญิงนั่งลงที่โซฟา บทร้ายนั่งฝั่งตรงข้ามมือสั่นๆยกมากุมหน้าผากบทร้ายเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะพูดเสียงแหบ“วันนั้น…พี่เมา…พี่ดื่มตั้งแต่ตอนเที่ยง พอหนูเข้ามา…มันก็เลยดูแย่กว่าความจริง…”ตอนนี้บทร้ายกับเจ้าหญิงอยู่ในความเงียบ“คุณจะบอกว่าทั้งหมดนั้น…มันเพราะเหล้าเหรอคะ?” เจ้าหญิงเงยหน้ามองบทร้ายช้าๆบทร้ายพูดไม่ออก ได้แต่พยักหน้าเบาๆเสียงหัวเราะในลำคอของเจ้าหญิงสั่นจนเหมือนจะร้องไห้ออกมา“งั้นหนูเข้าใจผิดมาตลอด…ไม่ใช่คุณที่อยากได้หนูกลับมา…แต่เป็นแค่คนเมา...ที่เหงา?”“ไม่ใช่นะหนู…พี่รักหนู รักมาก…แต่พี่มันโง่ พี่แค่…พี่...” บทร้ายลนไม่หมด เขากลัว เขามากเหลือเกิน เป็นครั้งที่สามที่เขากลัวที่จะเสียคนรักไป แต่ครั้งนี้ไม่เหมือนกัน เขาจะเสียคนรักไปเพราะตัวเขาทำมันพังเองทั้งหมด...ตั้งแต่แรก“คุณรู้มั้ยคะว่าหนูเดินออกจากบ้านคุณทั้งน้ำตาแต่ตอนนั้นหนูยังรักคุณอยู่เต็มหัวใจ แล้ววันนี้…คุณกลับบอกว่า...แค่เมา?” เจ้าหญิงยิ้มพร้อมกับน้ำตาไหลอาบแก้มเนียนทั้งสองข้าง“ถ้าคุณบอกว่าคุณรักหนู…หนูจะเชื่อมั้ยคะ?”บทร้ายเดินเข้ามานั่งคุกเข่

บทร้ายวางแหวนวงเดิมไว้ในกล่องกำมะหยี่เขาคุกเข่าอีกครั้ง ไม่ใช่เพราะผิด แต่เพราะรัก“หนู…พี่ไม่รู้ว่ามีสิทธิ์ไหม แต่ขอพี่ได้ใส่แหวนวงนี้ให้อีกครั้ง ไม่ใช่แค่ในฐานะผัว แต่ในฐานะผู้ชายที่ไม่มีใครรักเท่าหนูอีกแล้ว…”เจ้าหญิงยื่นมือไปทั้งน้ำตาแล้วก้มลงกระซิบที่ข้างหูเขา“ใส่ให้แน่น ๆ เลยนะคะพี่…เพราะรอบนี้ หนูจะไม่มีวันถอดมันออกอีกแล้ว…”...ห้องสวีทชั้นบนสุดของโรงแรม 7 ดาวในกรุงเทพมหานครคือสถานที่ที่บทร้ายจัดไว้สำหรับการ “เริ่มต้นชีวิตคู่ใหม่” เขาไม่พูดพร่ำ ไม่อธิบายซ้ำ เขาแค่จ้องเจ้าหญิงด้วยแววตาที่ลึกกว่าทะเล…และเร่าร้อนกว่ากองไฟบทร้ายปิดประตูห้องเบาๆ ก่อนจะเดินเข้ามาหาเจ้าหญิงช้าๆเหมือนนักล่าที่รอคอยเหยื่อของเขากลับมาอยู่ในอ้อมแขนอีกครั้ง“คืนนี้…ผัวจะรักเมียให้สมกับที่เกือบเสียเมียไป…” บทร้ายดึงเจ้าหญิงเข้าไปจูบอย่างรุนแรงลิ้นของเขาดุนดันสอดแทรกและตักตวงรสหวานจากริมฝีปากที่เขาโหยหา มือเขากอบกุมเอวบางแน่นจนเจ้าหญิงต้องจับไหล่เขาไว้“พะ-พี่…เดี๋ยวก่อน…”“ไม่รอแล้ว…เมียพี่ทั้งคน ผัวห้ามใจไม่ไหวแล้ว…”บทร้ายยกตัวเข้าหญิงขึ้นอุ้มในท่าเจ้าสาวก่อนพาไปวางลงบนเตียงใหญ่ ฝ่ามืออุ่นร้อนลูบไล

มหาวิทยาลัยเช้าวันรุ่งขึ้น: วันพรีเซนต์เจ้าหญิงสวมชุดนักศึกษาสะอาดเรียบ ผูกผม เรียบร้อย แต่หน้าซีดมาก เธอยืนหน้าห้องประชุมพร้อมทีม หัวใจเต้นแรงเพราะความเครียด ตอนที่เดินขึ้นเวที…เธอกลั้นหายใจและเริ่มพูด30 นาทีผ่านไป…...พรีเซนต์เสร็จ...ภาพเริ่มเบลอ เสียงในห้องเบาๆลง มือสั่น หน้าเย็นเฉียบ เจ้าหญิงเซ ทรงตัวไม่อยู่ ร่างบางล้มลงต่อหน้าอาจารย์และเพื่อนทั้งห้อง“เจ้าหญิง!!”🚑 โรงพยาบาลบทร้ายได้ยินข่าวจากพยาบาลที่ติดต่อมา บทร้ายมาถึงด้วยความเร็วสูงสุดที่รถของเขาจะพาไปได้ เขาเปิดประตูห้องฉุกเฉินด้วยหัวใจที่แทบหลุดออกมามองเห็นเมียนอนบนเตียง ให้น้ำเกลือ ขอบตาแดงเพราะน้ำตา“พี่ขอโทษ…พี่ไม่น่าปล่อยให้หนูทำทุกอย่างคนเดียวแบบนั้นเลย”“พี่ควรอยู่ตรงนั้น พี่ควรกอดหนู พี่ควรห้ามหนูตั้งแต่แรก…”เขาคุกเข่าข้างเตียง จับมือเมียไว้แน่น ริมฝีปากสั่น น้ำตาไหลเงียบๆ ในห้องเงียบสงัดมีแค่เสียงเครื่องวัดชีพจรและเสียงใจเขาเต้นระรัว...เจ้าหญิงลืมตาช้าๆเห็นหน้าผัวฟุบอยู่ข้างเตียงมืออุ่นๆของเขาจับมือเธอไว้ตลอดไม่ปล่อยเลยแม้แต่วินาทีเดียว“พี่…” เจ้าหญิงเรียกบทร้ายเสียงเบาและแหบพร่า“หนู…หนูตื่นแล้วใช่ไหมคะ

โรงพยาบาลเอกชนชื่อดังโรงพยาบาลเอกชนชื่อดังถูกจัดไว้สำหรับการคลอดโดยเฉพาะ บทร้ายไม่ยอมห่างจากห้องคลอดแม้แต่ก้าวเดียวเขานั่งกุมมือเจ้าหญิงแน่นตลอดทุกวินาทีของความเจ็บปวด“พี่…มันเจ็บ หนูไม่ไหวแล้ว…” เจ้าหญิงเหงื่อซึม หน้าซีด“ไหวสิเมียพี่ต้องไหว หนูเก่งที่สุดแล้วนะครับ…” บทร้ายแนบริมฝีปากกับหน้าผากเมียน้ำตาคลอ“แค่คลอดลูกของเราออกมา พี่ขอร้อง…”เสียงร้องไห้ของทารกตัวน้อยดังขึ้นในห้อง บทร้ายถึงกับทรุดนั่งร้องไห้เงียบๆข้างเตียงราวกับหัวใจถูกปลดปล่อยจากความกลัวทั้งปวง“ได้ลูกสาวค่ะ แข็งแรงมากเลย”“ลูกพ่อ… หนูของพ่อ… ขอบคุณที่มาเกิดเป็นลูกพ่อแม่นะครับ”...ลูกสาวของบทร้ายและเจ้าหญิงถูกตั้งชื่อว่า “น้องเจ้าขา”เด็กหญิงผิวขาวอมชมพู ดวงตากลมโตเหมือนแม่ รอยยิ้มอบอุ่นเหมือนพ่อเมื่ออายุครบ 1 ขวบเธอเริ่มหัดเดิน เริ่มพูดคำว่า “ปะป๊า” และ “หม่ามี๊” ได้บทร้ายนั่งคุกเข่ารอรับลูกที่กำลังเกาะโซฟาแล้วค่อยๆยืนขึ้นเจ้าขาก้าวขาเล็กๆเดินมาหาพ่อก่อนจะโผเข้ากอดอกบึ้กๆของบทร้ายแน่น“เก่งมากลูก… ลูกของพ่อเดินได้แล้ว!” บทร้าย หัวเราะแล้วร้องไห้ในเวลาเดียวกัน“เจ้าขาเก่งที่สุดเลยลูก หนูเก่งเหมือนแม่เลยใช่ไห