All Chapters of THE BOY พ่อตามขา: Chapter 101 - Chapter 110

“ยังไม่ถึงหกเดือนนิครับ อย่าบอกนะว่าธุระที่ทำให้ทุกคนนั่งรอผมมีแค่นี้”มันคือการตำหนิไม่ใช่การถามเรื่องมันไร้สาระมากจนคนมีความคิดเขาไม่ต้องมาหยุดให้เสียเวลาขนาดนี้สู้เอาเวลาไปทำอย่างอื่นดีกว่า“มันคือการอัพเดตจ๊ะ” อัพเดตหรือเสือกเรียกอย่างหลังคงดีกว่า “จะว่าไปแล้วก็ตลกเหมือนกันนะคะคุณพี่ทั้งสอง ตอนนั้นจู่ๆ ตาตามก็มีลูกขึ้นมาเฉยแต่พอเวลาอยากมีกับไม่มีหรือว่ามันถึงเวลาที่ต้องใช้ชีวิตคู่กับเจ้าของตัวจริงแล้ว”“คุณพูดอะไร?”ผมไม่พอใจมากกับประโยคแบบนี้เคยบอกแล้วใช่ไหมว่าใครจะเป็นยังไงไม่สนแต่อย่าเข้ามาแตะสองคนที่ผมหวงเป็นอันขาด ผมรู้ว่าตอนนี้ตัวเองใช้สายตามองผู้หญิงปากหมาคนนั้นมันโคตรน่ากลัวไม่งั้นพ่อไม่ส่งมือเข้ามาสะกิดมือผมหรอกด้านในมันเตรียมปะทุออกมาแล้ว อารมณ์โกรธของผม การนับหนึ่งถึงสิบขึ้นในใจจึงเกิดขึ้นพร้อมกับการถอนหายใจยาวเมื่อพ่อเห็นแบบนั้นจึงเอามือออกไป“แล้ววันนี้มีเรื่องแค่นี้เหรอ?” นัยน์ตาอันน่าเกรงขามเลือกมองไปยังผู้หญิงคนนั้นเหมือนต้องการคำตอบพอได้แต่ความเงียบพ่อจึงลากสายตาไปมองคนอื่นแต่ก็ได้รับแต่ความเงียบเช่นกัน “งั้นก็แค่เรื่องตาตามเรื่องเดียว อยากรู้ก็ลองถามเมียมันดูสิ

พอตูนอธิบายมันก็เหมือนยิ่งเอาน้ำมันเข้ามาราดจากนั้นก็จุดไฟเผา เผาความเจ็บปวดเหล่านี้กับมือยิ่งทำให้ผมทุรนทุรายมากกว่าปกติหลายเท่าเมื่อหลายนาทีก่อนยังดีใจแต่มาในขณะนี้พูดไม่ออกด้วยซ้ำ“ตูนให้เพื่อนปลอมขึ้น”ของปลอมอย่างงั้นเหรอ“เพื่ออะไร”“ช่วยพี่ไง พี่ตามรู้มั้ยว่าถ้าไม่เอ่ยออกไปแบบนี้มนุษย์ป้าคนนั้นจะต้อนพี่ให้หลานสาวตูนยอมไม่ได้หรอกนะ อยู่ดีๆ ไม่ได้ทำอะไรผิดจะต้องมาอยู่ในสถานะเมียหลวง”ใช่ไม่มีใครอยากอยู่แต่นี่ก็ไม่ใช่วิธีที่ดีไม่ดีเลยท่าทางเกรี้ยวกาจแบบนั้นถ้าเป็นตอนที่ผมอารมณ์ปกติคงดีใจหลายเท่าเพราะเธอหวงแต่ตอนนี้กลับไม่มีอารมณ์ร่วมใดๆ การเว้นระยะห่างออกมาด้วยการเก้าเท้าถอยหลังหลับตาลงพร้อมกับถอนหายใจส่วนภายในใจก็พยายามภาวนาว่าเย็นใจ มึงต้องใจเย็นไอ้ตาม“รู้มั้ยว่าอะไรมันจะเกิดขึ้นต่อจากนี้ตูน”เละเป็นโจ๊กเกิดใครมาได้ยินหรือว่ารับรู้โดนกัดไม่ปล่อยแน่ ถ้าเป็นผมคนเดียวผมโอเคไม่แคร์อะไรหรอกแต่รู้ไหมว่าตูนและลูกก็ต้องเดือดร้อน เรื่องราวมันชวนไปกันใหญ่แล้วความบรรลัยมาเยือนรวมกับหายนะชีวิตครอบครัวเราต้องแตกแยกแน่ๆ“ไม่รู้ค่ะ” ดี ดีมาก เมียใครวะตอบง่ายมากแทบไม่ต้องใช้เวลาคิดทบทวนเรื

“หยุดทั้งสองคนเลย!”ทั้งร่างเล็กป้อมของลูกสาวตัวแสบที่กำลังนั่งควบลำตัวของผู้เป็นพ่ออยู่บนเตียงทั้งสองต่างชะงักหยุดพร้อมกับหันใบหน้ามาประสานสายตาเข้ากับฉัน การเดินเข้าไปใกล้ต้องทำให้พลางสูดลมหายใจลึกเข้าปอดจากนั้นก็ถอนหายใจออก ยุบหนอ พองหนออย่าพึ่งระเบิดอารมณ์หนออีตูน...ใจเย็น ใจเย็นนั่นลูกนั่นผัวแต่มันกลับไม่ได้ผลเมื่อสายตาฉันจับจ้องไปยังมืออวบของต้องตาที่ยังกำแท่งลิปสติกแน่นจับราวกับเป็นดินสอวาดภาพชนิดพิเศษ นิ้วมือเล็กต่างเลอะเทอะไปด้วยสีแดงของเนื้อลิปสติกไม่เว้นแม้แต่ซอกนิ้วพอเคลื่อนสายตาไปมองอีกแห่งตรงใบหน้าพี่ตามทั้งแก้มปากจมูกหน้าผากมีรอยขีดเขียนลายเส้นไว้เต็มด้วยสีของลิปสติกแท่งนั้นลิปสติกที่ฉันพึ่งซื้อมาใหม่เมื่อวานลิปสติกที่ฉันยังไม่ได้ใช้แตะริมฝีปากของตัวเองสักนิดและลิปสติกแท่งนี้ แบรนด์นี้ราคาไม่ได้ย่อมเยาเลยสักนิดกว่าจะตัดใจซื้อตั้งนาน“คิกๆ แม่ตูนขาวาดรูปค่า”วาดรูป...อืมดี ดีมากรอยยิ้มแฉ่งเผยฟันซี่เล็กขาวของลูกสาวตัวแสบทำให้ฉันคิดว่าก้านมะยมอยู่ส่วนไหนของบ้านใหญ่กัน ฉันจะได้รีบไปเด็ดมาแล้วเอามาลงโทษทั้งลูกทั้งผัวสักทีเถอะรู้สึกคันไม้คันมือจะแย่อยู่แล้ว ไม่ใช่ว่าล

“ต้องตาเหมือนพ่อตามขาค่า” จ้า เหมือนมากได้มาทั้งหมดเลยหวังว่าตัวเล็กอีกคนที่อยู่ในท้องออกมาแล้วขอให้ได้นิสัยแม่มาบ้างสักนิดก็ยังดีอย่าให้แม่คนนี้ปวดหัวไปพร้อมกันทั้งสามคนเลย “แต่วาดไม่เหมือนน๊า พ่อตามขาวาดเป็นรูปหัวใจสีแดงค่าแม่ตูนขา”หัวใจสีแดงดวงน้อย...หัวใจที่แสดงความเด่นสง่าตรงแก้มของฉันนานเท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้รู้แค่ว่าตอนนี้ฉันกำลังเอาคลีนซิ่งหยดลงบนสำลีแต่พอชุ่มจากนั้นก็ค่อยเช็ดลงบนใบหน้าหล่อของพี่ตามที่เจ้าตัวเงยใบหน้ารอแบบไม่บ่นว่าเมื่อยเลยอีกทั้งยังเอื้อมมือทั้งสองขึ้นมาประสานกอดเอวฉันเอาไว้แน่นเจ้าเล่ห์มากผู้ชายคนนี้ รู้ไหมก่อนหน้าพี่ตามบอกต้องตาว่าจะพาไปข้าวนอกแค่นี้ลูกสาวตัวแสบก็รีบวิ่งเต้นลงจากเตียงวิ่งหายไปจากห้องเพื่อไปแต่งตัวใหม่กับพี่นาโดยทิ้งท้ายไว้ว่า พ่อตามขาซื้อประเป๋าใหม่ให้ด้วยนะค่า“อย่าดิ้นสิคะ”“นิ่งแล้วครับ” แค่ตอบแต่ออกแรงรั้งเอวฉันให้นั่งลงบนตักใหญ่ มือข้างหนึ่งเคลื่อนลงมาทาบตรงหน้าท้องของฉันอย่างแผ่วเบาความอบอุ่นแผ่เข้ามาจนรู้สึกได้ “อย่าดื้อนะ ออกมาค่อยดื้อ”“พี่ตามรู้ตัวมั้ยว่าตามใจรู้มากเกินไป”“พี่ไม่ได้ตามใจ ลูกบอกอยากได้”นี่ไม่เรียกว่าตามใจงั้นเหร

“คนกำลังท้องกำลังไส้ก็แบบนี้แหละ ใช่มั้ยคะคุณพี่”คุณแม่พยักหน้ารับส่วนฉันได้แค่ยิ้มและเบี่ยงเบนสายตามองไปยังคุณพ่อเป็นจังหวะเดียวกันที่ท่านมองมาเหมือนกันความเฉยชาส่งออกทางดวงตาเป็นสัญญาณหนึ่งบอกให้ฉันรับรู้ มือไม้เย็นเฉียบไปหมดถึงด้านนอกจะปั้นหน้ายิ้มออกมาก็ตามมันเป็นยิ้มทั้งที่หวาดหวั่นด้านในมากกว่า“ต้องตาล่ะลูกใครไปรับที่โรงเรียน” คุณแม่นั่งใกล้โน้มตัวลงมากระซิบ“คุณพ่อบอกให้คนไปรับแล้วค่ะ วันนี้เห็นว่ามีเรียนวาดภาพจึงต้องกลับค่ำหน่อย” ฉันตอบท่านส่วนพี่ตามกำลังขับรถมาคงเกือบถึงแล้วมั้ง “งั้นเดี๋ยวตูนขอตัวเข้าห้องน้ำก่อนนะคะ”ฉันปลีกตัวออกมาเข้าห้องน้ำพอจัดการอะไรเสร็จจึงเดินทางห้องครัวเหลือบไปเห็นคุณนวลฉวีเดินออกไปอย่างรวดเร็วไม่นานสาวใช้คนหนึ่งก็เดินมาหยุดตรงหน้าแค่มองสายตาเธอที่ก้มลงตรงแก้วน้ำสวยฉันก็เผยรอยยิ้มให้ก่อนเดินแยกออกมานั่งที่เดิม“น้ำมาแล้วค่ะ”ด้วยความกระหายตั้งแต่เมื่อกี้ผสมด้วยทำให้ฉันยกแก้วน้ำตรงหน้าขึ้นมาดื่มพร่องไปเกือบครึ่งแก้ว เมื่อความเย็นพัดความสดชื่นเข้ามาจึงรู้สึกผ่อยคลายบาง ในขณะที่ฟังคนอื่นพูดคุยกันเรื่องธุรกิจบ้าง เรื่องหุ้นบริษัทบ้างหรือแม่กระทั่งเรื