All Chapters of เกิดใหม่อีกคราเป็นผู้ช่วยตัวน้อยของมารดาที่บิดาไม่รัก!: Chapter 31 - Chapter 40

บทที่ 32 นางต้องโดดเด่นเวลาล่วงผ่านอย่างรวดเร็วบัดนี้ลู่ลี่มีอายุครรภ์เข้าสู่เดือนที่เจ็ดแล้ว สีหน้าจึงดูอิ่มเอิบและมีน้ำมีนวลมากขึ้นกว่าเดิมยิ่งนักหานชางเหยียนและฟู่ไท่ผินดูแลนางอย่างดี เรื่องราวของเมิ่งสืออีและบุตรสาวค่อย ๆ เลือนหายไปตามวันเวลา ลู่ลี่ใช้ชีวิตอย่างมีความสุขที่จวนราวกับฮองเฮาผู้หนึ่งในตำหนักหลังอ้ายอ้ายตัวปลอมมีนามว่าหานซ่งหยาง หรือท่านหญิงหยางที่ทุกคนเรียกขานก็มีอายุได้หนึ่งปีเจ็ดเดือนแล้วเด็กน้อยไม่เคยรู้ว่าตนเองเป็นตัวปลอมยังเชื่อสนิทว่าตนเองเป็นบุตรสาวของฮูหยินเอกที่เสียชีวิตไปแล้วที่ต้องเก็บงำเป็นความลับไม่ให้เด็กน้อยรู้ เพราะฟู่ไท่ผินเกรงว่านางจะเผยพิรุธออกมา ดังนั้นหานซ่งหยางจึงใช้ชีวิตประดุจคุณหนูผู้หนึ่งที่ฟู่ไท่ผินอบรมสั่งสอนด้วยตนเองมาตั้งแต่ถูกพาเข้ามาอยู่ในจวนสกุลหานทว่าหานชางเหยียนกับห่างเหินกับบุตรสาวตัวปลอมผู้นี้ยิ่งนัก เขาปวดใจทุกคราที่เห็นใบหน้าของเด็กน้อย ดังนั้นท่านหญิงหยางจึงได้โหยหาความรักจากบิดา และไม่เข้าใจว่าไยท่าทางของบิดาจึงเป็นเช่นนั้นไม่เพียงแต่หานชางเหยียนที่ห่างเหิน กระทั่งลู่ลี่แม่เล็กของนางเองก็ดูเหมือนว่าแทบจะไม่สนใจท่านหญิงหยา

บทที่ 34 เฝ้ารอห่านทองคำเวลาผ่านไปรวดเร็วราวกับติดปีก บัดนี้อ้ายอ้ายมีอายุได้สามขวบกว่าแล้วเมิ่งสืออียังได้ตั้งชื่อจริงให้นางว่า เมิ่งอ้ายเหม่ยโดยใช้แซ่ของตนเองแทนแซ่ของบิดาและฮวาซานเหรินก็รับนางเป็นลูกบุญธรรมของตนเอง“น้าไฉไปกันเถิด”หลังจากฝึกคัดตัวอักษรเสร็จก็ถึงเวลาที่ได้รับอนุญาตให้เล่นได้ อ้ายอ้ายอุ้มตุ๊กตากระต่ายน้อยของตนเองขึ้นมากอด จากนั้นก็วิ่งนำหน้าไฉไฉไปยังลานกว้างหน้าวัดโดยไม่รีรอ“คุณหนูรอบ่าวก่อนเจ้าค่ะ คุณหนู”ได้ยินเสียงอ้ายอ้ายเพียงแวบเดียวนางก็วิ่งหายไปแล้ว ไฉไฉเกรงว่าอ้ายอ้ายจะล้มจึงกุลีกุจอวิ่งตามเด็กน้อยไปฮวาซานเหรินเดินอมยิ้มมาจากลานกว้าง อ้ายอ้ายหยุดตรงหน้าเขาแล้วเอ่ยทัก“อรุณซาหวัดท่านพ่อเจ้าค่ะ”ฮวาซานเหรินกำลังจะอ้าปากเอ่ยทัก เด็กน้อยก็วิ่งหายไปอย่างรวดเร็ว ไฉไฉที่ติดตามมาประสานมือคารวะเขาจากนั้นก็วิ่งผ่านหน้าไปฮวาซานเหรินมองตามหลังอ้ายอ้ายจากนั้นก็เผยรอยยิ้มอย่างภาคภูมิใจ“เด็กน้อยบ้านข้ามีขาที่แข็งแรงยิ่ง สมแล้วที่ร่างกายตุ้ยนุ้ยอวบอ้วนน่ารักเพียงนั้น”กล่าวจบก็เดินไปหาเมิ่งสืออีที่หลังจากสอนอ้ายอ้ายคัดอักษรแล้วนางก็เริ่มตัดผ้าเพื่อเย็บเสื้อกันหนาวตัวให

บทที่ 36 ยังไงก็ต้องกลับอยู่ดียามนี้เป็นยามจุดโคมแล้วทั่วทั้งเรือนจึงสว่างไสว เหอเฟยนั่งกุมมือบุตรชายที่ยังไม่ได้สติเพราะพิษไข้แม้ตนเองจะมีผ้าพันแผลพันไปทั่วกายอยู่ไม่ห่างเมิ่งสืออีได้พูดคุยกับเหอเฟยอยู่พักใหญ่แล้ว เหอเฟยไม่รู้จักเมิ่งสืออีแต่รู้จักฮวาซานเหรินเป็นอย่างดี ทั้งได้ยินอ้ายอ้ายเรียกฮวาซานเหรินว่าท่านพ่อ ดังนั้นนางจึงมั่นใจว่าเมิ่งสืออีคือภรรยาของเขาเมิ่งสืออีเองก็คร้านจะอธิบายถึงความเป็นมาของตนเองเพราะยิ่งพูดก็ยิ่งจะดูไม่เหมาะสมนางจึงปล่อยให้เหอเฟยเข้าใจเช่นนั้น ส่วนฮวาซานเหรินก็ได้บอกกับเหอเฟยว่าเมิ่งสืออีมีนามว่าเสี่ยวสือ เพื่อปกปิดชื่อแซ่ของนางหลังจากกินของหวานหลังอาหารจนอิ่ม อ้ายอ้ายเดินตัวกลมอุ้มตุ๊กตากระต่ายที่สีขาวกลายเป็นสีตุ่นเพราะผ่านการใช้งานอย่างหนักมาหลายปีอย่างทะนุถนอมมานั่งลงที่ตักของมารดา จากนั้นมือเล็กจ้อยพลันขยับไปจับมือของเหอเฟยพร้อมทั้งบีบเบา ๆ ดวงตากลมโตกระจ่างใสจ้องใบหน้าของเหอเฟยเพราะต้องการให้กำลังใจ“พี่ซายจะหายยีแน่นอนเจ้าค่ะ ท่านป้าไม่ต้องห่วงนะเจ้าคะ”เหอเฟยเงยหน้ามองเมิ่งสืออี นางจึงเอ่ยว่า“อ้ายอ้ายของข้าอายุเพียงสามขวบดังนั้นคำบางคำยังพูด

บทที่ 38 ตามติดแจสามเดือนต่อมานับตั้งแต่อ้ายอ้ายได้เป่าเปามาเป็นเพื่อนเล่นหนึ่งคนหนึ่งสุนัขก็ตัวติดกันยิ่งกว่ากาวหนังสุนัขเสียอีกทุก ๆ เช้าองค์ชายสิบโจวฉือที่อาการบาดเจ็บหายดีแล้วจะออกมาฝึกกระบี่กับหม่าเจาและมักจะพบเด็กน้อยตัวกลมปากแดงฟันขาวและสุนัขสีขาวตัวนั้นถือดาบไม้อันเล็กที่หม่าเจาทำให้รอเขาอยู่เมื่อเห็นหน้าเขาเด็กน้อยก็มักจะเอ่ยทักทายทันใด“พี่ฉืออรุณฉะหวัด เร็วเข้าอ้ายอ้ายพร้อมแย้ว”จากนั้นเด็กคนนั้นก็จะทำท่าทางควงดาบกวัดแกว่งไปมาเหมือนพวกที่เล่นงิ้วแต่ไร้ฝีมือ เจ้าสุนัขปากเปราะนั่นก็ยังวิ่งวนไปรอบ ๆ และส่งเสียงเห่าออกมาเป็นระยะหากว่าเขาไม่ได้ฝากตัวเป็นลูกศิษย์ของท่านอาจารย์หม่าเจาเขาก็คงร้องขอให้มารดาพาจากไปเพราะรำคาญทั้งเด็กทั้งสุนัขตัวนั้นแล้วหม่าเจายีศีรษะของอ้ายอ้ายแล้วเอ่ยว่า“วันนี้ก็อย่ารบกวนพี่ฉือของเจ้าให้มาก เล่นเงียบ ๆ ได้หรือไม่”อ้ายอ้ายพยักหน้าเข้าใจส่วนเป่าเปาก็เห่าโฮ่งรับ หม่าเจาเอ่ยชมว่าดีมากจากนั้นเขาก็เริ่มฝึกวิชาให้โจวฉือ“ทบทวนทุกท่าที่ข้าสอนเจ้าไป”“ขอรับอาจารย์”หม่าเจาเริ่มร่ายรำกระบี่ อ้ายอ้ายพยายามทำตามเขามีหลายท่าที่ต้องหมุนตัวทำให้อ้ายอ้ายตาลา

บทที่ 40 จำเป็นต้องกลับไปหลายวันต่อมาเมิ่งสืออีกำลังสนทนากับฮวาซานเหรินอยู่ในเรือนเวลานั้นหม่าเจาก็วิ่งกระหืดกระหอบเข้ามาหาพวกนาง“แย่แล้วพี่ซานเหริน ฝ่าบาททรงนำกำลังมาที่นี่ด้วยตนเองยังมาพร้อมกับหัวหน้า พวกเขาใกล้มาถึงแล้ว”ฮวาซานเหรินเอ่ยคำว่าอืมออกมาคำหนึ่ง ดูเหมือนเขาจะไม่ตกใจแม้แต่น้อยในขณะที่เมิ่งสืออีตกใจแทบสิ้นสติ“เจ้าไปรับหน้าก่อน อย่าให้คนของเราต่อสู้เด็ดขาด มิเช่นนั้นจะเสี่ยงต่อการถูกข้อหาก่อกบฏ ”“ขอรับ”เมิ่งสืออีมือสั่นระริกหานชางเหยียนจุมพิตที่หน้าผากของนาง“ไม่ต้องกลัว พี่อยู่นี่แล้วทั้งสืออีและอ้ายอ้ายจะปลอดภัย”เพราะเมิ่งสืออีดูเหมือนจะกลัวจนไร้สติแล้ว ฮวาซานเหรินบีบกระชับมือเล็กเอาไว้อย่างอบอุ่น ทุกกิริยาล้วนมั่นคงไม่หวาดกลัวอันใด ทำให้เมิ่งสืออีรู้สึกมั่นคงขึ้นมาไม่น้อย“ยังกลัวหรือไม่”เมิ่งสืออีส่ายหน้า“ดีขึ้นแล้วเจ้าค่ะ”“เช่นนั้นก็ไปกันเถิด”เมิ่งสืออีเดินตามฮวาซานเหรินที่อย่างไรก็ไม่ยอมปล่อยมือของนาง นางไม่รู้ว่าฮวาซานเหรินมีวิธีรับมือกับหานชางเหยียนอย่างไร ทว่านางก็มั่นใจในตัวเขาเป็นอย่างยิ่งอ้ายอ้ายกำลังเล่นอยู่ที่ลานกว้างในบริเวณวัด ถึงจะเป็นผู้ใหญ่มาแ