All Chapters of เกิดใหม่อีกคราเป็นผู้ช่วยตัวน้อยของมารดาที่บิดาไม่รัก!: Chapter 11 - Chapter 20

บทที่ 11 ย้ายบ้าน​ ยามเว่ย[1]วันต่อมาหานชางเหยียนก็มารับเมิ่งสืออีเพื่อย้ายไปยังเรือนหลังใหม่ที่เขาได้ตระเตรียมเอาไว้ให้ ซึ่งเรือนหลังนั้นคือหนึ่งในเรือนรับรองของจวนสกุลฮวาที่หานชางเหยียนขอเช่าชั่วคราว เพราะสกุลฮวาเป็นสกุลบัณฑิตในแต่ละปีมีผู้เดินทางมาเพื่อร่ำเรียนกับบิดาของฮวาซานเหรินไม่น้อย คุณชายที่มาล้วนเป็นคนมีฐานะสูงส่งจากหลายเมืองหลายแคว้น สกุลฮวาจึงมีเรือนมากมายเพื่อรับรองแขกเหล่านี้แทนที่จะให้คุณชายผู้สูงศักดิ์พักที่โรงเตี๊ยมเมิ่งสืออีไม่ยอมให้ผู้ใดแตะต้องบุตรสาวนางจึงอุ้มเด็กน้อยด้วยตัวเองและปล่อยให้ไฉไฉประคองเดินอ้ายอ้ายเพิ่งกินนมอิ่มนางลืมตานอนเล่นอยู่ครู่หนึ่งก็หลับไปอีกแล้วจึงไม่รู้ว่าบัดนี้ท่านพ่อของตนได้มารับท่านแม่ไปที่เรือนหลังใหม่หานชางเหยียนรอนางอยู่ที่หน้าประตูเมื่อเดินออกมาเมิ่งสืออีจึงเห็นว่าเขาพาลู่ลี่มาด้วย ลู่ลี่ทำความเคารพนางอย่างมีมารยาท เมิ่งสืออีมองด้วยสายตาว่างเปล่าราวกับลู่ลี่ไร้ตัวตนในสายตาของนางลู่ลี่กำมือแน่นและกำลังอดทนไม่แผดเสียงดังด้วยความเกลียดชังออกไปหากไม่มีเมิ่งสืออีแม้นางจะแต่งเข้าจวนในนามฮูหยินรองแต่นางก็ย่อมเป็นหนึ่งในจวนนี้ กระนั้น

บทที่ 13 ต้องหนี​ หลายวันต่อมาอาการของเมิ่งสืออีก็ดีขึ้นมากกระทั่งนางสามารถเดินเหินได้สะดวกยิ่งขึ้น แม่นมที่ฮวาซานเหรินช่วยจัดหามาให้นับว่ามีความเชี่ยวชาญเป็นอย่างมาก ด้วยนางผ่านการคลอดบุตรมาแล้วถึงสี่คนและนางยังมาจากสกุลบัณฑิตที่มีความรู้ไม่น้อยวันนี้ฮวาซานเหรินมาเยี่ยมนางพร้อมกับนำของบำรุงร่างกายมาให้ด้วย เมิ่งสืออีกล่าวขอบคุณฮวาซานเหรินอีกครั้งที่ช่วยนางคัดเลือกคนมาเป็นอย่างดี"อย่าเกรงใจไปเลย คนกันเองแท้ ๆ ในเมื่อชางเหยียนไหว้วานและยังเป็นเรื่องของน้องสืออีข้าย่อมให้คนเสาะหาคนที่ไว้วางใจได้มาดูแลเจี่ยเอ๋อร์"เมิ่งสืออีรินน้ำชาให้กับฮวาซานเหรินแล้วเอ่ยต่อ"อย่างไรก็ต้องขอบคุณพี่เหรินที่มีน้ำใจกับสืออี"ฮวาซานเหรินยิ้มบาง "สำหรับพวกเราไม่ต้องมีคำว่าขอบคุณหรือเกรงใจกันแล้วมิใช่หรือ เจ้าคือน้องสะใภ้ของข้าหากข้าไม่ดูแลจะเป็นผู้ใดกันเล่า"เมิ่งสืออีอยากจะพูดคำว่า ก็บิดาของเจี่ยเอ๋อร์อย่างไรเล่า แต่นางก็ยั้งปากเอาไว้เพราะตนเองสาบานแล้วว่าจะไม่พึ่งพาคนผู้นี้อีก เสียงเด็กน้อยหัวเราะอย่างมีความสุขดังขึ้นจากด้านหลัง ทำให้ฮวาซานเหรินและเมิ่งสืออีที่นั่งอยู่ไม่ไกลหันไปมองด้วยสายตาอบอุ่นเมื

บทที่ 15 ต้าเหรินผู้น่าสงสาร​ เช้าวันนี้ไฉไฉไปที่เรือนคุณชายฮวาในยามซื่อ[1] เพียงต้าเหรินเห็นไฉไฉเขาก็ร้องเรียกทันใด "ไจ๋ไจ๋ ไจ๋ไจ๋ มา มา อุ้ม อุ้ม"คงเป็นเพราะต้าเหรินรู้ว่าถ้าเห็นหน้าไฉไฉเขาจะได้พบกับท่านแม่เล็กเขาจึงชอบไฉไฉมาก เด็กน้อยคลานเตาะแตะมาหาไฉไฉจากนั้นก็อ้าแขนออก"แม่เละ แม่เละ"มือเล็กจ้อยคว้ามือของไฉไฉเอาไว้ เอ่ยคำว่า ไป ไป ไม่หยุด ไฉไฉย่อมเข้าใจว่าเขาอยากให้นางพาไปหาแม่เล็กของตนเองก็น้ำตารื้นขึ้นมา หากว่าคุณชายน้อยรู้ว่าต่อไปจะไม่ได้พบแม่เล็กของตนเองอีกเขาจะเป็นเช่นใดกันนะ เด็กน้อยไร้เดียงสาตัวกลมป้อมปากแดงฟันขาวกำลังปีนขึ้นมาหาไฉไฉที่คุกเข่าอยู่เบื้องหน้าแล้วยกมือโอบรอบคอของไฉไฉอย่างรู้ความ ปากก็เรียกแม่เล็กและสั่งให้ไฉไฉพาไปหา"ไปไป ไจ๋ไจ๋ ไปไป"แม่นมเอ่ยว่า"คุณชายน้อยคงอยากไปหาฮูหยินจะแย่แล้ว"ไฉไฉยิ้มแล้วเอ่ยว่า"วันนี้ฮูหยินก็คิดถึงคุณชายน้อยเช่นกัน จึงให้ข้ามารับแต่เช้า คุณชายฮวาอยู่หรือไม่"เอ่ยยังไม่ทันขาดคำฮวาซานเหรินก็เอ่ยขึ้น"เจ้ามารับต้าเอ๋อร์หรือ"ไฉไฉค้อมศีรษะทำความเคารพจากนั้นก็เงยหน้าขึ้น วันนี้ฮวาซานเหรินสวมอาภรณ์สีขาวพิสุทธิ์ ส่งเสริมให้เขาดูสง่า

บทที่ 17 หนีอย่างปลอดภัยเมิ่งสืออีและไฉไฉตกใจจนเกือบจะหลุดเสียงอุทานออกมา พวกนางยกมือขึ้นปิดปากกลืนเสียงร้องเข้าไปในลำคอภรรยาคนขับรถม้าเอ่ยว่า“ใต้เท้ามีปัญหาใดหรือเจ้าคะ”ทหารผู้นั้นเพ่งมองสายตาเย็นชา เอ่ยเสียงขรึม“หมึกตราประทับมีปัญหา ดูเหมือนจะไม่ใช่ของจริง ข้าทำงานตรวจหนังสือผ่านทางมาตลอดชีวิตนี้ ลูกไม้ตื้น ๆ ข้าจะดูไม่ออกเชียวหรือ”ภรรยาคนขับรถม้าขยับเข้ามาใกล้ จากนั้นตัดสินใจยัดเงินก้อนโตเข้าไปในมือของทหารผู้นั้นโดยที่ไม่มีผู้ใดเห็น“ท่านตรวจดูให้ดีอีกครั้งนะเจ้าคะ นี่ก็ใกล้ฟ้ามืดเต็มทน ท่านก็รู้ว่าในรถม้ามีทารกน้อย หนังสือผ่านทางนี่ย่อมเป็นของจริงเจ้าค่ะ เพียงแต่ใช้มาหลายปีอาจจะเก่าไปบ้าง”ทหารผู้นั้นมองอย่างเย็นชา เขาเป็นคนตงฉินไม่มีทางรับเงินจากผู้ใดเป็นอันขาด ยิ่งเห็นว่าสตรีนางนี้มีพิรุธยิ่งสงสัย“ทหารจับพวกนางเอาไว้ นำตัวไปสอบสวน”ไฉไฉร้องแผ่วเบาใบหน้าซีดจนเหมือนกระดาษขาว“แย่แล้วเจ้าค่ะ”เมิ่งสืออีเหงื่อเต็มแผ่นหลัง ร่างของนางสั่นไม่หยุด สมองตื้อไปหมดจนไม่รู้ว่าจะหาทางออกได้อย่างไรแม้ว่าแผนการของนางครานี้นางมั่นใจว่าเตรียมเอาไว้อย่างรอบคอบที่สุด กระทั่งบิดามารดาของไฉไฉ

บทที่ 19 เอาชีวิตรอดภายนอกหน้าต่างรถม้ามีแสงอาทิตย์สดใส ดอกเหมยเบ่งบานส่งกลิ่นหอมโชยระรื่น เมิ่งสืออีหยุดพักรถม้าที่ตำบลเล็ก ๆ แห่งหนึ่งนางมิได้อาศัยเส้นทางหลักไปที่เมืองอวีเพราะก่อนหน้านี้นางเจอเข้ากับด่านตรวจค้นและได้พบว่าบัดนี้หานชางเหยียนกำลังติดตามหานางอยู่โชคดีที่คนขับรถม้าสองผัวเมียคู่นี้รู้จักกับทหารผู้นั้นจึงทำให้นางสามารถผ่านด่านนี้ได้โดยสะดวก ทหารผู้นั้นยังกระซิบว่า“หากพวกท่านจะเดินทางอย่าอาศัยเส้นทางหลักเลยมิเช่นนั้นต้องถูกท่านแม่ทัพจับได้เป็นแน่ เขาเป็นถึงแม่ทัพใหญ่การหลบหนีจากเงื้อมมือของเขามิใช่เรื่องง่าย”“ขอบคุณต้าเกอร์”คนขับรถม้ากล่าวขอบคุณญาติของตนเอง เมิ่งสืออียังมอบสินน้ำใจให้กับเขาแต่ทหารคนนั้นกลับไม่ยอมรับ“ฮูหยินท่านต้องเดินทางอีกไกล เก็บเงินไว้เลี้ยงดูคุณหนูเถิด ข้าเตือนท่านสักคำอย่ามุ่งหน้าไปเมืองอวีเด็ดขาด เพราะด่านเมืองอวีนั้นถูกตรวจค้นละเอียดยิ่งนัก”เมิ่งสืออีรู้แล้วว่าหานชางเหยียนต้องคิดว่านางจะกลับเมืองอวีเป็นแน่ เช่นนี้แล้วนางจะไปที่ใด เมิ่งสืออีเอ่ยขอบคุณทหารผู้นั้น“พี่ชายท่านมีนามว่าอย่างไร อนาคตหากข้าไม่ตายเสียก่อนข้าหวังจะกลับมาแทนคุณท่าน”ทหา