All Chapters of พระเอกคลั่งรักข้ามาก รู้หรือไม่!: Chapter 101 - Chapter 110

ตอนพิเศษฮูหยินของท่านประมุข (1)             หากไม่ใช่เพราะเรื่องของเสี้ยนจู่เหลียงจิ่วเม่ยที่ทำร้ายผู้คนอย่างไร้เหตุผลนางมีหรือจะต้องอยู่แต่ในจวน แม้แต่จะติดต่อกับสหายยังไม่สามารถทำได้ สุดท้ายด้วยความเบื่อหน่ายนางจึงตอบตกลงกับคำชักชวนให้มาเที่ยวเล่นที่ปราสาทเมฆาด้วยกัน            เหตุใดนางจึงตอบตกลงมาที่นี่น่ะหรือ ก็เพราะที่นี่มีทุ่งดอกหมู่ตาน[1]สีขาวสุดลูกหูลูกตาน่ะสิ หาได้มาเพราะอยากมาสอดส่องความเป็นอยู่ของบุรุษหรือสืบเสาะว่าเขามีสาวใช้อุ่นเตียงหรือสตรีซ่อนอยู่หรือไม่            ‘เดิมทีหลี่จุนหาได้เป็นบุรุษเจ้าสำราญชอบเอ่ยวาจาหยอกเย้าสตรีไปทั่วเช่นที่เจ้าคิด หลายครั้งที่เจ้าเห็นนั่นเป็นเพียงการเล่นงิ้วฉากหนึ่งเพื่อให้ได้ข่าวหรือข้อมูลที่ต้องการ’        &

            “เซียวเล่อ สตรีผู้นั้นไม่ใช่คนรักของพี่ ไม่เคยและไม่มีวันที่จะเป็นที่ผ่านมาเพราะนางเป็นบุตรสาวของรองประมุข พี่จึงพูดคุยกับนางเช่นคนรู้จักผู้หนึ่ง พี่ต้องขอโทษเจ้าที่ปล่อยให้จ้าวเหลียนฮวาเข้ามาอาละวาดด่าทอเจ้าถึงในเรือน เรื่องนี้พี่ยอมรับผิดว่ามันเป็นความบกพร่องในการดูแลจริง ๆ ซึ่งพี่จะจัดการเรื่องนี้ให้แน่นอน”            “แล้วท่านจะทำเช่นไรต่อไป ข้าลงมือตบตีบุตรสาวรองประมุขเช่นนั้น เขาไม่ส่งคนมาลอบสังหารข้าหรือ อ้อ! นางยังบอกข้าอีกนะเจ้าคะ ว่าถ้าหากไม่รีบออกไปจากที่นี่นางจะไม่ละเว้นชีวิตข้า นางจะบอกให้พ่อของนางจับข้าส่งไปบำเรอกามคนชั้นต่ำนอกปราสาทเจ้าค่ะ” ในเมื่อได้เอ่ยแล้วนางก็จะฟ้องให้หมด ว่าอีกฝ่ายข่มขู่เรื่องใดไว้บ้าง            “ที่แท้อยู่นอกปราสาทนี่เอง ขอบคุณนะเซียวเล่อ เจ้าอย่าได้ห่วงเดิมทีพี่มีหลักฐานการยักยอกเงินไปเลี้ยงกองกำลังลับเพื่อการบางอย่างและใช้คนในทางมิชอบของเขาแล้ว

                                                                   ฮูหยินของท่านประมุข (2)             ทุ่งดอกหมู่ตานสีขาวกว้างไกลสุดลูกหูลูกตาทำให้เจียงเซียวเล่อรู้สึกตื่นตาตื่นใจมาก            “ถูกใจหรือไม่”            “เจ้าค่ะข้าไม่คิดว่าจะมีใครปลูกดอกหมู่ตานเป็นทุ่งใหญ่ขนาดนี้”            “เป็นพี่ลงมือปลูกมันเองทุกต้น เพื่อรอเจ้า”            “จริงเจ้าคะ”            “ตั้งแต่พี่รู

          “ฮูหยินของข้าอยู่ที่ใด” เจ้าของเสียงเย็นชาตวาดใส่สาวใช้            “ดะ ด้านบนเจ้าค่ะ”            “ผู้ดูแลอยู่ที่ใด”            “ข้าอยู่ที่นี่เจ้าค่ะท่านประมุข” แท้จริงผู้ดูแลเช่นตนเห็นกลุ่มคนที่เดินเข้ามาทำท่าจะออกไปต้อนรับก่อนจะชะงักเมื่อเห็นว่าเป็นประมุขแห่งปราสาทเมฆาจึงตั้งใจจะรีบหนีไปซ่อนตัว ใครบางในเมืองนี้ไม่รู้ว่าหากเขาได้ลงมือเขาจะไม่ไว้ไมตรีใด ๆ            “พาข้าไปหาฮูหยินของข้า”            “จะ เจ้าค่ะ” ผู้ดูแลนึกก่นด่าตนเองที่ไม่น่าเห็นเงินก้อนทองสีแวววาวแค่ไม่กี่ก้อนเลย            ใครจะคิดว่าท่านประมุขจะมีโทสะรุนแรงเช่นนี้ เพียงแค่ฮูหยินแอบมาเรียนวิชาการเอาใ

             “ตามใจท่านเจ้าค่ะ” นางโถมกายเข้าหาเขา บดเบียดอกอวบอิ่มลงบนอกเขาด้วยดวงหน้าที่แดงก่ำ ยามถูไถส่วนอ่อนไหวกับแท่งหยกของเขาไม่เพียงแต่ปลุกเร้าความปรารถนาของเขา แต่นางก็ถูกปลุกเร้าไปด้วยเช่นกัน            บุรุษรูปร่างกำยำผิวสีเข้มเล็กน้อยโอบอุ้มฮูหยินของตนไปที่เตียง เขาวางนางลงบนเตียงอย่างรีบร้อนก่อนจะจับเรียวขางามแหวกออกเผยให้เห็นดอกเหมยที่ดูคับแน่น เขากดนิ้วแกร่งเคล้นคลึงหวังกระตุ้นน้ำหวาน            “ดูเหมือนเจ้าจะปรารถนาในตัวพี่ไม่น้อย” เขาเอ่ยเสียงแหบพร่าเมื่อแตะนิ้วลงไปสัมผัสได้ถึงความชื้นแฉะลื่นไหลจึงยิ่งเคล้นคลึงปลุกเร้าน้ำหวานให้ซึมออกมามากขึ้น            “ท่านเล่าเจ้าค่ะปรารถนาในตัวข้าเพียงใด”            “มากล้นอย่างหาที่เปรียบไม่ได้” สิ้นเสียงเขาก็กดริมฝีปากลงตรงจุดอ่อนไหวลิ