All Chapters of สยบรักมาเฟีย: Chapter 41 - Chapter 50

“ที่ซอจินต้องมาอยู่ในสถานะนี้ ก็เพราะว่ามึง…เห็นซอจินเป็นตัวแทนพรีม”หัวใจดวงน้อยพลันกระตุกวูบหลังจากเหมันต์เอ่ยเอื้อนประโยคนั้นออกมา ตัวแทนคนรักเก่าอย่างนั้นเหรอ? เหตุผลที่มังกรมัดมือชกให้เธอแต่งงานด้วย เพราะเขาเห็นเธอเป็นเพียงตัวแทนคนรักเก่าที่จากไป ไม่ได้มีเพียงแค่เหตุผลเดียวอย่างที่เขาบอกเธอพอรู้แบบนั้นก็อดเสียใจอยู่มากไม่น้อย ในขณะที่เธอได้เผลอใจไปรักเขา ทว่าเขากลับเห็นเธอเป็นเพียงตัวแทนคนรักเก่า“ใช่ เพราะซอจินมีอะไรหลายอย่างที่คล้ายพรีม แต่กูก็เพิ่งมาฉุกคิดขึ้นได้ ว่าซอจินก็คือซอจิน จะให้ไปเป็นพรีมก็คงไม่ได้”“….” “กูยอมรับว่าตอนแรกกูมองซอจินเป็นตัวแทนของพรีม แต่หลังจากที่แต่งงานกัน ความคิดนั้นก็ไม่เคยอยู่ในหัวของกูอีกเลย”“หึ…” เหมันต์กระตุกยิ้ม ก่อนจะเริ่มขยับเรียวปากพูดกับมังกร “อะไรทำให้มึงเลิกมองซอจินเป็นตัวแทนของพรีม”คำถามของเหมันต์ทำให้มาเฟียหนุ่มนิ่งเงียบ เขาเพิ่งค้นหาคำตอบของเหตุผลนี้ได้เมื่อไม่นานมานี้ ว่าทำไมถึงเลิกมองซอจินเป็นตัวแทนของพรีม “ก็เหตุผลเดียวกับที่มึงไม่อยากเป็นแค่พี่ชายที่แสนดีของซอจินยังไงล่ะ”“แปลว่ามึงรักซอจินอย่างนั้นเหรอ?”“กูไม่จำเป็นต้องตอบคำ

วันต่อมา“อื้อ…” คนตัวเล็กซึ่งนอนหลับบนเตียงมานานหลายชั่วโมงเริ่มส่งเสียงออกมาในลำคอเบาๆ ท่ามกลางความปวดร้าวตามร่างกายจากบทรักเมื่อคืน เปลือกตาสีขาวค่อยๆ เปิดออกจนนัยน์ตาสีน้ำตาลหวานละมุนปรากฏขึ้นมาเธอยกมือขึ้นมาคลึงศีรษะหนักอึ้ง เพราะเมื่อคืนดื่มหนัก เลยทำให้เกิดอาการแฮงก์อย่างที่เห็น แถมยังจำเรื่องราวเมื่อคืนได้เพียงบางเรื่องเท่านั้น แกร๊กเสียงเปิดประตูทำให้ซอจินเลื่อนสายตาไปมองสามีหนุ่มที่เดินเข้ามา ผมสีดำของเขาที่เคยเซตขึ้นถูกปล่อยเป็นธรรมชาติ ร่างกำยำถูกปิดเอาไว้ด้วยเสื้อคลุมสีดำแหวกอก และมีบุหรี่คาบไว้ในปาก ภาพนั้นทำให้เธออดชื่นชมในความหล่อของเขาในใจไม่ได้“มองขนาดนี้ เช้านี้กินผัวแทนข้าวเลยไหม”“คนหื่น…” เธอพูดพึมพำ ภายในห้องนอนที่เย็นฉ่ำจากเครื่องปรับอากาศ ทำให้เธอกระชับผ้าห่มผืนหนา สายตาจ้องมองมังกรที่เริ่มเคลื่อนย้ายร่างกายมาหาเธอ“ลุกไหวไหม” เมื่อคืนเขาค่อนข้างรุนแรงกับซอจิน อีกทั้งยังพาเธอบรรเลงบทรักยาวนานหลายชั่วโมง เขาหย่อนตัวนั่งลงข้างเตียง เอื้อมมือไปลูบหัวเธอเบาๆไออุ่นจากฝ่ามือหนาเจือด้วยความอ่อนโยนที่ถูกส่งผ่านมา พานทำให้หัวใจดวงน้อยไหววูบราวกับแผ่นดินกำลังไหวอยู

“ไปจดทะเบียนสมรสกันนะ”“จดทำไมคะ สักวันเราสองคนก็ต้องหย่ากันอยู่ดี”“ก็ไม่ต้องหย่าสิ”“มาเป็นสามีภรรยากันอย่างถูกต้องตามกฎหมาย และอยู่กันด้วยไปตลอดชีวิตเถอะนะ”คำพูดเหล่านั้นของมังกรที่กำลังลอยวนเวียนในหัวทำให้เธอไม่เป็นอันทำอะไร ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าเขาต้องการอะไรจากเธอถึงพูดแบบนั้นออกมา ทั้งที่เหตุผลของการแต่งงานคืออะไรเขารู้ดี เธอนั่งคิดเรื่องนั้นคนเดียว พลางถอนหายใจออกมา เธอไม่ได้ให้คำตอบมังกรเพราะมีเสียงโทรศัพท์เขาดังขึ้นมาขัดเสียก่อน เลยทำให้เธอรอดจากเขามา “จะตอบเขายังไงดีเนี่ย” เธอพึมพำออกมาคนเดียวด้วยความหนักใจเพราะไม่รู้ว่าควรตอบมังกรกลับไปยังไง ยอมรับว่าเธอเผลอใจรักเขาไปแล้วเรียบร้อย ขณะที่อีกใจก็ยังลังเลว่าเขาพูดจริงหรือเพียงแกล้งเธอเล่นโครก~เธอก้มมองท้องตัวเองที่ร้องโครกคราก ก่อนจะพลันสายตาไปมองนาฬิกาบนผนัง พบว่าตอนนี้เป็นเวลาสองทุ่มแล้ว เธอดึงตัวเองขึ้นจากเตียงนอนแล้วเดินออกมาข้างนอกเพื่อลงไปหาอะไรทานข้างล่างมือเล็กเอื้อมไปเปิดตู้เย็นเพื่อดูว่ามีอะไรให้ทานบ้าง ก่อนหน้านี้เธอทานอาหารเย็นไปแล้ว แต่หิวอีกเลยลงมาหาอะไรทาน “ว้าย!!” เธอเผลอร้องเสียงดังลั่นด้วยความตกใจในจั

มังกรมองซอจินที่นั่งกอดเข่าเงียบๆ บนโซฟาภายในห้องทำงาน หลังจากหยุดร้องไห้ เธอก็เอาแต่นั่งอยู่กับความเงียบ แววตาคู่สวยยังคงเต็มไปด้วยความเจ็บปวดจนเขาอดเป็นห่วงไม่ได้สายตาคมเข้มเหลือบมองถุงขนมบนโต๊ะ หากเดาไม่ผิด ซอจินคงตั้งใจซื้อมาให้เขาและตัวเอง เขาเอื้อมมือไปหยิบขนมออกมาจากถุงกระดาษ ซึ่งเป็นขนมโปรดที่เธอมักซื้อมาทานเป็นประจำซอจินมองขนมที่มังกรยื่นมาป้อน ก่อนจะเลื่อนสายตาไปมองเขานิ่งๆ โดยไม่ได้ขยับเรียวปากเอ่ยถามหรือว่าอ้าปากรับขนมตรงหน้าแต่อย่างใด “ซื้อมาแล้วทำไมไม่กิน”“ยังไม่หิว” น้ำเสียงสั่นเครือเล็กน้อยตอบกลับคนเป็นสามี มังกรขยับเข้าไปนั่งข้างๆ ภรรยา ยกมือลูบศีรษะเล็ก สัมผัสอ่อนโยนเจือด้วยไออุ่นจากฝ่ามือหนาพานทำให้หัวใจที่กำลังเจ็บปวดดวงน้อยสั่นไหว มังกรคือคนเดียวที่อยู่ด้วยในเวลาที่เธอต้องการใครสักคน…“ถ้าตั้งใจซื้อมาตั้งแต่แรก นั่นหมายความว่าเธอหิวถึงซื้อมา”“….” “ถ้าขี้เกียจกินเอง เดี๋ยวฉันป้อน”ซอจินอ้าปากรับขนมที่มังกรตั้งใจป้อนมาเคี้ยวกินเงียบๆ ในห้วงเวลาที่กำลังเศร้า ยังมีเขาคอยอยู่ข้างๆ ไม่หายไปไหน จนบางครั้งเผลอคิดว่าเขาได้เติมเต็มส่วนหนึ่งของชีวิตเธอที่หายไปให้กลับม

ซอจินนั่งดูซีรีส์ผ่านไอแพดของมังกรระหว่างรอเขาประชุมเสร็จ เธอกดหยุดภาพเคลื่อนไหวบนหน้าจอสี่เหลี่ยมตรงหน้าเอาไว้ ก่อนจะหยัดกายขึ้นแล้วเดินสำรวจห้องทำงานของสามี เธอเอื้อมมือไปหยิบกรอบรูปถ่ายเขาและครอบครัวขึ้นมาดู ริมฝีปากสีระเรื่อคลี่ยิ้ม ไม่ว่าจะตัวจริงหรือในรูปถ่าย มังกรก็ยังชอบทำสีหน้านิ่งขรึมและไร้อารมณ์อยู่เสมอ “หึ ยิ้มบ้างก็ได้นะ” เธอพูดออกมาคนเดียว ก่อนจะวางกรอบรูปไว้ที่เดิม แล้วเดินออกมายืนทอดสายตามองวิวผ่านกระจกใสที่สามารถมองเห็นวิวตึกได้อย่างกว้างขวาง แกร๊กมังกรเปิดประตูเข้ามาในห้องทำงาน สายตากวาดมองหาซอจินเป็นอันดับแรก ริมฝีปากหยักได้รูประบายยิ้มบางๆ เมื่อเห็นภรรยากำลังยืนอยู่มุมหนึ่งของห้อง เดาว่าเธอคงไม่รู้ว่าเขาประชุมเสร็จแล้ว“อุ๊ย…” หญิงสาวอุทานออกมาเบาๆ เมื่อได้รับอ้อมกอดอบอุ่นคุ้้นเคยจากสามีหนุ่ม เธอเอียงใบหน้าไปหามังกร แต่กลับถูกเขาโน้มลงมาหอมแก้มฟอดใหญ่ฟอดด“ประชุมเสร็จแล้ว”“มาเงียบๆ ตกใจหมดเลย”“หายหนาวรึยัง?”“หายแล้ว เพราะได้อ้อมกอดจากคุณ”“หึ…” เขาโน้มใบหน้ามาหอมแก้มซอจินอีกข้างฟอดใหญ่ พร้อมกระชับกอดไว้ไม่แน่นมาก ในที่ประชุมเขาไม่มีสมาธิทำอะไรเพราะจิตใจมันไ