All Chapters of ชีวิตบัดซบเพราะมาต่างโลก เลยสร้างปาร์ตี้ไปโค่นพระเจ้าซะเลย: Chapter 151 - Chapter 160

———— เช้าวันต่อมา หลังจากที่พวกกรบุกโบสถ์ และทำลายห้องโถงไปส่วนนึงเมื่อคืน รวมถึงการทรมานอนาลีนุสเสร็จสิ้น พวกกรก็กลับมาพักที่หอเสมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น (แต่คนที่นอนหลับลงเห็นทีจะมีแค่กร มีอา เมอร์ลินและลิลิธเท่านั้น) และในช่วงเช้าตรู่ ได้มีข่าวใหญ่แพร่กระจายออกไปทั่วทั้งอาณาจักรยูทาร์น่าว่า “อนาลีนุสไปยุ่งเกี่ยวกับสารเสพติดบางอย่างจนกลายเป็นพวกวิกลจริตและเสียสติไป” ข่าวใหญ่ดังกล่าวกระจายไปทั่วทั้งทวีปในเวลาเพียงแค่ 3 ชั่วโมงเท่านั้น แต่ทว่าความจริงแล้วหาได้เป็นแบบนั้นไม่ ความจริงก็คือ กรได้ทรมานอนาลีนุสจนถึงขั้นเกิดอาการทางจิตหรือก็คือเสียสติไป เรียกได้ว่ากลายเป็นคนไร้สติสตังพูดไม่รู้เรื่องไปเลยทีเดียว หลังจากนั้นกรก็หาสารเสพติดจากในห้องของอนาลีนุสเองนั่นแหล่ะมาสร้างหลักฐานให้ดูเหมือนเขาเสพยาเกินขนาด และก็คงต้องขอบคุณเรื่องที่อนาลีนุสใช้สารเสพติดจริงๆแม้จะในปริมาณน้อยก็ตาม แต่นั่นก็ทำให้เหตุการณ์ที่กรสร้างขึ้นสมจริงเข้าไปอีก พร้อมๆกับการฟื้นฟูอาคารที่พังทลายไปให้กลับไปเป็นเหมือนเดิม และจัดการมัดเหล่านักฆ่าของเล็บโลหิตบางส่วนด้วยเวทย์พันธนาการมัด

———— 1 สัปดาห์ต่อมา, มุมมองของมีอาผ่านไปหนึ่งสัปดาห์แล้วที่กรออกเดินทางไปฝึกอยู่คนเดียว แล้วปล่อยให้พวกเราฝึกและใช้ชีวิตโดยไม่มีเขาทุกคนรวมถึงฉันเหงาเอามากๆ คงได้แต่คิดว่าอยากจะให้กลับมาไวๆ แต่ทุกคนก็รู้ดีว่าไม่ควรกวนเขาจะมีก็แต่ข้อความจากคุณฟรังซ์ พี่ของเมอร์ลินส่งมาบอกข่าวของกรเป็นพักๆว่าเขายังสบายดีแต่บอกตามตรงว่าฉันไม่ค่อยเชื่อใจเขาเท่าไหร่ ไม่สิ... เอาตามตรงนอกจากกรและทุกคนแล้ว ฉันหน่ะไม่เชื่อใจใครทั้งนั้นแหล่ะแต่ยังไงก็ได้แค่รอเท่านั้น เพราะฉันและทุกคนเชื่อว่ากรจะต้องกลับมา แม้ว่าจะไม่ได้พลังกลับคืนมาหรือแข็งแกร่งขึ้นก็ตามทีโอ๊ะ! ไม่สิ พูดผิดไปหน่อย พวกเราไม่ได้รออยู่เฉยๆหรอกนะ!ในระหว่างที่กรออกเดินทาง พวกเราใช้เวลาอัพเลเวลตัวเองด้วยการสังหารบอสเต่าที่เคยเอาชนะได้แล้วซ้ำๆไม่รู้ว่าเป็นโชคช่วยหรือยังไง... แต่เรื่องนี้ต้องขอบคุณที่กรไม่อยู่จริงๆ เพราะไม่งั้น เค้าก็คงห่วงจนห้ามไม่ให้ทำแน่ ถึงจะรู้ว่าต้องโกรธทีหลังแน่ๆก็เถอะแต่ทำไม่ได้หรอก... ตอนนี้ฉันมีนายอยู่ข้างหลัง ถ้าไม่พยายามเต็มที่ต้องเสียนายกับแมรี่ แล้วก็เสียทุกคนไปแน่และแน่นอนว่าไม่มีใครบาดเจ็บเลย เพราะทำอย่างรอบค

————แฮ่ก แฮ่ก เสียงหายใจหอบของหญิงสาวกว่า 10 คนดังสลับกันอย่างไม่เป็นจังหวะในขณะที่ล้มหมอนนอนเสื่อกันเป็นแถบ บ้างก็พยายามยืนขึ้นหรือนั่งหมอบไปกับพื้นอย่างเหนื่อยล้า แต่ที่เหมือนกันคือใบหน้าที่เต็มไปด้วยเหงื่อและแสดงถึงความเจ็บใจออกมา โดยมีเพียงคนเดียวที่ยืนอยู่ได้ตรงกลางวงล้อมของพวกเธอ... นั่นคือ อุษณกร วัชรวิรุฬห์ที่ไร้ซึ่งอาการบาดเจ็บ ไม่สิ... ตัวเขาที่ยืนอยู่ด้วยท่าทีเหมือนกับครั้งก่อนจะเริ่มศึกเมื่อ 1 ชั่วโมงก่อนโดยไร้ซึ่งอาการหอบต่างหาก〝 โกหก... ใช่ไหมเนี่ย... 〞 มีอาพูดในลำคอด้วยความตกตะลึง ในขณะที่ตัวเองก็ยังยืนแทบไม่ขึ้นจนต้องใช้ฝักดาบค้ำพื้น เช่นเดียวกับสาวๆคนอื่นที่อยู่ในสภาพไม่ต่างกันนักก็จริงที่พวกเราออมมือให้เพราะกลัวว่ากรจะเจ็บหนักแต่นี่ก็เป็นระดับเดียวกับที่เราใช้โค่นบอสมาแล้วเลยนะ มีอาคิดพร้อมกับมองภาพของกรในตอนนี้ที่ทั้งองอาจและหาญกล้า ต่างจากชายที่อ่อนแอเมื่อหนึ่งสัปดาห์ก่อนราวกับเป็นคนละคน กรในตอนนี้คล้ายกับตัวเขาเมื่อครั้งที่เธอพบครั้งแรก เพียงแต่กรในตอนนี้อ่อนโยนยิ่งกว่า เพราะไม่ว่าพวกเธอจะเข้าโจมตีกรรุนแรงแค่ไหน

ก่อนหน้านี้เล็กน้อย ณ แคมป์หลักของแนวหน้าเหล่าทหารแห่งราชอาณาจักรฟอเรสเตอร์ กองกำลังขนาดใหญ่ที่มีทหารเผ่ามนุษย์สัตว์หลากเชื้อสายร่วมพันคนถูกจัดทัพขึ้นอย่างเป็นระเบียบเพื่อเตรียมพร้อมสำหรับเรื่องไม่คาดฝันตามคำสั่งของราชินีอย่างฟีโอน่า เหล่าทหารทั้งหลายต่างก็ทำหน้าเคร่งเครียดกังวลจนเหงื่อไหลไคลย้อย เมื่อคิดว่าหากพวกกรทำพลาด ตัวเองก็จะต้องเจอกับบอสของมหาดันเจี้ยนสุดน่ากลัว แต่ทว่าความกังวลนั้นก็อันตรธานหายไปในทันทีเมื่อคำประกาศถึงชัยชนะของกรดังก้องไปทั่ว ซึ่งเหมือนกับเป็นการจงใจของทางดันเจี้ยนมาสเตอร์ เหล่าทหารพากันดีใจยกใหญ่ไม่แม้แต่ระดับผู้บัญชาการสูงสุดที่เคยสบประมาทกร〝 แหมๆ ถึงจะเป็นกังวล แต่สุดท้ายก็เอาชนะได้จริงๆซะด้วย สุดยอดไปเลยนะครับเนี่ยว่าไหมครับท่านราชินี————เอ๊ะ!!!? 〞 ทว่าพริบตาที่หันไปมารอบๆตัว เพราะคิดว่าฟีโอน่ากำลังอยู่ใกล้ๆเพื่อแสดงความยินดี ก็ได้รู้ในเวลาเดียวกันว่าเธอไม่ได้อยู่แถวนี้มาตั้งนานแล้ว...❖❖❖❖❖ และอีกด้านหนึ่ง... พวกกรที่พิชิตชั้นที่สองของมหาดันเจี้ยนซึ่งไม่เคยถูกโค่นมาตลอดระยะเวลา 500 ปี

หลังจากที่ดันเจี้ยนมาสเตอร์พูดออกมาว่าพวกเราไม่ผ่านการทดสอบ นั่นทำเอาฉันตกตะลึงไม่น้อยก็แหง... กลายเป็นว่าสุดท้ายไม่มีใครผ่านซะงั้นอะไรกันวะเนี่ย... นี่เจ้าพวกดันเจี้ยนมาสเตอร์มันไร้เหตุผลกันแบบนี้ทุกคนเลยรึไงฟะ! กรคิดในขณะที่หลังยังพิงกำแพง กำมือแน่นด้วยความเจ็บใจ แต่สิ่งนั้นก็อยู่ไม่นานเท่าความหวาดกลัวและความหนาวเหน็บ ทันทีที่ใจกลับมาอยู่กับปัจจุบัน กรก็ตระหนักได้ถึงความจริงที่ว่า ตัวเขาในตอนนี้กลับกลายเป็นคนโดดเดี่ยวไปเสียแล้ว นั่นทำให้มือของกรเริ่มสั่นขึ้นมา... ด้วยความหวาดกลัวแทนโดยไม่รู้ตัวจะทำยังไงต่อ... ดีวะเนี่ย❖❖❖❖❖ ท่ามกลางความวุ่นวายของผู้คนบนท้องถนนในมิติและสถานที่ที่ต่างกัน มีอยู่บางสิ่งที่ไม่แตกต่างสำหรับพวกของกรทุกคน ท้องถนนที่เต็มไปด้วยคู่รัก ร้านอาหารที่ครอบครัวนั่งทานด้วยกัน แลกรอยยิ้มแสนอบอุ่นให้แก่กัน โรงเรียนที่เต็มไปด้วยกลุ่มเพื่อน ครอบครัวสุนัขจิ้งจอกป่าที่วิ่งเลียบตามพงหญ้า หรือนกน้อยสองตัวที่บินเคียงกันไปบนท้องฟ้าอย่างร่าเริง ไม่แม้แต่ปลาที่ว่ายรวมกันเป็นฝูงสำหรับคนที่อยู่ในสภาพแวดล้อมใต้น้ำอย่างคอร์ดิเรียซึ่งต่างจา