Semua Bab ทั่วทั้งใต้หล้าข้ายอมสยบเพียงนาง: Bab 101 - Bab 110

บทที่ 52 /1 การเจรจา เมื่อได้ยินต้าอ๋องยืนกรานที่จะให้รวี่เยว่อยู่ฟังด้วย ฮูหยินผู้เฒ่าพลันบังเกิดความลังเล ดวงตากลอกไปมาพยายามครุ่นคิดหาทางรอด ด้วยเพราะตัวนางเองก็มีส่วนเกี่ยวข้องในเรื่องนี้อยู่ไม่น้อย ใครจะไปคาดฝันว่าเด็กคนนั้นจะดวงแข็งอย่างน่าอัศจรรย์ ไม่ใช่แค่รอดพ้นจากพิษร้ายและการถูกล่าสังหาร! แต่กลับได้รับความช่วยเหลือจากตำหนักเทวาอนธการ กระทั่งกลายมาเป็นธิดาเทพอันสู่งส่ง อากัปกิริยาของหญิงชราล้วนอยู่ในสายตาของรวี่เยว่ มุมปากพลันยกขึ้นอย่างเจ้าเล่ห์ หันไปกล่าวกับต้าอ๋องว่าตนเพิ่งนึกขึ้นได้ว่ามีธุระต้องไปจัดการ หากแต่ความจริงนางเองก็อยากพิสูจน์ความจริงใจของต้าอ๋อง ว่าจะลงโทษคนตระกูลหวังให้สาสมกับความผิด อย่างที่เพิ่งกล่าวกับนางก่อนหน้านี้จริงหรือไม่ ร่างอรชรสง่างามในอ้อมแขนอุ้มแมวสีเข้มมีปีกอยู่ สาวเท้ามาหยุดข้างกายหญิงชราที่ยืนตัวสั่น พลางปรายหางตามองอีกฝ่ายแวบหนึ่ง เพียงแค่นั้นยังทำให้ฮูหยินผู้เฒ่าดวงวิญญาณแทบหลุดออกจากร่าง “ทีนี้คงพูดธุระสำคัญได้แล้วกระมัง! “เสียงของต้าอ๋องดังขึ้น เขาอยากจับหญิงชราตรงหน้า มาทรมานให้สาสมกับความเลว หากแต่ถูกรวี่เยว่ขอไว้ด้วยวาจาไร้เสีย

บทที่ 53 ช่วงเวลาแห่งความสนุก นอกจากซื้อขนมให้อวี้เหวินอิงเอ๋อร์แล้ว หวงฝู่ฮ่าวอวี่ยังพากระต่ายน้อยจอมซนคู่กัด และรวี่เยว่ไปเลี้ยงอาหารเย็น ณ ภัตตาคารอาหารทะเลชื่อดังของเมืองหลวง ภายในห้องอาหารส่วนตัวอันหรูหรา องค์หญิงห้าของตำหนักเทวาอนธการ สั่งอาหารมาเต็มโต๊ะ กระทั่งหลงจู๊ที่มาคอยดูแล ยังแอบสงสัยว่า หญิงสาวร่างเล็กหน้าตาพริ้มเพรา จะกินทุกอย่างเข้าไปหมดจริงๆ หรือ! สายตาของอวี้เหวินอิงเอ๋อร์ ผู้ไม่เคยเห็นและชิมรสชาติอาหารทะเลมาก่อน บัดนี้ทอประกายวาวโรจน์ด้วยความตื่นตาตื่นใจ เมื่อได้เห็นอาหารทะเลที่ถูกจัดวางอยู่บนโต๊ะ ทุกจานล้วนมีความงดงามและมีกลิ่นหอมอันชวนให้หลงใหล อาหารทะเลทั้งหมดสิบสองจาน หน้าตาสีสันและรูปร่างงดงามต่างกันไป ทุกจานล้วนถูกปรุงแต่งอย่างประณีต ไม่ว่าจะเป็นหอยนางรมสด ที่ยังคงมีละอองน้ำทะเลอยู่ กุ้งตัวโตแกะเปลือกถูกปรุงรสด้วยเครื่องเทศหอมกรุ่น ปูม้าตัวใหญ่เนื้อแน่นราวกับเพิ่งขึ้นมาจากท้องทะเล ปลาทอดกรอบราดน้ำปรุงรสสีแดงส่งกลิ่นหอมหวานเจือความเผ็ด และอาหารทะเลจานอื่นๆอีกหลายอย่าง องค์หญิงน้อยนิ่งอึ้งอยู่ครู่หนึ่ง ด้วยความไม่คุ้นเคยกับอาหารทะเลแสนหลากหลายนี้ จึ

บทที่ 54 อย่าทำให้ข้าโมโห วั่งเฉาละล่ำละลักเอ่ยวาจา เตรียมปลดปล่อยพลังธาตุ…ทว่ากลับไร้ปฏิกิริยาใดๆ พลังธาตุวารีระดับเจี๋ยตันขั้นสมบูรณ์ปลายยอดระดับคอขวด ถูกกดข่มไว้ด้วยพลังอันแข็งแกร่งบางอย่าง ชายวัยกลางคนตื่นตระหนกจนแทบจิตหลุด มองหญิงสาวราวเห็นภูตผี ใบหน้าของเขาซีดขาวมิต่างจากกระดาษ ในแววตาเต็มไปด้วยความสับสนระคนหวาดกลัว 
 ในมหาพิภพทงเทียนเหอ สิ่งที่สามารถกดข่มพลังธาตุของนักพรตคนอื่นๆได้ในบัดดล มีเพียงสองประการ ประการแรกคือ เขตแดนแห่งแสงพิสุทธิ์ของผู้ครอบครองธาตุแสงระดับหยวนอิงขึ้นไป และประการที่สอง พลังที่อยู่เหนือมวลมนุษย์ทั้งปวง ทวยเทพ! ถึงแม้หญิงสาวเบื้องหน้าจะมีตบะระดับหยวนอิง หากแต่นางหาใช่เผ่ามนุษย์สายเลือดสัตว์เทพเหมือนเช่นเชื้อพระวงศ์ของตำหนักเทพอนันต์ จะมีเขตแดนแห่งแสงพิสุทธิ์ได้อย่างไร เรื่องที่นางมีธาตุมืดนั่นก็น่าเหลือเชื่อจนทำให้เขาประหลาดใจมากพอแล้ว “เจ้าเป็นใครกันแน่! เจ้าไม่ใช่หวังลี่ถิง แต่เป็นตัวปลอมใช่หรือไม่!” วั่งเฉาตกอยู่ในความหวาดผวาโพล่งวาจาออกมาขณะก้าวถอยหลัง “ถามมากเสียจริง หนวกหู” เสียงหวานดังขึ้นคล้ายรำคาญก่อนที่จะ… ครืนนน!! ปึ้ก!! แร

บทที่ 55/1 หารือ เรือนกายสูงสง่าของฮั่วเฮ่อฉีก้าวเข้ามาในห้อง ตามมาด้วยลูกสุนัขสีขาวเจ้าประจำ มันตรงดิ่งไปหาแมวสีเข้มที่ย้ายตัวเอง ไปนอนเอกเขนกอยู่บนตั่งอย่างคุ้นเคย “รวี่เยว่ของข้า สบายดีหรือไม่ ช่วงนี้พี่ชายถูกพวกตัวยุ่งจากตำหนักเทพอนันต์รั้งตัวไว้ เลยปลีกตัวมาหาไม่ได้ คิดถึงเจ้าใจแทบขาด” มาถึงปุ๊บก็รีบเอ่ยวาจาออดอ้อนสาวเจ้าปั๊บ ทำคนฟังเขินอายจนแก้มเนียนใสซับสีระเรื่อ ไม่เพียงเท่านั้น ชายหนุ่มยังถือวิสาสะ เดินมากอบกุมมือเล็กขึ้นมาแนบอก สบตานางในดวงใจตาหวานซึ้ง คงเพราะเห็นว่าผู้ปกครองของหญิงสาว ไม่ได้มีท่าทีกีดกันเขาอีกต่อไป ฮั่วเฮ่อฉีเลยเดินหน้าเต็มกำลัง เพื่อพิชิตหัวใจของรวี่เยว่อย่างเปิดเผยมากขึ้น “พี่ชาย ท่านทำข้าใจสั่นไปหมดแล้วเจ้าค่ะ” รวี่เยว่ยังคงใสซื่อเรื่องความรักไม่ปลี่ยน รู้สึกอย่างไรก็พูดออกมาอย่างนั้น จนอีกคนที่ยืนอยู่หลังประตู ยกมือขึ้นมาประกบแก้มหัวเราะคิกอยู่ในใจ ‘ข้าชอบนางยิ่งนัก นางน่ารักเหลือเกิน’ ถ้อยคำอันใสซื่อของรวี่เยว่ ประดุจน้ำทิพย์ชโลมหัวใจของชายหนุ่ม เขายินดีเป็นล้นพ้นยามได้ยินว่านางใจสั่น ‘นางเริ่มมีใจให้ข้าแล้ว!’ ฮั่วเฮ่อฉีหัวใจลิงโลด อยากจะ

บทที่ 56 รักแรกของอวี้เหวินเทียนเหิง ตำหนักเทวาอนธการ องค์ราชาอวี้เหวินเทียนเหิงวางสาส์นที่น้องชายส่งมาถึงลงบนโต๊ะหลังจากอ่านจบ ร่างสูงสง่าใบหน้าหล่อเหลาคมเข้มมองออกไปไกล ดวงตาเรียวยาวคู่คมเจือความเศร้าอยู่หลายส่วน “หนิงลี่ ข้าจะไม่ยอมให้ใครมาแตะต้องหรือทำร้ายลูกสาวของพวกเราได้อีกแล้ว…ไยเจ้าถึงไม่บอกว่าตั้งครรภ์กับข้า ก่อนที่จะแต่งให้เจ้าสารเลวชั้นต่ำหวังเหลียงคนนั้น!” เพียงแค่รู้สึกขุ่นเคืองใจ ของตกแต่งภายในห้องทรงอักษรทั้งหมดก็แตกละเอียด ดวงตาสีเทาทรงอำนาจคมกริบปิดลง ความทรงจำเมื่อสิบเจ็ดปีก่อนหวนกลับมา เมืองเทียนหวง อาณาจักรอู๋ซาง ในพิธีเปิดงานประลองของอาณาจจักร อวี้เหวินเทียนเหิงปลอมตัวเป็นองครักษ์ของน้องชาย เพื่อออกมาท่องเที่ยวดูโลกภายนอกในรอบสิบปี องค์ราชาหนุ่มในวัยยี่สิบแปดเดินทางลงจากภูผาหยินซาน หลังจากพระบิดาเดินเข้าแดนบำเพ็ญแห่งเทวา เพื่อกักตัวระยะยาวอย่างไม่มีกำหนด ชายหนุ่มสวมหน้ากากโลหะสีดำปกปิดใบหน้าเหมือนองครักษ์คนอื่นๆ เพียงแต่มิอาจปกปิดรัศมีสูงส่งรอบกาย จึงทำให้หลายคนรู้สึกยำเกรงองครักษ์ของชินอ๋องผู้นี้มากกว่าคนอื่นๆ ค่ำคืนหลังจบพิธีเปิดงาน อวี้เหวินเที