All Chapters of รักร้ายสาปอสูร: Chapter 21 - Chapter 30

Chapter 17'ความจริง'..เช้าวันต่อมา"...ยะ...อย่ามายุ่งกับฉัน ออกไป!""กรี๊ดดดด!"มัทนากรีดร้องจนเสียงดังลั่นบ้านเมื่อตื่นขึ้นมาแล้วเจอกันต์นอนอยู่ข้าง ๆ เธอยังจำเรื่องราวที่เกิดขึ้นเมื่อคืนได้ จำภาพทุกอย่างได้อย่างชัดเจน มันไม่มีทางเป็นความฝันแน่นอน มันคือความจริงที่เธอได้เผชิญและพบเจอกับความน่ากลัวที่เกินกว่ามนุษย์จะจินตนาการได้"ฟังฉันก่อนได้ไหม ฉันไม่คิดจะทำร้ายเธอหรอกนะ" กันต์พยายามอธิบายกับมัทนาแต่เหมือนตอนนี้เธอจะสติแตกไม่ฟังอะไรทั้งนั้น"...ยะ...อย่า อย่าเข้ามาใกล้ฉัน ไม่อย่างนั้นฉันจะฆ่าตัวตาย" เธอพูดข่มขู่เขาด้วยท่าทางหวาดกลัว ใบหน้าซีดเผือด พวงแก้มใสเลอะไปด้วยคราบน้ำตา"ฉันบอกแล้วไงว่าไม่คิดจะทำร้ายเธอ""...คะ...คุณทำร้ายฉันต้องแต่โกหกฉันแล้ว""แล้วถ้าฉันบอกว่าฉันไม่ใช่คนแต่เป็นยักษ์ตั้งแต่แรก เธอจะยอมแต่งงานกับฉันหรือยังไง?""นั่นแหละคือสิ่งที่คุณทำร้ายฉัน คุณหลอกให้ฉันแต่งงานกับคุณ แต่งงานกับอมนุษย์ ไม่ใช่มนุษย์แต่เป็นยักษ์ เป็นผีเป็นปีศาจเป็นอสุรกาย ที่จะฆ่าจะกินฉันเมื่อไหร่ก็ได้""ต้องให้ฉันย้ำอีกกี่ครั้งว่าฉันไม่คิดจะทำร้ายเธอ ไม่อย่างนั้นป่านนี้เธอโดนกินไปตั้งแต่วั

Chapter 19'คำว่ารัก'..แสงจันทร์คืบคลานเข้ามาภายใต้ป่าผืนใหญ่ที่มองไปทางไหนก็เห็นแค่เงาสั่นไหวของต้นไม้ใบหญ้าเหมือนภูตผีที่กำลังร่ายรำไปมา กันต์นั่งมองออกไปเบื้องหน้าอย่างไร้จุดหมาย ขวดสุราในมือถูกยกขึ้นดื่มเพื่อย้อมใจในความเครียดที่เหมือนจะไร้ซึ่งทางออกหญิงสาวร่างกายเปลือยเปล่าก้าวเดินเข้ามาหากันต์ก่อนจะสวมกอดเขาจากทางด้านหลัง ซบใบหน้าแนบอิงลงบนไหล่กว้าง "นางมนุษย์นั่นไม่เหมาะกับนายหรอก ฉันต่างหากที่เหมาะเรามันสิ่งเลวร้ายทั้งคู่""เธอไม่เหมือนฉันหรอก" เขาตอบนางสมิงออกไปด้วยน้ำเสียงเย็นชา"ไม่เหมือนยังไง ในเมื่อเราคือสิ่งเลวร้าย นางมนุษย์นั่นก็ด่านายว่าสิ่งเลวร้ายไม่ใช่เหรอ?""ฉันเป็นยักษ์อยู่ในสวรรค์ชั้นจาตุมหาราชิกา มันต่างจากเธอที่เป็นภูตผี เป็นวิญญาณชั่วร้ายที่เกิดจากคุณไสยมนต์ดำ มนต์อัปรีย์" กันต์ผลักตัวของนางสมิงออกไป เขาจ้องมองหญิงสาวตั้งแต่หัวจรดปลายเท้าด้วยสายตาสมเพช"เก็บเรือนร่างของเธอไปหลอกล่อใจพวกพรานป่าเถอะ กลิ่นสาบคาวคลุ้งแบบนี้ฉันคงเอาไม่ลง""กรี๊ด!" นางสมิงกรีดร้องออกมาด้วยความโมโห ใบหน้าสะท้อนลายของเสือร้าย ฟันแปรเปลี่ยนเป็นเขี้ยวแหลมคม "งั้นก็อย่าหวังว่าจะได้มีค

Chapter 20'ฉันจะแย่งผัวเธอ'..เช้าวันต่อมามัทนาลงมาที่หมู่บ้านเพื่อใส่บาตรหลังจากไม่ได้ทำบุญทำทานไปเสียหลายวัน หญิงสาวเลือกจะใส่เสื้อแขนยาวเพื่อปกปิดรอยแดงและรอยเขี้ยวบนเนื้อตัวที่เกิดจากฝีมือของกันต์ที่ถ่ายทอดความหื่นกระหายเยี่ยงสัตว์ร้ายใส่เธอแบบไม่ปรานีเลยหลังจากใส่บาตรรับพรพระเสร็จเธอก็เดินมาที่ร้านขายของเพื่อหาซื้อขนมกลับไปกินบ้าน ท่ามกลางสายตาของชาวบ้านที่ยังคงมองเธอด้วยท่าทีแปลก ๆ เช่นเดิม ตอนนี้ก็ยังไม่เข้าใจเท่าไหร่ว่าทำไมจะต้องมองกันแบบนั้นด้วย"อ้าวหายไปไหนมาหลายวันเลย" ป้าน้อยเอ่ยทักทายมัทนา"อ๋อ พอดีหนูไม่ค่อยสบายค่ะ" มัทนาตอบด้วยรอยยิ้ม"ไม่ใช่ท้องแล้วเหรอ?" ป้าจันทร์เดินเข้ามาสมทบ"เออ นั่นสิ ไปหาหมอตรวจบ้าง" ป้าน้อยกล่าวคำพูดของสองป้ามันทำให้มัทนากังวลใจขึ้นมา เธอแกล้งพูดออกไปว่าไม่สบายเพื่อจบเรื่องก็จริง แต่พอป้าสองคนนี้พูดเรื่องท้องก็อดจะคิดไม่ได้ว่าตอนนี้เธอท้องหรือยังเพราะไม่ได้คุมอะไร นอนกับกันต์ทุกคืนด้วย"ท้องแล้วเหรอ?" เสียงแข็งดังขึ้นด้านหลังจนมัทนาต้องหันกลับไปมองก็เห็นว่าเป็นนวลจันทร์กับละอองสองเพื่อนซี้คู่เดิมที่เหมือนจะเข้ามาหาเรื่องเธออีกแล้ว"ไม่รู้

Chapter 22'เดินทางเข้าป่า'.."กลุ่มพรานเมฆกลับมาแล้ว!""กลุ่มพรานเมฆรอดตาย!"เสียงตะโกนของเด็ก ๆ ดังก้องไปทั่วหมู่บ้านจนเหล่าผู้ใหญ่ต้องออกมาดูก่อนจะพบกับกลุ่มของพรานเมฆที่เข้าป่าไปล่าสัตว์สามารถกลับออกมาจากป่าได้ในสภาพปกติทั้งร่างกายและจิตใจ ทุกคนอยู่ครบ ไม่มีใครล้มหายตายจากไปสักคน จนชาวบ้านตกใจเพราะไม่เคยเกิดเรื่องแบบนี้มาก่อน"ลุงผมเอาหมูป่ามาฝาก" เมฆเดินเข้ามาหาไกรศักดิ์พร้อมซากหมูป่าที่ชำแหละแล้ว"เออขอบใจมาก พวกเอ็งรอดมาได้ เล่นซะข้าตกใจเลยนะเนี่ย" ไกรศักดิ์มองกลุ่มของพรานเมฆด้วยสายตาประหลาดใจ"ผมบอกแล้วไงว่าผมก็คนมีของ" เมฆกล่าว"ปกติแล้วพวกพรานที่ขึ้นไปล่าสัตว์ไม่มีใครได้กลับลงมาในสภาพปกติเหมือนพวกเอ็งหรอก" ป้าจันทร์พูด"ใช่ พวกข้าเนี่ยต้องแบกจอบแบกเสียมไปฝังศพให้ตลอด จนบนนั้นมันเป็นป่าช้าไปแล้ว" ไกรศักดิ์เสริม"ผมก็มีของดีเยอะ เข้าป่าไปก็ทำพิธีถูกต้อง ไม่ได้ลบหลู่หรือทำเกินขอบเขตที่ขอกับเจ้าไพรก็เลยไม่มีอันเป็นไป" เมฆกล่าวด้วยท่าทางวางมาดว่าตัวเองเก่งเสกที่ลงมาเก็บเงินจากลูกหนี้ในหมู่บ้านก็ผ่านมาเห็นพอดี เขาก้าวลงจากรถก่อนจะตรงไปหาเมฆที่กำลังโอ้อวดเพื่อจะขอว่าจ้างให้เป็นพ

Chapter 23'คืนแรกในป่าใหญ่'..เวลาผ่านไปสักพักหนึ่งก็มีเสียงนกร้องเจื้อยแจ้ว บินฮือแตกรังกันวุ่นวายเหมือนตกใจกลัวอะไรบางอย่างจนกลุ่มของเมฆต้องหันไปมองด้วยความสงสัย ก่อนที่พื้นจะสั่นไหวจนทุกคนที่ยืนอยู่ล้มระเนระนาดเพียงชั่วพริบตาเดียวแรงสะเทือนก็หายไป เมฆรีบลุกขึ้นยืนแล้วคว้าปืนขึ้นมา"นั่นมันอะไรวะ?""นั่นสิพี่หรือเกิดอาเพศอะไร?" ขวัญใจกล่าว"ใครมันไปลบหลู่เจ้าป่าเจ้าเขาหรือเปล่า?" ธงเสริม"ตอนนี้มันจะมีใครนอกจากไอ้ลูกคนรวย" เมฆจ้องมองเข้าไปในป่า แต่มันก็ปรากฏเงาร่างของกันต์ที่เดินสวนออกมาพร้อมบนบ่าที่แบกเอาหมูป่าออกมาด้วยกันต์เดินกลับเข้ามาในกลุ่มก่อนจะโยนซากหมูป่าลงบนพื้นด้วยท่าทางสบาย ๆ ไม่ได้แสดงอาการหนักออกมาสักนิด ทั้ง ๆ ที่มันก็ตัวใหญ่ไม่น้อย ต่อให้เป็นผู้ชายแบกก็ต้องหนักบ้าง อวบอ้วนเสียขนาดนั้น แต่เขากลับไม่มีท่าทางว่ากำลังแบกหมูป่าเลยเหมือนแบกกระสอบนุ่นเสียมากกว่า"นี่นายไปเอามันมาได้ยังไงเนี่ย?" วุฒิลูกน้องของเมฆพลิกดูซากหมูป่าด้วยความสงสัยเพราะมันไม่มีรอยบาดแผลตรงไหนเลย"ฉันมีคาถาเรียกเนื้อเรียกปลาเหมือนสังข์ทอง" กันต์ตอบออกไปด้วยท่าทางกวนประสาทก่อนจะหันตัวเดินกลับไปนั่