Semua Bab BonaFide Love รักจำยอม: Bab 1 - Bab 10

เจ้าของร่างบางบนเตียง...เปิดตาขึ้นจากการงีบหลับ ริมฝีปากหยักสวย ขนตาเป็นแพงอนกระพริบตาถี่ๆอยู่หลายครั้ง ก่อนที่ปลายฝนจะใช้มือประสานกันวางที่ท้องและเพ่งมองเพดาน คิดกังวลกับเรื่องบางอย่างที่เธอปรึกษาใครไม่ได้ เธอมองและคิดทวน..มองและหาคำตอบให้ตัวเอง ถึงเหตุการ์ณต่างๆที่เคยเกิดขึ้นเมื่อสิบสองปีที่แล้ว วันนั้นมันตรงกับวันนี้พอดี ครบรอบสิบสองปีนักษัตรที่ผู้ชายกำยำบึกบึนคนนั้นเคยพูดไว้กับเธอเธอเจอเขาคืนนั้นเวลา 3:33 น. ปลายฝนเมื่ออายุสิบสองใส่ชุดนอนหมีพูสีชมพูหวาน เธอสะดุ้งตื่นเพราะเสียงลมหวิวๆที่ลอดเข้ามาทางหน้าต่าง เสียงนั้น..ดังราวกับเสียงโหยหวน ดังขึ้นๆจนร่างเล็กหยัดตัวนั่งและขยี้ตา..หันมองหน้าต่างที่ปิดสนิทสองบานด้วยความแปลกใจ ก่อนสุดท้ายจะหันไปเห็นนาฬิกาบนโต๊ะแล้วตัดสินใจล้มตัวนอนแต่ร่างเล็กของเด็กสาว...ก็ถึงกลับชะงัก เมื่อเธอเห็นว่าร่างตัวเองยังนอนหลับสนิทแน่นิ่งหนุนหมอนใบนั้นอยู่เช่นเดิม สัญชาตญานความกลัวทำปลายฝนดีดตัวรีบลุกขึ้น เธอยืนมองร่างเล็กใต้ผ้าห่มหนาก่อนจะลูบหน้าลูบตาตัวเองหลายครั้ง นี่ก็เนื้อหนังเธอ บนเตียงล่ะ...ร่างนั้นคนที่เหมือนเธอทุกอย่างคืออะไร?!!หนึ่งสมองแต่สองจิต

ในขณะที่ปลายฝนนั่งรอและลุ้น รถสปอร์สคันหรูราคาหลักสิบล้านก็ขับมาจอดหน้าประตู ลิลิน รัญญาลินท์ ก้าวขาเรียวสวยเปิดประตูลงมาพร้อมๆประตูปีกนกที่สวิงขึ้นอย่างสง่ารองเท้าส้นสูงสีแดงสดสีสันแสบตา แต่ไม่เท่าใบหน้าสวยไร้ที่ติของเธอตาเฉี่ยวๆที่ทั้งเซ็กซี่และน่าค้นหา ริมฝีปากอวบอิ่มที่แสนเย้ายวน กับอกอวบๆสะโพกผายๆ มันเด่นในชุดเดรสเกาะอกรัดรูปและสูทหลวมๆที่คลุมไหล่เธอลงตัวสมส่วนทุกอย่าง..ราวกับกำลังดูแฟชั่นวีคที่เมืองคานส์ยังไงอย่างงั้น"เลขาที่นัดสัมภาษณ์ มาถึงรึยัง?"ลิลินเอ่ยถามพนักงานที่วิ่งก้มหน้าก้มตามาถือกระเป๋าให้ ในขณะที่เธอก้าวฉับๆถอดแว่นตาดำเข้าบริษัทกับผมที่ปลิวไสวและไล่สายตามองรอบๆอย่างสำรวจ"มาแล้วค่ะ นั่งรอคุณลิลินข้างบน" ได้ยินคำตอบ ลิลินก็พยักหน้าเบาๆก่อนจะก้าวเข้าลิฟต์ที่พนักงานอีกคนเปิดรอก่อนที่เธอจะถอนหายใจเมื่อเห็นตัวเลขที่ขยับขึ้นๆสลับกับก้มมองนาฬิกาข้อมือ ที่จวนเที่ยงและถึงเวลาพักใช่เธอมาสาย และเธอก็ไม่ได้รู้สึกผิดอะไร แต่ที่หงุดหงิดคือ เธอไม่มีเวลามากที่จะสัมภาษณ์เลขาคนใหม่ เพราะอีกไม่ถึงยี่สิบนาทีแฟนซีอีโอสายการบินเวลฟาย ก็จะมารับไปทานมื้อเที่ยงด้วยกันแล้ว"จะทันมั้ย

เสียงรองเท้าส้นสูง ตึกๆ ตึกๆถูกกระแทกดังขึ้นๆ เมื่อลิลินหันกลับไปมองเข้าไปในร้านที่เธอเปิดประตูออกมาเมื่อครู่...แล้วเห็นติณห์ยังนั่งอยู่ที่เดิมให้ตายสิ...เขาไม่เคยเป็นแบบนี้ ปกติเขาต้องตามออกมาแล้วขอไปส่ง! เมื่อรู้แบบนั้นลิลินก็โมโหมากขึ้น เธอรีบโทรหาคนขับรถของบริษัทและเดินดุ่มๆออกจากบริเวณร้านทันที ก่อนที่ปลายฝนที่นั่งแท็กซี่ผ่าน...เธอจะบังเอิญเห็นเข้า"พี่คะ..จอดค่ะๆๆ"ปลายฝนเห็นลิลินเดินดุ่มๆปาดน้ำตาริมถนน เธอก็รีบกวักมือบอกโชเฟอร์จอดรถทันที ถึงแม้ในใจลึกๆตอนนี้จะแอบกลัวว่าตัวเองก้าวก่ายก็ตาม แต่สัญชาตญาณผู้หญิงของเธอมันตัดสินให้ทำแบบนั้น ผู้หญิงสวยๆอย่างลิลินเดินร้องไห้ข้างถนนแดดเปรี้ยงๆแบบนี้ มันไม่ปกติแล้ว"คุณลิลินคะ"เมื่อรถแท็กซี่จอดสนิท ปลายฝนก็รีบลงจากรถเดินไปทักลิลินทันที จนร่างเล็กที่เดินอยู่หยุดชะงักค่อยๆหันมา และปาดน้ำตาลวกๆ"มะ..มีธุระอะไร?""ฉันเซ็นสัญญาเป็นเลขาคุณแล้วค่ะ ขอถามได้ไหมคะ? คือ...ไม่ทราบว่าจะไปไหน ให้ฉันไปส่งมั้ย?"ลิลินได้ยินแบบนั้น..เธอก็ไล่สายตาเฉี่ยวๆมองปลายฝนอย่างชั่งใจ ก่อนจะมองไปที่ปากทางร้านอาหาร ที่มีรถลัมโบร์กินีของติณห์กำลังบึ่งออกมาด้วย

ผับ X"มึงจะเอาไงต่อไอ้ติณห์ กูเห็นมึงนั่งถอนหายใจสิบรอบแล้วนะ" อลันหนึ่งในเพื่อนสนิทฝาแฝดของติณห์ถามขึ้น พร้อมๆกับกลั้วไวน์ในแก้วมองเพื่อนสนิทตัวเอง"กูเหนื่อยว่ะ โสดแบบพวกมึงคงจะดี ไม่ต้องมานั่งเหนื่อยแบบกู" ติณห์ตอบ ก่อนจะเปรยหางตามองเพื่อนฝาแฝดที่หน้าตาละม้ายคล้ายกันทั้งสองของเขา ซึ่งมันก็คล้ายแค่หน้าเท่านั้นแหละ เพราะนิสัยของเซอร์กับอลันแตกต่างกันชัดเจนอลันเป็นผู้ชายที่กึ่งเพลย์บอยทะเล้น และเขาก็เฟรนลี่ตามสไตล์เจ้าของผับ แต่เซอร์เป็นคนนิ่งๆวางมาด..เขาเป็นผู้บริหารที่เนี้ยบน่าเกรงขามจนใครๆไม่กล้าเข้าใกล้"อยากโสด ก็แค่เลิก..จบ-_-" เซอร์ให้ความเห็น แต่ความเห็นนั้นไม่เข้าท่าสักเท่าไหร่ เพราะติณห์ได้ยินแบบนั้นเขาลอบถอนหายใจ และหันไปมองหน้าอลันทันที"เฮ้ยๆไอ้ติณห์..มึงอย่าไปเชื่อไอ้เซอร์ คบมาตั้งนานยังไม่ได้แอ้มเลย อย่าเพิ่งเลิก!!"เซอร์ได้ยินน้องชายฝาแฝดแย้ง ก็ถึงกับถอนหายใจเฮือก ก่อนที่ติณห์จะฉุกคิดและวางแก้วไวน์ในมือ หันมองเซอร์ผู้บริหารหนุ่มถามความเห็น"ถ้าเป็นมึง มึงจะทำยังไงไอ้เซอร์""ขอเลิก ไม่ก็ขอห่าง..ให้ยัยนั่นไปทบทวนนิสัยของตัวเอง เพราะมึงก็ตามใจมาเยอะแล้ว ให้รู้ตัวบ้างก

ตึง ตึง ตึง ~~~ตอนนี้เสียงสัญญาณฉุกเฉินในรถดังเตือน ถุงลมนิรภัยรอบทิศอัดเข้าไปที่ร่างเล็กสองร่าง แต่ความเร็วก่อนชนมันทำให้แรงอัดมหาศาล..ทำทุกอย่างพังไม่มีชิ้นดีต่อให้มาตรฐานจะการันตีสักแค่ไหน ก็ไม่มีอะไรป้องกันได้ กับความเร็วและสภาพรถที่พังยับเยินแบบนี้และมันก็ทำให้เลือดสีแดงฉาดท่วมตัวลิลิน เธอขยับได้แค่ปลายนิ้วที่ค้างอยู่ปุ่มเบรคมือไฟฟ้าทีละนิดๆเพื่อพยายามเอื้อมไปหาปลายฝน"ยะ..ยัยบ้า ขับรถประสาอะไร! ฉันรอดฉันจะฆ่าเธอ""ฮึก ขอโทษ ที่ฉัน...ทำคุณซวยไปด้วย"ปลายฝนพร่ำขอโทษเสียงขาดหาย และเธอก็หนักอึ้งที่สมองราวกับโดนหินก้อนใหญ่ทุบ มันถึงเวลาของเธอที่จะได้ชดใช้เรื่องที่เคยก่อ แต่ทำไมชายกำยำคนนั้นต้องใจร้ายใจดำ ทำคนที่ไม่เกี่ยวข้องเจ็บปวดไปด้วย? นั่นมันยิ่งทำให้ปลายฝนรู้สึกผิดและโทษตัวเอง"ฉันทรมานเหมือนจะตาย ฮึกๆ แต่ฉันตายไม่ได้.. ฉันยังไม่เสียตัวให้พี่ติณห์เลย"ลิลินพูดออกมาน้ำตาอาบแก้ม ขณะที่เธอ..พยายามประคองลมหายใจที่รวยรินของตัวเองไว้ให้นานที่สุด"ฉันขอโทษ คุณต้องหาย...ยังไงคุณก็ต้องได้แต่งงานกับคุณติณห์""เหรอ? เหอะๆ แต่ฉัน..ไม่ไหวแล้วยัยโง่ ฉันง่วง""คุณลิลิน...อย่าหลับนะคะ"".