All Chapters of ขวัญชีวาซาตาน: Chapter 11 - Chapter 20

บทที่11. เหมือนโลกหยุดหมุนอีกครั้งหนุ่มสาวมองสบตากันนิ่งอยู่ชั่วครู่แม้ในระยะที่ไม่ใกล้นักแต่เหมือนมีสายใยบางอย่างที่ทำให้ใจสองดวงเต้นกระหน่ำและไหวสะท้านอย่างไม่อาจจะอธิบายได้...“เธอเป็นลูกสาวของเพื่อนคุณลุงค่ะ ริสาจำไม่ได้ว่าชื่ออะไร หน้าตาน่ารักดีนะคะ แต่เธอมีคนรักแล้ว” นริสาเอ่ยขึ้นน้ำเสียงแฝงไว้ด้วยความอิจฉาไม่น้อย“อ้อ เหรอครับ” ไม่รู้ทำไมธีโอถึงได้รู้สึกหงุดหงิดที่รู้ว่าเจ้าหล่อนมีเจ้าของแล้ว ชายหนุ่มตัดใจเดินตามริสาไปหานายอำเภอวันชัยแต่ดวงตากลมโตและใบหน้ากระจุมกระจิ๋มน่ารักของสาวเจ้ายังคงรบกวนจิตใจเขาไม่หาย ผู้หญิงหน้าตาลักษณะอ่อนหวานแบบนี้ไม่เคยอยู่ในลิสต์ในสเป๊กของคู่ควงของเขาเลยแต่ทำไมเขาถึงได้กระวนกระวายคิดถึงแต่เจ้าหล่อนกันนะ ธีโอหงุดหงิดเพิ่มมากขึ้นแต่ชายหนุ่มพยายามระงับอารมณ์และสีหน้าให้เป็นปกติ...ในขณะเดียวกันนั้นเองขวัญชีวาเองก็รู้สึกว่าร่างกายของเธอชาวาบตั้งแต่หัวจรดเท้าที่เห็น เขา สามีในนามของเธอปรากฏตัวขึ้นที่นี่ ดีที่ว่าเธอเล่นเพลงจบแล้วจึงเห็นเขา หากว่าเห็นธีโอตอนที่กำลังเล่นดนตรีอยู่ไม่แน่ว่าเธออาจจะเล่นผิดเพี้ยนไปก็ได้ด้วยความตกใจและคาดไม่ถึง..เขามาทำไม แต่เ

บทที่13.ขวัญชีวายืนนิ่งจ้องมองชายหนุ่มที่ลุกขึ้นยืนมองเธอนิ่งอย่างตะลึงเล็กน้อยใจสาวเต้นระรัวเนื้อตัวเย็นเฉียบขึ้นมาทันทีและแทบจะก้าวขาไม่ออกเลยทีเดียวเมื่อพบเขาอีกครั้ง...ธีโอ.. ธราดล แอนเดอร์สัน สามีของเธอนั่นเอง..“หนูเล็กมานั่งตรงนี้ก่อนลูก แดนด้วยมานี่มา มารู้จักกับลูกชายเพื่อนลุงด้วย”“ค่ะคุณลุง” ขวัญชีวาซึ่งเปลี่ยนชุดมาสวมเดรสกระโปรงสีชมพูหวานๆ แบบเรียบร้อยอ่อนหวานเดินมานั่งข้างๆ นายอำเภอวันชัยโดยธีโอมองตามเธอทุกฝีก้าว...“ธีโอ นี่ชายแดนนะ เป็นลูกชายเพื่อนลุงเหมือนกันเขาเป็นเจ้าของไร่ติดกันกับไร่หนูเล็กนั่นล่ะ แดน นี่ธีโอลูกชายของไอ้ธัชเพื่อนลุง น่าจะอายุเท่ากันละมั้ง” นายอำเภอวันชัยแนะนำหนุ่มๆ ทั้งสอง“ยินดีที่ได้รู้จักครับ..” ชายแดนเป็นฝ่ายที่ค้อมศีรษะให้ก่อน ใบหน้าหล่อเหลาคมคายยิ้มละไม“ยินดีเช่นกันครับ” ธีโอเองก็ค้อมศีรษะและยิ้มให้ชายแดนเช่นกันแม้ในใจจะกรุ่นๆ เมื่อจำได้ว่าชายหนุ่มคนนี้คือคนเดียวกับที่ประคอง เมียของเขา ลงมาจากเวทีการแสดงด้วยท่าทางสนิทสนม...“ชีวามาลาคุณลุงกลับค่ะ”“แล้วกลับยังไงล่ะลูก”“ผมจะไปส่งน้องชีวาเองครับคุณพ่อ” ชายแดนจะเรียกนายอำเภอวันชัยว่าคุณพ่อเพ

บทที่15.“อรุณสวัสดิ์ครับนมนวล ชีวา..” ชายหนุ่มเรียกแม่นมของเธอเช่นเดียวกับที่เธอเรียกอย่างสนิทสนม แล้วเขาไปสนิทสนมกันตอนไหน..“ค่ะ..” หญิงสาวตอบรับสั้นๆ แล้วเดินเข้าบ้านไปเพราะไม่รู้จะคุยอะไรกับเขา ความอึดอัดแปลกๆ อัดแน่นอยู่ในอก“นมตั้งโต๊ะอาหารเลยนะคะคุณหนู”“ค่ะ” ขวัญชีวาบอกเบาๆ แล้วเดินออกไป ชายหนุ่มมองตามหญิงสาวผู้ได้ชื่อว่าเป็นภรรยาไปอย่างครุ่นคิดเช่นเดียวกันว่าจะเริ่มต้นอย่างไรดี... มันไม่ได้ง่ายอย่างที่คิดเอาไว้เลย...หนุ่มสาวนั่งรับประทานอาหารกันเงียบๆ โดยที่ไม่ได้พูดคุยอะไรกันจนเมื่ออิ่มแล้วขวัญชีวาก็ลุกขึ้นแล้วพูดกับเขาก่อน“ฉันไม่รู้ว่าคุณมาที่นี่ทำไมนะคะ แต่เราควรคุยกันให้จบๆ กันไป จะได้ไม่ต้องอึดอัดกันทั้งสองฝ่าย” ธีโอเงยหน้ามองหญิงสาวตรงหน้าอย่างทึ่งๆ จากเมื่อคืนที่เขาเห็นเธอนิ่งเงียบท่าทางสงบเสงี่ยมอ่อนหวานเรียบร้อยที่เขาคิดว่าเธอจะต้องว่านอนสอนง่ายไม่มีฤทธิ์มีเดชอะไร แต่แววตาของหญิงสาวตรงหน้าทำให้ธีโอรู้ได้ทันทีว่า ขวัญชีวาเป็นคนประเภท อ่อนนอกแข็งใน...“พูดมาก็ดีแล้ว ฉันเองก็มีเรื่องจะคุยกับเธอเหมือนกัน”“ถ้าอย่างนั้นเชิญที่ห้องทำงานค่ะ” หญิงสาวเดินนำหน้าไปก่อนธีโอถอ

บทที่17.ทางด้านธีโอซึ่งเดินออกมาจากห้องทำงานแล้วก็เดินเลยมาที่ระเบียงบ้านซึ่งกว้างขวางสามารถมองเห็นไร่ส้มด้านนอกได้เกือบทั้งไร่ ด้วยสายตาของคนที่เคยผ่านการทำงานมามากรู้ได้ทันทีว่าที่นี่เคยรุ่งเรืองแค่ไหน ภาพผลส้มสีทองเหลืองอร่ามเต็มพื้นที่ภาพคนงานมากมายเดินยิ้มหัวทำงานอย่างมีความสุขมันเคยเกิดขึ้นที่นี่...แม้เขาจะดูเหมือนเป็นเป็นนักธุรกิจหนุ่มไฟแรงที่หยิบจับแต่ปากกา เหมือนว่าเขาเป็นชายหนุ่มเจ้าสำอางที่ลอยไปลอยมาสนุกสนานกับหญิงสาวเหมือนหนุ่มโสดทั่วไป แต่น้อยคนจะรู้ว่าธีโอไม่ได้มีรูปลักษณ์นักธุรกิจหนุ่มไฟแรงหรือหนุ่มสังคมชั้นสูงเพียงด้านเดียว เขาเองก็เคยผ่านประสบการณ์เฉียดตายและต้องลำบากทำงานหนักมาก่อน ในช่วงที่ครอบครัวตกต่ำย่ำแย่ ในขณะที่บิดากับมารดาต้องพยายามทำงานหนักฝ่าฟันอุปสรรค์เพื่อพยุงฐานะทางครอบครัวเขาเองก็ต้องไปอยู่กับญาติซึ่งทำไร่ทำฟาร์มม้าแถบชนบทอังกฤษ เคยทำงานหนักเพื่อแลกเงิน เพื่อให้มีชีวิตรอด ปืนผาหน้าไม้เขาเองก็หยิบจับจนมือกร้านในช่วงที่บิดาก่อร่างสร้างตัวใหม่ทั้งถูกปองร้ายและต้องต่อสู้เพื่อป้องกันรักษาชีวิตของตนเองทำให้เขาไม่อาจจะนิ่งเฉย การต่อสู้ทุกรูปแบบเขาฝึก อาวุธทุ

บทที่ 19.“นี่แนะ สมน้ำหน้าเหรอ” ชายแดนหมั่นไส้คนที่แลบลิ้นใส่เขกหน้าผากมาเบาๆ ไปหนึ่งทีไม่เบานัก...“โอ๊ย พี่แดน.. มันเจ็บนะ”“เจ็บสิดีจะได้ไม่เที่ยวล้อเลียนคนอื่น เด็กอะไรนิสัยแย่” ด้วยครอบครัวสนิทสนมกันชายแดนจึงกล้าต่อว่าหญิงสาวตรงๆ“หึ ริสาโกรธแล้วนะ ไอ้พี่แดนใจยักษ์..” โดยไม่ทันตั้งตัวชายแดนถึงกับเสียหลักล้มเมื่อนริสาโผนเข้ามาผลักเขาด้วยความโมโหและด้วยความลืมตัวชายแดนก็คว้าเอาแขนเรียวของคนที่ผลักเขามาด้วยทำให้นริสาล้มทับอยู่บนอกกว้างของเขา“นี่คิดจะปล้ำริสาเหรอ พี่แดนบ้าก้ามนี่แน่ะๆ” โดยไม่ทันตั้งตัวและไม่ให้เขาได้พูดอะไรนริสาก็ลุกขึ้นนั่งทับเขาไว้แล้วทุบกำปั้นน้อยๆ ลงกับอกกว้างของเขาระรัวเลยทีเดียว“โอ๊ยๆ พอแล้วยายเด็กบ้า เจ็บนะ โอ๊ย..” ชายแดนปัดป้องพัลวันก็กำปั้นเล็กๆ นั่นมันร้ายกาจน้อยเสียเมื่อไหร่และเมื่อจะเสียเปรียบชายแดนจึงรวบมือเล็กไว้ทั้งสองข้างแล้วจับไพล่ไว้ด้านหลังในขณะที่คนโดนพันธนาการไว้ดิ้นเร่าๆ ด้วยความฉุนเฉียว“โอ๊ย เจ็บนะ ปล่อยแขนริสาเดี๋ยวนี้เลย”“ดิ้นสิ ดิ้นแรงๆ เลยจะได้เจ็บมากกว่านี้” ชายแดนท้าซึ่งคนที่อยู่บนตัวเขาก็รับคำท้าซึ่งการที่เธอนั่งคร่อมทับเขาอยู่แบบนี