All Chapters of พระเอกคลั่งรักข้ามาก รู้หรือไม่!: Chapter 81 - Chapter 90

19 สมรสพระราชทานไม่อาจหย่าขาด เมื่อผู้สูงศักดิ์เดินจากไปกันหมดแล้ว บรรดาฮูหยินและคุณหนูต่างชั่งใจอยากเห็นผู้ที่อยู่ด้านในห้องรับรองเสียจริงว่าคนที่อาจหาญทำเรื่องบัดสีในงานเลี้ยงของฮองเฮาเป็นใคร ในเมื่อคุณหนูเหอก็ยืนอยู่ด้านนอกห้องแล้ว แต่เพราะมีขันทีส่วนพระองค์ของฮองเฮายืนเฝ้าประตูห้องอยู่ คนที่ชื่นชอบเรื่องฉิบหายของผู้อื่นจึงยอมจากมาแต่โดยดี “เหรินเสี่ยวเหยา หากเจ้าไม่อยากให้ข้าเอ่ยถึงเรื่องในวัยเด็ก เจ้าก็อย่าได้เข้ามายุ่งกับข้าอีกและจงใช้ชีวิตให้เหมือนปลาตาย ข้าจะได้ไม่คันปากอยากเล่าเรื่องราวทั้งหมดให้ผู้อื่นฟัง” เพราะบัดนี้รอบกายมีเพียงฮุ่ยหลานซี จูเฉ่าเหมย เจียงเซวียน นาง และสตรีดอกบัวขาวอีกสองคน นางจึงไม่ต้องสงวนท่าทีใด ๆ ต่างจากดอกบัวขาวทั้งสองที่ยังคงพยายามรักษาท่าทีดีงามต่อหน้าบุรุษรูปงามเช่นคุณชายรองเจียงและคุณชายฮุ่ย “เหอซือซือเจ้ากล่าวเช่นนี้ มิใช่กำลังข่มขู่เสี่ยวเหยาหรอกหรือ” เติ้งจูหลี่กล่าวก่อนจะช่วยประคองสหาย

          “ในเมื่อกระหม่อมเสียสละตำแหน่งฮูหยินเพื่อช่วยเหลือแคว้นแล้ว กระหม่อมขอทราบได้หรือไม่ว่าใครเป็นคนวางยาปลุกกกำหนัดกระหม่อม” ผู้ตรวจการหลวนที่ยังคงคุกเข่าอยู่บนพื้นเงยหน้าเอ่ยถามองค์รัชทายาท            “เปิ่นไท่จื่อคิดว่าเจ้าสามารถสืบหาเองได้”            “เช่นนั้นกระหม่อมขอพระราชอนุญาตให้กระหม่อมได้สืบหาตัวผู้กระทำเองได้หรือไม่พ่ะย่ะค่ะ”            “ย่อมได้ หากอยากสอบสวนนางกำนัลหรือขันทีคนใดสามารถบอกได้ เปิ่นไท่จื่อจะสั่งพวกเขาให้ความร่วมมือกับท่านเป็นอย่างดี”            “ขอบพระทัยองค์รัชทายาท”            “เสี้ยนจู่ เหลียงจิ่วเม่ยมาถึงแล้วพ่ะย่ะค่ะ” ขันทีอาวุโสที่ออกไปตามก่อนหน้านี้เข้ามารายงาน     &n

           “ท่านหมายความว่าอย่างไร เล่อเล่อคงไม่ได้...” นางดันตัวเขาออกก่อนจะเงยหน้าจับจ้องเพื่อรอคำตอบจากเขา            “ทางนั้นส่งของหมั้นหมายมาแล้วคาดว่าจะเดินทางถึงจวนพี่ในวันพรุ่งนี้ แล้วพิธีกราบไหว้ฟ้าดินก็จะเกิดขึ้นอีกเจ็ดวันข้างหน้า ไม่รู้จะรีบร้อนด้วยเหตุใด”            “เห็นทีสหายของท่านคงหมายปองเล่อเล่อมานาน พอเล่อเล่อผ่านพิธีปักปิ่นจึงรีบร้อน คงกลัวจะมีบุรุษมาแย่งสตรีที่พึงใจมานานไป หรือหากเป็นท่าน ท่านจะไม่รีบเร่งเช่นนี้หรือเจ้าคะ”            “ย่อมรีบเร่ง หากไม่กลัวว่าจะทำให้ว่าที่พ่อตาแม่ยายไม่ประทับใจพี่คงสั่งให้คนมาสู่ขอเจ้าทันทีที่เจ้าตอบตกลงแล้ว”            “เห็นหรือไม่ท่านก็รีบร้อนไม่ต่างจากคุณชายเผย พรุ่งนี้ข้าต้องไปเยี่ยมเยียนเล่อเล่อเสียหน่อย” เพราะความหึงหวงอย่างไร้เหตุผลของเ

“ดีมากเจ้าค่ะ เขาว่ากันว่าบุรุษใดเชื่อฟังฮูหยิน ชีวิตจะรุ่งโรจน์” “เช่นนั้นพี่ไปแล้วนะ เมื่อส่งสินสอดแล้วเสร็จพี่จะรีบพาเสี่ยวเซวียนมารับรางวัล” “ได้เจ้าค่ะ” นางยิ้มพลางมองตามบุรุษที่เดินไปที่หน้าต่างก่อนจะใช้วิชาตัวเบาทะยานหายไปในความมืด ‘ขอเพียงข้าทำให้ท่านลุ่มหลงเช่นนี้ไม่เสื่อมคลาย ชะตาชีวิตของข้าย่อมอยู่รอดปลอดภัย’ นางคิดก่อนจะยิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์ ด้านบุรุษที่เพิ่งออกจากเรือนของสตรีตัวน้อยมา กำลังยืนมองนางอยู่ในความมืด มุมปากของบุรุษรูปงามมีรอยยิ้มระบายอยู่เต็มใบหน้า ‘ซือซือ เจ้าช่างมีวิธีที่ทำให้พี่ลุ่มหลงเจ้ามากขึ้นในทุกครั้งที่เจอกัน’ สัมผัสวาบหวามของนางยังคงตราตรึงอยู่ในความรู้สึกของเขา และยิ่งเกิดความคาดหวังในการพบเจอครั้งต่อไป ‘แต่หลังจากกราบไหว้ฟ้าดินเสร็จก็จะเป็นคราวของเจ้าที่จะต้องลุ่มหลงพี่ พี่จะทำทุกวิถีทางให้เจ้าหลงใหลจนไม่อยากอยู่ห่างพี่เลยแม้แต่ชั่วจิบชา’ เขาคิดพลางยกยิ้มมุมปากได้ยินว่านางจะหาหนังสือปกขาวมาศึกษา เพื่อไม่ให้น้อยหน้าเขาต้องศึกษาตำราเอาใจสตรีแล้ว นางจะได้ลุ่มหลงเขาม

           “อ๊า! ซือซือ พี่อยากได้ ไม่ว่าเจ้าจะมอบสิ่งใดให้ พี่ล้วนต้องการ”            “เช่นนั้นข้าจะมอบรางวัลให้ท่านเจ้าค่ะ” นางกล่าวก่อนจะลงจากตักเขา แต่เมื่อเห็นสีหน้าที่ฉายชัดถึงความผิดหวังนางก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มมุมปาก            “ซือซือ เจ้าจะเล่นกับเสี่ยวเซวียนให้พี่จริง ๆ หรือ” เขาเอ่ยถามเสียงแหบพร่า            “เจ้าค่ะ”            “แล้วเจ้า...” เจียงเซวียนมองนางแววตาหยาดเยิ้มด้วยความปรารถนาก่อนจะเอ่ยถาม แต่นางรีบเอ่ยวาจาขัดก่อน            “วันนี้ข้าเพียงจะให้รางวัลเสี่ยวเซวียนที่ทำดี แต่หากท่านอยากทำให้ข้าด้วย เอาไว้คืนเข้าหอก่อนดีกว่าเจ้าค่ะ ข้าให้เวลาท่านไปศึกษาตำราเอาใจสตรีให้สุขสมก่อน” นางกล่าวพลางย่อตัวลงคุกเข่าบนพื้น ทำให้