All Chapters of ล่ามสวาทนางร้าย : Chapter 121 - Chapter 129

และขอจันทร์หัวเราะร่วนทีเดียว “เฮียเส็ง... อย่าลืมนะคะ ว่าข้อตกลงเราคืออะไร” “ไม่ลืม เฮียแค่คิดชื่อไว้รอ อีกอย่าง... ระหว่างนี้ถ้าเสี่ยวเยว่ท้องป่องขึ้นมาก่อน เป็นอันว่าการหย่าของเรา ก็สมควรยืดออกไป จนกว่าลูกจะคลอด และเลี้ยงเขาให้โต พอที่จะดูแลตนเองได้ ซึ่งอาจนานสัก 50-70ปี!” แม้เธอจะริเริ่มวางแผนหย่า แต่พอเขาพูดถึงอีกหน สีหน้าหญิงสาวก็เศร้าลงไปถนัดตา อีกทั้งพอพูดถึงการท้อง และมีลูก ขอจันทร์ยอมรับว่าเธออ่อนไหวมาก “ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงหรอกคะ ในเมื่อ... เราทั้งคู่ มีจุดหมายคนละอย่าง” ขอจันทร์ว่าและเสมองไปทางป้ากับลุงเจ้าของห้องพัก ตอนนี้เป็นฝ่ายลุงที่นำผลไม้จากสวนมาเสิร์ฟทีละโต๊ะ ฝ่ายขอจันทร์เหงื่อผุดขึ้นเต็มฝ่ามือ และใจเธอสั่นเล็กน้อย “กล้วยน้ำว้า และก็แตงโมเนื้อหวานเลยนะคุณ รับรองอร่อย จะเอากลับไปกินก็ได้นะ ลุงจะห่อให้” เมื่อลุงพูดอย่างนั้น มกรธวัชก็นึกอยากทำคลิปสั้นๆ รีวิวสถานที่แห่งนี้ ให้สมความใจดีของเจ้าของ จะได้มีคนมาพักเยอะๆ “ผมว่านะครับ เก็บเงินค่าห้องเพิ่มอีกสองเท่า คนที่เข้าพักก็คงพูดเป็นเสียงเดียวกันว่า ถูกเกิ

เถียนลู่ฟางสะดุ้งตื่น และรับรู้ได้ถึงความเสียวสยิว“อ๊ะ... สิ่งนั้นแทรกเข้าเนื้อนิ่มของนางอีกแล้ว” เอ หรือ ว่า คนที่ปลุกเร้าความสาวของนางให้ตื่นตัวคือเจ้าบ่าว แล้วเจ้าบ่าวผู้นั้น มีสิ่งมหัศจรรย์ทำให้น้ำหวานของนางฉ่ำแฉะออกมาในกลีบงามๆ เช่นนี้ด้วยหรือ เป็นไปไม่ได้ เรื่องเช่นนี้ มิอาจเกิดขึ้น! “อ๊ะ อ๋าส์!” มิใช่แน่ เขาหรือจะมีปัญญาทำเรื่องสัปดนได้ ด้วยอย่างที่นางรับรู้ คุณชายห้าสกุลหนัน คือมนุษย์ตัวน้อย อายุเพียงแปดขวบ หมายังเลียตูดไม่ถึงด้วยซ้ำ และอึดใจต่อมา เถียนลู่ฟางรวบรวมสิ่งที่ตนตระหนักได้ หากมิใช่เจ้าบ่าว ดังนั้น คนผู้นี้ คือบุรุษที่นางสมควร หลีกหนีให้ไกลอย่างที่สุด แน่นอนเขาไม่ใช่ ผู้ชายที่เหลือเพียงป้ายวิญญาณอย่างที่ทุกคนเข้าใจ เมื่อไม่นานมานี้ นางเพิ่งสืบรู้มาว่า คุณชายรองสกุลหนัน ยังมีชีวิตอยู่ เพียงแต่เขาตบตาผู้อื่น เพื่อที่จะหาทางกำจัดคนชั่วในสกุลหนัน จากนั้นก็ยึดทุกสิ่งอย่างกลับคืนเป็นของตน คิดไปคิดมา นางจึงเริ่มเอะใจพิกล และที่นางขึ้นเกี้ยวมาเป็นเจ้าสาวคุณชายห้า เพราะในอดีตเคยได้ยิน บุรุษผู้นี้กล่าวถึงสมบัติล้ำค่าในห้

เรื่องทั้งหมดเป็นเช่นนั้น แล้วไฉนเขาถึง เป็นบุรุษชั่วช้าล่วงเกินเถียนลู่ฟาง อย่างผิดศีลธรรมเรื่องนี้คงต้องย้อนกลับไปเมื่อสามปีก่อน ด้วยเถียนลู่ฟางไปพบเห็นเรื่องที่ไม่ควรยุ่งเกี่ยวเข้าโดยบังเอิญ และนางยังเอาตัวเข้าไปยุ่งเกี่ยวด้วยยามนั้นเถียนลู่ฟาง เป็นแม่นางน้อยที่ชอบวางยา และใช้อาวุธลับต่างๆ ซึ่งนางบังเอิญซัดใส่ร่างของหนันจิ้งโหย่ว ในระหว่างทางที่เขาหลบหนีผู้ปองร้าย ด้วยเข้าใจผิดว่าเขาคือคนที่วางยานางที่โรงเตี้ยม ทั้งที่ความจริงผู้ที่ลงมือกระทำชั่วต่อเถียนลู่ฟางคือโจวถิงกับเถียนหลิงหลิง ด้วยต้องการให้นางเสียชีวิต และไม่อาจกลับคืนสกุลเถียน ฝ่ายหนันจิ้งโหย่วก็ใช้เหตุการณ์ดังกล่าว สร้างเรื่องว่าตน ได้จากโลกนี้ไปแล้ว !ฝ่ายเถียนลู่ฟาง ทำร้ายเขาไม่พอ ยังไล่ล่าเขา ราวกับเห็นเป็นศัตรู เนื่องจากฝ่ายนั้นขโมยยาตำรับลับของนางไป และซัดจนหมดขวด ด้วยเข้าใจว่าคือ สมุนไพรต้านพิษร้ายในร่างกาย และยังมั่นใจว่าเถียนลู่ฟางคือนางมารน้อยที่ถูกส่งตัวมาเล่นงานเขา สุดท้ายทั้งคู่จึงพลัดตกเขาด้วยกันเรื่องราวต่อจากนั้น จึงค่อนข้างร้อนแรง มากด้วยเสน่หา เพราะฝ่ายหนึ่งแม้บาดเจ็บหนัก แต่หนุ่มแน่น ส่วนเถียนลู่ฟางเ

การยกน้ำชาให้แก่ฮูหยินผู้เฒ่าหนัน ไม่ได้มีเรื่องยุ่งยากอันใด ฝ่ายนั้นคล้ายเบื่อขี้หน้าเถียนลู่ฟางด้วยซ้ำ ถึงอย่างนั้นหญิงสาวก็ถูกมองในแง่ไม่ดี แสุดท้ายก็ถูกซักไซ้หลายเรื่อง และอันที่จริงเถียนลู่ฟางเกือบออกจากห้องโถงเรือนนกเป็ดน้ำได้อยู่แล้วเชียว หากหยวนจื่อ (หนันฮูหยิน / ฮูหยินหม้าย มารดาของหนันเฉินเทียน) ไม่เอ่ยถามเรื่องยากๆ ขึ้นเสียก่อน “ได้ข่าวว่า ก่อนแต่งเทียนเอ๋อร์ ฮูหยินห้าเป็นสตรีที่ซุกซนคนหนึ่ง ทั้งยังมักก่อปัญหาไม่หยุดหย่อน แม้แต่เย็บปักเสื้อผ้ายังทำไม่คล่อง ส่วนเรื่องอาหาร ก็แย่ไปหมด” เถียนลู่ฟาง ไม่แน่ใจว่าเหตุใด หยวนจื่อถึงหยิบหยกคำพูดนี้ขึ้นมา อีกอย่างนางแต่งเป็นฮูหยินห้าหลอกๆ ก็เท่านั้น กล่าวคือเป็นการแต่งแก้เคล็ด และใช่ว่าจะหลับนอน เป็นสามีภรรยากันจริงๆ กับหนันเฉินเทียนซะเมื่อไหร่ “ข้าไม่เก่งเรื่องที่หนันฮูหยินกล่าวถึง ทว่าด้านอื่น ข้าก็พอชำนาญ ขี่ม้า ยิงธนู ที่สำคัญลิ้นของข้ารับรสชาติได้ดี ตั้งแต่เด็กก็เป็นผู้ชิมอาหารที่ขายในเหลาของสกุลเถียน” “ฮึ เช่นนี้ กล่าวได้ว่าสกุลเถียนย้อมแมว หลอกจวนหนันหรือไม่ สตรีที่ไม่ได้เรื่อง หากให้แต่

“เอาล่ะ... ข้าจะไม่ส่งท่านไปคุกเมืองหลวง แต่จะตัดสินโทษ และพาตัวไปยังเรือนนอกที่เมืองทางใต้ โดยห้ามไม่ให้ก้าวออกจากรั้วแม้แต่ก้าวเดียวกระทั่งสิ้นลมหายใจ” หยวนจื่อได้ยินคำพูดอันเด็ดขาด นางก็ทรุดฮวบลงไปที่พื้น และความหวังเดียวที่จะช่วยชีวิตนางได้ ย่อมเป็นลูกชายเพียงคนเดียวของตน นางมองไปยังหนันเฉินเทียน และส่งเสียงเรียกเขาอยากน่าสงสาร ทว่าเด็กชายที่ยืนเงียบตั้งแต่ต้น ได้กล่าวขึ้นด้วยน้ำเสียงที่โตเกินวัย “ท่านเลี้ยงเสี่ยวเทียนตั้งแต่แบเบาะ นั่นคือสิ่งที่ข้าย่อมตอบแทน แต่การที่ท่าน วางยามารดาผู้ให้กำเนิดข้า และขโมยข้ามานั่น ย่อมมีความผิดสถานหนัก!” หยวนจื่อลนลานสุดขีด ด้วยคาดไม่ถึงว่าตนจะถูกเปิดโปงง่ายๆ และเรื่องทั้งหมด สรุปอย่างรวบรัดได้ว่า นางเป็นหมัน จึงไม่อาจมีบุตร เลยคิดแผนส่งสาวใช้คนสนิทตนไปรับใช้ใต้เท้าหนัน พอรู้ว่าตั้งครรภ์ก็ให้ไปอยู่นอกจวน กระทั่งคลอดจึงนำทารกมาแอบอ้างว่าเป็นลูกของตน ส่วนสาวใช้โชคร้ายผู้นั้น ก็ถูกวางยาพิษพร้อมลบประวัติทั้งหมดทิ้ง ทว่าความลับไฉนจะมีในโลกนี้ และหนันจิ้งโหย่วเป็นผู้สืบรู้ ก่อนนำมาแจ้งข้อกล่าวหาพร้อมคิดบัญชีนางใน