VERONICA As I was waiting for Hugo to come back with my coffee, I saw this crazy woman walking toward me with that smiley face — a smile that could ruin your day. I didn’t even bat an eye and pretended like I didn’t see her coming. My morning was already ruined. “Hi, Veronica! Good morning,” she greeted, full of energy. Pakiramdam ko, hinihigop niya lahat ng enerhiya sa katawan ko. “Morning… uhm, what’s your name again?” I asked, finally looking at her. “Adela. You can call me Ade,” she replied. “Ade, okay. I’ll remember that,” I said, crossing my legs. Umupo siya sa tabi ko at bumuntong-hininga. “It’s been so long since the last time I left. Nakakapanibago ang lahat,” sabi niya habang nilalanghap ang malamig na simoy ng hangin. “Gaano mo kakilala si Hugo? Family friends ba ang mga magulang niyo?” tanong ko out of curiosity. Gusto ko lang naman malaman. “Yes. Mga bata pa lang kami, magkasundo na kami ni Hugo. Balak nga nila kaming ipakasal noon kapag nasa tama
Terakhir Diperbarui : 2025-08-01 Baca selengkapnya