Lahat ng Kabanata ng ชาตินี้ ข้าไม่ขอรัก!: Kabanata 141 - Kabanata 150

หลังจากแต่งกายเสร็จเขาก็บอกให้นางฝึกซ้อมเพลงพิณและนำหนังสือไปเก็บไว้ที่เดิม“เดี๋ยวอาจารย์จะให้เสี่ยวเป่ากับเสี่ยวเถามาสอนเจ้า สองคนนั้นถึงยังเด็กแต่พวกเขาเป็นอัจฉริยะเรื่องพิณ”“เจ้าค่ะ อาจารย์ช่างเลือกลูกบุญธรรมได้ดียิ่ง”“สองคนนั้นกำพร้าบิดามารดาเป็นขอทานข้างถนน อาจารย์บังเอิญพบจึงได้พามาที่จวน”

บทที่ 13 ผู้ใดทำดีกับข้าหนานหงหงนั่งเหม่ออยู่ในห้องของตนเอง สองวันนี้นางรู้สึกหงุดหงิดไม่น้อยเกี่ยวกับเรื่องของมู่หรงคนผู้นั้นไม่เพียงแต่ไม่สนใจนาง ยังทิ้งให้นางอยู่คนเดียวอย่างเงียบเหงา ยิ่งคิดก็ยิ่งน้อยใจอยู่เพียงลำพังผู้เดียวในเมื่อมู่หรงไม่อยู่จึงมีผู้อื่นมาสอนคัดอักษรและเพลงพิณแทน นางจึงหาเร

เหยาอินร่วมมือกับอาซูช่วยกันเล่นงานคนจนล้มลงไปกองบนพื้นราวกับใบไม้ที่ถูกปลิดลงจากต้นเวลาผ่านไปไม่ถึงก้านธูปคนพวกนั้นก็แพ้อย่างราบคาบน่าเสียดายที่พวกมันหลังถูกจับได้แล้วก็ล้วนฆ่าตัวตายอย่างไม่รีรอหลังจากศัตรูล้มลงหมดหนานหงหงก็หอบหายใจอย่างเหน็ดเหนื่อย มู่หรงจับมือของนางเอาไว้น้ำเสียงของเขาห่วงใยนาง

"องค์รัชทายาททรงมอบให้ ได้ยินว่าเจ้าชอบกินก็เลยให้คนส่งไปให้"อา...เป็นเขาจริง ๆ ด้วยหากว่านางไม่มาที่นี่ในวันนี้ก็ไม่รู้ความจริงสินะเขาถึงขั้นสืบหาว่านางชอบสิ่งใด และยังนำมาให้นางถึงจวน มู่หรงคนนี้มิใช่ว่า...ชอบนางแล้วหรือ"อาจารย์ท่านชอบข้าจริง ๆ แล้ว"หนานหงหงเอ่ยอย่างอารมณ์ดี พลางเดินเข้าไปใกล้

นางลูบคลำแท่งเนื้อแข็งใหญ่อย่างพออกพอใจใบหน้าของมู่หรงแดงก่ำอับอายที่ตนเองมีปฏิกิริยาต่อสัมผัสของสตรีใจกล้าผู้นี้เหลือเกินแล้ว มู่หรงพยายามใช้วาจาอ่อนหวานกับนางให้นางได้สำนึก"หนานหงหงกลับตัวกลับใจตอนนี้ก็ยังไม่สาย ปล่อยอาจารย์แล้วอาจารย์จะไม่เอาผิดเจ้า"หนานหงหงกลับขยับเข้ามาใกล้นางส่ายหน้าแล้วเอ่