บทที่ 101 ไพ่ตาย

“ยังไม่ถึงหกเดือนนิครับ อย่าบอกนะว่าธุระที่ทำให้ทุกคนนั่งรอผมมีแค่นี้”

มันคือการตำหนิไม่ใช่การถาม

เรื่องมันไร้สาระมากจนคนมีความคิดเขาไม่ต้องมาหยุดให้เสียเวลาขนาดนี้สู้เอาเวลาไปทำอย่างอื่นดีกว่า

“มันคือการอัพเดตจ๊ะ” อัพเดตหรือเสือกเรียกอย่างหลังคงดีกว่า “จะว่าไปแล้วก็ตลกเหมือนกันนะคะคุณพี่ทั้งสอง ตอนนั้นจู่ๆ ตาตามก็มีลูกขึ้นมาเฉยแต่พอเวลาอยากมีกับไม่มีหรือว่ามันถึงเวลาที่ต้องใช้ชีวิตคู่กับเจ้าของตัวจริงแล้ว”

“คุณพูดอะไร?”

ผมไม่พอใจมากกับประโยคแบบนี้เคยบอกแล้วใช่ไหมว่าใครจะเป็นยังไงไม่สนแต่อย่าเข้ามาแตะสองคนที่ผมหวงเป็นอันขาด ผมรู้ว่าตอนนี้ตัวเองใช้สายตามองผู้หญิงปากหมาคนนั้นมันโคตรน่ากลัวไม่งั้นพ่อไม่ส่งมือเข้ามาสะกิดมือผมหรอก

ด้านในมันเตรียมปะทุออกมาแล้ว อารมณ์โกรธของผม การนับหนึ่งถึงสิบขึ้นในใจจึงเกิดขึ้นพร้อมกับการถอนหายใจยาวเมื่อพ่อเห็นแบบนั้นจึงเอามือออกไป

“แล้ววันนี้มีเรื่องแค่นี้เหรอ?” นัยน์ตาอันน่าเกรงขามเลือกมองไปยังผู้หญิงคนนั้นเหมือนต้องการคำตอบพอได้แต่ความเงียบพ่อจึงลากสายตาไปมองคนอื่นแต่ก็ได้รับแต่ความเงียบเช่นกัน “งั้นก็แค่เรื่องตาตามเรื่องเดียว อยากรู้ก็ลองถามเมียมันดูสิ