All Chapters of BonaFide Love รักจำยอม: Chapter 51 - Chapter 60

"รู้ไหมคะ..สุดท้ายคุณก็เห็นแก่ตัวที่สุด เพราะคุณคิดกับฉันแค่ระบายความใคร่ โดยที่ฉันไม่เต็มใจเลยสักครั้ง!""ไม่เต็มใจงั้นเหรอ? เธอแน่ใจนะ..ว่าที่ทำกัน เธอไม่เต็มใจ?""แน่ใจค่ะ และคุณก็ปล่อยฉันได้แล้ว ฉันอึดอัด!"ปลายฝนพยายามดิ้น และคิดหงุดหงิดในใจ ว่าทำไมไม่มีใครกดลิฟต์เปิดเข้ามาเลย เพราะถ้าขืนอยู่ในอุ้มมือติณห์นานกว่านี้ เขาได้ลากเธอไปปู้ยี่ปู้ยำที่ไหนสักแห่งแน่ๆ"ตอนนี้ฉันเลิกกับลิลินแล้ว และเธอก็เลิกกับหมอณภัทรแล้ว...เธอลองมาเป็นผู้หญิงของฉันดูไหม? ถ้าเธอทำให้ฉันถูกใจ ฉันอาจจะเลื่อนระดับให้"ปลายฝนตกใจกับคำเชิญหน้าด้านๆของติณห์มาก เรื่องแบบนี้มันชวนกันง่ายขนาดนี้เลยเหรอ?และเขาเอาอะไรมามั่นใจ ว่าเธอจะตกลงเป็นผู้หญิงของเขาหน่ะ!แค่เจอหน้าก็อึดอัดแล้ว!"คุณติณห์ คุณคิดว่าตัวเองเป็นผู้ชายเลิศเลอมาจากไหนคะ?..ถึงได้ประเมินฉันแค่นั้น ถึงฉันจะเลิกกับพี่ณภัทรและมีอะไรกับคุณ แต่คุณไม่ใช่ผู้ชายที่ฉันอยากได้เป็นคู่ชีวิตหรอกค่ะ""นี่เธอ! มีแต่คนโง่เท่านั้นแหละ ที่กล้าปฏิเสธฉัน!""เหรอคะ? แต่ฉันคิดว่าฉัน..ฉลาดสุดแล้วนะคะ"ติณห์จ้องปลายฝนตาเขม็ง ใครจะไปคิดว่ายัยแสนซื่อและเรียบร้อย..อยู่ๆจะเถียงค

"แกเป็นผีเหรอ? ถ้าโกหกฉันจะแช่งนะ!"'ปากดี! ชาติไหนๆก็ไม่เปลี่ยน! นี่แหละข้าถึงไม่อยากมาพบเจ้าเป็นคนแรก ช่วยหยุดร้องไห้หยุดด่าและหยุดอคติกับข้า ข้าจะมาถามเจ้าเป็นครั้งสุดท้าย...'"ช่วยอะไร? แสดงตัวออกมาสิ! อย่าเก่งแต่ปาก..ปล่อยให้ฉันตกมาอยู่ในสภาพนี้จนฉันรู้สึกชินไปแล้ว แล้วนี่ยังไงพอกลับร่างได้..อยู่ๆฉันต้องกลับไปตายรังที่บ้านหรอ! หมอเขากำลังใจสั่นเลยนะ ทำไมต้องพรากเราออกจากกันด้วย"'มนุษย์นี่เข้าใจยาก ปากบอกไม่ชอบใจแต่พอจะจากไปก็เศร้า แต่ถ้าเจ้าเป็นปลายฝน..เจ้าจะไม่ได้พรากจากเขาไปไหนเลยนะ '"มีอะไรก็พูดมาเลยตรงๆ อย่าอ้อมค้อม! ฉันมีเวลาไม่มาก>[]เจ้าใจร้อนเสียจริง เอาล่ะที่มาวันนี้ข้ามีคำถาม เจ้าอยากกลับร่างถาวรหรือไม่ แต่อย่าพึ่งร้อนใจตอบ คิดตรองดีๆเพราะถ้าเจ้าเลือกแล้ว...เจ้าจะไม่สามารถกลับร่างเดิมได้อีกตลอดชีวิต '"O_Oอะไรนะ!?"'ไปคิดไตร่ตรองดีๆ ครบสามวันเมื่อไหร่ ข้าจะมาเอาคำตอบ'เสียงที่ก้องในหู..ทำเอาลิลินที่ถูกกดดันก้มหน้าลงทันที ก่อนที่เธอจะลงยกมือปิดหน้าสะอื้นไห้ เพราะจากที่หมอณภัทรหายไปกับปลายฝน เธอเองก็เริ่มจะไม่มั่นใจ..ว่าตัวเองยังอยากกลับไปรึป่าวเพราะเธอกลัวว่าตัวเ

หลังจากที่แผนการชั่วร้ายบังเกิด ลิลินก็เงียบและทำตัวปกติจนเช้า ถึงแม้ว่าหมอณภัทรจะยังไม่โทรมาก็ตาม แต่เช้าปุ๊บเปิดตาตื่นปั๊บ หญิงสาวก็วางแผนทันที หวังจะใช้โอกาสที่ออกไปทำงานนี่แหละ แอบไปพบเขาที่โรงพยาบาลแต่ทว่า...!มีมารมาขัดขวางซะก่อน!"วันนี้ทั้งลิลินและปลายฝน ไม่ต้องไปทำงานนะ"ช้อนกินข้าวที่อยู่ในมือสองสาวชะงักทันที ก่อนที่พวกเธอจะเงยขึ้นมองเจ้าของคำสั่งหัวโต๊ะด้วยสีหน้าตกใจ"ทำไมคะปาป๊า? งานการจะไม่ให้ทำเลยรึไง" ลิลินถามหงุดคิด เพราะเธอคิดไว้ดิบดีว่าจะซื้อโทรศัพท์ไปเซอร์ไพร์สหมอณภัทร จนมาม๊าที่อยู่ฝั่งตรงข้าม รีบเอื้อมมือแตะเบาๆที่หลังมือของเธอ"ลิลิน คุยกับปาป๊าดีๆสิลูก""ก็ปาป๊าชอบสั่งนิคะมาม๊า ยังไงคะ? ทำไมไม่ให้ไปทำงาน เหตุผลเพียงพอรึป่าว?"ลิลินถามอีกครั้ง จนลีอองมองพี่สาวที่โวยวายอย่างเอือมระอา แต่เมื่อเผลอไล่ตามองปลายฝนที่อยู่ถัดไปเท่านั้นแหละ มาเฟียหนุ่ม เขาก็รีบก้มหน้าก้มตากินข้าวต่อ และแอบอมยิ้มคนเดียวจนปาป๊าตอบว่า.."ไปไหว้หลุมศพย่า ไหนๆก็พร้อมหน้าพร้อมตากันแล้ว-_-"ปลายฝนได้ยินแบบนั้นก็ขนลุกซู่ เพราะเธอนึกไม่ถึงจริงๆ ว่าจะได้มีโอกาสไหว้หลุมศพตัวเองในอดีต จนมาม๊าท

หลังจากรู้ว่าติณห์คิดยังไงกับปลายฝน และทุกคนไหว้หลุมศพคุณย่าเสร็จกลับบ้าน ครอบครัวของลิลินก็แยกย้ายกันไปทำธุระส่วนตัวและไปทำงานซึ่งมีเหรอที่เจ้าแม่สายเปย์อย่างลิลินจะพลาดโอกาส ทันทีที่ถึงบ้านเปลี่ยนรถปุ๊บ ลิลินก็บึ่งไปซื้อมือถือให้หมอณภัทรทันทีก่อนที่จะมาดักรอเขาที่ห้องพักแพทย์ห้องเดิมที่เธอเคยมา.."เหนื่อยไหมคะคุณหมอ? รับกาแฟหน่อยไหมคะ?^^""ไม่ครับ ไม่เป็นไรผมตั้งใจงีบสักหน่อย ขอบคุณมาก"เสียงพูดคุย ทำลิลินที่ยกมือเตรียมเคาะประตูห้องหยุดชะงัก ก่อนจะหันไปตามเสียงหมอณภัทร..จนเห็นเขาเดินมากับพยาบาลคนนึง ความสนิทชิดเชื้อนั้นทำให้เธอรู้สึกหึง แต่พอเขาเดินมาใกล้ๆใกล้ๆจนลิลินเห็นสภาพอิดโรยของหมอหนุ่ม ลิลินก็ลืมอารมณ์หึงไปทันที ก่อนที่จะเรียกเขาเบาๆว่า.."หมอ...-_-""คุณมาที่นี่ทำไม ห้องพักแพทย์ไม่ใช่สถานที่ที่คนนอกจะมายุ่มย่ามได้นะ-_-^"ลิลินเงียบ มองรองเท้ายางที่หมอณภัทรใส่ จนกวาดตาขึ้นไปถึงชุดเขา ทำไมสะบักสะบอมขนาดนี้ หน้าก็โทรมเสื้อกาวน์ก็ยับยู่ยี่ นี่หมอจริงๆเหรอ?"คือ ฉันเห็นหมอหายไปทั้งวันทั้งคืน คิดว่าคงหาโทรศัพท์ไม่เจอ ก็เลยซื้อมาให้"พอรู้ว่าเริ่มเป็นส่วนเกิน พยาบาลที่ยืนอยู่ข

"นี่คุณขอร้องฉันเหรอคะ?O//O""อะ..อื้มประมาณนั้น เธอจะยอมรึป่าวล่ะ-//-"ปลายฝนกระพริบตาปริบๆมองหน้าติณห์ด้วยความลังเล ไม่สิ..ไม่ลังเล แต่เธอสับสนไปหมดแล้วต่างหากผู้ชายคนนี้เป็นบ้าอะไร ก่อนหน้าไม่กี่นาทีขู่ ตอนนี้กลับมาขอร้อง ถ้าเขาโมโหอีกรอบ..เธอจะคิดว่าเขาเป็นไบโพล่าแล้วนะ!"ฉันถามตรงๆคุณเป็นอะไรรึป่าวคะ? ป่วยเหรอ? หรือมีปัญหาทางจิต?""ฉันไม่เป็นอะไรทั้งนั้น ฉันมีสติครบถ้วน ว่าแต่เธอจะ..ตกลงไหมล่ะ-//-?"ติณห์ถามอีกครั้ง ซึ่งมือเขาก็ยังจับมือปลายฝนอยู่ จนเจ้าของมืออ้ำอึ้งอยู่พักนึง และเธอก็ก้มมองมือที่จับ..มองมันอยู่อย่างนั้นนิ่งๆ..จนวูบนึง..เริ่มรู้สึกไม่แน่ใจขึ้นมาจริงๆ ว่าตัวเองจะเอายังไงกันแน่?เพราะมือเขามันอุ่น..และนุ่มมาก น้ำเสียงเขาก็อ่อนโยนชะมัดแต่เมื่อเผลอใจอ่อน..เพราะประโยคขอร้องเพียงประโยคเดียวเท่านั้น ภาพต่างๆที่ติณห์เคยทำ..ก็เด้งขึ้นมาเป็นฉากๆ!หยุด!...อย่าใจอ่อน! มีสติปลายฝน!"กินก๋วยเตี๋ยวเถอะค่ะ เส้นอืดหมดแล้ว" ปลายฝนเลือกบ่ายเบี่ยงไม่ตอบ และเธอก็ดึงมือออกจากมืออุ่นๆของติณห์ ก่อนจะก้มหน้าก้มตากินก๋วยเตี๋ยวตรงหน้าเงียบๆจนซีอีโอหนุ่มเขาหน้าถอดสีเพราะท่าทางแบบนี้เ