All Chapters of หัวใจผมยกให้คุณ ( DARK1 ): Chapter 41 - Chapter 50

ตะวันขึ้นโด่พ้นขอบฟ้า ทอแสงประกายทะแยงตาคนขับรถจำเป็นอย่างเรกาโด เขาไม่ได้นอนสักงีบ เพราะต้องใช้เวลาช่วงนั้นวางแผนงานและลุยเดี่ยวโดยมีเพื่อนอีกสี่เป็นตัวช่วยอยู่เบื้องหลัง ทว่าแผนที่ว่าสำเร็จได้เพียงเสี้ยวเดียว นอกจากจะปีนไต่ไปหักคอการ์ดจงรักภักดีของบิดาได้แล้ว ก็ไม่มีอะไรให้น่าภูมิใจเป็นพิเศษแต่หากจะนับการวางระเบิดเป็นจุดๆ ทั่วตึกหรูแล้วเล่าก็ ...ถือว่าคุ้ม!หนึ่งชั่วโมงก่อน มาเฟียหนุ่มเปลี่ยนร่างตนเป็นหน่วยสวาทชั่วคราว ใช้ยอดตึกสูงระฟ้าฝั่งตรงข้ามเป็นจุดเริ่มต้นก่อนจะค่อยๆ ปีนไต่พาตัวเองลงมาทีล่ะชั้นๆ ท่ามกลางความสูงหลายฟุต และเสียงเชียร์ของเพื่อนผ่านไมค์จิ๋วไม่ขาดสาย หวังเป็นกำลังใจให้แก่เขา แต่ดูเหมือนว่าชายหนุ่มจะไม่สะท้กสะท้านอะไรเลย.....หากเขาพลาดพลัดตกลงไปตาย ก็คงไม่ใช่ บิ๊กครูซแล้ว ฉายานี้ไม่ใช่ได้กันมาง่ายๆ หรือใช้เงินซื้อ ระเบิดแสวงเครื่องควบคุมด้วยปุ่มกด ถูกประดับประดาไปทั่วมุมอับและโคนเสา ด้วยฝีมือลูกชายเจ้าของตึก เขาอาศัยช่วงเวลาเมืองหลับใหล และบรรยากาศหนาวเหน็บ ไร้ผู้คนสัญจรในวินาทีนั้นการบุกเบิก คงไม่มีใครรักเจ้านายมากกว่าการแอบหลับ มาเดินลาดตระเวนให้ตัวเองถูกยกย่องไ

ห้องมืดสนิทติดฟิล์มและแอร์บ่งบอกถึงความลับของเรกาโด วิส ถูกเปิดออกด้วยนักสืบ หลังแจ้งข่าวสารระหว่างสถานการณ์สงครามและเรื่องลูกสาวตนเองเรียบร้อย ฝ่ามือหนาจึงตบลงกลางโต๊ะที่แข็งแรง ทำลูกน้องซึ่งใกล้ชิดหลังยืนมองและสะดุ้งโหยงเลี่ยงคิดในใจไม่ได้ พวกเขารู้นิสัยนี้ดี มีเพียงสองคนพ่อลูกเท่านั้นที่ทำได้!สันกรามปูดอยู่แล้วปูดหนักขึ้นกว่าเก่า ในหัววิตกกังวลหนัก เกรงลูกชายเจ้าอารมณ์และโหดเหี้ยมจะทำอะไรกับก้อนเนื้อสุดที่รักของเขา พร้อมครุ่นคิดแผนสำรองไปเรื่อยๆ แม้ว่าตอนนี้จะมีผู้ใหญ่มากบารมีคอยหนุนหลัง จากคำปะเหลาะที่สำเร็จก็ตาม กระนั้นก็ยังไว้ใจไม่ได้ ในแวดวงมืด วงการตลาดเม็ดเงินมหาศาล ซึ่งคนบ้าอำนาจและโลภเท่านั้นที่มี คงหายากพอๆ กับการงมเข็มในมหาสมุทร หากจะหาความจริงใจและซื่อสัตย์จากพวกเขา...ฮึ คำว่าสัจจะคงไม่มีหรอกในหมู่โจร!มาเฟียแก่เครียดจัด ก่อนจะหันไปสั่งลูกน้อง“ระดมคนเป็นสองกลุ่ม กลุ่มหนึ่งไปต้านไอ้พวกทะเลทราย อย่าให้พวกมันบุกเข้ามาถึงตัวท่านโคโรธี อีกกลุ่มไปช่วยลูกสาวกูให้ได้ โดยทำยังไงก็ได้ อย่าให้ลูกชายกูตาย!”“ครับท่าน”และแน่นอน ถึงมันโคตรยากสำหรับพวกเขา และคนสั่งย่อมรู้ดี เพราะอีก

รถกันกระสุนคันเดิมจอดห่างไกลตัวตึก เพื่อให้ชายหนุ่มนั่งข้างคนขับกระโดดลงไปอย่าทันให้ใครเห็น เวเดโน่ถอยรถกลับอย่างรวดเร็ว เกือบชนต้นไม้ในโพรงป่าทึบข้างกำแพงหลังพุ่งกันชนท้ายเข้าไป ก่อนจะตามเรกาโดไปติดๆ คราวนี้ทั้งคู่คงต้องรับบทเป็นนินจาเสียแล้ว' ประตูดีๆ ไม่มีให้พวกมึงเข้าไปหรือไงวะ 'เสียงซันดรูแทรกออกมา ท่ามกลางความเงียบรอบบริเวณที่พวกเขาอยู่" มึงคิดว่ามันยังต้อนรับพวกเราดีอยู่ว่างั้นเถ้อะ! "เวเดโน่ประชด ส่วนเรกาโดแค่นหัวเราะพร้อมหาช่องแคบทางลับจากจุดนี้ไปโผล่อีกทีหลังกำแพงอย่างช่ำชอง จุดนี้เป็นจุดสุดท้ายที่ไม่มีใครรู้ว่าเขานั้นรู้ เพราะตอนเป็นเด็กเขาเคยมาแล้วครั้งนึง เหตุผลทำไมไม่ไปในจุดที่รู้น่ะหรือ... เพราะคิดว่า โคโรธี ทอน เจ้าของคฤหาสน์หลังนี้ คงสั่งลูกน้องดักรอเชือดคอเขาเรียบร้อยแล้ว!" เฮ้ย ไอ้ครูซ เดี๋ยวรอกูด้วย... บ้าเอ๊ยยย ไม่ฟังกูเลย "เวเดโน่ชะงักกึกเปลี่ยนจากการกระซิบกับซันดรูเป็นกระซิบไล่หลังแทน พร้อมกิ่งไม้แห้งใกล้มือเขวี้ยงใส่ไปด้วย' อะไรกันวะ ' ส่วนฝั่งตรงข้ามถามกลับมา ทว่า..." หน้าที่ของมึงตอนนี้ หาเส้นทางรอดให้พวกกูก็พอ ไอ้ครูซมันเข้าไปแล้ว "กลับถูกเวเดโน่เอ

คนพิการทางร่างกายหากแต่ใช่สมองนิ่วหน้า คงเจ็บระบมน่าดู เพราะฝ่าเท้าที่เหยียบอยู่ของมาเฟียรุ่นลูกนั้น น้ำหนักไม่ใช่น้อยๆ ความเจ็บปวดทางใจบอกผ่านนัยย์ตา เรกาโดจ้องมองเขาด้วยดวงตาที่แดงก่ำ จะร้องก็ไม่ร้องจะแสร้งเมินเฉยก็คงเกินความสามารถ วินาทีนี้หัวใจเขามันเหน็บชาไปหมด“บอกกูมา ว่าอยากจะตายอยู่ที่นี่หรือว่าจะรอดไปด้วยกัน”คนข้างล่างต่อลอง เขาแค่นหัวเราะก่อนจะยกยิ้มมองเปลือกตาไม่กระพริบ พลางทรุดตัวลงนั่ง“รู้อะไรไหมครับ ในชีวิตของผมเจอคนพิการแบบท่านมาก็เยอะ บางคนสงสารจับใจจนต้องยื่นมือเข้าช่วย จะทำเป็นไม่เห็นคงไม่ได้ แต่กับท่านเนี่ย....” โน้มหน้าไปกระซิบใกล้ๆ “ยิ่งตายอย่างทรมาน ผมโคตรยิ่งสะใจ”พลั่ก!จับหัวโขกพื้นไปทีนึง แล้วลุกขึ้นยืน ปล่อยให้โคโรธีนอนงอเข่า จุกเสียดอยู่ตรงนั้น ส่วนเขายืนเต็มความสูงอย่างหมดแรง แต่ก็ยังใช้เรี่ยวแรงที่เหลือนั้นค้นหาสมาร์ทโฟน หาเบอร์โทรเกือบจะล่าสุดกดโทรออก ไม่นานปลายสายก็รับ(ครับนาย นายเป็นอย่างไรบ้าง)“เอาโทรศัพท์ไปให้ เอมิเลีย”(อะไรนะครับ?)“ใช่หน้าที่ มึงต้องมาสงสัยหรือ เร็วๆ”(ครับๆ ได้ครับ)เขายืนรอสายอย่างใจเย็น ที่ช้าสำหรับเขาอยู่ตอนนี้ คาดว่าลูแค

เขตนอกชานเมือง กึ่งป่าดงดิบกึ่งป่าทึบ หากแหงนหน้าขึ้นไปข้างบน ตรงจุดนี้จะเป็นเนินเขาคล้ายเหวลึก เสียงสัตว์ป่าสงวนผสานเสียงกันจ้าละหวั่น หากใครสักคนต้องติดอยู่บริเวณนี้จนมืดค่ำ คงจะอ้างว้างน่าดู เวเดโน่ยืนน่าซีดเผือดหลังมาถึง และฟังคำบอกเล่าของคนแปลกหน้าที่ติดต่อมาด้วยความนิ่งสงบ ต่างกับใจที่ละเหี่ยเต็มที แม้จะบั่นทอนจิตใจ แต่ด้วยความจำเป็นที่จะต้องรู้ เขาจึงต้องฟัง จากพลเมืองดีตรงหน้า ที่คิดว่าชาตินี้จะไม่ได้เจออีกแล้ว ดวงตาสีดำสนิททั้งสี่คู่มองไปยังจุดนั้นเป็นจุดเดียว ในขณะหูนั้นฟังพร้อมนึกภาพตาม กับสีหน้าที่สลดสูงสุด เรกาโดต้องทรมานแค่ไหนจึงจะผ่านมาเหวนี้มาได้ เพราะความห่างระหว่างตึกองค์กรกับหน้าผามันไม่ใช่หนทางที่ง่ายเลย" ตอนนี้เขาอยู่ไหน "“ ยังไม่ได้สติครับ ““ พาพวกเราไปหน่อย “เวเดโน่ละสายตาเป็นคนแรก ก่อนแจ้งเจตจำนง แม้ท่าทางที่แสดงออกมาต่อหน้าคนอื่นจะดูเรียบเฉย ราวกับเรื่องตรงหน้า ไม่สำคัญให้ต้องตื่นเต้น เพราะเหตุการณ์แบบนี้ช่ำชองกับเขามานักต่อนัก การสูญเสียใครสักคนไปจึงไม่ใช่เรื่องใหญ่สำหรับมาเฟียอย่างพวกเขา เว้นแต่กรณีของเรกาโด ต่อให้กลบเกลื่อนความรู้สึกด้วยความขรึมยังไ