All Chapters of Tears In The Rain: The Billionaire's Heartache: Chapter 1 - Chapter 10

Gabriel’s POVMay mga araw talagang kahit ayaw mong balikan, kusa pa ring bumabalik—kasabay ng ulan.Nakatingin lang ako sa labas ng bintana ng opisina ko, pinagmamasdan ang mabagal na pagbagsak ng ulan sa salamin. Tahimik ang paligid, pero sa loob ko, parang may naglalaban-labang alaala. Ganitong-ganito rin ang panahon noong huli ko siyang iniwan. Ulan. Lamig. At isang pusong piniling saktan.“Sir, here’s the file for the new marketing associates,” sambit ng assistant ko, sabay abot ng brown folder.Kinuha ko iyon, walang imik. Wala naman akong inaasahan—hanggang sa dumapo sa mata ko ang isang pangalang hindi ko inakalang muling makikita.Sofia Montes.Napatigil ako. Kumirot ang dibdib ko nang wala sa oras. Hindi puwedeng siya ‘yun. Coincidence lang siguro.Binuklat ko ang resume. Graduation photo pa lang, ramdam ko nang hindi ako nagkakamali. Siya nga.Tumayo ako agad. Hindi ko alam kung bakit—kung dahil ba sa guilt o dahil sa kaba. Pero ang sigurado ako, hindi pa ako handa.Sa Conf

Ang banayad na tunog ng air conditioning at ang mahinang kaluskos ng mga papeles sa mesa ko ang tanging ingay sa tahimik na opisina. Hawak ko pa rin ang telepono, ang hinlalaki ko ay nakatutok sa screen. Ang mensahe mula kay Sofia ay hindi pa ako handang harapin—hindi pa ngayon. Tumingin ako sa paligid, ang mga pader ng salamin na may tanawin ng kabisera, ang makinis na mga gamit, ang desk na matagal ko nang itinuturing na simbolo ng tagumpay. Pero ngayon? Ngayon, parang isang ilusyon lang ito. Muling nawala si Sofia sa buhay ko. Ang mukha niya, na para bang nandoon pa rin sa aking isipan, ay biglang dumaan sa aking alaala. Ang mga mata niyang kulay disyerto ng gabi, malamig, tulad ng gabing huling nagsalita kami. Dapat sana ay pinigilan ko siya. Dapat ay may sinabi pa akong higit... Pinikit ko ang aking mga mata, parang sa ganitong paraan ay mawawala ang sakit na nararamdaman ko sa dibdib. Pero gaano man ako magsikap, ang kanyang pagkawala ay parang isang butas sa aking kalul

Umuulan. Hindi na malakas, pero sapat para tabunan ang katahimikan ng rooftop. Tumutulo ang malamig na ambon sa balikat ng coat ko habang nakatingin ako sa polaroid photo na kanina pa nakakulong sa mga daliri ko. Nakakunot ang noo ko, pero hindi dahil sa lamig. Kundi dahil sa alaala. Ang frame ng larawan ay may lamat na sa gilid—tulad ng relasyon namin. Baka nga mas buo pa 'tong lumang litrato kaysa sa kung anong meron kami noon. Mas totoo pa 'tong sandaling na-capture ng camera kaysa sa mga pangakong binigo niya. Ilang taon na rin ang lumipas, pero bakit parang kahapon lang? FLASHBACK – 2019, Phoenix Project Office “Wag kang gagalaw. Teka, may chili oil ‘yung labi mo.” Napatingin ako kay Gabriel. Nakaupo siya sa tabi ko sa pantry, suot ang white polo niya na may konting mantsa ng toyo. Tawa siya nang tawa habang hawak ang chopsticks ng cup noodles. “Masarap naman, ‘di ba?” “Ano ‘to, romantic dinner ba ‘to o survival meal?” “Pwede bang both?” sabay kindat niya. Tumawa ako.

Tahimik ang gabi. Pero mas tahimik ang loob ng opisina. Ang tanging naririnig ko lang ay ang mahinang tikatik ng ulan sa labas, at ang patuloy na pag-ikot ng second hand ng wall clock. Pareho silang paulit-ulit. Tulad ng mga alaala niya sa isip ko. Sofia. Naka-display sa screen ko ang presentation ng Phoenix Project, pero hindi ko na makita ang laman nito. Ang nasa harap ko ay litrato niya—kuha noong team building namin sa Batangas, tatlong taon na ang nakalipas. Nakangiti siya roon… pero hindi sa akin. Para bang sa isang panaginip na hindi ko na mababalikan. Tinamaan na naman ako. Mabigat. Masikip. Tahimik pero sumisigaw ang lahat sa loob ko. “Gusto ko lang naman sumabay sa takbo ng buhay, Sofia…” “…pero hindi ko sinasadyang iwan kang mag-isa.” Pagkalipas ng ilang oras... Meeting. Phoenix Project. Buong team ay nandoon. Nakarating si Sofia, laging huli pero laging maayos. Elegante. Kompleto ang ayos. Hawak ang folder. Walang bakas ng emosyon sa mukha. Pero ang pinakamalaki

Gabriel's POV Tahimik ang buong opisina, pero sa pagitan ng tik-tak ng relos sa pader at mga mahinang yabag sa tiles, naririnig ko ang mas malakas na tunog—ang tibok ng puso kong biglang nag-iba ng ritmo nang makita ko siyang muli. Sofia Montes. Ang babaeng ilang taon ko nang pilit kinakalimutan, pero isang sulyap lang sa kanya, bumalik agad ang lahat ng sakit—at alaala. Kanina pa ako nakaupo sa harap ng glass wall sa opisina ko. Hindi dahil sa dami ng trabaho—pero dahil sa kanya. Nasa kabilang conference room siya, nakaupo na parang reyna sa gitna ng marketing team. Tahimik, elegante, propesyonal. Pero hindi ko maalis ang paningin ko sa isang bagay. Ang singsing sa kaliwa niyang daliri. Maliit lang, manipis, silver. Hindi pang-akit. Pero sapat para gumulo ang isip ko. Bakit siya may suot na wedding ring? Hindi siya kasal. Wala akong nabalitaang kinasal siya habang nasa ibang bansa. At kung may lalaking nagmamay-ari ng puso niya ngayon... bakit parang malamig pa rin ang mga ma