Semua Bab เกิดใหม่อีกคราเป็นผู้ช่วยตัวน้อยของมารดาที่บิดาไม่รัก!: Bab 21 - Bab 30

บทที่ 21 ไม่อาจหลับตาลงได้“สืออี!”หานชางเหยียนตะโกนสุดเสียงหลังจากที่เห็นคาตาว่าร่างของเมิ่งสืออีกอดบุตรสาวของเขาร่วงลงจากหน้าผาพร้อมขอทานผู้นั้นไปแล้วโลหิตในร่างเย็นเยียบขึ้นมาโดยพลัน หัวใจยิ่งคล้ายจะหยุดเต้นหานชางเหยียนพุ่งตัวมาหยุดที่หน้าผา ดวงตาของเขาแดงก่ำราวกับสีเลือด ร่างทั้งร่างเครียดตึงเขม็งมือกำกระบี่แน่นจนเนื้อขาว“เจี่ยเอ๋อร์! สืออี!”น้ำเสียงของเขาช่างเศร้าระทมทุกข์อย่างที่สุด ร้องเรียกคนจนร่างกายและหัวใจแหลกสลายแล้วเขาไม่อาจปกป้องลูกกับเมียเอาไว้ได้ เป็นเขาเองที่ไร้ความสามารถเขาหันมามองนักฆ่าที่กำลังต่อสู้กับคนของเขาอยู่เบื้องหลัง ความเสียใจนี้ไม่อาจมีสิ่งใดเทียบได้หานชางเหยียนระเบิดโทสะดุจฟ้าผ่าร้อง “ฆ่า” ออกมาคำหนึ่งแล้วกระโจนเข้าไปจัดการสังหารนักฆ่าทั้งหมดการต่อสู้ผ่านไปอย่างยาวนานสุดท้ายนักฆ่าก็เป็นฝ่ายล่าถอย หานชางเหยียนสังหารนักฆ่าไปไม่น้อย แม้จะมีหลายคนที่หลบหนีไปได้ แต่ยังจับคนเป็นได้บางส่วนเพื่อสอบสวนเพราะคนของเขาน้อยกว่ามากดังนั้นหานชางเหยียนเองได้รับบาดเจ็บไม่น้อย เลือดไหลย้อยลงมาตามแขนแต่เขาหาได้สนใจความเจ็บปวดนี้ไม่เหล่านักฆ่าถูกจับถอดเสื้อผ้าจนเหล

บทที่ 23 เรื่องต่ำช้าอันใดก็สามารถทำได้ทั้งหมดเกิดศึกประชิดทิศประจิมหานชางเหยียนจึงได้รับพระบัญชาให้นำทัพออกศึกเพื่อเสริมกำลังให้แม่ทัพประจิมที่กำลังจะต้านไม่ไหวสามเดือนต่อมาหานชางเหยียนก็กลับมาพร้อมกับชัยชนะ คนในเมืองล้วนออกไปต้อนรับเขาทั้งยังโปรยดอกไม้ในขณะที่ขบวนทัพของหานชางเหยียนเดินทางกลับเข้าสู่เมืองหลวงและในครานั้นหานชางเหยียนก็ได้รับพระราชโองการแต่งตั้งเป็นแม่ทัพใหญ่ควบคุมกองทัพทั้งสี่หลังจากที่แม่ทัพใหญ่คนปัจจุบันได้ปลดเกษียณตนเองเมื่อถึงวัยชราคนที่มีสีหน้าเบิกบานที่สุดก็คือฮูหยินผู้เฒ่า คำทำนายนั้นเป็นจริงตระกูลหานบัดนี้มีหน้ามีตาในเมืองหลวงยิ่งนักเดือนที่แล้วเป็นวันเกิดของฮูหยินผู้เฒ่า นางมิได้จัดงานใหญ่โตเพราะหลานชายกำลังทำศึก เพียงแต่มอบโจ๊กและแจกเงินให้ขอทานและผู้ที่ลำบากอยู่หน้าจวนก็ยังได้รับเสียงชื่นชมในความเหมาะสมไปทั่วเมืองเพราะไม่ได้จัดงานในวันสำคัญเมื่อหานชางเหยียนกลับมาอย่างปลอดภัย ยังได้รับตำแหน่งเป็นแม่ทัพใหญ่ปกป้องเมืองหลวงไม่จำเป็นต้องยกทัพจับศึกไปยังชายแดนอีกแล้วเพราะเหตุนี้ท่านย่าของเขาอยากจัดงานเลี้ยงฉลองวันเกิดและวันรับตำแหน่งใหม่ ท่านย่าจึงได้หารือ

บทที่ 25 เงินสิบอีแปะซื้อองครักษ์ผู้หนึ่งปลายสารทฤดูปีแรกในโลกโบราณของอ้ายอ้ายนับผ่านอะไรมาไม่น้อย หลังจากกินข้าวจนอิ่มอ้ายอ้ายก็ง่วงจนหม่าม้าต้องอุ้มมานอนไปราวหนึ่งชั่วยามอ้ายอ้ายก็ลืมตาตื่นอ้ายอ้ายไม่เห็นหม่าม้าจึงรู้สึกกลัวขึ้นมาอย่างไม่น่าให้อภัย ปากเล็ก ๆ ของอ้ายอ้ายเริ่มเบะกระทั่งได้ยินเสียงหม่าม้าพูดคุยกับน้าไฉไฉอยู่ใกล้ ๆ ก็รู้สึกสบายใจขึ้นมาอ้ายอ้ายยังไม่หิวและไม่ได้ปวดปัสสาวะจึงไม่คิดจะร้องแล้ว หลังจากมองเพดานอยู่ครู่หนึ่งอ้ายอ้ายก็ยกเท้าตนเองขึ้นมาอ้ายอ้ายมองนิ้วเท้าด้วยความสนใจเพราะรู้สึกเบื่อมากสมควรที่จะหาอะไรทำอา...นิ้วเท้านี้ช่างตลกนัก จากนั้นอ้ายอ้ายก็ใช้มือน้อย ๆ ดึงนิ้วมาใกล้ ๆ แล้วอ้าปากงับทันใดการอมนิ้วเท้าทำให้อ้ายอ้ายรู้สึกผ่อนคลาย นับเป็นสิ่งโปรดปรานอันดับหนึ่ง เพราะสิ่งโปรดปรานอันดับสองก็คือการดูดนิ้วโป้งอวบ ๆ ของตนเองตอนนี้จิตใจของอ้ายอ้ายผ่อนคลายไปแล้วเมื่อได้ดูดนิ้วเท้าอ้วน ๆ ของตนเองหม่าม้ากับน้าไฉกำลังเย็บเสื้อผ้าเตรียมเอาไว้สำหรับฤดูหนาวที่กำลังจะมาถึงให้อ้ายอ้ายพร้อมกับพูดคุยกับน้าไฉไฉว่า“วันนี้ชาวบ้านจัดงานเทศกาลเก็บเกี่ยวพี่เหวินอาจจะมา อาหาร

บทที่ 27 ความรักก่อเกิดวันนี้เพราะได้เนื้อมาจึงนับเป็นมื้อพิเศษ ท่านแม่จึงทำหัวสิงโตตุ๋น เป็นอาหารที่อ้ายอ้ายชื่นชอบซึ่งทำจากเนื้อหมูสับปั้นเป็นก้อนกลมลักษณะคล้ายหัวสิงโตมาวางบนชามข้าวเพื่อหลอกล่อให้อ้ายอ้ายกินข้าวได้มากขึ้นความจริงอ้ายอ้ายไม่มีปัญหาเรื่องการกินอาหาร เพราะอ้ายอ้ายไม่ใช่เด็กทารก ไม่ว่าจะทำสิ่งใดมาอ้ายอ้ายก็พยายามกินจนหมดจนร่างกายอ้วนกลมเหมือนซาลาเปานุ่มฟูเช่นนี้เด็กที่เลี้ยงง่ายกินเก่งเช่นอ้ายอ้าย ช่วยเบ่งเบาความกลัดกลุ้มของท่านแม่ไปไม่น้อยเพราะเพียงแต่เห็นอ้ายอ้ายกินและนอนอย่างมีความสุข ทุกข์ในใจของเมิ่งสืออีก็คล้ายจะถูกปลดเปลื้องลงทันใดน้าไฉได้ลงมือกินข้าวจนอิ่มไปก่อนหน้านี้แล้วเมื่อหม่าม้าป้อนเจ้าก้อนแป้งเสร็จก็เป็นเวลาที่เหมาะเจาะกันพอดี“บ่าวพาคุณหนูไปที่ลานหมู่บ้านก่อนนะเจ้าคะ เสียงดนตรีครึกครื้นนักดูท่าทางคุณหนูจะตื่นเต้นมาก”ใช่ อ้ายอ้ายตื่นเต้นจริง ๆ เพราะตั้งแต่เกิดมาบนโลกใบนี้นี่เป็นครั้งแรกที่อ้ายอ้ายได้ออกไปเที่ยวชมงานเทศกาล ถึงแม้ว่าจะเป็นงานเล็ก ๆ ที่จัดขึ้นในหมู่บ้านก็เถอะแต่ที่สำคัญก็คืออ้ายอ้ายต้องการให้ท่านลุงเหวินกับท่านแม่มีโอกาสอยู่ด้วยกันตาม

บทที่ 29 ผู้หยั่งรู้ฟ้าดินเช้าวันต่อมาอ้ายอ้ายก็ตื่นขึ้นมาพร้อมกับเห็นว่าหม่าม้ากำลังเก็บของ หลังจากน้าไฉจัดการล้างหน้าล้างตาและป้อนข้าวอ้ายอ้ายแล้วก็ปล่อยให้อ้ายอ้ายคลานเล่นในบ้านและรีบไปเก็บข้าวของของตนเองอ้ายอ้ายส่ายก้นคลานกระดึ๊บ ๆ มานั่งข้าง ๆ หม่าม้าแล้วดึงแขนเสื้อกว้างเบา ๆจากนั้นเด็กน้อยจ้องมารดาตาแป๋วอย่างน่าเอ็นดูพร้อมกับเอ่ยถามออกมา“อา อา อี”หม่าม้าย่อมรู้ใจบุตรสาวจึงตอบว่า“ท่านลุงเหวินจะพาพวกเราไปอยู่ที่อื่นแม่จึงต้องเก็บของ ประเดี๋ยวช่วงบ่ายพวกเราต้องไปแล้ว อ้ายอ้ายรู้หรือไม่ว่าท่านลุงเหวินก็คือท่านลุงซานเหรินของเจ้า เป็นเพราะอ้ายอ้ายพวกเราจึงจับโกหกเขาได้ เด็กดีของแม่ช่างเก่งกาจยิ่งนัก”ได้รับคำชมจากหม่าม้าสุดสวยมีผู้ใดบ้างจะไม่ชอบใจ อ้ายอ้ายจึงเงยหน้ายิ้มร่าจนเห็นฟันซี่เล็ก ๆ น่ารักน่าเอ็นดู“อา วา ยา อา”‘อ้ายอ้ายเก่งอีกแล้วใช่หรือไม่’ “อ้ายอ้ายของแม่เก่งที่สุดจริง ๆ”อ้ายอ้ายรับคำด้วยใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้มละลายใจ“ต๊า ต๊า ต๊า”หม่าม้ายิ้มแล้วยกมือขึ้นลูบใบหน้าของอ้ายอ้ายแผ่วเบา มือของหม่าม้าไม่ได้นุ่มเหมือนเดิมแล้วแต่ว่ามือนี้ทำให้อ้ายอ้ายรู้ว่าเพื่ออ้ายอ้ายแล