All Chapters of BonaFide Love รักจำยอม: Chapter 11 - Chapter 20

[PLAIFON TALK]"ลิลิน..ตื่นได้แล้วลูก มาม๊าใจจะขาดแล้วนะ..หนูหลับนานเกินไปแล้ว ฮือๆ"นี่คงเป็นแม่ของคุณลิลินสินะ..ท่านดูดีจัง แถมยังสาวและสวยด้วย"เจ๊ ตื่นสักทีเถอะจะนอนไปถึงไหนวะ? " ส่วนนี่คงเป็นน้องชายของคุณลิลิน เพราะหน้าตาละม้ายคล้ายกับเธอสุดๆ"ลินลูกต้องตื่นนะ ไม่ว่าจะต้องย้ายโรงพยาบาลหรือรักษาที่ไหนป๊าก็ยอม" และนี่คงเป็นพ่อ..ที่น้องชายถอดแบบออกไปเปี๊ยบ หน้าตาดีกันทั้งบ้านเลย"ลินครับ..ตื่นมางอแงใส่พี่สิ พี่ยังไม่ง้อลินเลยนะ..ไม่ทะเลาะกันนะ" เฮ้อ...ส่วนนี่คุณติณห์ ที่นั่งซึมมาสามวันสองคืนเฝ้าคุณลิลินจนถึงตอนนี้ฉันมองเห็นทุกคนในห้อง และรู้สึกเป็นห่วงจริงๆ ถึงฉันจะเข้าออกร่างได้ในขณะที่ร่างคุณลิลินหลับไหล แต่เชื่อเถอะ..มันไม่ใช่ผลดีสักเท่าไหร่ เพราะภาพที่ฉันเห็นมันทำให้ฉันรู้สึกผิดและหดหู่ในใจก็ฉันเป็นคนขับรถ และทำเธอเกิดอุบัติเหตุไปด้วย ไม่ให้ฉันรู้สึกผิดได้ยังไงล่ะ แล้วที่คุณลุงคนนั้น..บอกว่าในอดีตฉันคือย่าของคุณลิลินมันจะเป็นไปได้ยังไงในเมื่อฉันไม่คุ้นหน้าพ่อของคุณลิลินเลย..'ที่เจ้าไม่คุ้น ก็เพราะเจ้าได้มาเกิดภพใหม่แล้ว..เจ้าไม่เชื่อข้าหรือ?'ฉันที่ยืนเหม่อมองหน้าทุกคน.

"ปลายฝนกลับเข้ามานะลูก มาหาแม่นะ" ลิลินมองหน้าแม่บุญธรรมของปลายฝนทั้งน้ำตา ก่อนจะเม้มปากที่สั่นระริกของเธอแน่น เมื่ออยู่ๆนึกถึงมาม๊าป่านนี้มาม๊าจะเป็นยังไง ปาป๊าจะเสียใจมั้ยที่เธอยังไม่ฟื้น และถ้าตื่นมาคนที่เป็นลูกไม่ใช่เธอ...ท่านทั้งสองจะรู้สึกยังไง"ฮือๆ ทำไมฉันต้องเป็นคนโชคร้าย อุตส่าห์เกิดมาในกองเงินกองทองรวยมหาศาล จะได้แต่งงานกับทายาทตระกูลดัง ทำไมมันต้องมาพังเพราะปลายฝน!! ฮือๆ!"ณเพชรกับแม่บุญธรรมได้ยินแบบนั้นก็ถึงกับงง ทั้งคู่มองหน้ากันครุ่นคิด ว่าปลายฝนที่ทั้งคู่รู้จัก..ตอนนี้ไม่ใช่คนเดิมอีกต่อไปแล้วแต่..คงคิดไปในทางการแพทย์และจากผลข้างเคียงมากกว่า"ยายทำไมมีลูกโง่แบบนี้เนี่ย ดูสิยายอุตส่าห์เก็บมาเลี้ยง ไม่เห็นคุณค่าชีวิตตัวเองเลย"พอณเพชรพูดแบบนั้น แม่บุญธรรมของปลายฝนก็ฟาดเพียะไปที่แขนหลานชายทันที ก่อนที่จะรีบชี้นิ้วดุ"ณเพชรนี่ก็จริงๆ นั่นน้านะลูก!""ฮือๆ อิพี่ณเพชรเป็นคนปากเสีย! ลิ... โอ้ยบ้าจริง!ฝะ..ฝนไม่ชอบ>[]เอ๊ะ ปลายฝนเรียกเราว่าพี่ด้วยเหรอณเพชร เท่าที่จำได้...เรียกแค่ชื่อนี่"เมื่อยายของเขาสงสัยเช่นกัน ณเพชรก็พยักหน้าเห็นด้วยทันที แต่ก็ไม่ได้อธิบายอะไรหลังจากนี้

ปลายฝนปราม จนทำให้ลิลินที่หลงลืมว่าตัวเองอยู่ในร่างคนอื่นนั้น..ชะงักไป เพราะปลายฝนเองกลัวเรื่ิองจะไปกันใหญ่ และหนักใจสุดๆว่าคุณติณห์จะไม่พอใจเธอ "โอเค! ฉันอินเรื่องของพวกคุณมากไปหน่อย พ่อแม่คุณลิลินจะมาเมื่อไหร่? ฉันอยากพบท่าน"ติณห์ได้ยินแบบนั้นก็ยกนาฬิกาที่ข้อมือดูทันที..ก่อนที่จะตอบว่า"ปกติมาถึงแล้ว ตอนนี้คงกำลังมา"ก้อก ก้อก ก้อก~ เสียงเคาะประตูทำลิลินใจสั่นไม่เป็นจังหวะ ไม่รู้ว่าสัญชาตญาณอะไรทำให้เธอมั่นใจนักหนา..ว่าคนที่เข้ามาต้องเป็นมาม๊าปาป๊าเธอและมันก็ใช่จริงๆด้วย..มาม๊า ปาป๊า ลีออง..มากันครบ"ติณห์..ลินรู้สึกตัวรึยัง? อะ..อ้าวหมออยู่พอดี" "สวัสดีครับ" หมอณภัทรยกมือไหว้อย่างนอบน้อม ในขณะที่ลิลินยืนมองเหม่อไปที่พ่อแม่ตัวเองน้ำตาคลออยู่ข้างๆ แต่เธอไม่มีกระจิตกระใจยกมือไหว้หรอกใจตอนนี้อยากเข้าไปกอด อยากเข้าไปหอมแก้มมาม๊าปาป๊า และบอกว่านี่คือเธอมากกว่าแต่คงทำไม่ได้ และนั่นมันก็ทำให้ปลายฝนที่ยืนมองไกลๆเธอรู้สึกสงสารจับใจ เฝ้ายกสองมือพนมขอพรสิ่งศักดิ์สิทธิ์ ขอให้พวกเธอสองคนผ่านความรู้สึกที่ทรมานเหล่านี้ไปเร็วๆสักที"นี่คือเลขาใหม่ลินใช่มั้ยลูก ขวัญเอ้ยขวัญมานะ..เจ็บตรงไห

"เลือก !""ทำไมหมอต้องขึ้นเสียง?!""เพราะฝนต้องเลือกระหว่างคอนโดกับแผนกจิตเวช!-_-""ไม่มีทาง>[][]หมอบ้า? หมอณภัทรที่เดือดปุดๆอ้าปากค้างตกใจ ทำไมปลายฝนต้องเรียกเขาแบบนั้น และเมื่อไล่มองดวงตาจมูกแดงๆปากเล็กๆนั่น ดูๆแล้วมันไม่ใช่ปลายฝนเลยเพราะเขาไม่เคยเห็นปลายฝนทำท่าทางแบบนี้มาก่อน หมอณภัทรอยู่กับปลายฝนมาตั้งแต่แบเบาะ ตั้งแต่แม่พ่อเก็บมาเลี้ยงตัวแดงๆ ทำไมเขาจะไม่รู้ว่าปลายฝนเป็นยังไง!"เรียกพี่ว่าไงนะฝน?""เรียกว่า อิ-หมอ-บ้า!"หมอณภัทรอึ้งพูดไม่ออก ถ้าปลายฝนย้ำอีกครั้ง..มันไม่ใช่การพลั้งปากพูดกับเขาเพราะโมโหแน่ นิสัยเธอเปลี่ยนไปแล้วจริงๆ"ก้าวร้าวนักนะฝน""ใช่ รู้ไว้ต่อไปนี้แฟนหมอจะก้าวร้าวแบบนี้แหละ ถ้ารับไม่ได้ก็เลิก""เลิกงั้นเหรอ?" หมอณภัทรทวนถาม แต่ระหว่างทวนถาม..ก็พลันคิดถึงปลายฝนก่อนประสบอุบัติเหตุ เพราะปลายฝนไม่เคยแทนตัวเองว่าเป็นแฟนเขาเลยสักครั้งและไอ้คำว่าเลิกกัน...มันยิ่งไปกันใหญ่ ทั้งคู่คบกันเรียบง่ายไม่ต่างกับการพี่น้องกัน คนอย่างปลายฝนไม่มีทางพูดคำนั้นแน่นอน!"ใช่เลิก รับไม่ได้ก็เลิก!"ลิลินย้ำ เพราะไหนๆก

"หมอฉันเพิ่งออกจากโรงพยาบาลนะ รู้สึกไม่มีแรง และเพลียมาก!>\\ลิลินบ่นคนเดียวใต้ผ้าห่ม และเธอก็ลุ้นทุกนาทีที่เสียงเข็มนาฬากาเดิน ว่าหมอณภัทรจะมาเมื่อไหร่ อีกอย่างใจก็สั่นจนแทบจะทนไม่ไหว ไม่คิดว่าตัวเองต้องมาสุ่มเสี่ยงมีเพศสัมพันธ์กับใครตอนนี้เห็นเรียบร้อยๆแต่สัญชาตญาณดิบของผู้ชายมันเหมือนกันทุกคนจริงๆจน..ห้านาทีผ่านไปสิบนาทีผ่านไปสิบห้านาทีผ่านไป..หมอณภัทรก็ยังไม่มา ลิลินที่เริ่มร้อนและอัดอัด จึงเปิดผ้าห่มขึ้นโผล่หน้า เพื่อหายใจหายคอได้สะดวกแต่โชคไม่เข้าข้าง ทันทีที่เธอเปิดผ้าห่มสูดหายใจเข้าลึกๆปาดเหงื่อที่ขมับ หมอณภัทรก็เดินมาเช็ดผมเป