All Chapters of ทั่วทั้งใต้หล้าข้ายอมสยบเพียงนาง: Chapter 81 - Chapter 90

บทที่ 41/2 ทวงสินเดิมของมารดา “เจ้า!” หวังเหลียงหน้าแดงก่ำ ในอกเต็มด้วยความคับแค้นใจ “ข้าทำไมเจ้าคะ ก่อนที่ใต้เท้าหวังจะนำเงินทองที่ไม่ใช่ของตนไปใช้ ไยไม่คิดให้ถี่ถ้วนก่อน ว่าวันหนึ่งเจ้าของตัวจริงจะกลับมาทวงคืน ถึงจะโวยวายไปก็ไม่มีประโยชน์ ในเมื่อเป็นหนี้ก็ต้องใช้คืน รีบทำสัญญาเป็นลายลักษณ์อักษรกันดีกว่า สัญญาปากเปล่าข้าไม่เชื่อถือ” รวี่เยว่ร่างหนังสือสัญญา กำหนดระยะเวลาชดใช้หนี้ของหวังเหลียง รวมถึงระบุรายละเอียดทุกอย่าง โดยมีชางฮวน พ่อบ้านถัง และชุนอิ่งลงชื่อและประทับลายมือเป็นพยาน จากนั้นใต้เท้าชางและพวกนางจึงกลับออกมาจากจวนตระกูลหวัง พร้อมสินเดิมที่ยังคงหลงเหลือ… ส่วนเรื่องที่ฮูหยินผู้เฒ่ามีคำสั่งให้เผยคังสังหารนาง เรื่องนี้นางค่อยเก็บไปคิดบัญชีกับยัยแก่นั่นทีหลัง! ครั้นพ่อบ้านกลับมารายงานว่า ชางฮวนและหญิงสาวทั้งสอง ออกจากจวนไปแล้ว หวังเหลียงจึงเลิกข่มกลั้นโทสะ คำรามเสียงดังลั่น กวาดชุดน้ำชาบนโต๊ะตกแตกกระจาย ภายในอกร้อนรุ่มเหมือนมีไฟผลาญ กระอักเลือดออกมาในที่สุด 
 ราวหนึ่งชั่วยามถัดมา หลังจากสงบสติอารมณ์ลงได้บ้างแล้ว หวังเหลียงจึงขึ้นรถม้ามุ่งหน้าไปจวนสกุลจิ่ว เขา

บทที่ 42/2 งานเลี้ยงน้ำชาแสนรื่นเริง โดยปกติงานเลี้ยงน้ำชาในจวนขุนนางใหญ่ น้ำชาชงใหม่จะถูกนำมาเปลี่ยนทุกๆ สองเค่อ สาวใช้ผู้มีหน้าที่รินชาให้แขก นำถ้วยใหม่มาเปลี่ยนให้รวี่เยว่ก่อนรินชา จากนั้นจึงเปลี่ยนให้คุณหนูที่อยู่ข้างๆ เป็นลำดับต่อไป รวี่เยว่ยกชาขึ้นมาเป่าอย่างละเมียดละไม ก่อนจะนิ่งงันไปชั่วขณะ ดวงตาทอประกายกล้าวาบหนึ่ง มุมปากยกยิ้มมีเลศนัย ลดมือวางถ้วยชาลง ก่อนยกขึ้นมาโบกเอื่อยเฉื่อยคล้ายไล่ความร้อน ในเสี้ยวลมหายใจนั้น ทุกสิ่งรอบกายพลันหยุดนิ่ง ร่างบางแวบไปปรากฏอยู่หน้าวั่งเตี้ยนเถียน ก่อนกลับมานั่งยังที่ของตนในชั่วพริบตา ทุกสิ่งเคลื่อนไหวเหมือนปกติอีกครั้ง ราวกับไม่มีสิ่งใดผิดแผกเกิดขึ้นก่อนหน้านี้ มือเรียวขาวผุดผาดของรวี่เยว่ ยกถ้วยชาขึ้นจิบอย่างสบายใจ ทุกอากัปกิริยาตกอยู่ภายใต้สายตาของวั่งเตี้ยนเถียน ซึ่งแววตาฉายประกายอันตรายวาบหนึ่งก่อนจางหายไป… ครึ่งเค่อต่อมาท้องไส้ของวั่งเตี้ยนเถียนเริ่มบิดมวน เหงื่อกาฬเม็ดเล็กผุดซึมทั่วกรอบหน้า ก้มมองถ้วยชาของตนด้วยสีหน้าฉงน ก่อนหันไปมองรวี่เยว่ที่กำลังเจรจาการค้า กับบรรดาคุณหนูหลายคนที่มาร่วมงานด้วยสีหน้าแช่มชื่น ไร้ซึ่งอาการผิดปกติใ

บทที่ 43/2 อร่อยไหมเจ้าคะ อวี้เหวินเทียนหยานั่งรออยู่ในห้องอาหาร สนทนากับเสี่ยวเฮยมาวถึงธุระสำคัญ ที่รวี่เยว่ต้องสะสางในเมืองเทียนหวงแห่งนี้ ดวงตาคมกริบของอวี้เหวินเทียนหยาปรากฏระลอกคลื่น ยามได้ยินเรื่องที่นางถูกวางยาพิษเมื่อตอนเป็นเด็ก “เป็นเรื่องที่สมควรต้องสะสางจริงๆ …แล้วองค์ไท่จื่อฮั่วเฮ่อฉีล่ะ ท่านเย่หมิงคิดว่าเขาเป็นคนอย่างไร ดีพอสำหรับรวี่เยว่หรือไม่” เสี่ยวเฮยมาวไม่แปลกใจที่ชายหนุ่มทราบความ จึงเอ่ยตอบไปตามความเห็น เรื่องที่ตัวมันคิดว่าฮั่วเฮ่อฉีเป็นคนใช้ได้ ภายนอกอาจดูยโสโอหังไปบ้าง หากแต่ความจริงกลับเป็นคนดีและใจกว้างไม่น้อย อีกทั้งซื่อตรงต่อหัวใจตนเอง อวี้เหวินเทียนหยาพยักหน้าเบาๆ หลังได้ฟังความเห็นจากพยัคฆ์อนธการ 
 ครู่ต่อมารวี่เยว่ก็ยกของว่างออกมาจากครัว หญิงสาวนั่งกินเป็นเพื่อนเขา “ท่านอ๋องกินเยอะๆ นะเจ้าคะ ข้าอุตส่าห์ตั้งใจทำเพื่อท่านโดยเฉพาะเลยนะ” มือบางคีบก๋วยเตี๋ยวหลอด ที่หั่นเป็นชิ้นพอดีคำใส่จานให้ร่างสูงด้วยรอยยิ้ม “อยากให้ข้ากินเยอะๆ เจ้าคงต้องป้อนข้าเหมือนสมัยก่อน” อวี้เหวินเทียนหยาเอ่ยเย้า หวนรำลึกถึงช่วงเวลา ในยามที่เขายุ่งจนไม่มีเวลากินข้าว รวี่เยว่จะ

บทที่ 44/2 เคืองแค้น รวี่เยว่สวมใส่ชุดผ้าแพรไหมสีขาวบริสุทธิ์ราคาแพง เยื้องย่างเข้ามาพร้อมชุนอิ่งที่มีรอยยิ้มบางประดับมุมปาก ร่างบางสาวเท้ามาหยุดอยู่หน้าหวังเหลียง เพ่งพิศอีกฝ่ายด้วยแววตายากคาดเดา ก่อนเหลียวมองคนอื่นที่เหลืออย่างเย็นชา “ใต้เท้าหวัง ข้ามาแสดงความเสียใจกับท่านเจ้าค่ะ ช่างน่าเห็นใจเหลือเกิน สตรีอันเป็นที่รัก กลับเลือกที่จะจากท่านไปไกลแบบนี้ เป็นใครก็คงปวดใจจนทนไม่ได้” หากฟังดูเผินๆคงเข้าใจว่าหญิงสาว กำลังแสดงความเห็นใจที่หวังเหลียงต้องสูญเสียภรรยา คงมีเพียงหวังเหลียงที่เข้าใจในสิ่งที่อีกฝ่ายต้องการจะสื่อ ”หุบปาก!!” เขาตวาดนางเสียงดัง พยายามหยัดกายลุกขึ้นทว่ากลับถูกแรงกดดันกระแทกใส่จนมิอาจขยับเขยื้อน 
 ฮูหยินผู้เฒ่าลุกขึ้นจากเก้าอี้ ชี้มือสั่นระริกมาที่รวี่เยว่อย่างกรุ่นโกรธ “เจ้า นังเด็กอกตัญญู! ยังจะกล้าเสนอหน้ามาเหยียบที่นี่อีกรึ! ไสหัวออกไปจากบ้านข้าเดี๋ยวนี้!” หวังซีเหยียนลอบพิจารณาหญิงสาวทั้งสอง ก่อนเอ่ยปากถามหญิงชราอย่างข้องใจ “นางเป็นใครหรือขอรับท่านย่า ถึงได้รู้จักกับท่านพ่อ” “จะใครเสียอีกล่ะ! ก็นังเด็กอกตัญญูหวังลี่ถิง พี่สาวต่างมารดาของเจ้ากับเ

บทที่ 45/2 คิดไม่ซื่อ ชายหนุ่มอยู่สนทนากับฮูหยินผู้เฒ่าและหวังซีเหยียนอีกราวสองเค่อ จากนั้นจึงขอตัวกลับ เขาไม่ได้เหลียวมองหรือเอ่ยวาจาใดๆ กับหวังลู่เสียนแม้แต่คำเดียว มีเพียงหวังลู่เสียนที่แอบมองชายหนุ่มอีกสองสามครั้งด้วยสายตาจับผิด หลังจากนั้นสองวันก็เป็นพิธีฝังศพ เจิ้งเป่าเองก็มาร่วมพิธีอีกเช่นกัน หลายวันต่อมา เจิ้งเป่าพร้อมองครักษ์ได้มาเยี่ยมเยียนหวังซีเหยียน พร้อมยื่นข้อเสนอให้สหาย ในการช่วยเกลี้ยกล่อมพี่สาว เพื่อให้นางยอมมาเป็นอนุของเขา ถึงหญิงสาวจะนิสัยเสีย หากแต่รูปโฉมงดงามไม่น้อย เจิ้งเป่าจึงแอบเสียดายอยู่ลึกๆ ที่จะปล่อยให้ของดีเสียเปล่า… “อาเหยียน เจ้าลองตรองดู ชื่อเสียงของพี่สาวเจ้าฉาวโฉ่ไปทั่วเมืองหลวงขนาดนี้ จะมีตระกูลใดยอมแต่งนางเข้าจวนเป็นภรรยาเอกกัน อย่าว่าแต่ภรรยาเอกเลย แม้แต่อนุก็คงไม่มีใครเปิดประตูข้างรับ ข้าเห็นแก่มิตรภาพของพวกเราถึงได้ยื่นมือช่วย หากนางยอมเป็นอนุของข้า เงินทองค่าใช้จ่ายสำหรับการฝึกฝนที่สำนักเพลิงจักรพรรดิ ข้าจะเป็นผู้ออกให้เจ้าเอง เจ้าก็ลองคิดทบทวนให้ดีๆ ด้วยชื่อเสียงของตระกูลหวัง และตำแหน่งหน้าที่การงานของบิดาเจ้าในเวลานี้ ข้าเกรงว่าคงไม่สามา