Chapter 5: Sa Likod ng Alaala

Umuulan. Hindi na malakas, pero sapat para tabunan ang katahimikan ng rooftop. Tumutulo ang malamig na ambon sa balikat ng coat ko habang nakatingin ako sa polaroid photo na kanina pa nakakulong sa mga daliri ko.

Nakakunot ang noo ko, pero hindi dahil sa lamig.

Kundi dahil sa alaala.

Ang frame ng larawan ay may lamat na sa gilid—tulad ng relasyon namin. Baka nga mas buo pa 'tong lumang litrato kaysa sa kung anong meron kami noon. Mas totoo pa 'tong sandaling na-capture ng camera kaysa sa mga pangakong binigo niya.

Ilang taon na rin ang lumipas, pero bakit parang kahapon lang?

FLASHBACK – 2019, Phoenix Project Office

“Wag kang gagalaw. Teka, may chili oil ‘yung labi mo.”

Napatingin ako kay Gabriel. Nakaupo siya sa tabi ko sa pantry, suot ang white polo niya na may konting mantsa ng toyo. Tawa siya nang tawa habang hawak ang chopsticks ng cup noodles.

“Masarap naman, ‘di ba?”

“Ano ‘to, romantic dinner ba ‘to o survival meal?”

“Pwede bang both?” sabay kindat niya.

Tumawa ako. Yung totoo. Hindi yung polite na tawa. Yung tawa na lumalambot ang puso. Kasi kahit simpleng noodles lang ‘to, kapag siya ang kasama ko, parang may lasa ang lahat.

"Alam mo, Sofia..."

"Hmm?"

"Minsan naiisip ko, what if we just ran away from all this?"

Tiningnan ko siya, seryoso ang mata niya.

“Hindi natin kailangang tumakbo, Gabriel. Basta magkasama tayo, kahit saan.”

BACK TO PRESENT

Pinikit ko ang mga mata ko. Binibilang ang tibok ng puso ko sa pagitan ng patak ng ulan. Isa… dalawa… tatlo—

Bakit parang palakas nang palakas?

FLASHBACK – Few Months Later

Umuulan din nung gabing ‘yon.

Naka-reserve ako ng mesa sa isang private rooftop restaurant sa Makati. Champagne, bulaklak, surprise gift. First anniversary namin bilang “official,” kahit walang public label.

Pero isang assistant lang ang sumagot sa tawag.

“Ma’am Sofia, I apologize. Sir Gabriel had to fly to New York. Emergency board meeting.”

Walang sorry mula sa kanya. Wala man lang mensahe. Hanggang sa kinabukasan, isang simpleng “Let’s talk next week” lang ang natanggap ko.

‘Yun na ang simula. Unti-unti siyang naging malamig. Tulad ng gabing ‘yon.

PRESENT DAY – Rooftop

Binuksan ko ulit ang phone ko. Akala ko tapos na ang mga multo. Pero may bagong message.

Unknown Sender:

"Do you remember the last thing you said to him before you left that night?"

Napakunot noo ako. Nanginig ang mga daliri ko. May kasamang voice recording.

Ipinatong ko ang kamay ko sa tenga habang piniplay ang audio.

Ang boses... akin.

"I wish I had never loved you."

Hindi ko na maalala na nasabi ko 'yon. Pero mas nakakakilabot—may ibang boses sa background ng recording.

Lalaking boses. Pamilyar.

"Hindi ka lang nagkamali, Sofia. Binura mo rin lahat ng dahilan ko para lumaban."

Tumigil ang mundo ko.

Hindi lang ako ang nasaktan—

Pero may parte pala ng kwento… na hindi ko narinig. Hanggang ngayon.

“Boses ng Nakaraan”

Umuugong pa rin sa tenga ko ang boses na iyon.

"Hindi ka lang nagkamali, Sofia. Binura mo rin lahat ng dahilan ko para lumaban."

Para akong nabingi pagkatapos ng recording.

Hindi ko alam kung mas malamig ang hangin sa rooftop o ‘yung pakiramdam ko sa loob. Parang biglang tumigas ang paligid—tulad ng pagkakatitig ko sa screen ng telepono ko.

Unknown number. Anonymous message. Familiar voice.

Isang tanong lang ang naiikot sa isip ko:

Paano nila nakuha ‘yon?

At mas mahalaga—bakit ngayon?

Huminga ako nang malalim. Hindi pwedeng basta-basta akong gumuho. Hindi ngayon. Hindi dito.

Luminga ako sa paligid. Wala namang ibang tao. Pero ramdam kong hindi ako nag-iisa.

Sa ilalim ng ilaw ng rooftop, kitang-kita ang pag-galaw ng anino ko. Pero parang hindi lang iisa ang aninong gumagalaw.

Sinaksak ko pabalik ang phone sa bulsa ko, hawak ang natuyong polaroid sa kabilang kamay.

Flashback – Huling Pag-uusap sa Parking Lot, One Year Ago

“Ayaw mong piliin ako, Gabriel. Paulit-ulit na lang. At paulit-ulit din akong nasasaktan.”

“Sofia, hindi ganun kadali…”

“Laging may excuse. Laging may board meeting. Laging may pangarap. Ako? Saan ako sa equation mo?”

Hindi siya sumagot. Kaya ako na lang ang humiwalay. Buo ang loob ko noong gabing ‘yon. Akala ko…

Pero bakit hanggang ngayon, bitbit ko pa rin ang sumbat na ‘yon?

Present

Tumunog ulit ang phone ko. Isa pang mensahe mula sa parehong unknown sender.

Unknown Sender:

"Minsan, hindi lang karera ang dahilan kung bakit kayo nasira. Minsan… may pumilit na masira kayo."

Parang may tumusok sa dibdib ko.

Napakapit ako sa railing ng rooftop. Tumibok nang mabilis ang puso ko—pero hindi ito panic. Ito'y takot na may halong pag-asang… baka hindi pa tapos ang lahat.

O baka nagsisimula pa lang ulit.

Bigla kong naalala ang isang eksena. Hindi ko ito binigyang halaga noon.

Flashback – Boardroom, Phoenix Project

May isang babaeng consultant mula sa U.S. branch, si Cassandra. Palaging close kay Gabriel. Palaging may privilege sa lahat ng meetings. Palaging naroon kahit hindi kailangan.

Gabriel never denied anything. Pero never din siyang nag-explain.

Ngayon, parang may bumubuo sa mga nawawalang piraso.

“Minsan may pumilit na masira kayo…”

Pinunasan ko ang luha sa gilid ng mata ko. Hindi ito para sa heartbreak.

Ito’y para sa pagdududa na unti-unting sumisiksik sa puso ko.

May nangyaring hindi ko alam.

At hindi na ako titigil hangga’t hindi ko nalalaman ang totoo.

Pagbaba ko mula sa rooftop, tahimik pa rin ang buong gusali. Madaling araw na. Tahimik… pero hindi mapayapa.

Bawat hakbang ko, parang may bigat. Hindi dahil sa pagod, kundi dahil sa biglaang pagbalik ng mga alaala.

Pagdaan ko sa lobby, napatingin ako sa malaking portrait ng board members. Isa roon si Gabriel—confident, composed… untouchable. Pero sa likod ng perpektong imahe, may lihim na itinago.

At isa-isa na iyong lumilitaw.

Pagbalik ko sa office desk ko, nakita ko ang envelope na iniwan kanina ni Angela. Hindi ko na binuksan noon. Ngayon ko lang napansin—may naka-staple sa loob na maliit na sticky note.

"You deserve to know."

Walang pirma. Walang pangalan.

Binuksan ko ang envelope. Laman nito ay mga meeting logs—Phoenix Project files from a year ago. Pero isa ang tumusok sa mata ko.

Private Dinner Meeting – Navarro & Cassandra Blake.

Time stamp: 10:43 PM

Location: Marbella Hotel.

No official record or transcript.

Tumigil ang paghinga ko saglit. 'Yun ang parehong gabi… ng huli naming away ni Gabriel.

Hindi ako nagsasalita. Pero ramdam ko, unti-unti nang nabubuo ang isang bagay sa loob ko.

Hindi lang ito tungkol sa pagmamahalan na nasira.

Ito'y tungkol sa katotohanang itinago sa likod ng bawat “I’m just busy.”

Muling bumalik ang mensaheng natanggap ko kanina.

"Minsan, may pumilit na masira kayo."

At sa oras na malaman ko kung sino siya—

hindi na ako magiging tahimik.

Wala nang Sofia na tinitiis.

May Sofia na lalaban.