All Chapters of RISK LOVE ร้ายเสี่ยงรัก: Chapter 51 - Chapter 60

บทที่ 50ยอมทุกอย่างสายป่านเดินทางโดยเรียกรถผ่านแอปพลิเคชันมายังบ้านของตัวเองที่อยู่ในซอยเล็ก ๆ ครั้นถึงจุดหมายก็ไม่รีรอที่จะรีบเข้าไปในตัวบ้านซึ่งปิดสนิท หากแต่ลึก ๆ เธอย่อมรู้ดีว่าพี่สาวของเธออยู่ด้านในและแน่นอนว่าไม่ได้อยู่คนเดียว...“พี่ด้าย!” ทันทีที่ประตูเปิดออก ระดับสายตาของสายป่านปะทะเข้ากับร่างของพี่สาวที่ตอนนี้นอนกองอยู่ที่พื้นอย่างคนไร้สติหญิงสาวรีบวิ่งเข้าไปโอบประคอง พยายามจับใบหน้าและเรียกรั้งด้วยระดับน้ำเสียงที่ดังขึ้น แต่ก็ไม่มีวี่แววที่พี่สาวของเธอจะฟื้นตื่นขึ้นมา กระทั่งได้ยินเสียงหัวเราะแผ่วเบาในลำคอของคนคนหนึ่งที่เพิ่งเดินลงมาจากชั้นบนก็ทำให้สายป่านพรั่งพรูหยาดน้ำตาออกมาทันที“คุณทำอะไรพี่ฉัน! ทำไมพี่ฉันถึงสลบไปแบบนี้” นอกจากจะไม่ตอบสนอง ร่องรอยฟกช้ำและบาดแผลตามร่างกายก็บ่งบอกได้เป็นอย่างดีว่าพี่สาวของเธอโดนทำร้ายมา“กูก็แค่สั่งสอนเมียกูนิดหน่อย ฮึ...เรื่องผัวเมียมึงจะแส่ทำไมวะ!” เรย์เดินลงบันไดมาด้วยท่าทางยิ้มแย้ม ผิดกันกับสายป่านที่ร้องไห้จนแทบหลั่งเป็นสายเลือดสภาพของเส้นด้านในตอนนี้เรียกได้ว่าย่ำแย่มาก สลบไสลไร้สติ ตามร่างกายมีร่องรอยบาดเจ็บ ใบหน้ามีรอยตบและโ

บทที่ 52ลวงรถยนต์คันหรูขับแล่นมาตามแถบชานเมือง กระทั่งเข้าสู่พื้นที่เปลี่ยว สองข้างทางเป็นเพียงทุ่งนากว้างไกล ยิ่งตอนนี้มืดค่ำแล้วแสงจากไฟหน้ารถเท่านั้นที่สาดส่องไปตามหนทาง ไม่มีแม้กระทั่งไฟหลวงรอบข้างให้ความสว่าง ไม่มีแม้กระทั่งการสัญจรผ่านของรถรา รวมไปถึงผู้คนก็ยังไม่ปรากฏให้เห็นสักเสี้ยวสายป่านที่นั่งอยู่เคียงข้างกับแพทย์สาวถึงกับตัวซีดสั่น พยายามมองเพื่อหวังหาทางรอด แม้ว่าทางที่ลูกน้องของไตรพัฒน์ขับมานั้นไม่ใช่ทางคุ้นเคยหรือเป็นจุดหมายโกดังใหญ่ตามกำหนดที่เขาจะส่งของล็อตใหญ่ นึกแปลกใจอยู่ไม่น้อยที่คนของเขาขับพามาในทางแบบนี้ แต่ความสงสัยกลับไม่สำคัญเท่ากับการเอาตัวรอด“นายสั่งให้มาที่นี่จริง ๆ เหรอครับหมอริน ทางมันเปลี่ยวมากเลยนะครับ” ชายชุดดำที่นั่งฝั่งคนขับเอ่ยขึ้น พลางใช้สายตามองผ่านกระจกมองหลังไปยังแพทย์ประจำตัวของผู้เป็นนายด้วยความแปลกใจ“นั่นสิครับ ผมว่าหมอรินน่าจะจำทางผิด ผมขอโทรถามพี่รุตก่อนดีกว่า จะได้ไม่เสียเวลา” ชายอีกคนที่นั่งเบาะข้าง ๆ เอ่ยขึ้น ใบหน้าขมวดมุ่น ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาตั้งใจจะต่อสายหาหัวหน้าอย่างมารุต“ฉันสั่งอะไรก็ทำ! ไม่ต้องโทรหาใครทั้งนั้น ขับไป!” เ

บทที่ 54ความแค้นในอดีต“ไอ้ไตร!” เรย์หันขวับมองไปยังต้นเสียงด้วยความตื่นตกใจ ร่างกายที่ถูกกระสุนเฉียดผ่านสั่นเทิ้มไปทั้งตัวความบาดเจ็บที่พึงมีกลับไม่ได้ครึ่งของเศษเสี้ยวความตกใจกับภาพตรงหน้าเลยด้วยซ้ำ เฉกเช่นกับหญิงสาวข้างกายอย่างแพทย์สาว ที่ตอนนี้กำลังเบิกตากว้าง หันซ้ายหันขวาพยายามหาทางหนี หากแต่เห็นเพียงลูกน้องของไตรพัฒน์ที่ยืนล้อมรอบดักไว้จนหมด“คุณไตร! ทำไมคุณถึง...” หมอรินถามเสียงสั่น มั่นใจว่าสิ่งที่ตัวเองเห็นนั้นไม่ได้ผิดเพี้ยนไปแต่อย่างใดเธอเห็นว่าไตรพัฒน์ถูกยิงที่หน้าอกข้างซ้าย ทั้งยังล้มลงต่อหน้าต่อตาหลังจากที่กระสุนเจาะผ่าน แต่ทำไมเพียงระยะเวลาแค่ไม่กี่สิบนาทีเขาถึงได้เหมือนคนปกติและมาปรากฏตัวให้เห็นแบบนี้“หมอจะถามว่าทำไมฉันถึงไม่ตายงั้นเหรอ?” มาเฟียหนุ่มเอ่ยแทรกเมื่อเห็นท่าทีลนลานของแพทย์ประจำตัว มุมปากยกยิ้มหยัน สีหน้าบ่งบอกถึงชัยชนะที่ไม่มีใครอาจล่วงรู้ได้ว่ามันเกิดขึ้นในรูปแบบไหน“นั่นสินะ...ทำไมฉันถึงไม่ตาย คงเพราะได้เสื้อกันกระสุนแน่ ๆ จริงไหมวะไอ้รุต” เสียงเข้มเอ่ยปนขบขัน เขาแค่นหัวเราะพลางหันไปมองยังมือขวาข้างกายที่ตอนนี้ก็มีความสะใจปรากฏไม่ต่างกันทว่าสิ่งที่ไ

บทที่ 56แยกจากข่าวการจับกุมผู้ค้ายาเสพติดรายใหญ่เป็นที่น่าสนใจกับสังคมและประชาชนถ้วนหน้า เหตุเพราะผู้เกี่ยวข้องล้วนเป็นถึงนักธุรกิจร่ำรวยทั้งยังมีหน้ามีตาในสังคม แต่กลับเลือกเดินทางผิดเข้ามายุ่งเกี่ยวกับยาเสพติดที่เป็นปัญหาวิกฤตระดับชาติเพียงข้ามคืนกระแสข่าวที่เคยเกิดขึ้นกับไตรพัฒน์ก็หายลับไปและถูกแทนที่ด้วยข่าวของเรย์ทั้งหมด นอกจากเรย์จะถูกจับกุมตัวด้วยสภาพร่างกายย่ำแย่เจียนตายแล้ว ธุรกิจและสมบัติทุกอย่างที่เพียรสร้างมาก็พังทลายลงต่อหน้าต่อตา โดยมีจุดจบที่แทบไม่ต่างจากบิดาเลยสักนิด“ข่าวของไอ้เรย์ตอนนี้สังคมกำลังจับตามองกันมาเลยครับนาย เห็นว่าตำรวจบุกค้นโรงงานยานรกของมันก็เจอหลักฐานจนดิ้นไม่หลุด แถมโรงงานที่ประเทศเพื่อนบ้านก็ถูกทลายด้วยเหมือนกันนะครับ” มารุตรายงานต่อผู้เป็นนายเหตุการณ์ทั้งหมดเกิดขึ้นเมื่อคืน หากแต่เช้าตรู่ของวันนี้ข่าวกลับแพร่กระจายไปเป็นวงกว้าง สร้างความสั่นสะเทือนกับวงการธุรกิจกันเสียยกใหญ่ เพราะคนที่ร่วมลงทุนกับเรย์ต่างก็หวาดหวั่นตามไปด้วยว่าจะถูกเอี่ยวกับเรื่องที่ไม่เกี่ยวข้อง“ฮึ คนที่คิดทำลายกูมันก็ต้องเจอแบบนี้แหละ ถึงมันจะต้องอยู่รักษาตัวแต่ยังไงมันก็ต้อง

บทที่ 58สัมภาษณ์งานSAIPAN’S PART ;“ป่าน พี่กลับมาแล้ว นี่พี่ซื้อก๋วยเตี๋ยวมาฝากด้วยนะ ยังไม่ได้กินมื้อเที่ยงใช่ไหม” เสียงเรียกจากหน้าประตูทำให้ฉันรีบหันไปมองด้วยความตกใจ จากเดิมที่กำลังซักผ้าตากผ้าก็รีบเดินกลับเข้ามาถึงได้เห็นว่าเป็นพี่สาวของตัวเองที่กำลังหอบหิ้วทั้งกระเป๋าและถุงก๋วยเตี๋ยวไว้ในมือทั้งสองข้าง“โห กลิ่นหอมทะลุถุงออกมาเลยค่ะ แล้วทำไมกลับไวจัง เพิ่งเที่ยงนิด ๆ เองนะ” ฉันทำท่าสูดดมกลิ่นหอม ๆ ของน้ำก๋วยเตี๋ยว แต่ครั้นสายตาเหลือบเห็นนาฬิกาถึงได้คิดแปลกใจที่พี่สาวกลับมาในเวลาแบบนี้“ก็พักเที่ยงไง พี่เลยกลับมากินข้าวกับแกที่นี่ เบื่อกินกับที่ทำงานแล้วอะ” พี่ด้ายตอบพร้อมรอยยิ้ม ก่อนจะเดินไปหยิบจานชามที่ชั้นวางและกลับมายังโต๊ะกระจกเล็ก ๆ ซึ่งเป็นโต๊ะที่ใช้สำหรับการกินข้าวด้วยกันสองคน“คิดถึงน้องก็บอกมาเถอะน่า” ฉันแกล้งแหย่และส่งเสียงหัวเราะออกมา แต่สิ่งที่ได้รับกลับเป็นดวงตากลมโตที่ถลึงใส่ด้วยความดุดันอย่างที่ชอบทำอยู่บ่อย ๆ“ก็แกอยู่ห้องคนเดียว ที่ทางก็ยังไม่ชิน แถมพวกคนเมาแถวนี้มันก็ชอบแซวเวลาเดินผ่านด้วย พี่เป็นห่วงไม่อยากปล่อยให้แกอยู่คนเดียวนาน ๆ”หอพักที่นี่อยู่ในซอยเล็