All Chapters of เกิดใหม่อีกคราเป็นผู้ช่วยตัวน้อยของมารดาที่บิดาไม่รัก!: Chapter 41 - Chapter 50

บทที่ 42 เคียงข้างเขาย่อมไร้ความกังวลเมิ่งสืออีตามฮวาซานเหรินมาที่เมืองหลวงในฐานะภรรยาของเขาหลังจากวันนั้นที่นางได้พบกับหานชางเหยียนนางก็รู้สึกว่าตนเองสามารถเผชิญหน้ากับคนผู้นั้นโดยไม่ได้คิดหวาดกลัวอีกต่อไป นั่นเป็นเพราะว่านางมีฮวาซานเหรินที่พร้อมปกป้องนางอยู่เคียงข้างฮวาซานเหรินกล่าวไว้ไม่ผิด เรื่องเลวทรามที่เขาปิดบังฝ่าบาทเอาไว้บัดนี้ทำให้คนผู้นั้นไม่อาจเอ่ยคำใดออกมาได้ และบัดนี้นางก็รู้สึกได้ถึงอิสระอย่างแท้จริงแต่มีเรื่องที่เมิ่งสืออีไม่สบายใจก็คือเรื่องของบิดามารดาของฮวาซานเหริน พวกเขาจะยอมรับนางหรือไม่ก่อนหน้านี้นางไม่เคยเห็นบัณฑิตฮวาและฮูหยินมาก่อน นางได้ยินเพียงชื่อเสียงอันเลื่องลือของคนทั้งสองว่าเป็นบัณฑิตใจคอกว้างขวางเป็นที่ยอมรับของใต้หล้าจึงยิ่งทำให้เมิ่งสืออีบังเกิดอาการตื่นเต้นยิ่งนักอันที่จริงฮวาซานเหรินได้บอกกับเมิ่งสืออีแล้วว่า เขาได้เล่าเรื่องราวทั้งหมดให้บิดามารดาได้ฟังและยังบอกว่ารับนางเป็นภรรยาแล้วดังนั้นท่านพ่อท่านแม่ที่ใจกว้างของเขานอกจากไม่ตำหนิยังยินดียิ่งที่จู่ ๆ ก็มีหลานตัวน้อยโดยไม่ทันตั้งตัวเขายังเอ่ยปากทำให้นางสบายใจ“ท่านพ่อท่านแม่ของพี่แม้จะเป็นบั

บทที่ 44 ไม่รู้ผิดเมิ่งสืออีไหว้ฟ้าดินในจวนสกุลฮวาอย่างเงียบเชียบโดยที่เรื่องนี้ไม่ได้แพร่งพรายให้ผู้ใดรู้แต่หานชางเหยียนก็สืบข่าวจนได้ และอ้ายอ้ายบัดนี้ก็เปลี่ยนแซ่ใหม่ของตนเองเป็นแซ่ฮวา นามว่าฮวาอ้ายเหม่ย แน่นอนว่าเด็กน้อยชอบแซ่ของนางมากจนยิ้มแฉ่งไปทั้งวันด้านหานชางเหยียนตั้งแต่วันนั้นที่ได้พบเมิ่งสืออีและบุตรสาวบนเขาระหว่างเดินทางเมิ่งสืออีอยู่ในรถม้าคันเดียวกันกับเหอเฟยเขาจึงไม่มีโอกาสสนทนากับนางอีกเขาอยากถามฮวาซานเหรินถึงเรื่องที่เกิดขึ้น แต่สหายของเขาผู้นั้นกับเขาก็ถูกแยกกันด้วยหน้าที่เพราะฝ่าบาทกลับให้ฮวาซานเหรินนั่งรถม้าคันเดียวกันกับพระองค์พร้อมด้วยองค์ชายสิบดังนั้นเขาจึงไม่มีโอกาสได้ถามและจัดการฮวาซานเหรินทั้ง ๆ ที่หัวใจคับแค้นยิ่งนักเสียงเคาะประตูดังขึ้นหานชางเหยียนเอ่ยสุ้มเสียงเย็นเยียบ“ไสหัวไป”ลู่ลี่ที่อยู่ด้านหน้าชะงักมือครู่หนึ่ง ก่อนจะปั้นใบหน้าแย้มยิ้มเอ่ยน้ำเสียงหวานใส“ท่านพี่ข้านำน้ำแกงบำรุงมาให้ท่านเจ้าค่ะ ระยะนี้ข้าสอบถามองครักษ์ท่านโหมทำงานมิได้หลับนอนและดื่มกินให้ดีมาหลายวันแล้วหากยังเป็นเช่นนี้ร่างกายจะย่ำแย่นะเจ้าคะ”ทว่าน้ำเสียงที่ดังขึ้นมากลับยังเป็น

บทที่ 46 ทุกคนล้วนเป็นญาตินางยกเว้นข้าเมื่อถึงยามเย็นเมิ่งสืออีที่ไปสนทนากับพระมเหสีที่ตำหนักหวางโซ่ก็มารับอ้ายอ้ายที่ตำหนักบูรพาอ้ายอ้ายโบกมือลาองค์รัชทายาทวันนี้นางกลับจวนพร้อมกับพี่ชายใหญ่ของนาง และต้าเหรินก็ไม่ได้เรียกเมิ่งสืออีว่าแม่เล็กแล้วเพราะนางแต่งงานกับหานชางเหยียนเรียบร้อยเขาจึงเรียกเมิ่งสืออีว่าท่านแม่เหมือนบุตรทั่วไปองค์รัชทายาทเอ่ยว่า“แม่บุญธรรมเดี๋ยวข้าไปส่งพวกท่านที่หน้าประตูวังนะขอรับ”เมิ่งสืออียิ้ม นางย่อมรู้ว่าองค์รัชทายาทอยากจะอยู่กับอ้ายอ้ายอีกหน่อย เพราะตอนที่อยู่ที่วัดพวกเขาสองตัวแทบจะติดกันอยู่แล้วจึงไม่ปฏิเสธองค์รัชทายาทหันไปบอกกับทหารติดตาม“เราไปแค่หน้าวังหลวงพวกเจ้าไม่ต้องตามมา”เมื่อเอ่ยเช่นนั้นจึงมีเพียงเสิ่นกงกงรับใช้อาวุโสผู้หนึ่งเท่านั้นที่เดินตามมาเงียบ ๆระหว่างทางอ้ายอ้ายชี้นกชมไม้พร้อมกับพูดคุยสนุกสนาน บ้างก็วิ่งไปดูปลา บ้างก็วิ่งไปดูดอกไม้ผีเสื้อโดยมีองค์รัชทายาทคอยติดตามทำให้เสียเวลาไม่น้อยต้าเหรินที่เป็นเด็กห้าขวบและคิดว่าตนเองโตแล้วแต่ยังถูกมารดาจูงมืออยู่เอ่ยด้วยสีหน้าเป็นผู้ใหญ่“น้องรองซุกซนยิ่งนัก ถ้าพ่อบ้านเหวินรู้ต้องจับตีก้น”เมิ

บทที่ 48 ลูกเนรคุณหานชางเหยียนคิดว่าเมิ่งสืออีกำลังหึงหวง เขาจึงหัวเราะในลำคอแผ่วเบาอย่างมีความสุข ที่แท้การที่นางไม่กลับมาเพราะว่าสตรีนางนั้นจริง ๆ"หากเจ้าไม่ชอบลู่ลี่ ข้าจะกำจัดนางให้พ้นทาง ให้สตรีนางนั้นเป็นบ่าวรับใช้ของเจ้า หรือว่าให้ตายไปให้พ้นสายตา เจ้าอยากได้สิ่งใดข้าจะตามใจเจ้าทุกอย่าง ดีหรือไม่ ต่อไปเจ้าอยู่ในจวนกับลูก ไม่ต้องพบเจอผู้อื่นที่จะทำให้เจ้าลำบากใจ ข้าจะเลี้ยงดูเจ้าให้ดีที่สุด ข้าจะให้เจ้ามีอาภรณ์สวยงาม เงินทองมากมาย และให้เจ้าคลอดบุตรให้ข้ามาก ๆ ครอบครัวของพวกเราจะมีความสุข สืออีอยู่กับข้าดีที่สุดใช่หรือไม่"เมิ่งสืออีถึงกับนิ่งอึ้งไป มือของนางที่จับอ้ายอ้ายเอาไว้กำแน่น"แม้แต่ลู่ลี่ที่ทุ่มเทเพื่อเจ้าเพียงนั้น เจ้ายังกล้าคิดเช่นนี้กับนาง ได้อย่างไร หานชางเหยียน เจ้าทำได้อย่างไร"หานชางเหยียนยักไหล่ เขาไม่คิดว่าสิ่งที่เขาคิดและกระทำนั้นคือสิ่งผิด"นางคือตัวหายนะ ทำให้ครอบครัวของพวกเราแตกแยกทำให้เจ้าหนีไปจากข้าทั้งยังพาอ้ายอ้ายไปด้วย ลู่ลี่ยังทำสิ่งชั่วร้ายมากมายนางหักหลังบิดาได้ก็หักหลังข้าได้เช่นกัน ดังนั้นงูพิษเช่นลู่ลี่ ข้าไม่อาจเก็บไว้ข้างกายได้อีก"เมิ่งสือ

บทที่ 50 ตื่นตะลึงหลังเมิ่งสืออีและอ้ายอ้ายดื่มยาคลายกังวลพวกนางก็นอนหลับไปพร้อม ๆ กัน ฮวาซานเหรินดูแลนางจนวางใจจึงกลับมาหารือกับรัชทายาทที่ตำหนักบูรพารัชทายาทกลับมาที่ตำหนักบูรพาพร้อมกับฮวาซานเหรินเพื่อหารือ จากนั้นก็สั่งให้เสิ่นกงกงรีบตามหมอหลวงอีกคนมาดูอาการของเขา“อาจารย์ท่านได้รับบาดเจ็บใช่หรือไม่ขอรับ”ฮวาซานเหรินนั่งลงบนเตียงเขาขัดสมาธิเดินพลังครู่หนึ่งจึงกระอักเลือดคั่งออกมาคำโตก็พลันรู้สึกดีขึ้น เขารับผ้าซับเลือดมาจากเสิ่นกงกงพร้อมกับเอ่ยว่า“ข้าไม่เป็นอันใดไม่จำเป็นต้องเรียกหมอหลวง”ทว่ารัชทายาทไม่ยินยอมฮวาซานเหรินจึงคิดว่า“ข้าจะต้องเอาผิดเขาให้ได้ ข้าจะกราบทูลเสด็จพ่อ”ฮวาซานเหรินเอ่ยว่า“ข้าคิดว่าฝ่าบาทจะเข้าข้างเขา นอกจากคนของเราแล้วก็ไร้หลักฐาน คนของหานชางเหยียนที่จับได้ล้วนเป็นนักรบเดนตายพวกเขาฆ่าตัวตายไปหมดแล้ว”“แต่หานชางเหยียนผู้นี้เหิมเกริมนัก หากเขาลงมืออีกเล่า”ฮวาซานเหรินเอ่ยว่า“เขาบาดเจ็บหนักไม่น้อยคงต้องรักษาตัวพักใหญ่ อีกอย่างด้วยนิสัยระแวงระวังของเขาในเวลานี้คงยังไม่ลงมือ เกรงว่าจะถูกพวกเราวางแผนโต้กลับ”รัชทายาทเอ่ยว่า“ที่ท่านไม่ให้ข้าทูลเรื่องนี้เพราะ