Semua Bab ทั่วทั้งใต้หล้าข้ายอมสยบเพียงนาง: Bab 131 - Bab 140

บทที่ 67 แต่งงานกันเถอะนะ ทั้งฮั่วเฮ่อฉีและหม่าลั่วตาโตอ้าปากค้าง อากัปกิริยาเดียวกันกับสาวๆ ไม่มีผิด พยัคฆ์อนธการหลงตัวเองในร่างมนุษย์หล่อเหลาขนาดนี้เชียวรึ??? มิน่า ถึงได้กล้าเรียกตัวเองว่าสุดหล่อ หล่อจริงๆขอรับ ขอยอมรับด้วยใจจริง!!! “ยินดีกับท่านเย่หมิงด้วยขอรับ ที่บรรลุระดับฮว่าเสินแล้ว” อี้หรงพริ้มตาวิ่งกระดิกหางมาหาสุดหล่ออันดับหนึ่งอย่างลิงโลด สุดหล่อเย่หมิงย่อตัวลงไปลูบหัวเจ้าตัวฟูอย่างเอ็นดู “ขอบใจนะอี้หรง” หลังจากหายตกตะลึงในความหล่อเกินพิกัดของพยัคฆ์อนธการในร่างมนุษย์ บุรุษทั้งสองจึงกล่าวแสดงความยินดี “ยินดีด้วยขอรับท่านเย่หมิง” “ขอบใจมาก ข้าไม่อยู่หลายเดือนพวกเจ้าทุกคนสบายดีกันนะ” สุดหล่อเย่หมิงเอ่ยถามทุกคนอย่างเป็นห่วง ก่อนหันไปหาภรรยาสุดที่รัก “จวี๋จื่อออ คนงามของข้า คิดถึงเจ้าเหลือเกิน มามะคนดีมาให้ข้ากอดให้หายคิดถึงหน่อย” ร่างสูงล่ำบึ้กอ้าแขนรอรับภรรยาสุดที่รัก “ท่านเย่หมิงเจ้าขา จวี๋จื่อก็คิดถึงท่านมากเหมือนกันเจ้าค่ะ” ร่างบางโผเข้าหาอ้อมอกของสามีสุดหล่อ ถูไถใบหน้ากับอกแกร่งอย่างออดอ้อน ทำคนตัวโตเกิดอาการคันหัวใจยุบยิบ “จวี่จื่อของข้างดงามจริงๆ พวกเรากลั

บทที่ 68 ค่ำคืนที่รอคอย ยิ่งได้เสียงครางหวานอย่างควบคุมตนเองไม่ได้ของคนรัก ชายหนุ่มยิ่งได้ใจ เน้นละเลงปลายลิ้นร้อนลงบนเม็ดทับทิม สลับดูดกลืนเนื้อนวลอย่างเอาแต่ใจ เขาคลายมือใหญ่ข้างหนึ่งออกจากเต้า ลูบไล้ผ่านหน้าท้องเรียบเลื่อน ไล่ไปจนถึงกลีบบุปผาอวบอูมปิดสนิท ผิวสัมผัสนวลเนียนประดุจผิวลูกท้องาม นิ้วแกร่งลูบไล้ถูไถกลีบบุปผาราวสำรวจ ก่อนกรีดปลายนิ้วแยกกลีบอูมออกจากกัน ขยับปลายนิ้วบดคลึงลงบนเกสรบอบบางแผ่วเบา ประหนึ่งภมรร่อนโฉบหยอกเย้าบุปผา สัมผัสวาบหวามรัญจวนใจอย่างที่ไม่เคยพบพานมาก่อน ทำร่างบางบิดเร่าอ่อนระทวย ขบริมฝีปากล่างพยายามกลั้นเสียงครางน่าอายที่เผลอเปล่งออกมา ดวงตาสีฟ้าพร่างพราวเหลือบมองใบหน้างามหวานล้ำ ที่บัดนี้แดงก่ำจากอารมณ์กำหนัด ดวงตาดอกท้อสีเทาคู่งามฉ่ำน้ำ แวววาวเย้ายวนจนเขาแทบทนไม่ไหว หากแต่อยากปรนเปรอให้นางสุขสม ก่อนที่เขาจะตักตวงทุกสิ่งจากร่างงามนี้ “ชายาข้าช่างหอมหวานเย้ายวนเหลือเกิน” เขาเอ่ยชื่นชมนางอย่างหลงใหลคล้ายคนละเมอ เร่งนิ้วแกร่งบดขยี้เกสรงามเร็วขึ้น ริมฝีปากหยักหนายังคงดูดดึงเต้าอวบ ลิ้นสากร้อนปาดเลียเม็ดทับทิมที่กำลังชูชัน ครั้นสัมผัสถึงน้ำหวานลื่นที

บทที่ 69/1 ครอบครัวที่สมบูรณ์ เสียงกรีดร้องเบ่งคลอดของรวี่เยว่ที่ดังขึ้นเป็นระยะ บีบรัดหัวใจของฮั่วเฮ่อฉีจนปวดร้าว เขาสงสารชายาจับใจ “หม่าลั่ว ทำไมนานนักล่ะ ทำไมรวี่เยว่ยังไม่คลอดอีก” ร่างสูงมือเย็นเฉียบจากความประหม่าระคนหวาดกลัว สติเริ่มไม่อยู่กับเนื้อกับตัวมากขึ้นเรื่อยๆ สุดหล่อเย่หมิงต้องมาพาร่างสูง ที่เดินไปเดินมาจนทำเขาเวียนหัวไปนั่งลง ก่อนยื่นชาให้ดื่มเพื่อสงบสติอารมณ์ “องค์ไท่จื่อ ใจเย็นๆ เดี๋ยวก็คลอด อย่าวิตกจนเกินเหตุไป” หนึ่งชั่วยามต่อมา อูแว้ๆๆๆๆ ฮั่วเฮ่อฉีที่นั่งกระสับกระส่าย หายใจไม่คล่องอยู่หน้าห้องคลอด ลุกพรวดทันทีเมื่อได้ยินเสียงเด็กร้อง “เป็นองค์ชายน้อยเพคะ” เสียงชุนอิ่งดังมาจากห้องคลอด “ลูกชาย ข้าได้ลูกชาย หม่าลั่ว ท่านเย่หมิง อี้หรง ได้ยินหรือไม่ ข้าได้ลูกชาย ฮ่าๆๆๆ” ครึ่งเค่อต่อมา แว้ๆๆ อุแว้ๆๆๆๆ “เป็นองค์หญิงน้อยเพคะ” คราวนี้เป็นเสียงของจวี๋จื่อ เสียงเฮดังขึ้นหน้าห้องอีกครั้ง ฮั่วเฮ่อฉีกระโดดกอดเย่หมิงและหม่าลั่ว ทั้งสามหัวเราะร่าเสียงดัง “ลูกสาว ข้าได้ลูกสาวอีกคน ฮ่าๆๆ ดี ดียิ่ง หม่าลั่วช่วยแจกรางวัลให้ทุกคนในตำหนัก เปิดโรงทานในเมืองหล

ตอนพิเศษ 1/1 เมื่อมหาเทพอยากเลี้ยงเด็ก ผ่านมาสามเดือนแล้วหลังรวี่เยว่คลอดแฝดมังกรหงส์ มหาเทพทั้งสามคล้ายได้ของเล่นชิ้นใหม่ พวกเขาต่างรอเวลาให้ฮั่วเฮ่อฉีออกไปข้างนอก หรือนอนหลับสนิท จากนั้นถึงจะแอบทอดเงาออกมาเชยชมเจ้าตัวน้อยทั้งสอง หากคืนไหนองค์ไท่จื่อจู๋จี๋กับภรรยานานหน่อย มหาเทพทั้งสามจะขัดใจมาก เพราะคืนนั้นพวกเขามิอาจปรากฏกายออกมาเยี่ยมหลานศิษย์ทั้งสองได้ แต่ก็มีบางครั้งเช่นกัน ที่มหาเทพหวงหลงคิดถึงหลานจนขี้เกียจรอ เขาเลยส่งเมฆนิทราออกมาจากแดนปราณ สะกดจิตฮั่วเฮ่อฉีจนหลับกลางอากาศก็มี บางครั้งชายหนุ่มนั่งกินข้าวเย็นอยู่ดีๆ หัวทิ่มคาโต๊ะก็เกิดขึ้นมาแล้ว ธรรมดาเสียที่ไหนท่านอาจารย์ของรวี่เยว่! คราแรกรวี่เยว่เองก็ตกใจไม่น้อย ทว่าเมื่อทราบความจริง นางถึงกับหัวเราะไม่ออกร้องไห้ไม่ได้ ท่านอาจารย์ของนางก็มีมุมแสบสันเอาแต่ใจกับเขาเป็นด้วย รวี่เยว่เลยต้องเฉไฉยกข้ออ้างมาบอกสวามีว่า "น้องคิดว่าวันนี้ท่านพี่คงเหนื่อยเกินไปเลยหลับกลางอากาศเจ้าค่ะ" จะให้บอกความจริงว่าโดนมหาเทพเล่นกลก็ไม่ได้เสียด้วย เดี๋ยวจะกลายเป็นเรื่องใหญ่ “มหาเทพวางยาองค์ไท่จื่อเผ่าจิ้งจอกสวรรค์ เหตุผลเพียงเพราะคิ

ตอนพิเศษ 2/1 กระต่ายน้อยของข้า เมื่อเอ่ยนามองค์หญิงห้า อวี้เหวินอิงเอ๋อร์ขึ้นมา สิ่งที่ทุกคน ณ ตำหนักเทวาอนธการนึกถึงคือ หน้าตาน่ารักพริ้มเพราราวกระต่ายน้อย นิสัยสดใสร่าเริง ขี้เล่น ดื้อรั้นซุกซน ตามประสาองค์หญิงองค์เล็ก และ… “องค์ชายสามพะย่ะค่ะ รีบแอบเร็วเข้า องค์หญิงห้าหิ้วกล่องใส่อาหารเดินขึ้นบันไดหอตำรามาแล้วพะย่ะค่ะ!” เสียงองครักษ์ส่วนตัวของอวี้เหวินเจาเจวี๋ยดังขึ้นเตือนนายของและศิษย์คนอื่นๆไปในตัว หากไม่อยากเป็นหนูทดลองสูตรยาพิศดารขององค์หญิงห้่า อย่าได้เสี่ยงรับอาหารหรือยาบำรุงร่างกายที่นางปรุงขึ้นเด็ดขาด! บรรดาศิษย์ฝ่ายในที่กำลังรวมตัวแลกเปลี่ยนความรู้กันอยู่ในหอตำรา หรือที่ทุกคนเรียกกันว่า เรือนต้นสนแดง ต่างรีบแยกย้ายกันไปคนละทิศทาง ดูราวผึ้งแตกรังก็มิปาน! เหลือเพียงผู้อาวุโสสองที่เพิ่งเดินเข้าไปหยิบม้วนตำรายังส่วนในของเรือนต้นสนแดง อวี้เหวินอิงเอ๋อร์ก้าวมาหยุดอยู่หน้าประตูทางเข้า หน้าตาบูดบึ้งอมลมแก้มป่องอย่างขัดใจ นางอุตส่าห์ลุกขึ้นมาทำขนมอบตั้งแต่เช้า ตั้งใจเอามาแบ่งศิษย์คนอื่นๆ ให้ลองชิมกันดูเสียหน่อย แต่เมื่อไม่เห็นเงาใครสักคนร่างบางจึงหมุนตัวเตรียมจากไป ทว่าเผ