All Chapters of รักร้ายสาปอสูร: Chapter 31 - Chapter 40

Chapter 24‘ผีป่า'..ความมืดเข้าปกคลุมผืนป่าอันกว้างใหญ่ มีเพียงเสียงนกเค้าแมวที่ลอยมาตามสายลมที่พัดผ่านต้นไม้ใหญ่จนปลิวไสวเหมือนมือแขนของผีร้ายในเงามืด แต่กลับมีเงาร่างของสิ่งมีชีวิตบางประเภทกระโดดออกมาจากป่าลึกมุ่งตรงสู่ที่พักแรมของชาวคณะเดินทางที่ตอนนี้ทุกคนต่างหลับใหลจากความเหนื่อยล้ามาทั้งวันเสียงกองกอย กองกอย ดังระงมไปรอบบริเวณเต็นท์ แต่น่าแปลกที่ไม่มีใครตื่นขึ้นมาสักคน เจ้าผีร้ายที่มีรูปร่างเหมือนมนุษย์แต่ขนยาวรุงรัง ท้องป่องกลมโต ยืนด้วยขาเดียว ใช้วิธีกระโดดแทนเดิน ปากของพวกมันมีเขี้ยวแหลมงองุ้มไว้ใช้ดูดเลือดจากเหยื่อผู้เคราะห์ร้าย และชื่อของพวกมันก็ได้มาจากเสียงร้องที่ชวนคนหัวลุกผีกองกอย…ผีป่าร่างกายน่าเกลียดน่ากลัวกระโดดตรงไปยังเต็นท์คนแบกหามที่นอนอัดกันสี่คนจนปลายเท้าของคนเหล่านั้นโผล่พ้นออกมานอกเต็นท์ อาจจะเพราะความเหนื่อยล้าทำให้คนเหล่านี้ไม่ได้ห่มผ้าให้เรียบร้อย ผีกองกอยทิ้งตัวลงกับพื้นโน้มตัวลงไปยังปลายเท้าก่อนจะใช้ปากที่เต็มไปด้วยเขี้ยวแหลมดูดเข้าที่นิ้วโป้งใหญ่เพื่อดูดกลืนเลือดจากร่างกายของคนแบกหามผู้โชคร้าย ไม่ใช่แค่ตัวเดียวแต่พวกมันหากินกันเป็นกลุ่ม อยู่กันเป็น

Chapter 26'นางสมิงคอยตาม'..เมฆเดินสำรวจไปรอบ ๆ ที่พักเพื่อตรวจตราความเรียบร้อยก่อนจะเดินกลับเข้ามาที่กองไฟแล้วทิ้งตัวลงนั่งตรงข้ามกับกันต์ที่อาสาจะเฝ้าเวรยามให้เอง ยาเส้นถูกม้วนขึ้นมาจุดสูบปลดปล่อยควันลอยให้ปลิวว่อนไปตามสายลมในยามค่ำคืนอันเงียบสงัดท่ามกลางผืนป่าใหญ่ที่ปกคลุมพวกเขาจากโลกภายนอก"เอาหน่อยไหม?" เมฆยื่นม้วนยาเส้นให้กันต์"ขอบใจ" กันต์รับเอาม้วนยาเส้นมาสูบเพื่อบรรเทาความตึงเครียดที่มี"นายนี่อดหลับอดนอนเก่งนะ" เมฆชวนคุยเมื่อเห็นบรรยากาศมันเงียบ ๆ เพราะทุกคนนอนกันหมดแล้ว"นายเองก็เหมือนกันนิ่ ป่านนี้ยังไม่นอน""เดี๋ยวฉันก็ไปนอนแล้ว แต่นายนั่นแหละอาสาจะเฝ้าให้ทั้งคืนไม่หลับไม่นอนบ้างเดี๋ยวจะล้มป่วยเอานะ""ฉันไม่เคยป่วยหรอก" กันต์พูดออกไปตามความจริงเพราะเขาเป็นยักษ์ ร่างกายแข็งแรง ตั้งแต่เกิดมาก็ยังไม่เคยป่วยสักครั้งเดียว แต่เหมือนเมฆจะไม่เชื่อเพราะเขาคิดว่าใคร ๆ ก็ต้องป่วยทั้งนั้นจะมากจะน้อยก็ต้องป่วย"คนเราก็ต้องป่วยทั้งนั้น เล็กน้อยก็นับว่าป่วย""ช่างมันเถอะ ถ้าฉันจะป่วยมันก็เรื่องของฉัน ฉันอาสาจะเฝ้าเองก็คือเฝ้าเองนายไม่ต้องห่วงหรอก ฉันเก่งเรื่องอดหลับอดนอนจะตายไป""รู

Chapter 27‘สุงสุมาร’.."ไหวไหม?" เมฆหันมาถามกันต์ที่กำลังบาดเจ็บอยู่กลัวว่าจะเดินไม่ไหว"ไหวสิ แค่นี้ไกลหัวใจ" กันต์ตอบด้วยท่าทางนิ่งเรียบ เขายังคงเดินไหว ไม่ได้มีอาการเจ็บแผลแต่อย่างใด"อึดดีนิ่" ธงกล่าว"ฉันไม่ใช่พวกลูกคนรวยในเมืองนะ ฉันเกิดบ้านป่า เลิกดูถูกฉันสักที ฉันทำอะไรเป็นเยอะและอดทนเก่ง"กันต์พูดเสียงเข้มเพราะเขาไม่อยากให้คนพวกนี้มาดูถูกเขาเพียงเพราะเขามีคำว่าลูกคนรวยติดบนหน้า ถึงจะเป็นลูกคนรวยแต่ก็โตมาในบ้านป่า ต้องทำไร่ทำสวน เดินขึ้นลงเขา เข้าป่าบ่อย ๆ เหมือนคนอื่นนั่นแหละ"ก็ดีแล้วฉันจะได้ไม่ต้องเป็นห่วงมาก" เมฆกล่าวก่อนจะหยุดเดินซึ่งเบื้องหน้าคือลำธารที่ไหลมาจากน้ำตกใหญ่ น้ำค่อนข้างลึกพอสมควร"ข้างหน้าก็เป็นป่ากินคนแล้ว" พรานหนุ่มชี้นิ้วไปยังป่าทึบที่อยู่คนละฝั่งกัน "แต่เราต้องข้ามลำธารนี้ไปก่อน เห็นแบบนี้มันก็ลึกน่าดู มีใครว่ายน้ำไม่เป็นไหม?"เมฆถามทุกคนแต่ก็ไม่มีเสียงตอบรับ ได้แต่มองหน้ากันไปมาเหมือนหาว่าใครว่ายน้ำไม่เป็น แปลว่าว่ายเป็นกันทุกคนเลยทำให้พรานหนุ่มโล่งใจ "งั้นเดี๋ยวสัมภาระเราจะลอยแพไป ต่อแพแค่ขนของ ส่วนคนว่ายน้ำไปจะได้ข้ามไปฝั่งนู้นก่อนมืดไม่เสียเวลา""

Chapter 28'ไม่อยากหย่า'.."ดีขึ้นหรือยัง?" เมฆเดินเข้ามาหามัทนาที่ยังคงนั่งเงียบไม่ยอมพูดจาใด ๆ"ก็ดีขึ้นนิดหนึ่งค่ะ" มัทนาตอบด้วยรอยยิ้มบาง"มันธรรมดาแหละ เข้าป่าก็ต้องเจออะไรแบบนี้""ค่ะ ฉันเข้าใจ แต่แค่ยังตกใจ ที่เมืองมันไม่มีจระเข้ตามแม่น้ำลำคลองแบบนี้นิ่คะ""เคยได้ยินคำว่าหนีเสือปะจระเข้ไหม?""เคยได้ยินค่ะ ทะ...ทำไมคะ?" หญิงสาวถามด้วยความหวาดระแวง"อันนี้กลับกัน หนีจระเข้ปะเสือแทน" เมฆตอบด้วยท่าทางเรียบเฉยไม่ได้รู้ร้อนรู้หนาวอะไร"อย่าบอกนะคะว่าในป่านั่นมีเสืออีก?""ป่ามันก็ต้องมีเสือสิ ตามธรรมชาติ" เมฆทิ้งตัวลงนั่งข้าง ๆ มัทนาก่อนจะยื่นใบหน้าเข้าไปใกล้เธอ "แต่เสือสมิงนะ ไม่ใช่เสือธรรมดา""นี่คุณจะยิ่งทำให้ฉันกลัวนะคะ""มันก็ต้องบอกให้รู้สิจะได้ทำใจไว้แต่เนิ่น ๆ""คุยอะไรกันอยู่" กันต์เดินเข้ามาหาทั้งสองคนด้วยสีหน้าไม่ค่อยพอใจเพราะไม่อยากให้ชายอื่นมายุ่งกับเมียเขา"กำลังบอกเมียนายว่าในป่ามันไม่ได้มีแค่จระเข้ไง" เมฆหันมาตอบกันต์ด้วยรอยยิ้ม"ฉันบอกเองได้ไม่ต้องมายุ่ง" กันต์ทิ้งตัวลงนั่งข้างมัทนาพร้อมดึงร่างเล็กเข้ามาโอบกอดเพื่อแสดงความเป็นเจ้าของ"รู้แล้วว่าหวง ฉันก็แค่เห็นเธอนั

Chapter 30'ดงทมิฬ'..ความมืดเข้าปกคลุมภายในป่าผืนใหญ่ที่เงียบสงบจนวังเวง ยังดีที่มีแสงไฟจากกองเพลิงส่องสว่างภายในที่พักแรมที่เหล่าผู้คนกำลังหลับใหลยกเว้นเสียแต่กันต์ที่อาสาเฝ้ายามในค่ำคืนนี้ ค่ำคืนที่แสนน่ากลัวของป่าที่ขึ้นชื่อว่าอันตรายที่สุดในแถบนี้เสียงตัวอะไรบางอย่างดังโหยหวนมาตามลมให้ได้ยินเป็นระยะ กลิ่นสาบเริ่มโชยมาเตะจมูกให้เวียนหัวเพราะมันเหม็นเหมือนซากศพไม่มีผิด บรรยากาศก็เริ่มหนาวเย็นลงจนยักษ์แบบเขายังรู้สึกหนาววาบจนขนลุกชันแกร๊ก ๆเสียงกิ่งไม้รอบตัวสั่นไหวจนกันต์ต้องเงยหน้ามองเพื่อสอดส่องหาสิ่งผิดปกติ แต่แทนที่มันจะหยุดมันกลับสั่นไหวแรงขึ้นเรื่อย ๆ เหมือนมีตัวอะไรกำลังขย่มกิ่งก้านเหล่านั้นอยู่อย่างบ้าคลั่ง เสียงที่แทรกขึ้นมาท่ามกลางความเงียบสงัดมันทำคนที่กำลังนอนอยู่สะดุ้งตื่น ทุกคนรีบลุกออกมารวมตัวกันด้านนอกในทันทีมัทนารีบวิ่งเข้าไปกอดแขนกันต์แน่นกวาดสายตามองไปรอบ ๆ ด้วยความหวาดระแวง ทั้งที่มันไม่มีลมเสียด้วยซ้ำไปแต่ทำไมกิ่งไม้เหล่านี้ถึงสั่นไหวขนาดนั้น "...กะ...เกิดอะไรขึ้นคะ?""พวกผีป่า" กันต์ตอบเสียงเข้มเพราะต่อให้ไม่เห็นตัวเขาก็สัมผัสถึงกลิ่นวิญญาณต้องสาปของพวกมั