All Chapters of RISK LOVE ร้ายเสี่ยงรัก: Chapter 31 - Chapter 40

บทที่ 31ลอบทำร้ายTRIPHAT’S PART ;“ของพร้อมทั้งหมดแล้วครับนาย คุณตุลย์ก็ตรวจสอบรายการสั่งซื้อเรียบร้อยแล้วครับ”“เคลียร์หมดแล้วพี่ไตร พร้อมส่ง”ผมหันไปมองยังต้นเสียงซึ่งเป็นมือขวาคนสนิทและน้องชายเพียงคนเดียว ที่ผมได้มอบหมายหน้าที่ให้พวกมันคุมไลน์การผลิตที่เกิดความล่าช้าจนผมต้องลงพื้นที่มาดูเองแบบนี้ปัญหาการผลิตและส่งสินค้าล่าช้าส่งผลกระทบกับรายได้และเครดิตของผมมาก นั่นจึงทำให้ผมต้องรีบเข้ามาตรวจสอบและคุมงานด้วยตัวเอง ซึ่งสาเหตุที่ทำให้เกิดความล่าช้าแบบนี้นั้นก็เป็นเพราะมีผู้ไม่หวังดีคิดกลั่นแกล้งจนทำให้สินค้าที่กำลังทยอยส่งนั้นเสียหายจากการรายงานพบว่าระหว่างที่สินค้าเตรียมจัดส่งนั้น อยู่ ๆ ระบบเครื่องจักรเกิดขัดข้องไปชั่วขณะ ครั้นตรวจสอบถึงต้นสายปลายเหตุถึงได้พบว่ามีคนทำให้เครื่องจักรหยุดการทำงาน ทั้งยังทิ้งร่องรอยให้มั่นใจอีกว่าสิ่งที่เกิดขึ้นไม่ใช่เรื่องสุดวิสัย หากแต่เป็นความตั้งใจจากผู้ไม่หวังดีที่อยู่เบื้องหลัง“ตรวจสอบดีแล้วใช่ไหม” ผมกวาดสายตามองไปยังลังไม้ที่กำลังเคลื่อนไปตามสายพาน สู่ตัวรถบรรทุกที่จอดอยู่ประตูทางออกซึ่งสินค้าที่ถูกลำเลียงอยู่นั้นคืออาวุธผิดกฎหมายที่เตรียม

บทที่ 33แค่ตัวตัวแทน (2)“ทำไมมานั่งอยู่ตรงนี้ล่ะครับ” มารุตที่เดินตรวจสอบความเรียบร้อยภายในตัวบ้าน ครั้นออกมายังโถงรับรองก็เห็นผู้หญิงของนายกำลังนั่งอยู่บนพื้นพรม พลางกดสายตาจดจ่อกับเล่มสมุดบางอย่างที่อยู่ตรงหน้าหลังจากที่ไตรพัฒน์พ้นขีดอันตราย แพทย์ประจำตัวก็ให้รอเวลาสำหรับการพักฟื้น เพราะนอกจากจะต้องผ่ากระสุนออกแล้ว ร่องรอยบาดเจ็บตามร่างกายรวมถึงอาการฟกช้ำภายในก็ยังคงต้องรักษาอย่างใกล้ชิดด้วยเช่นกันและในฐานะที่สายป่านเป็นผู้หญิงของเจ้านาย ลูกน้องอย่างเขาก็เสนอให้เจ้าหล่อนพักค้างที่นี่ เผื่อว่าวันถัดไปไตรพัฒน์ตื่นฟื้นแล้วต้องการเจอหน้าเธอ เนื่องจากล่วงรู้ดีว่าตลอดเวลาที่ไม่ได้เจอหน้ากันเจ้านายของเขานั้นโหยหาเธอมากเพียงใด“ป่านนอนไม่หลับน่ะค่ะ เลยหยิบบันทึกการฝึกงานมานั่งทำไปพลาง ๆ” สายป่านหันไปมองยังต้นเสียงก็เห็นว่าเป็นมารุตที่เดินถือไฟฉายเข้ามา พอเจอกับใบหน้าเรียบนิ่งเคร่งขรึมก็ทำให้เธอถึงกับยิ้มแหย เนื่องจากรู้ดีว่าที่นี่ไม่ใช่บ้านของตัวเองที่จะสามารถทำได้ตามอำเภอใจ“แล้วทำไมไม่ทำบนห้องล่ะครับ ห้องคุณไตรก็มีโต๊ะทำงานอยู่” เขาถามเสียงเข้ม เรียวคิ้วยังคงขมวดมุ่นเพราะไม่เข้าใจว่าท

บทที่ 35ช่วยฉัน (1)หลายวันผ่านไปอาการของคุณไตรดีขึ้นตามลำดับ ด้วยเดิมทีร่างกายที่แข็งแรงอยู่แล้วจึงทำให้บาดแผลถูกยิงและรอยฟกช้ำตามตัวบรรเทาลงไปมาก หากแต่ช่วงนี้อากาศเปลี่ยนจึงทำให้คุณไตรป่วยไข้ตัวร้อนรุม ๆ และไอคอแห้ง ซึ่งหน้าที่ในการดูแลเขาตอนนี้ก็ตกมาอยู่ที่ฉันไปโดยปริยาย“เดี๋ยวผมช่วยนะครับนายหญิง”เสียงที่เอ่ยแทรกขึ้นทำเอาฉันหยุดฝีเท้าชะงักงัน ทั้งตกใจกับการปรากฏตัวของลูกน้องคุณไตร ทั้งแปลกใจกับสรรพนามที่เขาเรียกกันเมื่อครู่ กระทั่งร่างสูงใหญ่บึกบึนเดินมาหยุดยืนอยู่ตรงหน้า ก่อนจะรับกะละมังที่เตรียมสำหรับการเช็ดตัวให้กับคุณไตรไปถือเอาไว้ฉันมั่นใจว่าตัวเองไม่ได้หูเพี้ยนว่าเขากำลังเรียกฉัน ‘นายหญิง’ จริง ๆ“นายหญิงจะไปเช็ดตัวนายใช่ไหมครับ เดี๋ยวผมช่วยถือไปให้ครับ”“เอ่อ...” เป็นอีกครั้งที่ฉันนิ่งงันและกะพริบตาปริบ ๆ“มีอะไรหรือเปล่าครับ” เป็นเสียงของพี่มารุตที่ดังแทรกขึ้น มันทำให้ฉันได้สติและหันไปมองคาดว่าอาการตกตะลึงคงจะเข้าตาจนถึงกับต้องเดินมาถาม แถมตอนนี้ลูกน้องของเขาก็ค้อมศีรษะลงเล็กน้อย และไม่ได้แก้ไขกับสรรพนามที่เรียกกันอีกด้วย“ผมมาช่วยนายหญิงถือกะละมังน่ะครับ แต่อยู่ ๆ น

บทที่ 37ไม่เคยพอ“คุณไตร...” ฉันพยายามเปล่งเสียงเรียกรั้งให้เขาหยุด หากแต่มันบางเบาและถูกกลืนกลับลงสู่ลำคอดังเดิมเมื่อริมฝีปากฉกฉวยทาบทับซ้ำแล้วซ้ำเล่าสติของฉันถูกพรากให้ดำดิ่งอยู่ในห้วงปรารถนา ลอยล่องไปกับสัมผัสรสจูบไหวหวามของเขาจนไม่อาจกู่กลับได้อีกต่อไปฉันหลับตาพริ้มตอบรับและตอบสนอง ปล่อยตัวปล่อยใจและส่งมอบให้เขาทั้งหมด มือสองข้างยกขึ้นคล้องที่ต้นคอหนา บดเบียดร่างกายให้แนบชิดคลอคลึงหวังเป็นอันหนึ่งอันเดียวกันริมฝีปากของเราบดคลึงกันเนิ่นนานจนไม่รู้เลยว่าเวลาล่วงเลยไปมากเท่าไร กระทั่งรู้ตัวอีกทีเสื้อผ้าบนร่างกายของตัวเองและเขาได้หลุดหายไปจนหมดแล้วความเปลือยเปล่าถูกกระทบด้วยลมแอร์เย็นฉ่ำ ครั้นสติดวงน้อย ๆ อันเลือนรางถึงได้ย้อนคืนกลับมา จนมันประมวลได้ว่าตอนนี้คุณไตรกำลังเริ่มต้นบทบรรเลงขึ้นแล้ว“คุณไตรไม่ใส่ถุงเหรอคะ” ฉันเอ่ยถามเสียงบางเบา ตอนที่ผงกหัวมองถึงได้เห็นว่าเขากำลังชักรูดลำกายอวบก่อนจะกดจ่อพร้อมสอบกระทั้นที่ปากทาง“อยากสด ได้ไหม?”“ดะ...ได้ค่ะ ป่านกินยาคุมอยู่”“ก็ดี” สิ้นคำตอบเอวหนาก็สอบเข้าหาจนฉันสะดุ้งโหยงแม้ว่าช่องทางจะฉ่ำเยิ้มพร้อมพรักเป็นอย่างดี แต่ด้วยขนาดที่แตกต

บทที่ 39ผิดแผน“พี่นุ้ยจะเอาอะไรคะ เดี๋ยวป่านไปสั่งให้ค่ะ” สายป่านถามหลังจากที่เดินเข้ามาด้านในร้านกาแฟพร้อมกับหัวหน้าที่ดูแลการฝึกงาน“อืม...เอาอะไรดีนะ เอาเลมอนโซดาดีกว่า เบื่อพวกกาแฟแล้ว อะนี่จ้ะ เอาเงินนี่จ่ายนะ ป่านเองก็สั่งมาด้วยเลย” ครุ่นคิดรายการที่จะสั่งไม่นานก็ตัดสินใจได้ เธอหยิบธนบัตรส่งให้กับเด็กสาว พร้อมกับกำชับให้สั่งเครื่องดื่มมาด้วยกัน เนื่องจากรู้ดีว่าจะต้องได้รับการปฏิเสธกลับมาเช่นทุกครั้ง“เลี้ยงป่านอีกแล้วง่า พี่นุ้ยอย่าใจดีนักสิคะ ถ้าป่านฝึกงานเสร็จแล้วป่านคงใจหายแย่ที่จะไม่ได้เจอหัวหน้าใจดีแบบพี่นุ้ยอีก” สายป่านส่งสายตาอ้อน หากแต่คำพูดที่เอื้อนเอ่ยล้วนออกมาจากหัวใจทั้งสิ้น“พี่ต่างหากที่ใจหาย นี่ก็เหลืออีกไม่ถึงเดือนแล้วด้วย เฮ้อ...ฝึกงานเสร็จแล้วก็มาสมัครที่นี่ได้นะป่าน บริษัทเรายินดีต้อนรับเสมอ”“โหย ป่านนี่เด็กเส้นดี ๆ นี่เอง”“แน่นอนสิ บอกไปเลยนะว่าเป็นเด็กพี่นุ้ย ไม่มีใครกล้าแหย็มแน่!”“คิก ๆ ป่านไปสั่งเครื่องดื่มดีกว่า พี่นุ้ยไปนั่งรอที่โต๊ะก่อนนะคะ เดี๋ยวป่านเอาไปเสิร์ฟให้ถึงที่เลย” หญิงสาวส่งยิ้มร่าก่อนจะเดินแยกไปยังเคาน์เตอร์เครื่องดื่ม และเลือกสั่งตามร