Lahat ng Kabanata ng พิษรักคุณหมอ: Kabanata 101 - Kabanata 110

ธนาวางร่างบอบบางลงไปนั่งที่เบาะข้างคนขับ หญิงสาวนั่งคอพับไปกับเบาะอย่างคนที่หมดสภาพคนที่นั่งอยู่หลังพวงมาลัยของฮัมเมอร์ดำขลับเหยียบคันเร่งออกสู่ถนนใหญ่ในเวลาต่อมา หมายจะพาคนเมาไปส่งที่บ้านให้เร็วที่สุด จากความสามารถในการขับและระยะทาง คาดว่าเขาคงจะไปถึงจุดหมายภายในยี่สิบนาทีแต่ขับมาได้เพียงครึ่งทาง คนที่สลบไปแล้วกลับตื่นขึ้นมา ทำท่าพะอืดพะอม“เห้ย! ดะ…เดี๋ยว จะอ้วกเหรอ รอแป๊บนะ” เมื่อเห็นท่าไม่ดี ชายหนุ่มจึงรีบเปิดไฟท้าย เตรียมจะหักพวงมาลัยเข้าไปจอดข้างแต่ก็ช้าไปแหวะ!!! แหวะ!!!ไม่ทันซะแล้ว พิชชาปล่อยทุกสิ่งทุกอย่างที่เอาเข้าไปในร่างกายออกมาเปรอะเปื้อนไปทั้งหน้าขาแน่นหนั่นและบริเวณเป้ากางเกงของชายหนุ่ม เหมือนเห็นตัวเขาเป็นชักโครกอย่างดีเชี่ยเอ้ย!ชายหนุ่มนั่งตัวแข็งทื่อเหมือนช่วงล่างของเขาตายด้านไปในขณะนั้น ยกมือทั้งสองอยู่เหนือศีรษะของเธอ ไม่รู้ว่าควรจะสรรหาคำใดถึงจะเหมาะสมกับสิ่งที่น้องสาวของพิชยะเพิ่งจะทำลงไปหนุ่มโสดที่มักจะออกมาหาความสุขตามสถานบันเทิงอย่างเขา เคยหิ้วผู้หญิงที่เมาแอ๋เข้าโรงแรมนับครั้งไม่ถ้วน แต่ก็ไม่เคยสักครั้งที่พวกผู้หญิงเหล่านั้นจะอาเจียนรดใส่เขาแบบนี้สบายเ

“งั้นจูบฟินน์หน่อยสิ” เสียงอ้อนวอนของหญิงสาวเหมือนน้ำมันที่ตั้งใจราดลงบนกองไฟ ให้ไฟราคะในกายของเขาพลุ่งพล่านทว่ายังมีสติหักห้ามใจไว้ได้ ธนาจับมือเล็กที่วางทาบอยู่บนแผงอก ตรงตำแหน่งที่เป็นจุดกระสันของเขาผ่านเสื้อคลุมบนลำตัวกลัวว่ามือซุกซนจะล่วงล้ำอาณาเขตของเขาไปมากกว่านี้“จะบ้าเหรอ ฟ้าได้ผ่าพอดี” สีหน้าของคนพูดยังคงเรียบนิ่งไม่บ่งบอกอารมณ์ใด ทว่าหัวใจกลับเต้นผิดจังหวะต้องเป็นเพราะเหล้าแน่ ๆ เขาถึงได้ใจเต้นแรงกับพิชชาได้“ตอนนี้ฝนไม่ได้ตกสักหน่อย ฟ้าจะผ่าได้ไง” เจ้าของเสียงแผ่วเบาแต่ราวกับอาบไว้ด้วยน้ำผึ้งเถียงทันควันแม้ศีรษะจะหนักอึ้งเหมือนถูกก้อนหินกดทับ แต่ก็พอรู้ว่าข้างนอกไร้วี่แววของฟ้าฝน“เลิกเล่นได้แล้ว ถ้าเมาก็นอนซะ” เขาพ่นน้ำเสียงดุใส่เธอ ก่อนหมายจะลุกออกจากร่างนุ่มนิ่ม อยู่ให้ห่างจากพิชชาให้มากที่สุดทว่าน้ำเสียงดุดันของคุณหมอ กลับยิ่งทำให้ความฮึกเหิมในใจหญิงสาวทวีคูณ“บอกให้จูบไง ทำไม...ปากฟินน์มันไม่น่าจูบเหรอ” ดวงตาคู่งามสะท้อนความรู้สึกอันหลากหลาย น้ำตาคลอเบ้าหากแต่ปลายจมูกของหญิงสาวจรดอยู่ที่ใบหูของเขา พ่นลมหายใจผ่าวร้อนลงมาซ้ำ ๆธนาตัวแข็งทื่อในวินาทีนั้น...น้อยคน

ชายหนุ่มแข็งทื่อไปทั้งร่าง แทบลืมหายใจในชั่วขณะนั้นคนที่มองเขาในแง่ลบมาตลอดอย่างพิชชา ต้องเข้าใจเขาผิดล้านเปอร์เซ็นต์สายตาที่เริ่มคุ้นชินกับความมืดสลัวจับนิ่งอยู่ที่ใบหน้างดงาม จังหวะหัวใจถี่กระชั้น ทุกวินาทีรอคอยอย่างหวาดหวั่นว่าคนใต้ร่างจะเอ่ยคำใดออกมาทว่าเจ้าของร่างนุ่มนิ่มกลับหลับตาลงดื้อ ๆ จมลงสู่ห้วงนิทรา ได้ยินเสียงลมหายใจแผ่วเบาผ่อนเข้าออกเป็นจังหวะ ราวกับมองไม่เห็นอะไรไม่แผลงฤทธิ์อะไรก็ดีแล้วคนโล่งอกค่อย ๆ ใช้แขนที่ประคองแผ่นหลังเรียบเนียนอยู่ออกมา ไม่สนใจสิ่งสวยงามที่วางอยู่ตรงหน้า จัดการให้เสื้อคลุมอยู่ในที่ของมันด้วยความรวดเร็ว ผูกสายเชือกที่เอวให้ เป็นอันเสร็จช่างเป็นการเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ผู้หญิงที่ลำบากสุด ๆสมัยเรียนแพทย์เฉพาะทางว่ายากแล้ว เปลี่ยนเสื้อผ้าให้พิชชา ยากยิ่งกว่าล้านเท่าหมดหน้าที่ของสุภาพบุรุษจำเป็น ชายหนุ่มก็เตรียมจะลุกออกจากเตียงแต่เสี้ยววินาทีนั้น แผงอกแน่นไปด้วยกล้ามเนื้อก็แนบชิดลงไปกับทรวงอกเต่งตึง กึ่งกลางลำตัวของเขาสัมผัสโดนกึ่งกลางเรียวขาของเธอพอดิบพอดีสมองของคุณหมอคำนวณสัดส่วนเจ้าก้อนนุ่มนิ่มที่สัมผัสโดนแผงอกของตัวเองออกมาเป็นตัวเลขโดยอัตโนม

วันเวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว เผลอไม่เท่าไรก็เกือบจะครบหกเดือนแล้วที่พิชชาเข้ามาเรียนรู้งานใน ‘ธาดา ริเวอร์ไซด์’ ธุรกิจโรงแรมที่ในแต่ละปีทำรายได้มหาศาลให้กับตระกูล ‘กิจธาดาวงศ์’ ของเธอ แต่กว่าจะผ่านช่วงชีวิตของการเป็นนักศึกษาฝึกงานก็หนักหนาสำหรับเธออยู่เหมือนกัน ทว่าพอคว้าใบปริญญามาไว้ในมือได้ ความยากลำบากเหล่านั้นก็กลายมาเป็นความภาคภูมิใจของเธอต้องขอบคุณความยากลำบากและทุก ๆ ปัญหาที่ผ่านเข้ามา ขอบคุณครอบครัวของเธอที่คอยเป็นกำลังใจและสอนให้เธอเติบโตขึ้น แม้ว่าเธอจะดื้อรั้นและชอบทำตัวเป็นเด็กในบางครั้ง ในวัยยี่สิบสองปีของเธอ เลยมีความภาคภูมิใจอยู่บ้าง แต่เหมือนว่าเธอจะไม่เคยขอบคุณคน ๆ หนึ่ง คนที่โผล่มาอยู่ในช่วงเวลาแย่ ๆ ของชีวิต เธอเข้มแข็ง ลืมแทนไทได้ในเวลาอันสั้นก็จริงแต่หากตอนนั้น ไม่มีธนามาอยู่กวนประสาท กว่าจะเรียกความมั่นใจกลับมาได้ บางทีเธอก็อาจต้องใช้เวลามากกว่านี้ อย่างเช่นในวันนั้น… โฟล์คสวาเกนสีแดงเจิดจ้าขับเข้ามาจอดในรั้วบ้านเช่าตอนสี่โมงเย็น ท้องฟ้ายังสว่างอยู่ แต่เมื่อเธอขับเข้ามาก็มองเห็นรถของใครคนหนึ่งจอดอยู่ คว้าแฮนด์เมดใบย่อมได้ก

“ช่วงนี้แขกเข้ามาพักที่โรงแรมเยอะ คงจะเหนื่อยไม่น้อยเลยนะคะ” หญิงสาวหลุดออกจากภวังค์ รีบขับไล่ความคิดในหัว แล้วหันไปส่งยิ้มให้ผู้ที่ยืนอยู่ด้านหลังของตัวเอง“สุด ๆ เลยค่ะแต่ยังไหวอยู่” แม้ว่าตอนนี้ร่างกายของเธอแทบจะแตกออกเป็นเสี่ยง ๆ แต่หัวใจของพิชชาก็ขึ้นชื่อว่าเป็นเลือดนักสู้ ไม่เคยยอมแพ้อะไรง่าย ๆสมัยฝึกงานว่าสาหัส แต่พอได้เข้ามาเรียนรู้งานที่โรงแรมของตัวเองตามที่บิดามารดาวางอนาคตไว้ให้ เธอก็พบว่าความยากลำบากเหล่านั้นดูเบาบางถ้าเทียบกับตอนนี้พนักงานทุกคนต่างก็รู้ว่าพิชชาเป็นบุตรสาวคนเล็กของตระกูล ‘กิจธาดาวงศ์’ ถือครองหุ้นกว่ายี่สิบเปอร์เซ็นต์ของโรงแรม ‘ธาดา ริเวอร์ไซด์’ อันเป็นหนึ่งในธุรกิจของครอบครัวในอนาคตเธอคือคนที่จะได้นั่งเก้าอี้ผู้บริหาร เมื่อทายาทคนโตมุ่งมั่นที่จะเข้าเรียนคณะแพทย์ศาสตร์ตั้งแต่ชั้นมัธยมต้น เมื่อเปรียบเทียบกันแล้วตอนที่เธออายุแค่นั้น ยังไม่รู้ว่าตัวเองชอบหรือมีความถนัดด้านไหนด้วยซ้ำทุกวันนี้ ‘พิชยะ’ พี่ชายเพียงคนเดียวของเธอเลือกเดินตามความฝันของตนเอง หลังจากทุ่มเทให้กับการเรียนหมออยู่หลายปีก็ได้เป็นศัลยแพทย์ดังที่ตั้งใจเอาไว้หน้าที่รับช่วงบริหารธุรกิจของค