Chapter 31'แสงสว่างที่ปลายทาง'..แสงตะวันสาดส่องลงมาในป่าที่รกทึบ ลอดผ่านรูช่องของใบไม้จนเกิดแสงเป็นหย่อม ๆ พอให้อากาศได้อุ่นขึ้นจากความชื้นที่พื้นดิน กลิ่นสาบยังคงโชยมาตีจมูกจนทุกคนต้องหันหน้าหนีบ่อยครั้งเหมือนกัน มัทนาช่วยประคองขวัญใจให้เดินไปพร้อมกันเพราะอีกฝ่ายบาดเจ็บอยู่แต่ก็ยังฝืนเดินทางต่อเพราะไม่อยากค้างกลางป่า"ไหวไหม?" เมฆหันมาถามขวัญใจด้วยความเป็นห่วง"ไหวสิพี่แค่นี้เอง" ขวัญใจตอบด้วยรอยยิ้มบางเพราะไม่อยากให้ทุกคนเป็นห่วงถึงแม้จะเจ็บแต่ก็ยังพอเดินไหว ไม่อยากเป็นตัวถ่วงให้ทุกคน"เราจะเดินกันทั้งวันทั้งคืนไม่พักนะ" เมฆกล่าวต่อ"ทำไมล่ะคะ?" มัทนาถามด้วยความสงสัย"เดินอีกวันหนึ่งก็พ้นป่านี้แล้ว ออกไปนอนเอาข้างนอกเถอะ อดทนหน่อย" เมฆกล่าวต่อด้วยสีหน้าจริงจัง มันก็ทำให้มัทนาพอจะรับรู้ได้ว่าป่านี้มันมีอันตรายเกินกว่าจะนอนค้างอ้างแรมได้ เชื่อว่าสิ่งที่เมฆทำน่าจะมีเหตุผลและเขาเป็นพรานเดินป่ามานาน การเชื่อเขาไว้นั่นย่อมดีกว่า"งั้นขอพักสักครึ่งชั่วโมงนะพี่" ขวัญใจกล่าว"ก็เอาสิ งั้นพักกันสักหน่อย" เมฆกล่าวทุกคนเลยพากันหยุดพักวางสิ่งของต่าง ๆ ลงจากหลัง"ทำไมพวกนายไม่กลัวฉัน?" กันต์ถ
Terakhir Diperbarui : 2025-06-13
Masuk
