All Chapters of หัวใจผมยกให้คุณ ( DARK1 ): Chapter 31 - Chapter 40

เฮลิคอปเตอร์ส่วนตัวล่อนลงแตะพื้น ก่อนออฟโรดมากกว่าสิบคันจะมารอรับ เอมิเลียเริ่มหายใจไม่ออก ท้องไส้ปั่นป่วน เมื่อเห็นความใหญ่อลังการของแก็งค์เขา มันคงยากมากหากจะเชื่อ ทว่า ก็ต้องเชื่อ หลังเธอมายืนอยู่จุดนี้ กับรอยยิ้มที่เจื่อนสนิท เมื่อเทียบชุดที่เขาสวมใส่กับชุดนอนบางเบาของเธอ ทำไมเรกาโดถึงไม่ให้เวลาเธอได้เตรียมตัวบ้าง" ทำหน้าให้มันดีๆหน่อย "เข้าภวังค์ได้ไม่นาน เสียงทุ้มร่างสูงข้างกายก็โพล่งขึ้น เขาติเตือนเธอในขณะใบหน้าและดวงตายังจ้องมองไปยังบอดี้การ์ด ที่พากันลำเลียงของลงจาก ฮ. สู่หลังรถ" คุณพาฉันมาด้วยทำไม ไหนว่ามาพักผ่อน นี่มันผจญภัยชัดๆ ..."" แฮ่มมม" เขาชะงักก่อนยกกำปั้นกระแอมยามเธอหันมาฉอดๆใส่เขา" คุณนี่มัน..."" เฮ้บิ๊กครูซ "แต่แล้ว...กลับต้องปิดปากเงียบหันไปหาเสียงผู้มาใหม่แทน ในขณะสีหน้ายังคงกระเง้ากระงอดอยู่แมททริกยื่นกระเป๋าเดินทางฝากการ์ดที่เดินผ่าน ก่อนวิ่งเร็วมาหาคนทั้งคู่ เขายิ้มทักทาย ในขณะเธอทำได้แค่หลุบหน้าต่ำ เพราะปรับอารมณ์ไม่ทัน" ไง "" โทษทีว่ะ ที่มาช้ากว่าคนอื่น พอดีติดภารกิจที่บ่อน "" ช้าที่ไหน มึงก็มาแล้วนี่ ""เออ ว่าแต่นี่..."" เอมิเลียไง"และนั่

ข้างกระโจมเรียงรายหลายหลัง บริเวณกว้างรอบล้อมไปด้วยทะเลทราย นับว่าเป็นครั้งแรกที่แก็งค์อัลฟามาเหยียบที่นี่ และเป็นครั้งเลอค่าไม่เสียแรงที่ยอมเหนื่อยเพื่อได้ไต่เต้า พวกเขาทำสำเร็จ เพียงเพราะการต่อลองของเรกาโด แลกกับการอารักขาหัวโขนผู้ยิ่งใหญ่ใช่ เขาช่างเป็นผู้ที่เสียสละแน่นอนภายหลังของภารกิจพรรคพวกเขาต้องร่วมและมีส่วนเกี่ยวข้องด้วย นั่นหมายถึงบ่อเกิดของการต้องประนีประนอม บ่อยครั้งที่ต้องเย็นกว่า เพื่อสยบร้อนให้มากที่สุด ยามเรกาโดกระฟัดกระเฟียด ดุจนิสัยหญิงมีประจำเดือนเป็นระลอกแบบไม่ดูเวล่ำเวลา หรือจะเรียกว่าสามวันดี สี่วันไข้ก็ยังได้ แลนิสัยเหล่านี้ มักจะทำงานใหญ่พังประจำ มีอยู่ครั้งหนึ่ง พรรคพวกนอกชายแดนแบบไม่สนิทเท่าไหร่นัก ทว่ายอมร่วมรบเคียงบ่าเคียงไหล่มาด้วยกันจนงานสำเร็จ แม้ว่าเจตนาที่เข้ามาช่วยนั้นจะเกี่ยวข้องกับผลประโยชน์ทางธุรกิจทั้งหมด กระนั้นเรื่องแบบนี้ ขึ้นชื่อว่าวงการตลาดมืด หามีใครมาถือสากันไม่แต่แล้ว...กลับถูกยิงตายด้วยเงื้อมมือของเรกาโด เพียงแค่ถกเถียง และออกความเห็นไม่ตรงกัน ด้วยเรื่องไร้สาระแค่นั้นเปรียบเป็นอุทาหรณ์สอนใจทุกคนในทีมได้ดีเลยทีเดียว เหล่าเพื่อนสนิ

ขายาวก้าวสวบๆ รุดหน้าอย่างไม่รอใคร หลังลงจากรถ เรกาโดเปิดประตูคันสุดท้ายของขบวนอย่างรนราน เขารีบเดาะสลักผนึกกุญแจ ด้วยรหัสหลายหลักปึงๆเสียงเคาะของคนในนั้นทำเขาใจสั่น หงุดหงิดตัวเองที่ทิ้งเธอไว้แบบนี้ และนานเกินไปพาลเคืองเพื่อนๆ ที่ไม่รีบตัดบททำเวลาให้เขาเก็ก!ดวงตาดำทมิฬเบิกกว้างอย่างพอใจ ที่ไม่มีอุปสรรคต่อการกดรหัสให้หงุดหงิดอีกระลอก" เอมิเลีย เธอโอเคไหม? "" ฮึก! คุณครูซ!! "หมับวินาทีแรกเขาเห็นร่างบางนอนขดตัวอยู่ ก่อนจะผุดลุกถลาขึ้นมากอดคอเขาอย่างแรง การกระทำของเธอครั้งนี้ทำให้เขารู้สึกเกลียดตัวเองสูงสุด" ฮือๆๆ คุณไปไหนมาคะ "น้ำหูน้ำตาที่ไหลอาบแก้มนั้นคือของจริง ซึ่งกลั่นออกมาจากความรู้สึกของเธอ หญิงสาวคงกลัวจนลืมไปแล้วหมดสิ้น การเข้าไปอยู่ในกล่องกะทัดรัดนั่น เป็นฝีมือใคร เรกาโดนึกแล้วหน้าสลด เลือกที่จะไม่ตอบอะไรก่อนในตอนนี้ เขายืนนิ่งปล่อยให้เธอกอดเสียให้พอ กระทั่งผละออกไปเอง" คุณไปไหนมาคะ "แล้วก็ยังจะถามคำถามเดิม ปราศจากการหาคำตอบว่าใครเป็นคนพาเธอมาขังไว้ เขามองหน้าตาไม่กระพริบ จ้องเข้าไปในดวงตาลึก เป็นฝ่ายดึงร่างบางเข้ามากอดใหม่ " ไปกันเถอะ "ถึงรู้ว่าเธอต้องงง เขาก็คง

ในช่วงเวลาเดียวกัน ขณะมาเฟียหนุ่มกำลังไล่ล่าแฟนเก่ามาสอบสวน และกำลังจะทำสำเร็จลุล่วง ขณะนั้นเอมิเลียเองก็กำลังวุ่นวายอยู่กับศพของแมวร่างไร้วิญญาณที่อุตส่าห์เดินเนิบนาบมาตายบนตักหล่อน หญิงสาวไม่รู้ภัยกำลังจะมาถึงตัว มัวเดินหุนหันมองหาเสียมหรือจอบ เตรียมจะขุดหลุมฝังแมวเองไม่คิดปริปากบอกใครสักคนใช่ว่าจะไม่มีบอดี้การ์ดบริเวณนั้น ทว่าเธอเลือกที่จะทำเพื่อมันคนเดียวเพียงลำพัง" ตรงไหนดีล่ะ ตรงนี้ล่ะกัน "เธอเลือกลักษณะดินร่วนที่ขุดง่ายและห่างไกลผู้คนแต่แล้ว...หลังจากขุดเสร็จ ลักษณะความกว้างพอดีกับตัวแมวได้ไม่นาน ร่างบางทั้งร่างถูกประกบหลังและอุ้มออกไป" อะ อื้อออ "ไม่ทันได้ฝั่งแมวด้วยซ้ำ เอมิเลียดิ้นสุดแรงเกิด ทั้งมือเกว่ง ขาไกว่ ก็ยังหลุดจากพันธการไม่ได้ คนร้ายมีแรงมากกว่าเธอ อีกทั้งขู่เสียงข้างกกหูไม่ต่างกับมัจจุราชกำลังดูดสูบวิญญาณ ลมหายใจของเธอร่อยเหลือน้อยเต็มที ด้วยผ้าสีขาวอาบยาสลบเรกาโดเดินไปเดินอยู่ในห้องแล็บที่ซ่อนอยู่ในโกดัง เมื่อปราศจากลูกน้องและสังคม เหลือเพียงแต่ตัวเขาแล้ว มันจึงง่ายต่อการแสดงออก บ่งบอกให้รู้ เขานั้นก็คือมนุษย์...ที่เสียใจและเจ็บเป็น อย่าพูดถึงความน้อยใจใน

เรกาโดเดินหน้าตรงลงลิฟท์มายังชั้นใต้ดิน สายตาไม่วอกแวกไปไหน ในใจเด็ดเดี่ยวผสมความโกรธที่พลั้งปะทุออกตลบอบอวล มือขวาถือปืนที่ขึ้นนกเหลือแต่กดเรียบร้อยไว้ติ้ง!ก่อนฝีเท้าจะเลี้ยวมายังห้องๆหนึ่ง ในขณะเพื่อนอีกสี่ของเขาตามมาติดๆ เฉียดฉิวเพียงเศษเสี้ยวเวลาเดียวกับการได้เข้าลิฟท์มาด้วยกัน เลยต้องวิ่งลงบันไดกันขาลาก กลัวสูงสุดกับความคิดของเรกาโดยามนี้ ภาวนาอย่าให้จริงอย่างที่คิดไว้ แต่เหมือนจะสายเกินไป เมื่อเขาเดินมาถึงห้องติดฟิล์มหนา ที่มีเชลยคนนึงอาศัยอยู่ หล่อนนั่งหมดแรง และรีบกอดเข่าทันควัน เมื่อเห็นหน้าค่าตาผู้มาใหม่ ที่เดินอาดๆเข้ามา หน้าตาขึงขังเอาเรื่อง แถมยกกระบอกปืนชี้หน้า" คะคุณ ระเรกา..โด "เสียงร้องเรียกขาดๆหายๆ และแหบแห้งเต็มที เธอกลืนน้ำลายลงคอดังอึก ก่อนจะ...ปัง!ล้มลงไปต่อหน้าต่อตา เพียงกระสุนนัดเดียวที่ฝังกะโหลกแอด..." เห้ยยยย "" ไอ้ครูซ นั่นมึงทำอะไร "ท่ามกลางความตกตะลึงของคนที่เพิ่งจะมาใหม่ ทุกคนเบิกตาโพลง อ้าปากกว้าง และค้างอยู่ตรงนั้น ส่วนคนกระทำ ไม่สะท้กสะท้านอะไรทั้งสิ้น แถมยังเก็บปืนคาดเอวสอบ เพื่อล้วงโทรศัพท์ขึ้นมาจากกระเป๋ากางเกง" ครับท่าน ..."จังหวะนั้นเว