All Chapters of เมียเด็ก: Chapter 121 - Chapter 130

“ไอ้วินไอ้เติร์ด กูขอคุยด้วยหน่อย” หลังจากที่จัดการลงมือสักให้กับลูกค้าเสร็จเรียบร้อยแล้ว เหนือนทีก็เอ่ยปากเรียกเพื่อนทั้งสองคนเพราะตัวของเหนือนทีมีเรื่องสำคัญที่จะคุยด้วย“ซีเรียสหรอวะ” วินถามขึ้นเพราะหน้าตาของเหนือนทีตอนนี้ดูไม่เล่นแม้แต่น้อยทำเอาวินเองก็แอบเกร็งไปด้วย“อืม” เสียงครางรับในลำคอของเหนือนทีทำเอาเพื่อนทั้งสองคนต้องรีบมานั่งตรงโซฟากลางร้านโชคดีที่ตอนนี้คิวสักของลูกค้าในวันนี้หมดลงแล้ว ทำให้ทุกคนมีเวลาว่างที่จะมานั่งคุยในเรื่องของเหนือนที“มีอะไรพูดมา เห็นมึงจริงจังแบบนี้กูก็ทำตัวไม่ถูก” เติร์ดพูดขึ้นเพราะถึงแม้ที่ผ่านเหนือนทีจะเป็นคนที่ดูมีสาระสุดแต่เมื่อมาในตอนนี้พวกเขากลับเกร็งทำตัวไม่ถูกกับท่าทางของเหนือนที“กูจะเลิกรับงานสักลูกค้าผู้หญิง” ทันทีเมื่อเหนือนทีพูดจบเพื่อนทั้งสองคนก็ต่างหันหน้ามองเหนือนทีอย่างไม่เชื่อหู“ถามจริงไอ้นที ! มึงจะเลิกรับจริงๆหรอ” วินถามขึ้นด้วยความตกใจเพราะหากเหนือนทีเลิกรับลูกค้าผู้หญิงมันคงมีผลอะไรตามมามากมาย“จริง” เหนือนทียืนยันออกไปเพราะเขาคิดมาดีแล้ว“เพราะอะไรวะ” มากกว่าสิ่งอื่นใดในสิ่งที่เติร์ดอยากรู้นั่นคือเหตุผลว่ามันเพราะอะไรกันเหน

“ถ้าอยากเข้าใจลูกสาวของตัวเองมากกว่านี้ก็คุยกับผมเถอะครับ” เหนือนทีพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงใจเย็นและพยายามอ่อนลงเพราะเขาเองก็ไม่อยากมีปัญหากับคุณแม่ของนะโมและไม่อยากให้นะโมมีปัญหากับคุณแม่แน่นอนว่าเหนือนทีเข้าใจหากคุณแม่จะหวงลูกสาวที่หอบข้าวของมาอยู่กับเหนือนทีแต่สิ่งที่มากกว่านี้คือความไม่เข้าใจของสองแม่ลูกคนเป็นแม่มอบสิ่งที่ดีให้ลูกนั่นคือเรื่องจริงแต่สิ่งที่ดีที่คนเป็นแม่มอบให้นั้นมันจะดีกับลูกมากแค่ไหนกัน คนเป็นแม่อาจจะคิดว่าดีแต่หากลูกไม่ชอบหรือไม่ต้องการจะรับมันก็อาจจะเป็นสิ่งที่ไม่ดีได้“…” คุณหญิงทิวาทิพย์ไม่ตอบอะไรกลับมาเพราะเธอยังไม่เห็นอะไรในตัวชายหนุ่มตรงหน้าและไม่คิดด้วยว่ามีอะไรต้องคุยกัน“นะโมไม่ได้เป็นเด็กเหลวไหล ออกจะเป็นเด็กดีเสียด้วยซ้ำไปเพียงแค่บางเรื่องคุณกับนะโมไม่เข้าใจกันมันเลยทำให้คุณมองลูกสาวของตัวเองแบบนี้” เหนือนทีพูดขึ้นทันทีเพราะมันเป็นจริงตามที่เขาที่เขาพูดนะโมไม่ได้เหลวไหลอย่างที่คนเป็นแม่พูดเพราะหากนะโมเหลวไหลจริงๆคงใช้ชีวิตย่ำแย่มากกว่านี้และที่บอกว่านะโมเป็นเด็กดีนั่นก็เพราะนะโมเป็นเด็กดีจริงๆถึงจะดื้อรั้นไปในบางเรื่องแต่นับว่าเป็นเด็กดีเพราะเอาเข้าจริ

“อยากขอบคุณมากเลยหรอ” เหนือนทีถามขึ้นเพราะในตอนนี้นะโมเอาแต่พูดขอบคุณซ้ำๆ“ก็มากอยู่นะ”นะโมมีแค่คำว่าขอบคุณที่จะมอบให้ เธออัดอั้นความรู้สึกนี้มานานและวันนี้มันได้ปลดล็อกแล้ว เธอเองก็อดที่จะขอบคุณช่างสักนทีที่เป็นคนช่วยไม่ได้“เปลี่ยนจากคำขอบคุณเป็นไปหาป๋ากับหม่าม้าของฉันบ้างดีไหม”ไหนๆตอนนี้ก็ได้เจอกับคุณแม่ของนะโมแล้ว หากได้ไปเจอคุณป๋ากับหม่าม้าของเขาด้วยก็คงจะดีไม่น้อยเพราะเหนือนทีก็อยากเอาลูกสะใภ้คนที่สองไปฝากเต็มที่แล้ว“มะ…ไม่ดีหรอก” น้ำเสียงสั่นๆของนะโมดังขึ้นเพราะเธอยังไม่พร้อมในตอนนี้หรอกนะ“ทำไมล่ะ” แน่นอนว่าเหนือนทีสงสัยว่าเพราะอะไรกันยัยเด็กนะโมถึงพูดแบบนี้ออกมา“หนูยังไม่พร้อม” นะโมตอบกลับไปตามตรงเพราะเธอยังไม่พร้อมจริงๆ เธอพึ่งจะคบกับช่างสักนทีเองนะแบบนี้มันเร็วเกินไป“แต่ฉันเจอแม่เธอแล้วนะ ฉันก็อยากพาเธอไปเจอป๋ากับหม่าม้า”“ขอร้องล่ะ ฉันอยากแนะนำเธอให้ครอบครัวรู้จักจริงๆนะนะโม” เหนือนทีพูดขึ้นอีกครั้งเพราะการทำแบบนี้มันจะทำให้นะโมรู้ว่าเหนือนทีจริงจัง“มั่นใจแล้วใช่ไหมพี่นที” เพราะการไปเจอครอบครัวมันสำคัญมากสำหรับกรณีคุณแม่ของนะโมมันเป็นเพราะคุณแม่มาเอง หากไม่ใช่เพราะค

“แต่ฉันไม่คิดแบบนั้นเพราะหากเธอปลุกให้ฉันมีอารมณ์ ฉันก็คงอยากแตกใส่ตัวของเธอมากกว่าปากของเธอนะนะโม”เพราะนะโมยั่วแค่ไหนเหนือนทีรู้ดีและเหนือนทีทนไม่ไหวหรอกนะที่จะไม่จับนะโมกระแทก ยิ่งมองใบหน้าสวยตอนนี้ก็แทบอดทนไม่ไหวเพราะใบหน้าของนะโมมันดึงดูดเหนือนทีไม่น้อยเลย“ถ้าหนูไม่ได้ช่วยพี่เติร์ดจะว่าไหม” นะโมถามขึ้นก่อนจะก้มลงปลดกางเกงของเหนือนทีออก เธอก็แกล้งถามไปงั้นแต่ความจริงเธอรู้ดีว่าพี่เติร์ดไม่ว่าอยู่แล้ว“ไม่ว่าหรอกแต่มันคงทำงานหนักคนเดียว” ถึงจะไม่ได้ใช้แรงงานแต่คงปวดหัวน่าดูกับการลงคิวใหม่“ทำเสร็จเมื่อไหร่ค่อยช่วยพี่เติร์ดก็คงไม่สาย” นะโมพูดขึ้นอีกครั้งก่อนจะดึงกางเกงยีนพร้อมกับอันเดอร์แวร์ของเหนือนทีลงแน่นอนว่าตอนนี้ไอ้หนอนน้อยที่นะโมเคยเรียกขยายใหญ่ขึ้นเต็มตัว ไหนจะเส้นเลือดที่ปูดขึ้นมาและไหนจะส่วนหัวสีชมพูบานฉ่ำที่ดูแล้วน่าก็ชิมเหมือนไอศกรีมรสสตรอวเบอร์รี่นะโมไม่รอช้าก้มลงใช้ปากครอบครองส่วนหัวที่บานฉ่ำเข้าไปในปาก ลิ้นเล็กไล่เลียละเมียดละไมอย่างเบาแผ่วก่อนจะแปรเปลี่ยนเป็นจังหวะที่เร็วขึ้นละเลงรัวบนส่วนหัวจนมีน้ำหวานไหลปริ่มออกมานะโมครอบครองแก่นกายเข้าไปทั้งอันและผงกหัวขึ้นลงต

“ทีหลังก็ทำในร่มผ้าสิ ไอ้บ้า” นะโมพูดขึ้นด้วยความโมโหเพราะสายตาและความคิดของคนมันห้ามกันไม่ได้ เธอไม่ว่าหากช่างสักนทีจะทำรอยแต่ควรจะทำในร่มผ้าเพราะเธอก็ไม่ชอบการที่ใครมาซุบซิบนินทาแต่ถึงแบบนั้นนะโมก็ยังคงคิดเข้าข้างตัวเองอยู่ว่าวันนี้คงไม่มีใครเห็นเพราะเธอใส่กระโปรงทรงเอและมันค่อนข้างแคบคงไม่มีใครมาก้มดูระหว่างขาของเธอ“เธอใส่สั้นๆเองโทษฉันไม่ได้”ความจริงเหนือนทีก็ไม่ชอบหรอกกับการแต่งตัวของนะโมเพราะยัยเด็กนี่ชอบแต่งตัวเกินวัย ชอบเปิดส่วนตรงนู้นตรงนี้ของร่างกายตัวเองให้หลายๆคนมอง“คอยดูนะคราวหลังไม่ให้เอาแล้ว ไอ้หน้ามึนเอ๊ย !” นะโมพูดขึ้นอีกครั้งก่อนจะเดินตรงไปยังรถของเหนือนทีที่ตอนนี้จอดอยู่หน้าร้าน“ปลดล็อกสิ ยืนอยู่ทำไม”“สั่งจริงแม่คุณ” เพราะตอนนี้นะโมกำลังยืนเท้าสะเอวมองเหนือนทีด้วยความไม่พอใจ“โอเค เอาเป็นว่าฉันขอโทษ” เหนือนทีที่เห็นบรรยากาศในรถไม่ดีและเงียบผิดปกติก็พูดขึ้นเพราะเขาเองก็ไม่ชอบสถานการณ์น่าอึดอัดแบบนี้“รู้ไหมว่ารอให้ขอโทษอยู่ ตัวเองทำผิดยังไม่สำนึกอีก” ถึงจะพูดแบบนั้นออกไปแต่เหนือนทีไม่สำนึกจริงๆ หากถามว่าต่อไปเขายังทำหรือเปล่าก็คงบอกว่าทำ“เข้าใจแล้ว ตอนนี้สำนึ