Semua Bab ดั่งบุปผา ดุจจันทรา: Bab 21 - Bab 30

หยางจิ่งได้ฟังเรื่องราวที่หวังซุนนำมารายงานก็ยกยิ้มมุมปากคราหนึ่ง เมล็ดพันธุ์แห่งความระแวงที่เขาหว่านให้ไป๋อี๋ซินยามนี้เห็นผลแล้ว รอเวลาอีกเพียงไม่นาน เขาย่อมสามารถจัดการหยางเฉิงได้เป็นแน่“แล้วเรื่องที่ข้าให้เจ้าไปตามคนชุดดำผู้นั้นไปถึงไหนแล้ว”หวังซุนที่ได้ยินเช่นนั้นก็จ้องมองหยางจิ่งคราหนึ่ง ก่อนจะเอ่ยที่มาที่ไปของชายชุดดำผู้นั้นให้ฟังอย่างละเอียด หยางจิ่งที่ได้ยินเช่นนั้นก็ขมวดคิ้วมุ่น ก่อนจะเอ่ย“เจ้าแน่ใจหรือว่ามันไปที่นั่นจริง ๆ”“พ่ะย่ะค่ะ อีกเรื่องหนึ่งก็คือ คนของเราที่แฝงตัวอยู่ในวังหลวงมารายงานว่า ไม่นานมานี้ ฉินกุ้ยเฟยให้คนนำจดหมายไปส่งให้คนผู้หนึ่ง คนของเราจึงตามสืบต่อไป จนกระทั่งพบว่า...”"อ้ำอึ้งทำไมกัน รีบบอกมาสิ"หวังซุนที่ได้ยินเช่นนั้นจึงถอนหายใจออกมาคราหนึ่ง ก่อนจะเดินตรงเข้ามาหาหยางจิ่ง พลางกระซิบบางอย่างที่ข้างหูของเขา หยางจิ่งได้ฟังที่หวังซุนบอกเขาก็กำมือแน่น แววตาคมพลันมีท่าทีตื่นตระหนกเป็นอย่างมาก"เจ้าแน่ใจหรือ?""พ่ะย่ะค่ะ คนของเรายืนยันหนักแน่นว่าเป็นเรื่องจริง อีกทั้งยังบอกว่าการส่งจดหมายโต้ตอบกันไปมาเช่นนี้ มิใช่เพิ่งเริ่มทำ แต่คล้ายว่าทำมานานแล้ว เห็นได้

เมื่อไม่มีสิ่งใดแล้ว เจียงหมิงเจ๋อจึงขอตัวกลับมายังที่พักของตน ก่อนจากไปเขาหันมามองโจวหว่านหรูคราหนึ่ง ก่อนจะยิ้มให้นางอีกครา โจวหว่านหรูเบือนหน้าหนี ไม่อยากสบตาหรือสนทนากับเจียงหมิงเจ๋อเลยแม้แต่น้อยยามนี้ไม่มีเรื่องใดน่าสนใจแล้ว อีกทั้งนางก็เหนื่อยล้าไม่น้อย จึงคิดจะกลับจวน แต่ทว่าหยางจิ่งกลับเดินมาพร้อมกับนาง เขาบอกว่าจะไปส่งนางที่หน้าประตูวังหลวง เดิมทีนางคิดจะปฏิเสธ เพราะไม่อยากให้เขาติดตามนางมาด้วย ยามที่ได้ใกล้เขานางรู้สึกประหม่าลนลานอย่างบอกไม่ถูก ท่าทีของเขาที่มีต่อนางยามนี้มันทำให้นางสับสนจนยากจะหาคำอธิบาย แต่ทว่าหยางจิ่งกลับดื้อรั้นไม่เบา เขาดึงดันที่จะเดินตามออกมาส่งนางที่นอกวังหลวงอย่างไม่ลดละ โจวหว่านหรูเมื่อไม่อาจทัดทานหยางจิ่ง จึงต้องยอมให้เขาเดินมาส่งนางอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ใจของโจวหว่านหรูเต้นไม่เป็นจังหวะ กลิ่นกายของหยางจิ่งนั้นนางยังจำได้ไม่ลืม ยิ่งได้กลับมาใกล้ชิดกับเขาเช่นนี้ก็ยิ่งรู้สึกว่านางไม่อาจควบคุมตนเองได้เหตุใดยิ่งนางไม่อยากพบ ถึงกลับยิ่งเจอเขาเช่นนี้เล่า!หยางจิ่งจ้องมองท่าทีของโจวหว่านหรูคราหนึ่ง ก่อนจะยิ้มออกมาเล็กน้อย คล้ายว่าจะนานมากแล้วที่เขาไม่ได

ยามนี้หยางเฉิงกำลังนอนหลับอยู่บนเตียง โดยมีหมอหลวงหลิ่วคอยตรวจดูอาการอย่างใกล้ชิด หมอหลวงหลิ่วเป็นท่านหมอที่ฉินกุ้ยเฟยมักเรียกใช้อยู่บ่อยครั้ง หมอหลวงหลิ่วก็คุ้นชินกับตำหนักของฉินกุ้ยเฟยและหยางเฉิงเป็นอย่างดีฉินกุ้ยเฟยยืนมองดูบุตรชายของตนด้วยท่าทีที่ร้อนรนไม่น้อย นางสั่งนางกำนัลและขันทีในตำหนักทั้งหมดให้เก็บเรื่องที่หยางเฉิงทำร้ายหงฉีเป็นความลับ ห้ามแพร่งพรายออกไป มิเช่นนั้นนางจะตบปากให้หมดทุกคน หากมีคนมาถามก็บอกเพียงว่าหยางเฉิงไม่สบายเกิดล้มป่วย เพราะเอาแต่อ่านตำราจนดึกดื่นเพียงเท่านั้น"หมอหลวงหลิ่ว ลูกของข้าเป็นเช่นไรบ้าง"ฉินกุ้ยเฟยเอ่ยถามหมอหลวงหลิ่วด้วยความร้อนใจ หมอหลวงทำความเคารพนางคราหนึ่ง ก่อนจะเอ่ยตอบ"ทูลฉินกุ้ยเฟย อาการที่องค์ชายรองเป็นเกิดจากการนอนพักไม่เพียงพอพ่ะย่ะค่ะ เพราะระยะนี้อาจจะทรงคิดมากไป จึงทำให้ล้มป่วยจนมองเห็นภาพหลอนได้ กระหม่อมจะจัดยาให้สองเทียบ เสวยสักสามวันอาการก็จะทุเลาลงพ่ะย่ะค่ะ""แน่ใจหรือ เหตุใดอาการของลูกข้าจึงดูแปลกพิกล""แน่ใจพ่ะย่ะค่ะ ทั้งกาน้ำชาและอาหารต่าง ๆ กระหม่อมล้วนตรวจสอบตามที่พระสนมรับสั่งทั้งหมดแล้ว ไม่พบยาพิษหรือยาอื่นที่เป็นอันตรายต่

ระยะนี้วังหลวงค่อนข้างครึกครื้นไม่น้อย เหล่าขันทีและนางกำนัลต่างเร่งเตรียมงานกันอย่างแข็งขัน เพราะยามนี้ใกล้จะถึงวันพระราชสมภพของฮ่องเต้หยางหลิงไท่แล้ว โจวหว่านหรูยามนี้กำลังอยู่ที่ตำหนักหยวนหนิงพลางจ้องมองไปโดยรอบคราหนึ่ง ก่อนจะครุ่นคิดบางอย่างขึ้นมาได้คล้ายว่าระยะหลังมานี้นางจะไม่ได้พบเจอกับเจียงหมิงเจ๋อ?แต่ก็ช่างเถิด การไม่พบเจอเขานับว่าเป็นเรื่องที่ดีสำหรับนางการเล่าเรียนยังคงเป็นไปเช่นเดิม ไม่ได้มีสิ่งใดแปลกใหม่ วันนี้มู่จั่วหลานไม่ได้เข้าวังหลวงมาเล่าเรียนด้วย โจวหว่านหรูได้ยินว่ามู่จั่วหลานล้มป่วย จึงขอลาพักสักระยะ โจวหว่านหรูจ้องมองหยางจินจินที่นั่งเหม่อลอยมองออกไปที่ด้านนอกตำหนักคราหนึ่ง เมื่อโจวหว่านหรูมองตามสายตาของหยางจินจินไปก็พบว่าองค์หญิงรองกำลังมองไปที่ด้านท้ายวังหลวง โจวหว่านหรูจำได้ว่ามันคือสถานที่ซึ่งใกล้กับตำหนักของเจียงหมิงเจ๋อความรู้สึกบางอย่างบอกกับโจวหว่านหรูว่า ระหว่างหยางจินจินและเจียงหมิงเจ๋ออาจมีบางอย่างที่ไม่ปกติแต่มันไม่ปกติตรงที่ใดนั้นนางเองก็ไม่รู้นับตั้งแต่วันที่นางเข้าวังมาเล่าเรียนก็ร่วมหลายเดือนแล้ว นางรู้สึกว่าวังหลวงมีบางอย่างแปลกไป เรื่อง

ไม่นานนักเฉินป๋อเหวินก็ทำโจ๊กถั่วแดงเสร็จเรียบร้อย กลิ่นหอมของโจ๊กถ้วยแดงทำให้โจวหว่านหรูอดน้ำลายสอไม่ได้ เฉินป๋อเหวินตักโจ๊กถั่วแดงแบ่งใส่ชามและให้เย่หยวนนำไปมอบให้โจวฮูหยินชามหนึ่ง ส่วนเขาก็บรรจงตักโจ๊กใส่ชามอีกใบส่งให้โจวหว่านหรู "โอ้ว หน้าตาดีใช้ได้เลยนี่""ครานี้เจ้าเชื่อข้าหรือยังว่าข้าน่ะทำอาหารเก่งไม่แพ้สตรี""เชื่อแล้วเชื่อแล้ว ข้าจะกินแล้วนะ""อืม ค่อย ๆ กินเล่า"โจวหว่านหรูพยักหน้าก่อนจะค่อย ๆ ตักโจ๊กถั่วแดงขึ้นมาชิมคำหนึ่ง ดวงตาของนางเป็นประกาย ก่อนจะส่งยิ้มให้เฉินป๋อเหวิน เขาช่างเก่งกาจไม่น้อยเลย เฉินป๋อเหวินที่เห็นว่าโจวหว่านหรูชอบอาหารที่ตนทำก็ดีใจยิ่งนัก เขาจึงเอ่ยกับนางด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน"อีกไม่นานภัตตาคารของตระกูลข้าจะปรับปรุงเสร็จแล้ว ถึงเวลานั้นข้าจะนำของอร่อยมาให้เจ้ากินทุกวัน""ขอบใจเจ้ามากนะ แต่เจ้าไม่ต้องลำบากหรอก""ลำบากอันใดกัน เพื่อเจ้าข้าไม่เคยมองว่าลำบากเลยสักครา"เฉินป๋อเหวินที่เพิ่งรู้ตัวว่าตนเองคงพูดมากเกินไป จึงกระแอมไอออกมาคราหนึ่ง โจวหว่านหรูเองก็ชะงักไปเล็กน้อย นางวางตะเกียบในมือลง เฉินป๋อเหวินที่เห็นเช่นนั้นจึงรีบเอ่ยถามทันที"เจ้าอิ่มแล้วหรื