All Chapters of ล่ามสวาทนางร้าย : Chapter 101 - Chapter 110

หอมใดเล่า จะหอมเท่ากลิ่นราคะของบุปผาเพชฌฆาต ดรุณีในห้องหอถูกลักพาตัวโดยสมาคมลับ และถูกฝึกให้เป็นมือสังหารโหดเหี้ยม แต่หัวใจนางยังยึดมั่นต่อบุรุษที่เป็นรักแรก ด้วยเหตุผลนี้...รั่วซูเสียน จึงหาทาง ที่จะเป็นอิสระ เพื่อที่จะได้พบชายคนรักอีกสักครั้ง ********** ชีวิตรั่วซูเสียนพลิกคว่ำเพราะคนในสมาคมบุปผาเพชฌฆาต ซึ่งดูแลโดยบุรุษโหดเหี้ยมอำมหิตมัจจุราชสวี่ หญิงสาวจดจำสิ่งต่างๆ ไม่ได้มากนัก แต่หลายหนที่ได้ยินเสียงกลอง เสียงดนตรี ใจก็ไพล่หวนคิดถึงบ้านเกิด หากนับจากวันที่ประสบเหตุร้ายถูกลักพาตัวไปโดยสมาคมลับก็คงราวๆ สามปี ยามนี้บ้านเกิดเมืองฉวนซาน คงกำลังจัดงานดอกไม้งามสะพรั่ง ดอกไม้หลากหลายชนิดประดับในกระถางทั่วทั้งเมือง มีเสียงดนตรี การแสดงรื่นเริง อาหารขาย ทั้งแจกสำหรับผู้ยากไร้ทุกหัวมุมถนน นางสูดลมหายใจลึก ขี่ม้าสลับการเดินเท้ามาก็หลายวัน เพื่อหลบหลีกศัตรูฝ่ายตรงข้าม ที่ไล่ล่านางไม่หยุด หากไม่ใช่เพราะกลัว แต่เป็นเพราะสตินางไม่ปกติ อารมณ์ฉุนเฉียวง่าย ทั้งไม่อยากเข้าใกล้ใคร นั่นเป็นเพราะไฟสวาทร้อนฉ่าในร่างกายปะทุขึ้นในง่ายเหลือเกิน ในหัวก็

เวลาผ่านไปจนกลางดึก รั่วซูเสียนมีอาการหนาวๆ ร้อนๆ ร่างกายต้องการบางอย่างที่ล้ำลึก ซึ่งยากบอกผู้อื่นได้ ฝ่ายสาวใช้สองคน มีอาการเช่นกันก่อนที่เสียงหนึ่งจะดังขึ้น “ถุงหอมจากคุณชายผู้นั้น อาจมีพิษร้ายปะปนอยู่ บ่าวจะเร่งให้คนตรวจสอบ และรีบหายาแก้พิษ” “เสียสติหรือ พวกเจ้าจะออกไปจากเรือนพักได้อย่างไร ยามนี้พวกเราล้วนสมควรเก็บตัว มิเช่นนั้น อาจเกิดสิ่งร้ายแรงยากจะควบคุม” รั่วซูเสียนเสียงเข้ม มินานสาวใช้อีกคนกรีดร้อง ด้วยร่างกายนางร้อนรุ่มจัด เกิดความต้องการปลดปล่อยสิ่งหวานฉ่ำในร่างกาย หากไม่กล้าเอ่ยคำที่แสนน่าเกลียด และบุรุษที่มีความใหญ่โตในร่มผ้าย่อมคือเรื่องที่นางคิดถึง “หากคุณหนูไม่ให้บ่าวออกไป ก็มอบความตายให้เถอะเจ้าคะ” รั่วซูเสียนอึ้ง และไม่รู้จะแก้ไขเรื่องตรงหน้าอย่างไร ฝ่ายสาวใช้คนที่หวีดร้อง จู่ๆ แก้ผ้าเปลือยกายล่อนจ้อน แล้วบอกว่าร่างกายนางร้อนจัด ต้องการบุรุษช่วยขจัดพิษที่กำลังแล่นอยู่ทั่วตัว อนิจจานางเอ่ยจบก็ใช้นิ้วของตนเปิดกลีบสวาทแล้วแทงนิ้วเข้าไปอย่างรุนแรง พร้อมกันนั้นก็วิ่งพล่านทั่วห้อง พอสาวใช้อีกคน เข้าไปจับตัวไว้ นางก็บ

หลังจากมีความสุขกับเหรินหยางด้วยความหวานชื่น รั่วซูเสียนพบว่า อีกฝ่ายไม่ได้อยู่ที่เรือนพักหลังดังกล่าวแล้ว นางรู้สึกเศร้ามิน้อย คาดไม่ถึงว่าเขาจะหายตัวไปโดยไม่กล่าวลา ถึงอย่างนั้น นางก็ไม่ควรมีพันธะกับผู้ใด โดยเฉพาะเหรินหยาง ด้วยอาจทำให้เขาต้องเดือดร้อนภายหน้า ส่วนชะตาชีวิตของนาง สวรรค์ก็ไม่ได้มีทางเลือกไว้ให้ตั้งแต่แรกแล้ว อย่างไรก็ตาม การขึ้นเกี้ยวเข้าตระกูลถาน เป็นเรื่องที่ชวนให้รั่วซูเสียน มีความวิตกอยู่บ้าง กระนั้นก็ไม่อาจปฏิเสธหน้าที่นี้“สืบความเคลื่อนไหวของ ถานตวนป๋อมาให้ละเอียด นอกจากดูแลเรื่องเสบียงให้กองทัพ ยังมีการค้าทาส และลักลอบขนอาวุธออกนอกเมืองหลวงหรือไม่” ทุกครั้งที่สวี่หรงไห่ปรากฏตัว ล้วนเป็นเรื่องงาน และคำสั่งที่รั่วซูเสียนต้องกระทำอย่างเสี่ยงอันตราย “หากข้าทำสำเร็จ ผู้บัญชาการสวี่ จะให้อิสระแก่ข้าหรือไม่” “คนอ่อนหัดเช่นเจ้า ยังคิดว่าตนจะอยู่รอดได้หรือ หากไม่รับใช้ในสมาคมฯ” “ข้าฝึกตนมาเกือบสามปี ระหว่างนั้นงานขโมยของ หรือสืบข่าวในจวนต่างๆ ล้วนทำมาทั้งสิ้น ยามนี้ถึงขั้นต้องแต่งเป็นภรรยาคนวัยคราวบิดา ก็สมควรให้ข้าได้รับอิสรภาพ”

รั่วซูเสียนมองบุรุษที่เป็นซื่อจื่อ อายุเขาไล่เลี่ยนาง แต่มีความเป็นเด็กอยู่หลายส่วน นั่นคงเพราะสบายจนเคยตัว ทั้งยังชอบสิ่งที่พิลึก รู้ทั้งรู้ว่านางเป็นนักโทษ แต่กลับอยากเล่นสนุกด้วย “มีคนบอกว่า เจ้าต่อสู้กับนักฆ่าล่าค่าหัวหลายสิบคน แต่รอดมาได้ หากสุดท้ายพลาดท่าเพราะช่วยเหลือสองแม่ลูก แซ่จาง”เว่ยข่ายจงถาม พลางสั่งให้คนเติมน้ำอุ่นลงในถังไม้ขนาดใหญ่ ก่อนเขาจะบุ้ยใบ้ให้นางก้าวลงไป “อยากให้ข้าตอบท่าน แต่การถูกผู้อื่นมองทั้งที่ต้องชำระร่างกาย คงไม่ใช่เรื่องสมควรกระทำ อย่างไรข้าก็เป็นสตรี” “ใช่ ทว่าตั้งแต่เข้ารับการฝึกที่สมาคมฯ ร่างกายนี้ไม่ใช่ของเจ้า ท่านอาควบคุมเจ้า จึงเป็นได้แค่ของเล่นชิ้นหนึ่งที่เขาจะส่งมอบให้พวกบ้าตัณหา ระบายราคะแปดเปื้อน และนี่คือโอกาสอันดีที่สุด หากยอมร่วมมือทำสิ่งต่างๆ คนอย่างข่ายจงนั้น ก็จะช่วยเหลือเจ้าให้เป็นอิสระในวันข้างหน้า” “แล้วท่านจะช่วยข้าเพราะเหตุใด” ชายหนุ่มยิ้ม ดวงตาเขาเป็นประกายพราวระยับ ยามนี้ ไม่ใช่พึ่งใจต่อร่างกายนาง แต่เมื่อพินิจดูให้ดี เว่ยข่ายจงเป็นพวกคลั่งไคล้คนดัง โดยเฉพาะเหล่านักโทษที่มีคดีร้ายแรง คิดด

เสียงคำรามลั่นของสวี่หรงไห่ทำให้รั่วซูเสียนรู้ว่า เขาเจ็บปวด ทั้งยังถูกพิษที่อาบกรงเล็บเอาไว้ “ลอบกัด!” “ล้วนเป็นท่านสอนสั่ง ศิษย์เช่นข้า จำได้ขึ้นใจเสมอ” เอ่ยจบ รั่วซูเสียนจึงเตรียมใช้โซ่ของตนอีกหน ทว่าสวี่หรงไห่แก้ไขสถานการณ์ได้รวดเร็วกว่า เพราะผู้ติดตามเขาเข้ามาสมทบ ทุกคนเล็งอาวุธลับมายังรั่วซูเสียน เมื่อเพลี่ยงพล้ำอย่างหนัก รั่วซูเสียนกลับไม่มีความกลัว นางยิ้มและเตรียมใช้ท่าไม้ตาย มือข้างหนึ่งล้วงเข้าไปในอกเสื้อ และนางกำลังจะใช้น้ำมันหอมกับร่างกายตน ซึ่งจะทำให้บุรุษคลั่งไคล้ และอยากร่วมรัก แก่นกายที่แข็งแกร่งจะพองขยายจนปวดหนึบ หากไม่รีบระบายน้ำกาม เลือดจะไหลออกจากทวารทั้งเจ็ดแทน “ชั้นต่ำ หากเจ้าใช้น้ำมันราคะนั่น คิดหรือว่าตนจะรองรับการกระแทกจากคนของข้านับร้อยได้” รั่วซูเสียนยิ้ม ดวงตานางเต็มไปด้วยเพลิงโทสะ ทว่าไม่ทันที่จะได้ใช้พิษที่น่ากลัว เสียงของทหารและองครักษ์ก็ดังขึ้น “อารักขารัชทายาท และแม่นางซูเสียน” เสียงดังกล่าวสร้างความประหลาดใจแก่หญิงสาว และพอนางหมุนตัวอีกหน มืออบอุ่นของใครบางคนก็รวบเอวบางไว้ “เสี่ย