All Chapters of พิษรักคุณหมอ: Chapter 61 - Chapter 70

หนึ่งเดือนต่อมาแสงอาทิตย์ที่สาดส่องเข้ามาทางระเบียงห้องกระทบร่างเล็กที่ขดตัวนอนตะแคงอยู่ในผ้านวมผืนหนา ในขณะที่มีคนกำลังขะมักเขม้นอยู่กับการปรุงอาหารเช้าวันนี้คุณหมอสวมผ้ากันเปื้อนสีขาวสะอาดต่างจากตอนที่อยู่ในห้องผ่าตัด ดูคล่องแคล่วตอนที่ลงมือหั่นผักเป็นชิ้นเล็ก ๆ ใบหน้าคมคายเปี่ยมล้นด้วยความสุขอย่างที่ไม่มีมานาน เมื่อนึกถึงใบหน้ายามที่มนต์มีนาลิ้มรสอาหารฝีมือของตนเอง เขาตั้งใจทำอย่างพิถีพิถันเพื่อให้อาหารทุกมื้อของเขาออกมาสมบูรณ์แบบและถูกปากเธอที่สุดตอนที่เขากำลังตั้งใจปรุงอาหารอยู่นั้นมนต์มีนาก็ตื่นนอน ไม่เห็นชายหนุ่มนอนอยู่ข้างกายเธอก็มองหาเพราะยังเช้าอยู่ร่างเล็กสวมชุดนอนยาวเลยเข่าเปิดประตูออกมาจากในห้องนอน เดินตรงมาเรื่อย ๆ กลิ่นหอมที่ลอยเข้ามาในจมูกชัดเจนขึ้นกระตุ้นให้กะเพราะอาหารตื่นตัวเดินตามกลิ่นมาจนมองเห็นชายหนุ่มที่ยืนอยู่ตรงเคาน์เตอร์ครัว มนต์มีนายืนมองอีกฝ่ายด้วยสายตาที่ชื่นชม ไม่เคยคิดว่าตัวเองจะเป็นผู้หญิงที่โชคดีอย่างนี้ความโศกเศร้าที่แผ่คลุมหัวใจของเธอ ความทรงจำอันเจ็บปวดที่จู่ ๆ เธอก็ต้องสูญเสียครอบครัวยังคงเป็นหมอกมืดดำอยู่ในใจไม่จางหาย แต่วันนี้แสงสว่างก็ปรากฏ

สองแก้มของมนต์มีนาร้อนผะผ่าว ฝ่ามืออุ่นจัดของคุณหมอยังลูบไล้เนินเนื้อบอบบางที่กึ่งกลางกลายของเธออยู่“จะให้มีนช่วยยังไงเหรอคะ” เธอเสมองไปที่พื้นห้องพยายามอย่างมากที่จะไม่ให้เสียงของตัวเองสั่นเพราะมือซุกซนของเขาพิชยะไม่ได้ตอบเขานิ่งอยู่อย่างนั้น ส่งเพียงสายตาอ้อน ๆ ขึ้นมามอง เขาเห็นมนต์มีนานิ่งไปจึงจับตัวเธอกดลงที่เตียงนุ่มแล้วตามไปทาบทับ“ทำไม ยังอายอยู่เหรอ” ปลายนิ้วนุ่มของศัลยแพทย์หนุ่มลูบไล้ใบหน้านวลเนียนไร้เครื่องสำอางใด ๆ ผ่านเปลือกตาที่หลุบลงของเธอมายังปลายจมูก แล้วหยุดที่ริมฝีปากจิ้มลิ้มที่เคยโอบอุ้มและกลืนกินความเป็นชายของเขาเข้าไปเขาสอดนิ้วเข้าไปในโพรงปากนุ่ม มนต์มีนาดูดนิ้วของเขาเบา ๆ กระทั่งที่เขาถอนนิ้วออกเปลี่ยนมากดริมฝีปากลงกับปากของเธอ ปากและลิ้นของทั้งคู่ดูดดุนและคลอเคล้ากันด้วยความดูดดื่มจนเกิดเสียงแลกน้ำลายกันฝ่ามือเรียวยาวทาบลงกับแผ่นท้องแบนราบของหญิงสาว ค่อย ๆ เลิกชุดนอนซาตินตัวบางขึ้น ขนอ่อนบนเนื้อตัวมนต์มีนาลุกชันในทันที ท้องนิ้วเนียนนุ่มไล้ผ่านหย่อมหญ้าบาง ๆ บนโหนกนูน“อื้ออ” เธอกัดริมฝีปากเอาไว้แต่ก็ยังหลุดเสียงครางออกมาเมื่อพิชยะจัดการจุดอ่อนไหวที่สุดของเธอเ

หล่อนจะทวงเขาคืนจากกาฝากตัวหนึ่งที่บ้านของเขารับเลี้ยงเอาไว้เสี้ยววินาทีต่อมาพิชยะก็ประกบริมฝีปากลงบนเรียวปากอิ่มชุ่มชื้นด้วยลิปสติกสีแดงจัด ทันทีที่เขาเริ่ม รสสราก็ส่งลิ้นเข้าไปดูดดึงลิ้นของเขาอย่างโหยหา นิ้วเรียวสวยของศัลยแพทย์สาวสอดเข้าไปในสาปเสื้อ ลูบไล้แผงอกแข็งแรงข้างในนั้นที่มันเป็นของหล่อนมาโดยตลอดจูบของทั้งคู่ดูดดื่มขึ้นเรื่อย ๆ จนได้ยินเสียงแลกน้ำลาย รสสราจับมืออีกฝ่ายขึ้นมาวางที่เอวคอดของตัวเอง มือคอยลูบไล้ไปตามท่อนแขนแข็งแรง ขยับให้กึ่งกลางกายบดเบียดเข้าหาเป้ากางเกงอย่างคนคุ้นเคยกันรสสราเลื่อนมือลงไปกอบกุมความเป็นชายที่ยังซุกซ่อนอยู่ข้างในนั้น ลูบไล้ขึ้นและลงเบา ๆ เพื่อปลุกเร้าให้เขามีอารมณ์ทว่าจังหวะรูดซิปกางเกงลงไปแล้วหมายจะล้วงลึกเข้าไปหาความแข็งขืน พิชยะก็จับมือของรสสราออก จัดการให้เสื้อผ้าบนกายอยู่ในสภาพที่เรียบร้อย “ยังอยู่ในเวลางาน”“โทษที โรสใจร้อนไปหน่อย แต่ก็เป็นเพราะว่าโรสคิดถึงฟันมากนะ” หล่อนตัดใจจากตัวตนของชายหนุ่มซบลงที่แผงอกกว้าง น้ำเสียงฟังดูเศร้าสร้อย พยายามให้เห็นว่าตลอดเวลาหล่อนที่อยู่ห่างไกลกัน หล่อนยังรักพิชยะไม่เปลี่ยน“ฟันก็คิดถึงโรสใช่ไหม”“อืม ค

“เป็นอะไรคะ” นวลนางถามขึ้นเมื่อเห็นเธอมีอาการแปลก ๆ “ไม่รู้เหมือนกันค่ะ แต่มีนรู้สึกอยาก…” พูดไม่ทันจบ อาการพะอืดพะอมก็ตีขึ้นมาที่คอ รู้สึกอยากอาเจียน มนต์มีนาเลยรีบลุกไปที่ห้องน้ำที่อยู่ห่างออกไปไม่ไกล นวลนางรีบตามไปด้วยความเป็นห่วงยืนลูบหลังให้ตอนที่เธออาเจียนออกมา “เป็นไงบ้างคะ ไหวไหม” เธอค่อย ๆ ปรือตาขึ้นวักน้ำล้างที่ปากพวงแก้มสีเรื่อซีดเผือดเหมือนคนไม่สบาย “ไม่เป็นไรแล้วค่ะ ขอบคุณนะคะ” “แน่ใจนะคะ ไปหาหมอไหม เดี๋ยวพี่ให้ไอ้ศรมันขับรถไปให้” “ไม่เป็นไร มีนไม่ได้เป็นอะไรแล้ว สงสัยช่วงนี้ทำงานดึกไปหน่อยค่ะ” นวลนางฟังที่หญิงสาวบอกก็ไม่ได้แสดงความคิดเห็นอะไรออกมา เธอคงจะพักผ่อนน้อย หรือไม่ก็ทานข้าวไม่ตรงเวลา แม้ในใจจะรู้สึกขัดแย้งกับความคิดของตัวเองอยู่บ้าง อาการของเธอดูคล้ายกับตอนที่นุชจรีแพ้ท้องใหม่ ๆ กับข้าวที่เคยโปรดปรานได้กลิ่นหน่อยก็ไม่ได้ อาเจียนออกมาแบบนี้เหมือนกัน “เป็นไงบ้างคะ” นุชจรีเอ่ยถามทันทีที่เธอเดินกลับมาที่โต๊ะพร้อมกับนวลนาง “ไม่เป็นไรแล้วค่ะ สงสัยพักผ่อนน้อย แล้วช่วงนี้มีนก็กินข้าวไม่เป็นเวลาด้วย” “อ๋อ พี่ก็ว่าอยู่ นึกว่าต้มจืดของพี่เสียแล้วซะอีก” “เปล่

หนึ่งสัปดาห์ที่ผ่านมาพิชยะไม่ได้กลับมานอนที่คอนโด เพราะช่วงนี้งานที่โรงพยาบาลค่อนข้างยุ่ง มีผ่าตัดตอนกลางคืนตลอด เขาจึงไม่มีเวลากลับมาหาเธอ“เป็นอะไรหรือเปล่า” เห็นมนต์มีนานั่งมองหน้าจอโทรศัพท์มาสักพักหนึ่งแล้ว เกศินีเลยเดินเข้ามาถามระหว่างรอเข้าห้องประชุม“เปล่า” เธอส่ายหน้า หากแต่ความเศร้าหมองก็ฉายชัดอยู่ในแววตา เกศินีดูออก อาการแบบนี้เหมือนกับคนอกหัก“หมู่นี้ไม่เห็นหมอคนนั้นมารับมีนกลับบ้านเลย” เกศินีแกล้งถามออกไป ในใจคิดว่าระหว่างมนต์มีนากับพี่ชายของเพื่อนเธอคนนี้มีอะไรแปลก ๆ แต่ก็ไม่เคยซักไซ้ เพราะเห็นว่าเป็นเรื่องส่วนตัวพิชยะดูเป็นห่วงเป็นใยมนต์มีนาแปลก ๆ สายตาแบบนั้นไม่เหมือนพี่ชายที่หวงน้องสาวทั่วไป แต่เหมือนแมวที่กำลังหวงปลาย่างมากกว่า“ช่วงนี้เฮียเขางานยุ่งน่ะ” เป็นอีกครั้งที่เธอต้องฝืนยิ้มออกไป“เมื่อก่อนไม่เห็นยุ่งเลย” จากประสบการณ์โดยตรง เวลาที่ผู้ชายอ้างเรื่องงาน ส่วนใหญ่ก็ไปนอนกกผู้หญิงคนอื่นทั้งนั้น แต่เกศินีก็ภาวนาไม่ให้เป็นอย่างที่เธอคาดเดา เพราะดูแล้ว ๆ มนต์มีนาน่าจะชอบอีกฝ่ายมากเพราะตั้งแต่พิชยะไม่ได้แวะเวียนมาที่บริษัทตามรับตามส่ง ใบหน้าของมนต์มีนาก็แทบจะไม่มีรอ