All Chapters of นางบำเรอก็มีหัวใจ: Chapter 21 - Chapter 30

‘มึงไม่สนหรอกว่าความจริงเป็นยังไง มึงไม่แคร์ด้วยซ้ำว่าสุดท้ายฟ้าจะเป็นเมียไอ้เป้งนั่นจริงหรือเปล่า ถึงกูจะไม่ใช่พี่ชายแท้ ๆ ของมึง แต่กูดูออกว่ามึงน่ะยังรักฟ้าอยู่ มึงไม่เคยลืมเมียคนนี้ของมึงได้เลย แล้วที่มึงทำอยู่นี่ ที่เอาเขามาเป็นนางบำเรอ ที่บอกให้เขาชดใช้ความผิด แม่งก็เป็นแค่ข้ออ้าง ไอ้กั้ง…มึงแค่ไม่อยากปล่อยให้ฟ้าหลุดมือไป’ ครั้งหนึ่งภวัตเคยพูดไว้กับกัมปนาท‘สุดท้ายคนที่เสียใจที่สุดคือตัวแกเอง ถ้ายังรักฟ้า…ฉันว่าแกต้องเลิกหลอกตัวเอง แล้วยอมรับมันให้ได้ การให้อภัยคือทางออกที่ทำให้แกได้มีความสุขจริงอย่างแท้จริง’ บุรธัชผู้เป็นพ่อก็เคยสอนไว้เช่นกัน‘มึงกลัวฟ้าจะทิ้ง ไอ้กั้ง…ถึงปากมึงจะแข็ง แต่ใจมึงอ่อน มึงกลัวว่าถ้าพูดออกไปว่าให้อภัยฟ้าแล้ว มึงกลัวว่าสุดท้ายฟ้าจะไปจากมึง ยอมรับมาเถอะไอ้เวร! ฟ้าเป็นคนทำให้มึงต้องเข้าคุกก็จริง แต่มึงไม่ได้โกรธเขาเรื่องนั้นมากเท่ากับเรื่องที่ทุกคนบอกว่าฟ้าเป็นเมียไอ้เป้ง แต่ร้อยปากพูดก็ใช่ว่ามันจะเป็นเรื่องจริง มึงน่าจะรู้จักฟ้าดีกว่าใคร แม้แต่กูเองยังไม่อยากจะเชื่อเลย แล้วมึงเชื่อจริงเหรอว่าฟ้าจะเป็นเมียไอ้ห่านั่นจริง ๆ’ สุดท้ายคือไอ้อั๋น คนที่รู้จักกั

ถึงเวลาเลิกงานฟาติมาก็มายืนมองดูชุดเจ้าสาวที่หน้าเวดดิ้งสตูดิโอของชัชวินทร์เหมือนเคย วันนี้เธอตั้งใจจะมาบอกลาเขา ลึก ๆ แล้วก็เสียดายอยู่ไม่น้อยที่มีโอกาสได้พบเจอคนดี ๆ อย่างเขาแล้วแท้ ๆ แต่ก็รักษาความสัมพันธ์ฉันท์พี่ชายน้องสาวเอาไว้ไม่ได้ เมื่อคิดว่าถึงยังไงก็ต้องบอกลา ต้องขอโทษขอโพยที่อยู่ช่วยงานเขาต่อไม่ได้ เธอก็สูดหายใจเข้าลึกสุดปอดเพื่อรวบรวมความกล้าแล้วก็เดินเข้าไปด้านในบรรยากาศภายในร้านยังคงอบอุ่นและเป็นกันเองเหมือนทุกครั้ง แค่คิดว่าหลังจากนี้เธอจะไม่ได้โอกาสสวมชุดเจ้าสาวแสนสวยอีกแล้ว หัวใจดวงน้อยมันก็สั่นสะท้านไปหมด คนอย่างเธอ…หากไม่มีชัชวินทร์มาจ้างงาน ก็คงไม่มีโอกาสได้สวมชุดสีขาวฟูฟ่องนั้นอีกแล้ว“ฟ้า พี่ว่าจะโทรหาอยู่พอดี ฟ้าหายไปหลายวันพี่ก็เป็นห่วงอยู่ กลัวว่าจะมีเรื่องไม่ดี” ชัชวินทร์ถามด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล หลังจากที่สังเกตเห็นความเศร้าในแววตาของฟาติมา“ขอโทษนะคะพี่ชัชที่ฟ้าหายไปโดยไม่บอกอะไรเลย”“ไม่เป็นไร อย่าคิดมากเลย มานั่งก่อน…พี่จะให้ดูอะไร” ชัชวินทร์เข้ามาดึงแขนฟาติมาแล้วพาไปนั่งที่โซฟา หยิบเอาสมุดสเก็ตช์ภาพมาเปิดให้เธอดู “เป็นไง? แบบที่พี่ได้ไอเดียมาจากฟ้า”“สวยค่

ชัชวินทร์เป็นห่วงฟาติมาจนนั่งไม่ติดเก้าอี้ พยายามโทรติดต่อเธออยู่หลายสาย จนกระทั่งตกดึกเขาก็ยังโทรไม่เลิก ยังคงอยู่ที่เวดดิ้งสตูดิโอเพราะหวังว่าฟาติมาอาจจะผ่านมาทางนี้ แต่แล้วเมื่อเข็มนาฬิกากระดิกไปยังเลขสิบสอง สายเรียกเข้าก็ดังขึ้นมา พอเห็นว่าชื่อที่โชว์อยู่บนหน้าจอเป็นคนที่รอคอย ดีไซเนอร์หนุ่มก็รีบรับสายในทันที“ฟ้า เป็นยังไงบ้าง? คุณกั้งเขาทำร้ายฟ้าหรือเปล่า?” เขาโพล่งถามด้วยความเป็นห่วง กลัวว่าคนใจร้ายคนนั้นจะทำรุนแรงกับเธอ[เปล่าค่ะ พี่กั้งเขาไม่เคยทุบตีฟ้าหรอกค่ะ ฟ้าเพิ่งกลับมาถึงห้องน่ะค่ะพี่ชัช]“ไม่ทำร้ายร่างกาย แล้วได้ทำร้ายจิตใจหรือเปล่า? เขาพาฟ้าไปไหน แล้วเขาว่ายังไงบ้าง?”[เขาพาฟ้าไปเพนท์เฮาส์ของเขาค่ะ ก็อย่างที่พี่ชัชเห็น เขาโกรธมากที่ฟ้าเอาเรื่องของเขามาเล่าให้พี่ชัชฟัง เขาไม่พอใจที่ฟ้าขัดคำสั่ง แล้วเขาก็ไม่ยอมให้ฟ้าออกไปจากชีวิตเขา] น้ำเสียงของฟาติมานั้นเรียบนิ่ง นิ่งมากจนชัชวินทร์แยกไม่ออกว่าตอนนี้เธอกำลังรู้สึกยังไง“แล้วฟ้าคิดยังไง? ฟ้าจะทำยังไงต่อไป? รู้ใช่ไหมว่าแค่ฟ้าบอกมาว่าต้องการอะไร พี่พร้อมจะช่วยทุกอย่าง”[ฟ้าสับสนค่ะพี่ชัช]“แสดงว่าฟ้าไม่ได้อยากพอใช่ไหม? ฟ้า

พอได้รับอนุญาตให้มีความสุข พอกล้าที่จะยิ้มอีกครั้งฟาติมาก็ยิ้มอยู่ตลอด เธอดีใจที่สุดท้ายกัมปนาทก็ยอมมากับเธอ และสถานที่ที่เธอพาเขามาในค่ำวันนี้ก็คืองานประจำปีของวัดแถบปริมณฑล หากจะถามว่าเธอนึกครึ้มอะไรถึงพาเขามาเที่ยวงานวัด ก็คงต้องบอกว่านี่คืออีกหนึ่งเรื่องที่มันยังคงค้างคาในใจเธอ หากย้อนกลับไปในอดีต ก่อนหน้าที่จะเกิดเรื่องเลวร้าย เธอกับเขาเคยนัดกันไว้ว่าจะไปเที่ยวงานวัด แต่ดันมีเรื่องเกิดขึ้นมาเสียก่อนก็เลยไม่ได้ไป“พาฉันมางานวัดทำไม?”“เราเคยสัญญากันไว้ว่าจะมาเที่ยวงานวัดด้วยกัน…ตอนนั้นพี่กั้งบอกว่าอยากเดินจูงมือฟ้า อยากพาฟ้ามากินของอร่อย ๆ จำได้ไหม?”“…” ทำไมจะจำไม่ได้ อะไรที่เคยทำ เคยพูดไว้กับเธอ เขาจำได้ทุกอย่าง แต่ที่เงียบก็เพราะไม่อยากตอบ“จะจูงมือฟ้าไหมคะ?” ฟาติมายื่นมือเล็กไปตรงหน้าคนตัวสูง เขาที่อยู่ในชุดสูทแบรนด์เนมราคาแพงโดดเด่นเหลือเกิน ตอนนี้เป็นเหมือนจุดศูนย์รวมสายตาของคนที่มาเที่ยวงานวัด“ถ้าเธอบอกตั้งแต่แรกว่าจะชวนฉันมาเดินงานวัด ฉันก็คงไม่แต่งตัวแบบนี้มา เห็นไหมว่าตอนนี้ทุกคนเอาแต่มองเหมือนฉันเป็นตัวประหลาด” กัมปนาทไม่ได้ตอบคำถามว่าเขาอยากเดินจูงมือฟาติมาไหม แสร้งทำ

ฟาติมาตื่นขึ้นมาในเช้าวันใหม่ รอยยิ้มผุดขึ้นบนใบหน้าสวยในทันทีเมื่อรู้ตัวว่าเธอได้นอนอยู่ในอ้อมกอดของกัมปนาท ถ้าไม่มีอะไรผิดแผกแปลกไปจากที่คิด เธอนอนในวงแขนแสนอบอุ่นของเขามาตั้งแต่เมื่อคืน เขาโหมกระหน่ำโกยกินเธอแบบดุเดือดก็จริง…แต่ไม่ได้ทำให้เธอเจ็บเหมือนที่ผ่านมา ทำเธอครางจนสุดเสียงนั้นก็ได้…แต่ทั้งหมดที่เกิดขึ้นฟาติมามีความสุขเหลือเกิน ในความเย็นชาของเขา หญิงสาวสัมผัสได้ถึงความอ่อนโยน เขาจูบเธอบ่อย ๆ กอดเธอทั้งที่ไม่เคยทำ และเขาไม่ยอมปล่อยให้เธอกลับห้องกัมปนาทไม่ได้ร้องขอให้ฟาติมาค้างคืนกับเขา แต่หลังเสร็จกิจกลับคว้าตัวเธอมากอด ล็อกตัวเธอไว้ไม่ยอมปล่อย เขาไม่พูดจาอะไรให้มากความ…ปล่อยให้เธอผล็อยหลับในวงแขนจนเช้าใช่…เขาไม่พูดหรอกว่ายกโทษให้เธอแล้วไม่บอกหรอกว่าหายโกรธแค้นแล้วหรือยังเขาแสดงออกมาด้วยการกระทำ เขาทำให้ฟาติมาคิดด้วยตัวเองว่าหัวใจที่แข็งกระด้างเริ่มอ่อนลงทีละนิดอย่างช้า ๆ“พี่กั้ง…” ฟาติมาปลุกคนที่นอนกอดเธอแน่นด้วยน้ำเสียงปะปนรอยยิ้ม ตาเธอมีมองเขามันเต็มไปด้วยความรัก จะบอกว่าเมื่อก่อนเคยรักยังไง ตอนนี้ก็ยังรักเช่นเดิมคงไม่ได้แล้ว เพราะดูเหมือนว่าเธอรักเขามากกว่าเดิม พอมี