All Chapters of The Billionaire's Badass Wife : Chapter 41 - Chapter 49

GABBY POINT OF VIEW Pinagmasdan ko ang ceiling ng opisina ni Damian habang pa-simple kong nilalaro ang susi sa ilalim ng mesa. Galing ‘to sa isang lumang jewelry box sa dating walk-in closet ni Seraphina. Akala ng lahat, sentimental junk lang ang laman nu’n. Pero sa ilalim ng mga lumang panyo at pearls, may maliit na susi—kulay tanso, may ukit na “J.M.” sa gilid. At kung kilala ko si Seraphina, alam kong hindi siya mahilig sa random engraving. Lalo na’t hindi naman John o Mark ang pangalan ng kahit sinong ex niya. Inikot ko ang buong mansion nang hindi halata. Pa-casual, pa-tanga-tanga. “Nasaan na nga ba ‘yung lumang music box ko?” “May nakita ba kayong kahon na may name tag?” Pero ang totoo, hinahanap ko kung saan tumutugma ang susi. Hanggang sa makarating ako sa old storage room sa third floor. Walang masyadong pumapansin doon, puro lumang picture frames at trunks na mukhang hindi na binuksan since the Marcos era. Isang lumang drawer ang may kakaibang lock. Luma, kalawangin, p

GABBY POINT OF VIEW AWEEK LATER...... May kakaibang tunog ang sahig ng lumang wine cellar kapag tinatapakan. Natuklasan ko 'yon habang naglalakad-lakad ako mag-isa sa ilalim ng Velasco estate isang madaling araw, tulog pa ang mga kasambahay. Parang may parte sa sahig na hollow hindi solid ang tunog, parang may nakatago sa ilalim. Pumunta ako roon na may dalang flashlight at crowbar. Sa totoo lang, hindi ko rin alam kung anong klaseng kapangahasang espiritu ang sumapi sa akin. Pero kung may isang bagay akong natutunan bilang Gabby, ito ‘yon: kung hindi mo huhukayin ang lihim, ikaw ang ililibing nito. Pinilit kong tanggalin ang mga lumang tiles na may bitak na, at doon ko nakita ang maliit na hatch na may bakal na handle. Kinakalawang na. Nakadikit pa ito sa paligid ng sahig na parang sinadya talagang itago. Nang mabuksan ko, hindi vault ang una kong nakita hagdan. Lumang kahoy na hagdan na pababa pa ulit. Ang lamig ng hangin mula sa ilalim, amoy amag, at may halong singaw ng

GABBY POINT OF VIEW Midnight na. Tahimik ang buong mansyon, ang tanging naririnig ko ay ang mahinang ugong ng hangin at ang huni ng mga kuliglig mula sa likod-bahay. Naka-off na ang lahat ng CCTV sa garden wing. Ako mismo ang nagpaayos ng system sa tech team sa ilalim ng dahilan na kailangan ko ng “privacy.” Hindi sila nagtanong. Dahil ako si Seraphina Velasco, at walang tumatanggi sa gusto ng babaeng ito.Naka-nightdress lang ako, may suot na boots sa ilalim dahil tiyak ko madumi ang lupa. Nasa kamay ko ang lumang diary ni Seraphina. Luma na ang pages, iba na ang amoy. Amoy nostalgia, amoy pagkabata, amoy ng panahong walang halong kalokohan at politika ang mundo niya.Pero hindi na siya ang babaeng ‘yon ngayon. At hindi na rin ako si Gabby Cruz.Kinuha ko ang maliit na pala sa ilalim ng greenhouse shelf at tahimik na lumakad sa pinaka-dulo ng garden. Ito ‘yung parte na hindi na dinadaanan ng staff. May maliit na luma at gumuho nang stone bench, puno ng gumamela at lavender. Dito ko

GABBY POINT OF VIEW Grabe. Hindi ko pa rin ma-process na nasa bahay ako ni Seraphina, nasa katawan niya, gamit ang utak ko — or, well, utak ko na nakapako sa katawan ng ibang tao. Parang pelikula lang, ‘di ba? Pero totoo. Ako ‘to. Ako talaga. Pero sa balat ng ibang tao. Sa katawan ng isang babaeng bilyonarya na may mga lihim na hindi ko akalain na dadalhin ako sa isang mundo ng korapsyon, banta, at pagtataksil.Naka-upo ako sa study room ng mansion, harap ang laptop ni Seraphina na may naka-open na encrypted file. Matagal ko nang tinatamad ang ganitong mga bagay — hacker? Ako? Pero pag nasa katawan si Seraphina, automatic na responsibilidad ko ‘to. Kung ano ang gagawin niya, kailangan kong tapusin. Kailangan kong malaman ang totoo.Ulit-ulitin ko ang password, sinubukan kong i-decode yung files. Hindi ito basta-basta. Malakas ang security ng mga files, tapos siyempre, encrypted pa sa mga level na pang-mafia. Alam kong kaya ko ‘to, pero matindi pa rin ang pressure.“Come on, come on…”

GABBY POINT OF VIEW Pia.Matagal ko na siyang napapansin. Hindi dahil sa mala-Korean drama niyang ayos sa buhok o sa perpektong latte art na palagi niyang nilalagay sa kape ko — kundi dahil may kung anong lungkot sa mga mata niya na hindi nabubura kahit pa anong ngiti ang ikabit niya sa labi niya.Ngayon, habang nakaupo ako sa sulok ng coffee shop na lagi kong pinupuntahan tuwing gusto kong magpanggap na “normal,” alam kong hindi na sapat ang pagtitig lang sa kanya mula sa mesa. Kailangan ko nang malaman ang totoo."Miss Pia," tawag ko habang pinaglalaruan ang ceramic cup ng kape sa kamay ko. "Libre ka ba? May gusto lang sana akong itanong."Nagulat siya. Halatang hindi niya inaasahan. Minsan ko lang siyang kausapin nang diretso."Ah... opo, Ma’am Seraphina. Sandali lang po ha, ipapaubaya ko lang po muna ‘yung bar sa isa sa mga kasama ko."Maya-maya’y naupo siya sa harap ko, medyo kaba ang kilos, pero kita ko sa mga mata niya na matagal na niyang hinihintay ang sandaling ito."Okay k