บททั้งหมดของ THE BOY พ่อตามขา: บทที่ 91 - บทที่ 100

ความแล้วฉันก็หยุดนวดคว้าคอเสื้อขึ้นมาจัดเพื่อไม่ให้สายตาซุกซนเห็นร่องรอยพวกนั้น รอยที่เป็นฝีมือของพี่ตามใช่เขาไม่ทำเอาไว้ตรงช่วงคอแต่ใครจะคิดว่าตั้งแต่ช่วงไหล่ลงมามันแทบไม่หลงเหลือที่ว่าง“หึ...” เสียงครางดังอยู่ในลำคอ “งั้นคืนนี้คงได้โรคจิตอีกแน่”“พ่อตามขา” แต่แล้วก่อนที่ฉันจะระเบิดอารมณ์ด่าคนตรงหน้าร่างเล็กป้อมก็วิ่งมาหยุดตรงหน้าผู้เป็นพ่อไม่นานร่างต้องตาก็ลอยขึ้นไปนั่งจุ่มปุ๊กบนตักใหญ่เป็นที่เรียบร้อย “แม่ตูนขาสวัสดีค่า วันนี้พ่อตามขาซื้อหนมให้ต้องตากินด้วย”ลูกน้อยฉันอวดใหญ่เลยเด็กน้อย“งั้นพี่กลับก่อนนะคะคุณตูน”“ขอบคุณค่ะพี่นาที่ทำงานล่วงเวลา” ฉันซึ้งใจจริงๆ เพราะพี่นาดูแลต้องตาดีมาก ไม่เคยผิดพลาดสักครั้งพอสิ้นเดือนฉันจึงให้พี่ตามให้เงินพิเศษอยู่บ่อยๆ เพื่อเป็นรางวัลของคนขยัน ร่างพี่นาลับตาจากนั้นก็กลับมามองร่างเล็กของลูกสาว “แล้ววันนี้เด็กดีของแม่เรียนอะไรบ้างเอ่ย?”“ครอบครัวค่า”แต่แล้วความสดใสเมื่อก่อนหน้าที่แสดงก็หายไปหลงเหลือเพียงใบหน้ากลมแก้มยุ้ยสลดลงอย่างเห็นได้ชัด ต้องตาหันใบหน้าซบลงตรงหน้าอกของพี่ตามมือหนึ่งกำเสื้อผู้เป็นพ่อเอาไว้แน่นส่วนอีกมือก็กอดไปด้านหลัง ความผิดป

“คิกๆ พ่อตามขาดูแม่ตูนทำหน้าเหมือนกระเป๋าเลยค่า”“พ่อก็ว่า”เดี๋ยวนะ...นี่ต้องตาเปรียบแม่กับเจ้ากระเป๋าเลยหรอ สองพ่อลูกหัวเราะกันอย่างสนุกสนานจนกระทั่งนมต้องตาหมดฉันจึงไล่ทั้งสองคนไปทานข้าวที่ห้องอีกโซนหนึ่งพร้อมกับตัวเอง อาหารหลากหลายยังมีไอร้อนเพราะพี่นาทำเอาไว้พอทานเสร็จด้วยเวลาที่นานพอสมควรฉันหอมแก้มต้องตาและบอกให้พี่ตามพาลูกขึ้นไปด้านบนส่วนตัวเองต้องเก็บจานชามล้างก่อน“อย่าลืมแปรงฟันนะจ๊ะ” ฉันย้ำกับลูกอีกครั้ง“ค่าแม่ตูนขา” ต้องตายิ้มอวดฟันแฉ่งจงอดไม่ได้ที่จะก้มลงไปหอมแก้มลูกสาวอีกครั้ง “ไปกันค่าพ่อตามขา วันนี้ต้องตาอยากขี่เครื่องบิน”ฉันมองลูกกางแขนเพื่อรอให้ผู้เป็นพ่ออุ้มขึ้นคว่ำหน้าลงในแนวนอนเหมือนลำของเครื่องบินบนกลางอากาศ ริมฝีปากเล็กยู่ให้มีเสียงบรึ้นๆ ตามมาซึ่งพี่ตามก็ตามใจต้องตามาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้วมีเหรอที่จะไม่ตอบสนองพอสองพ่อลูกลับไปฉันจึงได้จัดการล้างทำความสะอาดขึ้นมาชั้นบนได้อีกครั้งก็ตอนที่ต้องตานอนสิ้นฤทธิ์หลับไปแล้วในห้องของตัวเอง“ฝันดีนะตัวแสบของแม่ตูนขา”ฉันเลือกจูบลงหน้าผากของลูกสาวอย่างแผ่วเบาก่อนผละออกมาจากห้องด้วยความเงียบงันเดินเข้าห้องอนของตัวเองก็พบกับคว

ครั้งนี้ฉันก็ต้องได้ผลเหมือนกัน“อย่าอ้อน อยากให้จับกดหรือไง” เมื่อได้ยินประโยคนี้ฉันถึงกับยู่ยี่ปากเพราะอะไรนะทำไมถึงชอบโยงเข้าเรื่องบนเตียงอยู่เรื่อยไป “ว่าแต่ทำไมไม่ติดสักทีทำทุกคืนคืนละหลายรอบ ยาบนหัวเตียงก็ทุบจนแหลกหมดแล้วหรือว่าตูนแอบคุม”ยาที่พี่ตามเอ่ยก็คือยาคุมของฉันเองเมื่อเดือนก่อนรู้ไหมว่าพอฉันจะหยิบกินยาทั้งแผงถูกทุบละเอียดแต่ยังอยู่ในแผงโชว์ไว้ให้ฉันหงุดหงิดใจเล่นบนหัวเตียงตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมาฉันก็ปล่อยไม่คุม...“...”“อยากเป็นเมียหลวงหรือไง อยากให้พี่มีคนอื่นเหรอ ยอม?”“แล้วใครกันจะยอมให้มีเมียสองสาม ฝันไปเถอะ”“แล้วใครจะยอมมีกัน มีเมียคนเดียวปัจจุบันก็พอ”ที่พอนี้พี่ตามคงปวดหัวกับฉันและลูกพอๆ กันนั่นแหละเพราะความรับผิดชอบทุกอย่างเข้าไปรุมที่เขาหมด บางครั้งฉันจึงเห็นพวกเฮียติเข้ามาช่วยด้วย พี่ตามโชคดีมากในเรื่องเพื่อนฝูงทุกคนล้วนจริงใจมีอะไรก็ชอบมาช่วยโดยที่ไม่ต้องได้เอ่ยปากขอข้อนี้ฉันอิจฉามากที่สุดถึงปัจจุบันตัวเองจะมีเพื่อนรักแล้วหนึ่งคนก็ตาม“ตูนไม่ได้คุมแล้ว” ฉันตัดสินใจบอกพี่ตามไปตรงๆ เพราะคิดว่ายังไงมันก็ไม่มีผลอะไรให้น่าเสียหายสักหน่อย ถ้าเกิดลูกมาจริงก็อุ้ม

เสี่ยว... ไม่ไหว... เหมือนมีผีเสื้อบินวนสัมผัสร่างกาย... ความปั่นป่วนปะทุขึ้นตรงกลางท้องวนเวียนพัดผ่านหมุนวนราวกับกองพายุขนาดเล็กอยู่ตรงนั้นเรื่อยๆ บางครั้งก็แทรกซึมเข้าความรู้สึกให้ฉันมีอาการบิดป่วนกับความเร้าร้อน ทุกครั้งในยามสัมผัสส่วนนั้นความวาบหวิวก็เริ่มขึ้น ฉันเริ่มจิกเล็บมือเล็บเท้ากับผ้าปู... ยิ่งเมื่อลิ้นร้อนตวัดซอกซอนหาความหวานของทุกมุมไม่ว่าทางซ้ายทีขวาทีไม่นับการลากปลายลิ้นขึ้นลงเสียดสีไปมาความเร็วของมันก็ยิ่งเพิ่มมากเท่านั้น ไม่ทันไหร่ร่างกายฉันก็ตอบสนองโดยการแอ่นสะโพกขึ้นรองรับการกระทำด้วยความเติมใจ อารมณ์อันปั่นป่วนของตัวเองทำให้ผิวรุ่มร้อนราวกับจะเต่งแตกออกให้ได้ จากจุดเสี่ยวซ่านครางไม่ได้ศัพท์กลับกลายเป็นกระตุกสั่นแรงบ่งบอกว่าพร้อมแล้ว “เสี่ยว.. พะ พี่ตาม อือ...” “ยั่ว” สุดแล้วเหมือนร่างกายขึ้นไปอยู่จุดสูงสุดล่องลอยอยู่บนนั้น มือไม้ฉันต้องจิกบิดลงบนผ้าปูเพื่อหวังผ่อนคลายความรู้สึกแต่กับกลายเป็นการขยับตัวเคลื่อนที่ไปมาพอคนตัวใหญ่เห็นสองเต้าใหญ่หน้าอกส่ายไปมาก็เหมือนว่าฉันกำลังยั่วอารมณ

“งั้นผมพูดตรงๆ เลยนะครับ” ผู้ชายผมเทาเริ่มบนสนทนา คนนี้คือศิลาการสินะ “ทำไมคุณถึงซื้อหุ้นของศิลาการทั้งหมดเล่นแบบนี้ไม่แรงไปหรอครับ”“เงินไปหุ้นมา โลกของธุรกิจมันเป็นแบบนี้ไม่ใช่”มันก็เป็นแค่ประโยคคำเปรยไม่ใช่ประโยคคำตอบ ไม่อยากได้หรอกไอ้หุ้นของศิลาการแต่เพื่อผลประโยชน์ก็จำเป็นต้องทำ นัยน์ตาของผู้ชายผมเทาไม่หวั่นไหวกับคำพูดของผมแสดงว่าหนักแน่นใช้ได้ แสดงว่าเขาเลือกไม่เชื่ออะไรง่ายๆ จนกว่าจะได้พิสูจน์ด้วยตัวเอง“ถ้าให้เดาไม่ใช่คำตอบที่แท้จริงนะครับ เป็นแค่การเปรียบเทียบ”“ใช่มันก็แค่ส่วนหนึ่งดูคุณเดาถูกนะ เอาจริงผมก็ไม่อยากได้หรอกหุ้นอะไรพวกนั้นสักนิด”“ผมขอคำตอบของอีกส่วนครับ”“แค่อยากแสดงให้ศิลาการเห็นว่ามารหัวขนที่ใครคนหนึ่งว่าให้ลูกผม มันคนนั้นสามารถทำให้ทั้งตระกูลล้มลายได้ภายในพริบตา” น้ำเสียงของผมเปลี่ยนไปกลายเป็นเย็นชาราบเรียบเมื่อนึกถึงเรื่องนี้ทีไรความล้อเล่นไม่มีเหลือ “ผมไม่ใช่พ่อที่ใจดีเสียด้วยสิและลูกผมก็ไม่ใช่ของเล่น หากคิดจะแตะหรือว่าอะไรมันก็ต้องเจอกับผม ในเมื่อคุณมาก็ดีแล้วฝากไปบอกผู้หญิงที่ชื่อทรายหน่อยว่าครั้งนี้แค่เตือนถ้าไม่อยากหายนะไปกว่านี้อยู่ในที่ๆ ตัวเองควรอยู