Semua Bab พิษรักคุณหมอ: Bab 81 - Bab 90

บรรยากาศในงานวิวาห์ใหญ่โตระหว่างทายาทเจ้าของโรงแรม ‘ธาดา ริเวอร์ไซด์’ กับบุตรสาวของนักธุรกิจชื่อดังเต็มไปด้วยความชื่นมื่น แขกเหรื่อที่หลั่งไหลมาร่วมงานล้วนแต่เป็นบุคคลสำคัญในแวดวงธุรกิจและแม้ว่างานจะถูกกำหนดขึ้นอย่างกะทันหัน แต่ทุกอย่างก็ออกมาอย่างสวยงามและสมเกียรติของบ่าวสาวเมื่อแขกเหรื่อทยอยเข้ามาในงาน รสสราเลยจำเป็นต้องปั้นหน้ายิ้มรับแขกเพียงลำพัง เพราะพิชยะยังไม่ลงมาจากห้องรับรองแต่ก็ไม่มีใครคิดไปในทางไม่ดีเมื่อรสสราบอกกับทุกคนว่าเจ้าบ่าวโหมงานหนักติดต่อกันหลายวันจึงพักผ่อนไม่เพียงพอ เขาจะตามลงมาภายหลังกระทั่งตอนที่พิธีกำลังจะเริ่มขึ้นเจ้าบ่าวถึงปรากฏตัวในงาน แต่แล้วทุกคนก็ต้องพากันแปลกใจที่ชายหนุ่มเดินขึ้นไปบนเวทีทุกคู่สายตาต่างพากันจดจ้องไปที่เจ้าบ่าวเมื่อพิชยะดึงเอาไมโครโฟนจากพิธีกรในงานไปถือไว้ในมือเสียงซุบซิบดังขึ้นภายในห้องจัดเลี้ยงขนาดใหญ่ หลายคนหันไปมองรสสราที่ยืนอยู่ด้านล่างเวทีด้วยความสนใจทว่าสายตาของชายหนุ่มกลับมองลงมาหาใครคนหนึ่ง คนที่เขาอยากให้มางานวันนี้ที่สุด แต่กลับหาเธอไม่เจอ“พี่ชายเราจะทำอะไร” คุณเพ็ญพิชย์หันไปถามบุตรสาว เพราะพิชยะข้ามไปหลายขั้นตอน และการท

บริเวณที่เขายืนอยู่ตรงกับห้องของมนต์มีนาพอดี ด้านหลังของหน้าต่างห้องที่เป็นกระจกสีดำมืด ไม่สามารถมองเห็นข้างในได้ เขาจึงไม่รู้ว่ากำลังมีคนมองลงมา“จะไม่ลงไปคุยกับเขาหน่อยเหรอ” เกศินีเห็นมนต์มีนาแอบมองดูพิชยะอยู่นานแล้ว“เราไม่มีอะไรจะคุยกับเขา” เธอปิดม่านลงแล้วเดินออกมาจากหน้าต่างห้อง เลิกสนใจ แม้ว่าพิชยะจะยืนอยู่ตรงนั้นทั้งคืนเธอรู้มาจากพิชชาแล้วว่าพิชยะยกเลิกงานแต่งกลางคันแล้วไปตามหาเธอที่สนามบินเพราะเข้าใจว่าเธอจะไปต่างประเทศแต่สิ่งที่พิชยะทำมันไม่สามารถชดเชยความผิดของเขาได้แม้แต่เสี้ยวหนึ่ง บาดแผลที่หัวใจของเธอจากการถูกเขาทำร้ายยังคงสร้างความเจ็บปวดราวกับว่ามันเพิ่งจะเกิดขึ้นเมื่อวานตามคำบอกเล่าของพิชชา พิชยะยกเลิกงานแต่งเพราะเขาเลือกเธอกับลูก แต่มันก็ไม่ได้ทำให้ความรู้สึกของเธอที่ถูกเขาเหยียบย่ำดีขึ้นมาได้หัวใจที่เกิดบาดแผลไม่อาจได้รับการเยียวยาเพียงเพราะคน ๆ หนึ่งสำนึกผิด“แล้วมีนจะปล่อยให้คุณหมอยืนอยู่อย่างนั้นเหรอ” เกศินีอยากแน่ใจว่าเธอจะทนเห็นพิชยะยืนตากน้ำค้างได้ทั้งคืนหรือเปล่า เพราะมนต์มีนายังดูรักอีกฝ่ายอยู่ เพียงแต่ความเจ็บปวดเสียใจสอนให้คนเรารู้จักใจแข็งก็เท่านั้น“

“พี่เจนไม่ต้องพูดอะไรก็ได้ค่ะ เดี๋ยวมีนออกไปคุยกับเขาเอง”“เดี๋ยวก่อนมีน…” เจนจิรากลัวว่าจะกลายเป็นเรื่องใหญ่ขึ้นมาเลยรีบตามหญิงสาวออกไป ตอนนั้นพิชยะกำลังจะเดินกลับไปที่รถ เขาเห็นมนต์มีนาจึงหน้าถอดสี“มีน…” ชายหนุ่มเดาได้ทันทีว่ามนต์มีนาอาจจะรู้เรื่องทั้งหมดแล้ว แต่เขากลับไม่ได้มีความกังวลหรือกลัวอะไร เพราะอย่างน้อยมันก็ทำให้เธอยอมออกมาเจอเขา“เอาของพวกนี้กลับไปด้วยค่ะ มีนไม่ต้องการ” มนต์มีนาโยนของที่ถืออยู่ในมือลงพื้นราวกับว่าเป็นสิ่งของเน่าเสีย ชายหนุ่มได้แต่มองของที่หล่นกระจายอยู่ที่พื้นตรงหน้าของเขาด้วยความเจ็บปวด“เฮียยอมรับผิดทุกอย่างแล้ว มีนให้โอกาสเฮียสักครั้งได้ไหม” นาทีนี้พิชยะแทบจะก้มศีรษะขอโอกาสจากเธอ ทว่าเขากลับได้รับเพียงคำพูดที่ไร้เยื่อใยกลับมา และแม้ว่าเขาจะไม่ได้ตะโกนออกมา แต่คำขอโทษที่มาจากข้างในก็ดังไปถึงความรู้สึกของมนต์มีนาอย่างไม่น่าเชื่ออานุภาพของมันทำให้ขาทั้งสองข้างที่กำลังจะก้าวออกไปหยุดชะงัก แต่เธอก็ไม่ได้หันกลับมามองเขา“มีนไม่มีโอกาสอะไรให้หรอกค่ะ ถ้าไม่อยากให้มีนเกลียดเฮียไปมากกว่านี้ก็อย่ามาให้มีนเห็นหน้าอีก แล้วต่อไปนี้ก็ไม่ต้องเอาอะไรมาให้ เพราะทุกอย่

วันต่อมา ทั้งวันมนต์มีนาไม่เห็นพิชยะมาที่บริษัทจึงคิดว่าเหตุการณ์วันก่อนคงทำให้เขาถอดใจไปแล้ว สุดสัปดาห์ทีไรบรรยากาศในการทำงานของพนักงานบริษัทตะวันฉายก็จะครึกครื้นเป็นพิเศษ เพราะบางคนวางแผนจะไปเที่ยวต่างจังหวัดกับคนรัก บางคนก็วางแผนจะใช้เวลาในวันหยุดเสาร์อาทิตย์อยู่กับครอบครัว ถึงเวลาเลิกงานมนต์มีนาก็เดินออกมาที่ประตูฝั่งด้านหน้าของบริษัทหลังจากแน่ใจว่าพิชยะไม่ได้มาดักรอเจอเธอ วันนี้อาทิตย์กับมุกรินไม่ได้เข้าบริษัทเพราะมุกรินต้องไปตรวจครรภ์ตามนัด ส่วนเจนจิราขอลาหยุดหนึ่งวันเพราะต้องไปเฝ้าพี่สะใภ้ที่โรงพยาบาลแทนพี่ชาย ส่วนภูวเนศออกไปพบลูกค้าตั้งแต่เช้ายังไม่กลับเข้ามา วันนี้เธอเลยต้องนั่งรถประจำทางกลับไปที่อพาร์ทเม้นท์คนเดียวเพราะเกศินีที่ชอบไปขลุกอยู่ที่ห้องเธอจนดึกดื่นแทบจะทุกวันขอลาไปทำธุระกับครอบครัวที่ต่างจังหวัด แต่พอเดินออกมาเธอก็พบว่ามีคนมายืนรออยู่ หญิงสาวกอบกำมือทั้งสองเข้าหากันเมื่อต้องการเรียกความเข้มแข็งให้ตัวเอง “ขอคุยด้วยหน่อยสิ” “ถ้าคุณรสสราจะมาติดต่อเรื่องงานคุยกับพี่มุกโดยตรงได้เลยนะคะ ขอตัวค่ะ” “ไม่ต้องมาแกล้งโง่” ถ้อยคำที่แฝงไปด้วยการด่าทอเอ่ยไล่หลังหญิงสาวอ

กว่าสามสัปดาห์แล้วที่พิชยะพักรักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาล ‘วิวัฒเวช’ อาการบาดเจ็บของเขาดีขึ้นตามลำดับจนใกล้จะหายดี เมื่อเช้าหมอแจ้งว่าอีกไม่เกินสองสามวันนี้เขาก็ออกจากโรงพยาบาลได้แล้วมนต์มีนามาเยี่ยมชายหนุ่มทุกวัน แต่เธอไม่ได้อยู่นอนเฝ้าอย่างที่ควรจะเป็นเพราะยังต้องไปฝึกงาน ซึ่งตอนนี้การเป็นนักศึกษาฝึกงานของเธฮก็เข้าสู่เดือนสุดท้ายแล้วถึงแม้ว่าเธอจะใจอ่อนให้พิชยะไปเยอะแล้วก็ตาม แต่ถ้าจะให้เธอทำเหมือนไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้น ก็คงจะเป็นไปไม่ได้แกรกก…ทันทีที่ได้ยินเสียงเปิดประตูห้องเข้ามา คนซึ่งกำลังยืนยืดเส้นยืดสายอยู่ที่หน้าต่างห้องรับอาการดี ๆ ของวันใหม่ แทบจะกระโจนขึ้นไปบนเตียงของโรงพยาบาล ก่อนจะทำทีว่าตนเองนอนหลับอยู่ถ้าคนที่เข้ามาเป็นมนต์มีนาอย่างที่ชายหนุ่มคิด เธอก็อาจจะไม่ทันเล่ห์เหลี่ยมของเขา แต่บังเอิญว่าเป็นพิธากับธนา พวกเขาจึงรู้เท่าทัน“ลืมตาได้แล้ว พวกกูเอง” พอได้ยินเสียงของหมอธนาพิชยะก็ลืมตาขึ้นมาอย่างไม่สบอารมณ์“มาทำไมนักหนาวะ ไม่มีการมีงานทำรึไง”“อ้าว! พูดแบบนี้ มึงหาว่าท่าน ผอ.ของกูอู้งานเหรอวะ” ธนานั่งลงที่โซฟาภายในห้องผู้ป่วยพิเศษ ไม่ใส่ใจกับคำพูดอ้อม ๆ ของพิชยะที่บ่งบ