All Chapters of Breaking the Heart of my Untrustworthy Husband: Chapter 121 - Chapter 130

"Sinabi ni Isabella na si Bruce ang may gawa. Anong kinalaman mo doon? Ang kapatid mo ay matagal nang walang pinag-aralan at walang kakayahan. Hindi malabong gumawa siya ng kalokohan."Maingat na pinag-isipan ni Adam ang sitwasyon.Ngunit si Bree, na tahimik lang na nakatayo sa tabi niya, ay malinaw nang naintindihan ang isang bagay — hindi na siya kasinghalaga sa puso ni Adam gaya ng dati.Mula noon, kailan pa naging makatuwiran si Adam pagdating sa mga bagay tungkol sa kanya? Hindi ba’t palagi itong kumikilos ayon sa nararamdaman?Pero ngayon, kaya na niyang maging rasyonal pagdating sa kanya. Ibig bang sabihin nito… wala na siyang pakialam?"Adam... hindi mo na ba ako mahal?"Hindi na napigilan ni Bree ang sarili at napaiyak."Alam kong hindi maganda ang kalagayan ko ngayon. Pasensya na, pero hindi ko talaga kayang pigilan ang sarili ko. Mahal na mahal kita. Hindi ko kayang mabuhay nang wala ka. Hindi ko talaga kaya!"Habang nagsasalita, napalupot si Bree sa passenger seat at nangi

Ganito na ang sitwasyon. Gaano man kahalaga ang mag-asawa, hindi ito dapat mas mahalaga kaysa rito, ‘di ba?Nang makita ni Marco ang desperadong itsura nito, agad siyang ngumiti nang mayabang at sinabing,“’Wag ka nang mag-alala, alam ko na ang nangyayari. Ipinagkatiwala ko na ‘to kay Isabella, at sa tingin ko may magandang balitang darating mamaya kapag nagdala ako ng pagkain.”“Ano?”Pagkarinig nito, lalong sumama ang pakiramdam ni Darwin. Tiningnan niya si Marco na parang hindi makapaniwala.“Boss Salvo, alam mo ba ang ginagawa mo? Kakumpitisya natin ang Kingsley Group! Ang ginagawa mong ‘yan ay paglabag sa sekreto ng kumpanya! Gusto mong hulihin kita?”Nang makita ni Marco ang seryosong ekspresyon nito, tumawa lang siya at sinabi,“Huwag kang mag-alala, hindi niya ako pagtataksilan. Oo, magka-kompetisyon tayo ng Kingsley Group, pero may kooperasyon tayo kay Isabella. Dapat mo itong maintindihan.”“Matagal na kitang kilala, Darwin, alam kong para sa ikabubuti ko ang mga sinasabi mo

Pagkarinig nito, mabilis na lumapit si Misis Morgan at sinampal siya nang malakas."Akalain mo, kaya pala wala kayong anak kahit ang tagal n’yo nang magkasama. Ayaw mo pala talaga! Isa kang inutil!"Tinitigan siya ng Ginang nang may ngitngit, na para bang hindi niya ito anak kundi isang kaaway."Kung may anak ka sana, kahit naghiwalay pa kayo, ayos lang. At least may sariling ugnayan ka pa rin. Hindi mo kailangang mag-alala sa kinabukasan mo. At hindi na rin sana kailangang magsakripisyo ng todo ang kapatid mo. Ang kapal naman ng mukha mong maging isang makasariling kapatid!""Kapatid, kapatid! Ang iniintindi mo lang ay ang kapatid ko! Kailan mo ba ako naisip nitong mga taon na ‘to? Wala kang pakialam kung buhay pa ako o hindi, kung gaano kahirap ang pinagdaanan ko. Ang mahalaga lang sa’yo ay ang kapatid ko, ang sarili mong anak! Ibig bang sabihin ay siya lang ang anak mo, at hindi ako?"Hindi na nakapagpigil si Bree at napasigaw habang ipinagtatanggol ang sarili.Habang pinapanood ni

Matiim na tinitigan ni Isabella si Seb at taos-pusong nagpasalamat.Hindi inakala ni Seb na pagkatapos ng lahat ng maingat niyang pagpaplano sa mahabang panahon, isang simpleng “salamat” lang ang isusukli sa kanya.Napakunot ang kanyang noo habang hindi makapaniwalang tinanong si Isabella,"Talaga bang akala mo ginawa ko ’to para sa’yo?""Wala akong pakialam kung ano ang dahilan mo. Basta salamat dahil sinabi mo sa akin ang totoo," sagot ni Issbella habang nakangiti sa kanya."Alam kong pareho lang tayo. Pareho tayong may malalim na galit sa puso. Ikaw, para sa mga magulang mo. Ako, para sa anak ko. Sa totoo lang, magkapareho tayo. Ang mahalaga, iisa ang kaaway natin."Habang sinasabi niya ito, may bahid na ng pananabik sa tono ni Isabella.Tinitigan siya ni Seb at bigla niyang naramdaman na tama ang taong pinili niya. Paalis na sana siya upang magsalita pa, nang biglang may lumitaw sa pagitan nila.Tumayo si Marco sa gitna nila, tinititigan si Isabella at si Seb nang masama ang timpl

Maingat na inalalayan ni Marco si Isabella pabalik sa kanyang silid sa ospital, ang bawat kilos ay punô ng pag-iingat, na para bang inaalagaan niya ang isang marupok na yaman.Maingat niyang inayos ang kumot at binuksan ang ilaw sa tabi ng kama. Ang malamlam na liwanag ay tumama sa maputlang mukha ni Isabella, lalo itong nagmukhang marupok.“Ang tigas kasi ng ulo mo,” banayad na saway ni Marco, pero punô ng pag-aalala ang kanyang boses. “Doon sa hayop na si Adam ka pa nagagalit? Hindi siya karapat-dapat.”Pilit na ngumiti si Isabella, pero bakas ang lungkot sa kanyang mga mata: “Senior, ayos lang ako. Huwag kang mag-alala.”Bagama’t sinasabi niyang ayos lang siya, ang mahigpit na pagkakakuyom ng kanyang kamao at ang bahagyang panginginig ng kanyang katawan ang nagpahiwatig ng totoo niyang nararamdaman.Napansin ito ni Marco at tila tinusok ang puso niya sa sakit.Alam niya kung gaano kabigat ang pasanin ni Isabella sa kabila ng kanyang panlabas na katahimikan. Ang katotohanan tungkol