LOGINยามรักน้ำต้มผักก็ยังหวาน พอผ่านไปไม่ถึงปีไอ้คนดีมันกับออกฤทธิ์แล้ว นิสัยธรรมดาโลกอาจไม่จำคู่เวรคู่กรรมอย่างฉันกับมันถึงต้องสู้กันเอง "บอกให้กลับบ้านกลับช่องไม่ใช่ไปซ่องหาสาว!" "เธอบอกไม่เคลียร์เองอย่าโทษกัน" ทุกวันมันก็เป็นแบบนี้น่าเบื่อหน่ายหยุดก็แพ้ตามก็เหนื่อย ไม่มีอะไรพอดีกับชีวิตฉันสักนิด โลกนี้ช่างไม่ยุติธรรมเอาเสียเลย อย่าให้ฉันใช้ไม้ตายสุดท้ายนะไอ้ผัวเฮงซวย รับรองถ้ายังไม่กลับก็... "จะให้บอกลูกว่าไง พ่อกำลังจะหาแม่ใหม่ให้งั้นเหรอ?"
View Moreดีใจที่ได้ยินแบบนี้...“ตูน ตูนมองพี่สิ ตูน!”อีกด้านหนึ่งเมื่อฉันขยับใบหน้าไปมองก็พบกับผู้ชายที่ฉันรัก รักมากด้วยและก็เป็นครั้งแรกที่เห็นพี่ตามหน้าซีดราวกับไก่ถูกต้มแถมความกังวลฉายออร่ากระจาย เหงื่อไหลซึมออกมาตรงไรผมท่านประธานใหญ่ที่ทุกคนเกรงกลัวสิ้นคราบมากเพราะเสื้อสูตรถูกถอดออกเหลือแค่เสื้อเชิ้ตลายทางพับแขนขึ้นอย่างไม่ใส่ใจอย่าถามถึงเนตไทในขณะนี้ฉันไม่เห็นมันอยู่บนคอขาวพี่ตามคิ้วขมวดแทบชนกันมือใหญ่ข้างหนึ่งสัมผัสรับรั้งกลางแผ่นหลังฉันเอาไว้ส่วนอีกข้างจับตรงหน้าท้องอาการสั่นไหวบ่งบอกชัดเจนถึงความกลัว“เจ็บ พี่ตามตูนเจ็บ”“ตามหมอดิวะ หายหัวไปไหนกันหมด!” เสียงตวาดดังลั่นสนั่นห้องรับแขกท่ามกลางความตกใจของทุกคนร่างฉันก็ถูกพี่ตามอุ้มขึ้นมาด้านบนวางไว้บนเตียงด้วยความแผ่วเบา ไม่มีสายตาใครฉันจึงกล้าสบสายตากับพี่ตามที่ยังนั่งข้างเตียงกุมมือฉันไม่ห่าง แรงบีบในแต่ละครั้งทำให้รับรู้ว่าพี่เขาจะไม่หายไปไหนจะอยู่ข้างกายฉัน “อดทนนะคนเก่งเดี๋ยวหมอมา อย่าร้องไห้”ทั้งที่เขาปลอบฉัน ห้ามไม่ให้ร้องไห้แต่ตัวเองกับมีน้ำตาพี่ตามอ่อนแอ“ตูน...”“อย่าเป็นอะไรได้มั้ยครับ ขอร้องนะ ตูนรับปากพี่ได้มั้ยครับ ลิป
“คนกำลังท้องกำลังไส้ก็แบบนี้แหละ ใช่มั้ยคะคุณพี่”คุณแม่พยักหน้ารับส่วนฉันได้แค่ยิ้มและเบี่ยงเบนสายตามองไปยังคุณพ่อเป็นจังหวะเดียวกันที่ท่านมองมาเหมือนกันความเฉยชาส่งออกทางดวงตาเป็นสัญญาณหนึ่งบอกให้ฉันรับรู้ มือไม้เย็นเฉียบไปหมดถึงด้านนอกจะปั้นหน้ายิ้มออกมาก็ตามมันเป็นยิ้มทั้งที่หวาดหวั่นด้านในมากกว่า“ต้องตาล่ะลูกใครไปรับที่โรงเรียน” คุณแม่นั่งใกล้โน้มตัวลงมากระซิบ“คุณพ่อบอกให้คนไปรับแล้วค่ะ วันนี้เห็นว่ามีเรียนวาดภาพจึงต้องกลับค่ำหน่อย” ฉันตอบท่านส่วนพี่ตามกำลังขับรถมาคงเกือบถึงแล้วมั้ง “งั้นเดี๋ยวตูนขอตัวเข้าห้องน้ำก่อนนะคะ”ฉันปลีกตัวออกมาเข้าห้องน้ำพอจัดการอะไรเสร็จจึงเดินทางห้องครัวเหลือบไปเห็นคุณนวลฉวีเดินออกไปอย่างรวดเร็วไม่นานสาวใช้คนหนึ่งก็เดินมาหยุดตรงหน้าแค่มองสายตาเธอที่ก้มลงตรงแก้วน้ำสวยฉันก็เผยรอยยิ้มให้ก่อนเดินแยกออกมานั่งที่เดิม“น้ำมาแล้วค่ะ”ด้วยความกระหายตั้งแต่เมื่อกี้ผสมด้วยทำให้ฉันยกแก้วน้ำตรงหน้าขึ้นมาดื่มพร่องไปเกือบครึ่งแก้ว เมื่อความเย็นพัดความสดชื่นเข้ามาจึงรู้สึกผ่อยคลายบาง ในขณะที่ฟังคนอื่นพูดคุยกันเรื่องธุรกิจบ้าง เรื่องหุ้นบริษัทบ้างหรือแม่กระทั่งเรื
ลืมบอกไปว่าเกือบสี่วันแล้วที่ทั้งฉันพี่ตามและต้องตาเข้ามาอาศัยในบ้านใหญ่เนื่องจากมีคนดูแลมากกว่า พี่ตามกลัวว่าฉันจะเป็นอะไรในตอนที่เขาไปทำงานฉันเลยตามใจปล่อยให้เขาสบายใจดีกว่าและก็มีพี่นาตามมาทำงานด้วยแต่ก็ไปกลับเช่นเดิมก๊อกๆ“เข้ามา” การเผชิญหน้าในรอบหลายเดือนเกิดขึ้นแล้วเมื่อฉันเดินเข้าไปในห้องซึ่งมีสายตาคล้ายของพี่ตามจับจ้องอยู่ทุกฝีก้าวกระทั่ง ประมุขใหญ่จะเรียกว่าเป็นหัวเรือใหญ่ของเศรษฐนาวิวัตน์ก็ไม่แปลกถึงท่านจะสละตำแหน่งประธานให้พี่ตามแล้วก็ตาม “นั่งสิ”“สวัสดีค่ะคุณพ่อ”ไร้เสียงการตอบรับจากคนสูงอายุผู้น่าเกรงขามแต่ท่านมีปฏิกิริยาอย่างอื่นนั้นคือการเคลื่อนลิ้นชักออกมาใช้มือล้วงลงไปหยิบกระดาษใบหนึ่งที่มีลักษณะเล็กครึ่งเอสี่ยับยู่ยี่มากราวกับถูกทำลายด้วยฝ่ามือโดยการขยำทิ้งขึ้นมาก่อนเลื่อนมายังตรงหน้าฉันเป็นไปไม่ได้...ต้องทำขนาดนี้เลยเหรอ...นี่เป็นเสียงพูดที่ไม่ได้เปล่งออกไปในขณะที่ฉันอ่านข้อความในกระดาษใบนั้นหัวใจก็เต้นระห่ำสั่นยิ่งกว่าการรัวกลอง ความหนักใจเข้ามาเยือนช่องทางที่ก้าวเดินเหมือนมีภูเขาสีหม่นลูกใหญ่เข้ามาปิดบังทางเดินจนแทบไม่รู้ว่าต้องไปทางไหน ข้อความในกระดาษมีไม่ม
“ต้องตาเหมือนพ่อตามขาค่า” จ้า เหมือนมากได้มาทั้งหมดเลยหวังว่าตัวเล็กอีกคนที่อยู่ในท้องออกมาแล้วขอให้ได้นิสัยแม่มาบ้างสักนิดก็ยังดีอย่าให้แม่คนนี้ปวดหัวไปพร้อมกันทั้งสามคนเลย “แต่วาดไม่เหมือนน๊า พ่อตามขาวาดเป็นรูปหัวใจสีแดงค่าแม่ตูนขา”หัวใจสีแดงดวงน้อย...หัวใจที่แสดงความเด่นสง่าตรงแก้มของฉันนานเท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้รู้แค่ว่าตอนนี้ฉันกำลังเอาคลีนซิ่งหยดลงบนสำลีแต่พอชุ่มจากนั้นก็ค่อยเช็ดลงบนใบหน้าหล่อของพี่ตามที่เจ้าตัวเงยใบหน้ารอแบบไม่บ่นว่าเมื่อยเลยอีกทั้งยังเอื้อมมือทั้งสองขึ้นมาประสานกอดเอวฉันเอาไว้แน่นเจ้าเล่ห์มากผู้ชายคนนี้ รู้ไหมก่อนหน้าพี่ตามบอกต้องตาว่าจะพาไปข้าวนอกแค่นี้ลูกสาวตัวแสบก็รีบวิ่งเต้นลงจากเตียงวิ่งหายไปจากห้องเพื่อไปแต่งตัวใหม่กับพี่นาโดยทิ้งท้ายไว้ว่า พ่อตามขาซื้อประเป๋าใหม่ให้ด้วยนะค่า“อย่าดิ้นสิคะ”“นิ่งแล้วครับ” แค่ตอบแต่ออกแรงรั้งเอวฉันให้นั่งลงบนตักใหญ่ มือข้างหนึ่งเคลื่อนลงมาทาบตรงหน้าท้องของฉันอย่างแผ่วเบาความอบอุ่นแผ่เข้ามาจนรู้สึกได้ “อย่าดื้อนะ ออกมาค่อยดื้อ”“พี่ตามรู้ตัวมั้ยว่าตามใจรู้มากเกินไป”“พี่ไม่ได้ตามใจ ลูกบอกอยากได้”นี่ไม่เรียกว่าตามใจงั้นเหร





