Semua Bab ทั่วทั้งใต้หล้าข้ายอมสยบเพียงนาง: Bab 121 - Bab 130

บทที่ 61/2 เจ้าคือธิดาของข้า กล่าวจบอวี้เหวินเทียนเหิงก็หยิบม้วนภาพวาดที่เก็บรักษาไว้อย่างดียื่นให้รวี่เยว่ มือบางรับมากางออกอย่างสงสัย และเมื่อได้เห็นใบหน้าของคนในภาพวาด ดวงตาดอกท้อคู่งามจ้องมองด้วยความประหลาดใจ ไยองค์ราชาถึงมีภาพเหมือนมารดาของนาง “เปิดดูทั้งหมดสิ” ดวงตาคู่คมมองหญิงสาวอย่างอ่อนโยน ในแววตาเปี่ยมล้นด้วยความอาทรที่มาจากก้นบึ้งของหัวใจ รวี่เยว่กางม้วนภาพออกจนสุด นามที่อยู่ตรงมุมล่างซ้ายได้ประจักษ์แก่สายตา ”เยว่หนิงลี่ ผู้เป็นดั่งแสงสว่างในใจข้าชั่วนิจนิรันดร์“ ดวงตาของรวี่เยว่พลันพร่าเลือนจากม่านน้ำตา เงยมองดวงหน้าของอวี้เหวินเทียนเหิง ที่เวลานี้ดวงตาคู่คมทรงอำนาจขอบตาแดงเรื่อเช่นกัน “นี่มันหมายว่าอย่างไรเพคะฝ่าบาท ผู้หญิงในภาพวาดคือมารดาของหม่อมฉันนี่เพคะ ทรงรู้จักนางด้วยหรือ” เสียงของรวี่เยว่สั่นเครือ นางคิดถึงมารดามากตลอดระยะเวลาหลายปีนี้ ครั้นได้มาเห็นภาพเหมือนของมารดา ความรู้สึกหลากหลายถาโถมจิตใจราวคลื่นซัด อวี้เหวินเทียนเหิงยกมือขึ้นลูบหัวทุยของธิดาอย่างนุ่มนวล คลี่ยิ้มอ่อนโยนที่หาได้ยากยิ่งกว่าของผู้เป็นน้องชายเสียอีก จากนั้นจึงเริ่มต้นเล่าเรื่องรา

บทที่ 62/2 ว่าที่ลูกเขยขององค์ราชา จ้าวกุ้ยเฟยร่ายรายชื่อและสรรพคุณบุตรี ของขุนนางคนสำคัญในราชสำนักให้โอรสฟังอย่างละเอียดกระทั่งครบคน นางจึงถามความเห็นของโอรส ”ว่าอย่างไร มีใครคนไหนที่พอเข้าตาเจ้าบ้างหรือไม่“ “เสด็จแม่ ลูกมีหญิงสาวที่พึงใจอยู่แล้วพะย่ะค่ะ” หวงฝู่ฮ่าวอวี่ตอบพระมารดาอย่างไม่ลังเล จ้าวกุ้ยเฟยเรียวคิ้วโก่งขมวดมุ่นเล็กน้อย นางคิดว่าโอรสตัดใจจากธิดาเทพรวี่เยว่ได้แล้วเสียอีก “อาอวี่ องค์ไท่จื่อฮั่วเฮ่อฉีประกาศความเป็นเจ้าของธิดาเทพรวี่เยว่ชัดเจน เจ้าตัดใจเสียเถิดหนา การยื้อแย่งนางกับคนตำหนักเทพอนันต์ไม่ใช่เรื่องดี” หวงฝู่ฮ่าวอวี่คิ้วกระตุก คาดไม่ถึงว่าพระมารดายังคิดว่าเขาปักใจกับรวี่เยว่ ในเมื่อเป็นแบบนี้เขาคงต้องอธิบายให้นางฟังอย่างชัดเจน “เสด็จแม่ทรงเข้าใจลูกผิดแล้วพะย่ะค่ะ ลูกไม่ได้คิดกับรวี่เยว่ในทางนั้นแล้ว นางเป็นสหายที่ดีของลูก ส่วนคนที่ลูกชอบคือหญิงสาวอีกคน” “โอ้ บุตรีบ้านไหนรึ หากชาติตระกูลเหมาะสม แม่จะออกหน้าไปสู่ขอให้เจ้าเอง” จ้าวกุ้ยเฟยรู้สึกยินดีที่โอรสตัดใจจากธิดาเทพแห่งตำหนักเทวาอนธการได้แล้ว ปัญหาที่กังวลลึกๆอยู่ในจิตใจคลี่คลายลงในที่สุด “คน

บทที่ 63/2 บทสรุปของศัตรู สามวันถัดมา มหาขันทีมาหารวี่เยว่ที่ตำหนักริมทะเลสาบ พร้อมกรรมสิทธิ์ครอบครองทะเลสาบและที่ดินโดยรอบทั้งหมดให้กับนาง เขากล่าวว่าฮ่องเต้ต้องการตอบแทนความมีน้ำใจ เรื่องที่นางช่วยเหลือชีวิตประชาชนมากมายไว้ในงานประลองที่ผ่านมา ทรงคิดอยู่นานว่าจะตอบแทนอย่างไร จนทราบมาว่าธิดาเทพชอบทะเลสาบแห่งนี้มาก จึงขอยกให้แทนคำขอบคุณ จากนั้นมหาขันทีจึงเหลือบตามองฮั่วเฮ่อฉี ซึ่งกำลังนั่งอมยิ้มด้วยความพอใจอยู่ด้านหลังรวี่เยว่ ‘ช่างเป็นบุรุษที่คลั่งรักจนน่านับถือ เพียงแค่ธิดาเทพบอกว่าชอบทะเลสาบแห่งนี้มาก ท่านก็ไปหาวิธีทำให้ฝ่าบาทประทานให้โดยละม่อมมาจนได้นะ‘ คฤหาสน์ตระกูลหวัง เสียงขว้างปาข้าวของดังมาจากห้องของหวังซีเหยียน เด็กหนุ่มกลายเป็นอัมพาตช่วงล่างหลังจากฟื้นคืนสติ กระทั่งกล้ามเนื้อใบหน้าซีกซ้ายก็มิอาจคุมควบ จากที่เคยเป็นเด็กหนุ่มหน้าตาดีเวลานี้กลับปากเบี้ยวไปข้าง จึงเป็นสาเหตุสำคัญที่ทำให้เจ้าตัวอารมณ์รุนแรงและหงุดหงิดตลอดเวลา สาวใช้อุ่นเตียงที่เจิ้งเป่ามอบให้ก็ไม่สนใจใยดีเขาอีกต่อไป เพราะตรงนั้นของหวังซีเหยียนไร้ความรู้สึกไปแล้ว นางที่ยังสาวและมีความต้องการเรื่องอย่างว่า ย

บทที่ 64/2 ข้าจะไปถือศีลกินเจ ผ่านมาครึ่งเดือนแล้วที่ฮั่วเฮ่อฉีกลับตำหนักเทพอนันต์ไป รวี่เยว่นั่งเหม่อมองฉาฮวาหยกด้วยแววตาเลื่อนลอย ส่วนจวี๋จื่อเองก็ไม่ดีไปกว่านางเท่าใดนัก เช้าวันนี้แมวสาวจึงขอเข้าไปเก็บตัวในแดนปราณเพื่อเพิ่มตบะ ช่วงบ่ายของวันนั้น รวี่เยว่ตัดสินใจไปหาเสี่ยวเฮยมาวที่วัด เณรน้อยองค์หนึ่งเดินมาบอกว่า ท่านเย่หมิงสุดหล่อนั่งสวดมนต์อยู่กับท่านเจ้าอาวาส นางจึงเดินตามเณรน้อยไปที่โบสถ์ และเห็นว่าร่างสีเข้มกำลังนั่งหลับตาทำปากขมุบขมิบสวดมนต์อยู่ จึงไม่อยากรบกวนการปฏิบัติธรรมของอีกฝ่าย คล้อยหลังรวี่เยว่ เสี่ยวเฮยมาวจึงลืมตาขึ้น หันไปบอกเจ้าอาวาสว่ามันสวดมนต์เสร็จแล้ว จะขอไปนอนอาบแดดต่อ ซึ่งเจ้าอาวาสก็มิได้ว่าอันใด ปล่อยพยัคฆ์อนธการในร่างแมวไปอาบแดดอย่างที่ประสงค์ ตัวท่านเองไม่ชอบบังคับจิตใจใคร เพราะไม่อยากกลายเป็นของเล่นชิ้นใหม่ให้สัตว์อสูรในตำนาน พอดีบังเอิญผ่านไปได้ยินอีกฝ่ายเปรยๆมาว่า ตนยังไม่เคยมีของเล่นเป็นหลวงจีน! ได้ยินแล้วใจคอไม่ดีเลย เดือนกว่าแล้วที่ฮั่วเฮ่อฉีหายไป รวี่เยว่ใจลอยมากยิ่งขึ้น ชุนอิ่งเห็นคุณหนูของตนเป็นเช่นนี้แล้วก็อดสงสารไม่ได้ จึงยอมเปิดปากถามในสิ

บทที่ 65/2 น่ารักที่สุดเลย! เรื่องที่รวี่เยว่มาเยี่ยมฮั่วเฮ่อฉี ณ ตำหนักเทพอนันต์ ถูกรายงานไปถึงฮั่วเซี่ยวเทียน องค์ราชาและองค์ราชินี ทว่าผู้ที่มาถึงเป็นคนแรกคือ ฮั่วเมิ่งเหยา “รวี่เยว่วว ข้าดีใจจริงๆ ที่เจ้ายอมมาตำหนักเทพอนันต์ ข้าคิดถึงเจ้ามากเลย ฉอดๆๆๆๆ …” ฮั่วเมิ่งเหยาเจอหน้ารวี่เยว่ก็ใส่เป็นชุด มือก็อุ้มชิงเสี่ยวเล่ยมานั่งตักของตนแทน “เมื่อไหร่เจ้าจะแต่งให้พี่ชายข้า แล้วย้ายมาอยู่ด้วยกันที่นี่หรือ ข้าอยากมีหลานตัวเล็กๆ น่ารักเหมือนองค์ชายน้อยบ้าง เนาะ เสี่ยวเล่ย หากพวกเขาแต่งงานกันต่อไปก็จะมีลูก ท่านจะได้มีเพื่อนเล่น เห็นด้วยกับข้าหรือไม่” ดวงตาสีอำพันวาวโรจน์ยามได้ยินคำว่า มีเพื่อนเล่น ชิงเสี่ยวเล่ยรีบพยักหน้าหงึกๆ เห็นด้วยกับฮั่วเมิ่งเหยา รีบขยับลงจากตักนุ่ม เดินไปจับมือของฮั่วเฮ่อฉีและรวี่เยว่มาประกบกัน พร้อมสื่อสารผ่านจิต ‘ข้าอยากมีเพื่อนเล่นขอรับ พวกท่านรีบแต่งงานกันเร็วๆนะขอรับ’ ทั้งคำถามของน้องสาวและวาจาของชิงเสี่ยวเล่ย เป็นที่ถูกอกถูกใจพี่ชายอย่างฮั่วเฮ่อฉีเป็นที่สุด ร่างสูงเปล่งเสียงหัวเราะอย่างพอใจ หากแต่กระเทือนแผลบนหน้าอกจึงเผลอครางออกมา “ฮ่ะๆๆ โอ๊ะ โอ้ย!” รวี